Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου 2011
"Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε τα 37 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ή να συνυπογράψουμε τον πολιτικό του θάνατο;"
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα 3 του Σεπτέμβρη αναρωτιέμαι αν είμαστε εδώ για να τιμήσουμε τα 37 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ή να συνυπογράψουμε τον πολιτικό του θάνατο.
Αν είμαστε εδώ για να επιβεβαιώσουμε την πίστη μας στις αρχές και τα οράματα που μας ενέπνευσαν, μας στράτευσαν, μας κινητοποίησαν ή για να καλύψουμε τη μετάλλαξη του κινήματος μας σε ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό, χωρίς αρχές και οράματα, με μόνο συνδετικό κρίκο τη σημερινή διαχείριση της εξουσίας.
Αν είμαστε εδώ για να χειροκροτήσουμε και να στηρίξουμε κυβερνητικές επιλογές για τις οποίες ποτέ δεν ρωτηθήκαμε, ποτέ δε συμφωνήσαμε και που ταυτόχρονα αποτελούν βίαια παραβίαση των όσων συμφωνήσαμε στο τελευταίο μας συνέδριο.
Το σίγουρο είναι ότι είμαστε εδώ γιατί αγωνιούμε, γιατί πονάμε, γιατί δεν θέλουμε να παραδώσουμε αυτό το κίνημα στην ιστορική απαξία μόνο και μόνο επειδή μια μικρή ομάδα ανθρώπων που βρέθηκε είτε στην κομματική είτε στην κυβερνητική εξουσία, αποφάσισε να...
μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Λαού σε Κόμμα εξυπηρέτησης των ολίγων, των πλουσίων, των ισχυρών, των τραπεζιτών και των αγορών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το ΠΑΣΟΚ καταρρέει και μαζί του καταρρέουν και οι ελπίδες που εναπόθεσε σε αυτό ο λαός μας στις τελευταίες εκλογές για μια καλύτερη χώρα και ένα καλύτερο μέλλον.
Το ΠΑΣΟΚ μετατρέπεται σε κάτι άλλο.
Ένα ξένο σώμα προς το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε.
Καταφέραμε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να κάνουμε πράξη το αίτημα των στελεχών μας και των φίλων «να τα αλλάξουμε όλα» μόνο που τα αλλάξαμε προς την άλλη κατεύθυνση.
Το ΠΑΣΟΚ χάνει την αξιοπιστία του, χάνει την κοινωνική του αποδοχή, διαλύει τις κοινωνικές του συμμαχίες, χάνει τους φίλους και δημιουργεί κοινωνικούς εχθρούς, χάνει τα στελέχη του, χάνει τα πάντα.
Βαδίζει με γρήγορα βήματα στον πολιτικό του θάνατο και σε μία μη αναστρέψιμη κατάσταση για την οποία υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι υπνωτισμένοι από την εξουσία, αρνούνται να δούνε τα αυτονόητα της πολιτικής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Βάλτε το χέρι στην καρδιά και απαντήστε ο καθένας και όλοι μαζί:
Έχει καμία σχέση αυτό το ΠΑΣΟΚ με το ΠΑΣΟΚ που μας ενέπνευσε, με το ΠΑΣΟΚ που πιστέψαμε και για το οποίο αγωνιστήκαμε;
Έχουμε καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ των κοινωνικών αγώνων, το ΠΑΣΟΚ των λαϊκών κατακτήσεων και των δημοκρατικών μας οραμάτων;
Έχει αυτή η Κυβέρνηση, καμία σχέση με αυτά που υποσχεθήκαμε, που σχεδιάσαμε προεκλογικά;
Έχουν αυτές οι πολιτικές καμία σχέση με τις πολιτικές που θα έπρεπε να υλοποιούμε αν στοιχειωδώς ήμασταν πιστοί σε αυτό που σήμερα, υποτίθεται ότι γιορτάζουμε, τις αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη;
Τι εκφράζουμε στην κοινωνία; Τι είμαστε σαν στελέχη ενός κόμματος που ασκεί τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων χρόνων;
Τι είμαστε συντρόφισσες και σύντροφοι;
Είμαστε Σοσιαλιστές;
Είμαστε Σοσιαλδημοκράτες;
Είμαστε Νεοφιλελεύθεροι;
Είμαστε Αριστεροί;
Ή απλά είμαστε διαχειριστές μιας εξουσίας που παράγει αποτελέσματα ενάντια στο Λαό και την ίδια την κοινωνία;
Σε αυτό το κίνημα που βρεθήκαμε δημοκράτες, προοδευτικοί, άνθρωποι με συγκεκριμένες πολιτικές διαδρομές, σε αυτό το κίνημα που μίλησε για σοσιαλισμό και ισότητα σήμερα δυστυχώς όσοι βρέθηκαν στην ηγετική του ομάδα δίνουν ένα λυσσαλέο αγώνα για να το μεταλλάξουν.
Θέσαμε το ερώτημα ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Και βιαστήκαμε να απαντήσουμε:
ΑΚΡΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.
Ξεθεμελιώσαμε σε χρόνο «εν μια νυκτί» όσα χτίσαμε με προσπάθειες χρόνων. Απαρνηθήκαμε τους εαυτούς μας και το χειρότερο από όλα απαρνηθήκαμε τον ίδιο το Λαό μας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στην πιο δύσκολη συγκυρία της χώρας αποδειχτήκαμε λίγοι, μικροί και φοβάμαι και επικίνδυνοι.
Δειλιάσαμε όταν θα έπρεπε να δείξουμε θάρρος.
Υπογράψαμε όταν θα έπρεπε να διαπραγματευτούμε σκληρά.
Συμφωνήσαμε όταν θα έπρεπε να διαφωνήσουμε.
Επιλέξαμε τα διλλήματα αντί να διαλέξουμε την αλήθεια.
Κλείσαμε τα μάτια 18 μήνες τώρα, σε αυτά που ο καθένας έβλεπε.
Προσπαθήσαμε να κάνουμε πολιτική, την τακτική της απειλής, του εκφοβισμού, του κοινωνικού τρόμου.
Επιβάλλαμε κοινωνική τρομοκρατία.
Χάσαμε συμμάχους και φίλους και εφησυχάσαμε με τις λυκοφιλίες των δυνατών της Ε.Ε.
Αναζητώντας τη χαμένη αξιοπρέπεια της χώρας παραδώσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία σε αυτούς που μας οδήγησαν ακόμα πιο βαθιά στον γκρεμό.
Και όταν η κοινωνία προειδοποιούσε, όταν αναρωτιόμασταν που πάμε, όταν με αγωνία επισημαίναμε το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθούσαμε, κύριοι της Κυβέρνησης κλείνατε προκλητικά τα μάτια σας και σφυρίζατε αδιάφορα.
Χωρίς σχέδιο, χωρίς σκοπό, χωρίς πυξίδα δράσης οι κυβερνητικοί ιθύνοντες παίζουν με τις λέξεις και μάταια ψάχνουν να ορίσουν ως εθνικό το συμφέρον των χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Χωρίς φαντασία αναζητούν τρόπους να τεθεί η οικονομία σε ανάπτυξη και προτείνουν πολιτικές της λιτότητας για πολλά χρόνια.
Νοιάζονται δήθεν για την απασχόληση και μέσα από το φρούτο των ΜΚΟ προτείνουν νέο δουλοκτητικό καθεστώς εργασίας.
Υπουργοί αυτοαναγορεύονται «μεταρρυθμιστές» και αναλαμβάνουν με τη βάση «νέων μουλάδων» να καθυποτάξουν όποια κοινωνική διεκδίκηση δεν συνάδει με το κοράνι του νεοφιλελευθερισμού.
Εξαγγέλλουν περιστολή των δαπανών του δημοσίου και συναγωνίζονται στην σπατάλη.
Γενικά η κυβέρνηση δεσμεύεται κάθε απόγευμα για να κοιμηθεί ήρεμα ο πολίτης και αποδεσμεύεται κάθε πρωί.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Δύο χρόνια η κρίση αντί να περιορίζεται βαθαίνει, οι πολίτες απογοητεύονται και οργίζονται, παίρνουν αποστάσεις από το ΠΑΣΟΚ και η κριτική τους αγγίζει και τον ίδιο τον Πρόεδρο.
Αφού ο Λαός μας αδυνατεί να πιστέψει ότι τα μονόπλευρα μέτρα σε βάρος του αποτελούν μονόδρομο και ότι οδηγούν τη χώρα με αποτελεσματικότητα στην έξοδο από την κρίση.
ΣΗΜΕΡΑ 3 ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2011 ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ :
Ø Εκχωρήσουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία και να εγκαταστήσουμε ένα νέο είδος κατοχής, πολύ πιο σκληρής και άγριας, που διαλύει και ξεπουλά τα πάντα.
Ø Ποιοι αποφασίζουν άραγε για αυτά που υλοποιούν οι Κυβερνώντες;
Ø Ποιοι ρυθμίζουν τα του οίκου μας;
Ø Ποιοι δίνουν εντολές για να εκτελεστούν από τα πειθήνια εσωτερικά όργανά τους;
Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της περήφανης και ανεξάρτητης φωνής, των διεθνών συμμαχιών;
Αυτό δεν είναι ΠΑΣΟΚ.
Ø Καταφέραμε να οδηγήσουμε την κοινωνία στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους στην κοινωνική μιζέρια, τους νέους να σκέφτονται το μέλλον τους εκτός της Ελλάδας.
Ø Καταφέραμε να εκτινάξουμε την ανεργία σε πρωτοφανή νούμερα, γυρνώντας σε ποσοστά της δεκαετίας του ’60, χωρίς να έχουμε δει τα χειρότερα.
Ø Συντρίψαμε κάθε κοινωνική κατάκτηση, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε τις αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές με επικίνδυνες στρογγυλοποιήσεις και ακραίες τοποθετήσεις.
Ø Ονομάσαμε τεμπέληδες και ανίκανους τους δημόσιους υπαλλήλους, καλοπληρωμένους τους φτωχούς και προκαλέσαμε τη μήνη της κοινωνίας με τα τερτίπια Υπουργών και νεοεμφανιζόμενων πολιτικών «φωστήρων».
Ø Ακυρώσατε με τις επιλογές σας το μέλλον των παιδιών μας, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΟΛΟ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ!
Διευρύναμε τις κοινωνικές ανισότητες, συντρίψαμε τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, συνθλίψαμε τους οικογενειακούς προγραμματισμούς, διαλύσαμε το εμπόριο και γεμίσαμε με απογοήτευση μια ολόκληρη κοινωνία, που τρομοκρατημένη αναζητά τους «εχθρούς» της με διαδικασίες κοινωνικού αυτοματισμού.
Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της ισότητας και της ευημερίας;
Αυτό δεν είναι ΠΑΣΟΚ.
Ø Καταφέραμε να οδηγήσουμε τη χώρα στη μεγαλύτερη ύφεση που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.
Ø Αποτύχαμε όχι μόνο να μιλήσουμε πειστικά για Ανάπτυξη αλλά να σχεδιάσουμε στοιχειωδώς το παραμικρό.
Ø Εκποιούμε τη Δημόσια Περιουσία και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Ø Βάζουμε εγγυήσεις την ίδια τη χώρα για να δανειστούμε και οδηγούμαστε με γοργούς ρυθμούς στο ξεπούλημα της πατρίδας.
Ø Πειθήνια όργανα των επιλογών των ισχυρών της Ε.Ε., δεν αρνηθήκαμε τίποτα από όσα μας ζητήσανε.
Ø Αποτύχαμε να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή και δίνουμε το τελικό χτύπημα στην αγορά και τους εργαζόμενους με τις αυξήσεις στο ΦΠΑ, τις έκτακτες εισφορές, τους κεφαλικούς φόρους, τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ της Ανάπτυξης, των ίσων ευκαιριών, της στήριξης των μικρομεσαίων;
Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ που σχεδιάζει το μέλλον της χώρας;
Αυτό δεν είναι ΠΑΣΟΚ.
Ø Καταφέραμε να απαξιώσουμε το ίδιο το κόμμα μας, τα στελέχη μας και τις οργανώσεις μας.
Το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην εντατική με μηχανική υποστήριξη.
Διαδικασίες δεν υπάρχουν, η βάση δεν ακούγεται από κανέναν, στελέχη δεν παράγονται, αντίθετα «φυτεύονται» σε κρίσιμες θέσεις άτομα που ανακάλυψαν τελευταία το ΠΑΣΟΚ, αλεξιπτωτιστές της πολιτικής και ευνοούμενοι της ηγετικής ομάδας.
Οι αποφάσεις παίρνονται από «ολίγους και εκλεκτούς», η αξιοκρατία αφού εξαγγέλθηκε πανηγυρικά χάθηκε στους διαδρόμους των διαδικασιών επιλογής.
Η απογοήτευση κυριαρχεί, τα στελέχη μας αδρανοποιούνται και οδηγούνται στο σπίτι τους, τα γραφεία και οι οργανώσεις μας διαλύονται και όσοι ήλπιζαν στη διάλυση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ βλέπουν με έκπληξη ότι αυτό συμβαίνει με «εσωτερικές διαδικασίες».
Με απλά λόγια βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.
Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ της Δημοκρατικής διαδικασίας;
Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ της Συμμετοχικής Δημοκρατίας;
Αυτό είναι το οργανωμένο, συγκροτημένο και ιδεολογικά θωρακισμένο μεγαλύτερο σοσιαλιστικό κόμμα της Ευρώπης;
Αυτό δεν είναι ΠΑΣΟΚ.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.
Πανηγυρίζουμε για την συντηρητική συναίνεση με αφορμή την ψήφιση του νέου νόμου πλαισίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση!
Είμαστε ικανοποιημένοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, για την ψήφο της ΝΔ;
Της κυρίας Μπακογιάννη και του κυρίου Καρατζαφέρη;
Αναρωτηθήκαμε γιατί;
Αναρωτηθήκαμε ποιος πήγε πιο κοντά στις θέσεις του άλλου;
Αναρωτηθήκαμε πως με συνοπτικές διαδικασίες και στο όνομα μιας καλύτερης εκπαίδευσης παραδίδουμε τα ανώτατα ιδρύματα και το μέλλον της χώρας σε μεγάλους χορηγούς και δημιουργούμε έδρες δωρητών (!), κατευθυνόμενη έρευνα που εξυπηρετεί προοπτικά μόνο τα συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών;
Που είναι το Πανεπιστήμιο της ισότιμης συμμετοχής όλων των φορέων του, το Πανεπιστήμιο που θα είναι συνδεδεμένο με τις ανάγκες της κοινωνίας και του λαού;
Είμαστε ικανοποιημένοι γιατί ανατρέπουμε μόνοι μας τις μεγάλες αλλαγές που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ έφερε στο χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ικανοποιώντας χρόνια αιτήματα του φοιτητικού κινήματος, διαπραγματευόμενοι την κατάργηση του ασύλου με τη ψήφιση του νομοσχεδίου από τη ΝΔ;
Στο τελευταίο μας Συνέδριο συμφωνήσαμε για:
«Αυτοτελή και αυτοδιοικούμενα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, με ισχυρή κρατική χρηματοδότηση, μηχανισμούς κοινωνικής λογοδοσίας και αυτοδιαχείριση η οποία θα αποτελεί υπόδειγμα διαφάνειας με στόχο την αριστεία, την προετοιμασία των αυριανών ενεργών πολιτών, τη σύνδεση με την επαγγελματική ζωή. Επανεξέταση της χωροταξικής κατανομής των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες και τη ζήτηση.»
Τι σχέση έχουν αυτά με τις προβλέψεις του νομοσχεδίου;
Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης;
Αυτό είναι ΠΑΣΟΚ;
Αυτό δεν είναι ΠΑΣΟΚ.
Και αυτό το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει!
Γιατί το ΠΑΣΟΚ της ευθύνης, της δράσης και του οράματος είναι αντίπαλο με το ΠΑΣΟΚ της διαχείρισης των πολιτικών επιλογών του ΔΝΤ.
Επιδιώκουμε τη θεσμική συμμετοχή του Κόμματος και των μελών του στη διαμόρφωση και την άσκηση της πολιτικής και στον έλεγχο της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας της.
Η διαμόρφωση και η άσκηση της πολιτικής δεν είναι προνόμιο μιας πολιτικής και τεχνοκρατικής ελίτ, είναι υπόθεση όλων των μελών του που παραμένουν έξω από τη διαμόρφωση και στην άσκηση της πολιτικής, απλοί θεατές της πολιτικής που διαμορφώνουν κλειστά συστήματα εξουσίας χωρίς θεσμική νομιμοποίηση.
Γι' αυτό σήμερα το ΠΑΣΟΚ έχει το Λαό και τους πολίτες σε απόσταση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ακούω κάποια κυβερνητικά στελέχη και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, να υποστηρίζουν ότι «έχουμε σύμμαχο την κοινωνία».
Πραγματικά το πιστεύουν;
Πραγματικά το πιστεύετε κύριε Πρωθυπουργέ;
Πολύ φοβάμαι ότι όσοι το πιστεύουν είτε δεν έχουν σχέση με την κοινωνία είτε ζουν κάπου αλλού.
Ποια είναι η κοινωνία σύμμαχος του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης σήμερα;
Είναι οι άνεργοι που θα ξεπεράσουν το 1 εκ., αποτέλεσμα της αδυναμίας να αντιμετωπίσουμε την ύφεση και να χαράξουμε τον αναπτυξιακό δρόμο της χώρας;
Είναι οι συνταξιούχοι που τους περικόψαμε τις μικρές τους συντάξεις για να «σώσουμε τη χώρα» και αποδείχθηκε ένα χρόνο μετά το μνημόνιο ότι κάναμε μια τρύπα στο νερό;
Είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, που και τους απειλούμε και τους συκοφαντούμε και τους κόβουμε 4 μισθούς αδιαφορώντας για τη δυνατότητα επιβίωσης τους;
Είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που ζούνε πρωτοφανείς εργασιακές «εμπειρίες», με την αυξανόμενη μερική απασχόληση, την εκβιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την όποτε θέλει το αφεντικό πληρωμή, την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας;
Ένας εργασιακός, ασφαλιστικός και συνταξιοδοτικός μεσαίωνας σε πλήρη εξέλιξη.
Είναι οι μικροί επαγγελματίες και έμποροι που τους οδηγούμε στην καταστροφή με χιλιάδες λουκέτα αλλά και επιπλέον φόρους και εισφορές;
Είναι οι οικογένειες των οποίων ανατρέψαμε βίαια τον σχεδιασμό τους και κάναμε μετά τον κρατικό και τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό, αντίστοιχο πρόβλημα με τον τετραγωνισμό του κύκλου;
Ποια κοινωνία στηρίζει και είναι σύμμαχός μας σήμερα;
Οι αγρότες που βλέπουν να εξαφανίζονται;
Οι νέοι και οι νέες που δεν βλέπουν προοπτική παρά μόνο αποσπασματικές κυβερνητικές παρεμβάσεις;
Η κοινωνία είναι απέναντι μας.
Και είναι απέναντι μας γιατί όχι μόνο δεν καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες που προεκλογικά καλλιεργήσαμε αλλά ταυτόχρονα αποδεικνυόμαστε αναληθείς και αναξιόπιστοι.
Γιατί υποσχεθήκαμε δικαιοσύνη και τους πνίξαμε στην κοινωνική αδικία.
Γιατί υποσχεθήκαμε αξιοκρατία και αναδείξαμε τους κολλητούς, τους άσχετους και τους λίγους σε θέσεις ευθύνης.
Γιατί υποσχεθήκαμε τιμωρία όσων διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα και γίναμε περίγελοι με τις διαδικασίες που ακολουθήσαμε ενώ η ατιμωρησία ζει και βασιλεύει.
Γιατί μιλήσαμε για την Ελλάδα της νέας εποχής και τους δίνουμε την Ελλάδα της αβεβαιότητας και της απαισιοδοξίας.
Και η κοινωνία είναι οργισμένη.
Και όταν ξεσπάσει ο θυμός και η οργή της θα είναι πολύ αργά για να αναρωτηθούμε τότε τι έφταιξε, όταν σήμερα δεν θέλετε να το δείτε.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τα ψέματα τελείωσαν.
Ο πολιτικός μας χρόνος τελειώνει.
Υπάρχουν στην πολιτική κάποια δεδομένα:
Ø Τα κόμματα δημιουργούνται από τις κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνονται κάθε ιστορική στιγμή.
Ø Τα κόμματα επιβιώνουν αν και εφόσον καταφέρουν να εκφράσουν συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας και τα αιτήματά τους. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένη ιδεολογία και στρατηγική συμμαχιών, με στόχους και αρχές που παραμένουν σταθερές και προσαρμόζονται στις εκάστοτε κοινωνικές αναγκαιότητες.
Ø Τα κόμματα γίνονται φορείς εξουσίας αν και εφόσον καταφέρουν να συγκροτήσουν συγκεκριμένη στρατηγική πορείας προς την εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργούν κοινωνικές συμμαχίες στη βάση ενός πολιτικού πλαισίου, που ενσωματώνει προτάσεις, αναγκαιότητες και πολιτικές, εκφράζουν γνήσια τα λαϊκά στρώματα και με τον οραματικό και προγραμματικό τους λόγο, εμπνέουν και καθοδηγούν αυτούς που εκφράζουν (την πλειοψηφία).
Ø Τα κόμματα αναπτύσσονται αν και εφόσον παραμείνουν οργανωτικά και πολιτικά συγκροτημένα. Άρα οφείλουν να παράγουν ιδεολογία (πολιτικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα), λειτουργούν συγκροτημένα στη βάση του καταστατικού τους που πρέπει να προσαρμόζεται στις αναγκαιότητες της εποχής, και προσδιορίζουν τις οργανωτικές τους προτεραιότητες, προκειμένου να ΥΠΑΡΧΟΥΝ παντού και πάντοτε.
Ø Τέλος τα κόμματα και κυρίως τα κόμματα εξουσίας, επιβραβεύονται ή καταδικάζονται από τους ψηφοφόρους τους για το αν υλοποιούν ή όχι τα υπεσχημένα, αν αποδεικνύουν ότι ταυτίζεται η πράξη με τα λόγια, οι υποσχέσεις με τα αποτελέσματα και κυρίως αν μπορούν να δώσουν στους ψηφοφόρους τους την προοπτική και το αίσθημα ότι οδηγούν τα πολιτικά πράγματα προς την κατεύθυνση που πρέπει.
Στη βάση αυτών των απλών και διαχρονικών δεδομένων το πολιτικό ισοζύγιο για το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι παραπάνω από αρνητικό σε όλα τα επίπεδα.
Ø Τι εκφράζουμε ιδεολογικά;
Απολύτως τίποτα!
Είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας, που ένα κόμμα με την ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ, καταλήγει να μετατραπεί σε ένα ιδεολογικό νεφέλωμα, που καμία σχέση δεν έχει με τη δημιουργία του και τίποτα συγκεκριμένο δεν εκφράζει!
Είμαστε αριστεροί;
Γιατί;
Το μόνο που μπορούμε να απαντήσουμε είναι η διαδρομή μας στο παρελθόν, γιατί οι συγκεκριμένες πολιτικές μόνο πολιτικές αριστερής κατεύθυνσης δεν είναι.
Είμαστε σοσιαλιστές;
Γιατί;
Ποια από τις βασικές και διαχρονικές αρχές του σοσιαλισμού μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι υλοποιούμε. Αντίθετα θα βρούμε πολλά στοιχεία πολιτικών δεξιών κομμάτων και φορέων στην Ευρώπη, ενσωματωμένα στην πολιτική του σημερινού μορφώματος που λέγεται ΠΑΣΟΚ.
Είμαστε σοσιαλδημοκράτες;
Ακόμα και αν κάνουμε εκπτώσεις στη λογική μας, δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τη βασική αρχή της σοσιαλδημοκρατίας, σχετικά με το ρόλο του κράτους. Ένα κράτος εργαλείο, που δημιουργεί τις συνθήκες ασφάλειας προκειμένου να αναπτυχθεί η χώρα. Αντίθετα με αυτό η Κυβέρνηση εργάζεται προκειμένου να εξαφανίσει κάθε έννοια κράτους και κυρίως κάθε έννοια κρατικής παρέμβασης ακόμα και σε τομείς που είναι απαραίτητη για την ύπαρξη μας!
Η διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου αποτελεί ανάμνηση.
Οι αποφάσεις των Συνεδρίων κουρελόχαρτα.
Είμαστε το μοναδικό κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα που ιδεολογικά δεν εκφράζουμε απολύτως τίποτα.
Και αυτό σημαίνει ότι ούτε προοπτική υπάρχει, ούτε μέλλον, ούτε δυνατότητα να λειτουργήσεις σαν πολιτικό κόμμα γιατί σε ένα αποιδεολογικοποιημένο κόμμα, τι ιδεολογία να παράξεις και τι να αναλύσεις και ποιους να εμπνεύσεις και άρα πώς να πράξεις;
Ø Ποια είναι η στρατηγική μας;
Βλέποντας και κάνοντας!
Ποτέ στο παρελθόν μας δεν βρεθήκαμε σε τέτοιο σημείο αδυναμίας να συγκροτήσουμε μια στοιχειώδη στρατηγική για το μέλλον.
Ποιος μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα:
Που πάμε τη χώρα, τι κάνουμε για το Λαό;
Οι υπέρμαχοι του μνημονίου υποστηρίζουν ότι στρατηγική μας είναι η σωτηρία της χώρας.
Θα είχε βάση αν η προσπάθεια γινότανε από εμάς τους ίδιους.
Παραγνωρίζουν ηθελημένα το γεγονός ότι άλλοι καθορίζουν την πορεία των εξελίξεων στη χώρα, άλλοι σχεδιάζουν για αυτή, άλλοι προτείνουν τα μέτρα και τον τρόπο επίλυσης των προβλημάτων και εμείς απλά εφαρμόζουμε στη χώρα τις επιλογές των ξένων δανειστών μας, άρα την στρατηγική των αγορών.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ της ΑΛΛΑΓΗΣ (1981-1989), ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ (1993-1996), ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ (1996-2004), έχει μετατραπεί στο ΠΑΣΟΚ της ΔΟΥΛΙΚΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ και ΤΗΣ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Ø Ποια είναι η πολιτική των κοινωνικών συμμαχιών;
Για όσους δεν θέλουν να ξεχάσουν το 1977 ήταν η Εθνική Λαϊκή Ενότητα, που αποτέλεσε την κυρίαρχη στρατηγική όχι απλά για να οδηγηθεί το κόμμα στην εξουσία αλλά για να εκφράσει όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που μετά τη μεταπολίτευση έψαχναν την πολιτική τους στέγαση. Είναι κάτι περισσότερο από επίκαιρη σήμερα και καλό θα είναι να την ξαναθυμηθούμε.
Σήμερα και μόνο η κουβέντα για κοινωνικές συμμαχίες είναι απαγορευτική καθώς το σημερινό ΠΑΣΟΚ κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να συγκρουστεί με όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες που το στήριξαν και από συμμάχους με την πολιτική του να τις έχει μετατρέψει σε εχθρούς.
Είναι τόσο βαθιά τα ρήγματα σε αυτές που είναι σχεδόν βέβαιο ότι η εχθρότητα και η πολιτική αντιπαλότητα θα πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά.
Δημόσιοι υπάλληλοι, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι, εκπαιδευτικοί, επαγγελματίες, νέοι, αγρότες και άνεργοι συγκροτούν σήμερα μια αντι- ΠΑΣΟΚ συμμαχία, πλήρως δικαιολογημένη από τις εχθρικές του πολιτικές. Μοναδικός σύμμαχος αυτής της Κυβέρνησης και δυστυχώς - γιατί έτσι είναι και του ΠΑΣΟΚ – οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και τα κάθε λογής μεγάλα συμφέροντα.
Η στρατηγική μας είναι η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είναι ώρα πλέον να δούμε τα πράγματα ξεκάθαρα και όχι με τα γυαλιά του διεθνούς μυωπικού οικονομισμού. Η χώρα βρίσκεται σε επιτήρηση και μερική κατοχή.
Το κοινοβούλιο είναι μέσον νομιμοποίησης για να εγκατασταθούν οι ειδήμονες και τεχνοκράτες ως επιτηρητές των μέτρων που προτείνουν και όχι ως σύμβουλοι.
Το σύγχρονο προτεκτοράτο δεν απαιτεί την εγκατάσταση αρμόδιων τοποτηρητών αλλά την υποταγή του πολιτικού συστήματος της χώρας στις απαιτήσεις των δανειστών.
Η Βουλή δεν σχεδιάζει, ούτε αποφασίζει απλά νομιμοποιεί τις αποφάσεις άλλων και οι ξένοι τεχνοκράτες ελέγχουν τους υπουργούς για την εφαρμογή τους.
Όταν το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας λειτουργεί υπό επιτήρηση τότε αργά ή γρήγορα το καθεστώς της Εθνικής Κυριαρχίας που εκχωρεί θα γίνει μόνιμη κατάσταση.
Λαός που ζει σε καθεστώς ελεγχόμενης ελευθερίας καταντάει λαός χωρίς μέλλον και προοπτική και αλλοτριωμένος αποδέχεται ως εθνικό την φιλανθρωπία των αφεντάδων.
Αν η δεξιά ήταν συνηθισμένη σ’ αυτές τις πολιτικές, το ΠΑ.ΣΟ.Κ δύσκολα μπορεί να τις αποδεχθεί.
Ø Ταυτίζονται οι πολιτικές που ασκούνται με τις ψηφισμένες από το Συνέδριο πολιτικές πλατφόρμες;
Δεν χρειάζεται απάντηση.
Απλά αποδεικνύεται και με αυτόν τον τρόπο η απαξίωση του κόμματος, άρα των στελεχών και άρα η ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ ΤΥΠΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, που πρέπει να υπάρχει όχι για να εξυπηρετεί το λαό αλλά την ανάγκη του πολιτικού συστήματος.
Από κόμμα ΑΛΛΑΓΗΣ σε κόμμα στυλοβάτη ενός συστήματος που εξυπηρετεί τους λίγους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είναι προφανές ότι όταν στο κόμμα σου βαθαίνει η κρίση σε όλα τα επίπεδα.
Όταν ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά παραπαίεις οφείλεις να απαντήσεις με το μοναδικό τρόπο που υπάρχει.
Οφείλεις να ανοίξεις όλες τις συζητήσεις και να ακούσεις τα στελέχη σου, προσπαθώντας να διαμορφώσεις το σχέδιο για την επόμενη ημέρα.
Οφείλεις να ανοίξεις στη διαδικασία ενός δημοκρατικού Συνεδρίου τα πάντα.
Οι απαντήσεις σε θέματα προοπτικής, στρατηγικής και ιδεολογικού προσδιορισμού δεν μπορούν να δίνονται από διαδικασίες σαν και την σημερινή.
Πολύ περισσότερο όταν η θητεία των οργάνων έληξε και κανείς δεν τα νομιμοποιεί και η θητεία του προέδρου επίσης λήγει σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Ζητήσαμε Συνέδριο αλλά οι συσχετισμοί και οι μικροπολιτικοί υπολογισμοί της ηγετικής ομάδας, των κυρίως υπευθύνων για τη σημερινή κατάσταση, λειτούργησαν αποτρεπτικά.
Είναι ένα λάθος που θα στοιχίσει.
Αλλά προφανώς λίγο κάποιοι ενδιαφέρονται για το ίδιο τους το κόμμα όταν διαπιστώνουν ότι είναι προτιμότερο να μην υπάρχουν «ενοχλητικές φωνές», κατά τη διάρκεια της άσκησης της Κυβερνητικής Εξουσίας.
Ούτε έλεγχος, ούτε κριτική.
Στο Συνέδριο όμως θα πάμε.
Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι εκεί θα οδηγηθούμε εκτός και αν επιλέξουν την πλήρη παραβίαση του καταστατικού.
Και τα θέματα θα μπούνε και όλα θα συζητηθούνε.
Απλά όσο το καθυστερείτε τόσο μεγαλύτερη ζημιά κάνετε στο κόμμα.
Τόσο μεγαλύτερες πληγές ανοίγετε.
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΑΣΟΚ με στόχο να ανασυστήσουμε το Κόμμα μας ως σοσιαλιστικό Κίνημα της σύγχρονης εποχής, της θεσμικής λειτουργίας, της αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας μακριά και έξω από τις επιταγές του ΔΝΤ.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ που θέλουμε είναι δημοκρατικό, με στέρεους εσωκομματικούς θεσμούς και δομή, άρα αντιγραφειοκρατικό.
Είναι λειτουργικό, άρα συντεταγμένο και συνεκτικό.
Δεν είναι κόμμα μελών μιας χρήσης, που εξυπηρετούν ιδιοτελείς στόχους διαιώνισης της νομής της εσωκομματικής εξουσίας. Δεν είναι κόμμα αξιωματούχων και επαγγελματιών της πολιτικής που ανήκουν σε «αυλές» ή ομάδες συμφερόντων.
Είναι περιφερειακό, άρα μη συγκεντρωτικό. Είναι ανοιχτό, όχι μόνο στο όνομα, αλλά στην κριτική, στον διάλογο, στη διαφορετικότητα.
Είναι συλλογικό πολιτικό υποκείμενο, με δημόσια δράση προσανατολισμού και μορφοποίησης της κοινωνικής πλειοψηφίας με διαδικασίες αλληλοτροφοδότησης με τα κινήματα.
Γι’ αυτό είναι σοσιαλιστικό, κίνημα χειραφέτησης και σεβασμού των αγώνων του Ελληνικού Λαού και δεν μπορεί να μετατραπεί σε άκρως νεοφιλελεύθερο και νέο-συντηρητικό κόμμα παλαιού τύπου που έχει αναλάβει εργολαβικά να διαλύσει κάθε συνεκτικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους δικαίου και κοινωνικής συνοχής.
Και επιτέλους να μιλήσουμε για την μεταμνημόνιο εποχή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κανένας μας δεν έχει την υποχρέωση να υλοποιεί και να στηρίζει πολιτικές που δεν είναι νομιμοποιημένες από το κόμμα.
Κανένας μας δεν μπορεί να έχει την απαίτηση να εξαφανιστεί η κριτική και να ομοφωνήσουμε σε πολιτικές που δεν έχουν σχέση με το ΠΑΣΟΚ, με τις αποφάσεις των Συνεδρίων, με τις αρχές μας.
Κανένας δεν μπορεί να έχει την απαίτηση να συμφωνούμε με τους καθημερινούς αυτοσχεδιασμούς των Υπουργών και των παρατρεχάμενων τους, όταν δεν είναι ενταγμένοι σε ένα σχέδιο συνολικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση, όταν δεν έχουν ούτε αρχή ούτε και τέλος.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να στιγματίζει με τα λόγια και τις πράξεις του ένα ολόκληρο κίνημα και μια πολιτική ιστορία για την οποία μέχρι πριν από ένα χρονικό διάστημα ήμασταν περήφανοι και σήμερα στεκόμαστε πολιτικά ντροπιασμένοι και απογοητευμένοι.
Γιατί αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και των στελεχών μας δεν μπορούν και δεν θέλουν να στηρίξουν πολιτικές με τις οποίες διαφωνούν!
Για αυτό απέχουν, για αυτό οι διαδικασίες που προηγήθηκαν θύμιζαν άλλα κόμματα και όχι το ΠΑΣΟΚ, για αυτό δεν ανανεώνονται οι κάρτες μελών.
Δεν το βλέπετε σύντροφοι της ηγετικής ομάδας;
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η λύση πρέπει να δοθεί και πάλι από το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αναλάβει το βάρος, για μια ακόμα φορά, να δώσει προοπτική και ελπίδα στο λαό αυτής της χώρας.
Τα στελέχη του οφείλουν να κατανοήσουν τον ιστορικό τους ρόλο αυτή την περίοδο.
Η αποχή και η αποστράτευση δεν είναι λύση.
Αντίθετα μεγαλώνουν το πρόβλημα καθώς αφήνουν το πεδίο δράσης ελεύθερο για όσους σχεδιάζουν την οριστική μετάλλαξη του κινήματος.
Για όσους θέλουν ένα κόμμα σιωπηλό, φοβισμένο, αποιδεολογικοποιημένο, διαλυμένο.
Η γκρίνια και η απογοήτευση, η διαφωνία και η αγανάκτηση πρέπει να μετατραπούν σε δύναμη αλλαγής της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα.
Η λύση θα δοθεί μόνο μέσα από το ΠΑΣΟΚ ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστούμε με παγιωμένες γραφειοκρατικές δομές χρόνων.
Μπορεί λίγοι να διαχειρίζονται τις τύχες της Κυβέρνησης και του κόμματος όμως η δύναμη βρίσκεται στα χέρια των πολλών, των μελών, του κάθε στελέχους που απαιτεί να ακούγεται η φωνή του, που θέλει να προσφέρει και όχι να πάρει, που θέλει να είναι περήφανο για αυτά που πιστεύει και που πρεσβεύει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Όσο καταστροφική για το κόμμα και το λαό μας είναι η άσκηση αυτών των πολιτικών τόσο καταστροφικό θα ήταν να μεταβούμε όλοι μας στη στάση της συλλογικής αδράνειας.
Για αυτό σας καλώ να βρεθούμε όλοι μας στις οργανώσεις.
Να λειτουργήσουμε το κόμμα έτσι όπως πρέπει.
Να απαιτήσουμε και να επιβάλλουμε διαδικασίες, αποφάσεις και προοπτική.
Να απαιτήσουμε και να επιβάλλουμε ένα Δημοκρατικό, Ανοιχτό και Ουσιαστικό Συνέδριο όπου θα δώσουμε απαντήσεις σε όλα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Όσο υπάρχει ακόμα ελπίδα να την κρατήσουμε ζωντανή.
Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στο λαό, απέναντι στην ιστορία του κινήματος μας, απέναντι στο μέλλον των παιδιών μας.
Και αυτό θα κάνουμε.
