Του Σάκη Μουμτζή
Είναι διάχυτη η εντύπωση -και είναι αναμφίβολα σωστή- πως ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά, ψηφίζει και εφαρμόζει τα μνημονιακά μέτρα χωρίς λαϊκές αντιδράσεις. Ο κόσμος αδιαμαρτύρητα δέχεται αυτά που συμβαίνουν. Μάλιστα πάνω σε αυτήν την διαπίστωση έχει οικοδομηθεί και η αντίληψη πως ο διεθνής παράγοντας (ΗΠΑ, ΔΝΤ, εταίροι) στηρίζει την κυβέρνηση, καθώς συγκρίνει τις μαζικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2011-2014 με την «άκρα του τάφου σιωπή» που επικρατεί σήμερα. Η στήριξη αυτή συγκεκριμενοποιείται με ποικίλους τρόπους και κυρίως με την αποδοχή από το κουαρτέτο του μίγματος μέτρων που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση και αποτελείται από φόρους 80% και περικοπή δαπανών 20%.
Καλό είναι να δούμε πού οφείλεται αυτή η παθητικότητα του κόσμου, αυτή η αδράνεια που χαρακτηρίζει όλο αυτό το δεκαοχτάμηνο. Υπάρχει η άποψη πως πίσω από τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων βρισκόταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα, λόγω της κατάκτησης της εξουσίας από το κόμμα τους, δεν έχουν κανέναν λόγο να κατεβαίνουν στους δρόμους. Άλλωστε ο στόχος επετεύχθη.
Η εκδοχή αυτή είναι ορθή κατά το ήμισυ. Πράγματι, στις διαδηλώσεις των ετών 2011-2014 πρωτοστατούσαν και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία όμως-στην συντριπτική τους πλειοψηφία- μετά την μνημονιακή στροφή του κόμματος τους το καλοκαίρι του 2015, αποχώρησαν από αυτό και εντάχθηκαν στην Λαϊκή Ενότητα του Π. Λαφαζάνη. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ουσιαστικά χωρίς οργανωμένη βάση, χωρίς κομματικές οργανώσεις. Το διαπιστώνουμε αυτό, καθώς στις εκδηλώσεις του όπου μιλούν υψηλόβαθμα στελέχη του, το ακροατήριο αποτελείται από 20-25 άτομα.
Αλλά και οι αποχωρήσαντες αντιμνημονιακοί, που υποτίθεται πως πήραν μαζί τους όλον τον «ιστορικό» ΣΥΡΙΖΑ, στις 5/7/2016 γιόρτασαν στην Αθήνα την πρώτη επέτειο του ΟΧΙ με ανοικτή συγκέντρωση 700-800 ατόμων. Συνεπώς, το πρόβλημα της απουσίας διαμαρτυριών δεν αφορά τις οργανωτικές ικανότητες των μεν και των δε. Δεν είναι δηλαδή ζήτημα που αφορά κάποιες εκατοντάδες στελέχη και την τεχνογνωσία που διαθέτουν στις κινητοποιήσεις. Άλλωστε η οργανωτική αρτιότητα ενός κόμματος δεν αρκεί για να επιτύχει μια εκδήλωση. Χρειάζεται και ο ανώνυμος κόσμος, το πλήθος, που θα την πλαισιώσει και θα της προσδώσει μαζικό χαρακτήρα. Αυτό που αποκαλεί η Αριστερά η «διαθεσιμότητα των μαζών».
Ο κόσμος αυτός λοιπόν, σήμερα έχει αδρανοποιηθεί γιατί έχει αποδεχθεί πως ο δρόμος του μνημονίου είναι ο μόνος που υπάρχει. Η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 στο μνημονιακό στρατόπεδο, γκρέμισε τους μύθους και τις αυταπάτες της αντιμνημονιακής εναλλακτικής πρότασης και κατέστησε έτσι στην συνείδηση του μέσου πολίτη κάθε διαμαρτυρία άσκοπη. Οι δε συνέπειες του Grexit -που ήταν προ των πυλών- λειτουργούν συντηρητικά, αποδιώχνοντας τους τυχοδιωκτισμούς και απονευρώνοντας τα αντανακλαστικά αντίδρασης.
Μα, δεν συσσωρεύεται οργή και θυμός για την εξαπάτηση; Δεν υπάρχει δυσαρέσκεια για την φορολογική καταιγίδα; Φυσικά και υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα και φυσικά και λειτουργούν υπογείως και κατατρώγουν τις ρίζες του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Είναι δε άγνωστο, τι μορφή μπορεί να πάρουν από ένα γεγονός απρόβλεπτο και τυχαίο. Όμως η εδραιωμένη πίστη πως ο άλλος δρόμος -εκτός του μνημονίου- οδηγεί σε Εθνική περιπέτεια, λειτουργεί παραλυτικά σε κάθε σκέψη για μαζική αντίδραση. Την καθιστά μάταιη και άνευ νοήματος.
Βέβαια, σε αυτό συντελεί και η «πανηγυρική» απουσία της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης που έπρεπε και πρέπει να αποδείξει πως, εντός του μνημονίου, υπάρχει και ένα άλλο χαρμάνι πολιτικής -λιγότεροι φόροι, μεγαλύτερη περικοπή δαπανών- που μπορεί να φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Αν μπορέσει να εκφέρει, τέτοιας μορφής, συγκεκριμένο πολιτικό λόγο που να αποτελέσει την αξιόπιστη εναλλακτική στα μέτρα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ίσως καταφέρει να σηκώσει τον κόσμο από τους καναπέδες.
Προς το παρόν, ο ΣΥΡΙΖΑ πεθαίνει αργά-αργά και η Νέα Δημοκρατία ανασυγκροτείται, επίσης, αργά-αργά.
Πηγή Liberal
