Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ '' ΓΥΨΟ '' !!!

 

γράφει ο Δ. Παπαγεωργίου

Η Δημοκρατία είναι νεκρή.

 H δημοκρατία πέθανε στο επίπεδο των Ευρωπαϊκών θεσμών.Τα όσα έλαβαν χώρα στην βουλή το βράδυ της Τετάρτης, πριν την ψηφοφορία του Μνημονίου 3 ήταν ιδιαίτερα διδακτικά.

 Επρόκειτο σαφώς για μία παράσταση χωρίς νόημα, αφού οι πολιτικές σκοπιμότητες και ισορροπίες των κομμάτων έχουν εξασφαλίσει ότι τα μέτρα, θα υπερψηφιστούν ή θα καταψηφιστούν λόγω κομματικής πειθαρχίας.

Πιο αστείος ίσως από όλους ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ, της οποιας τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας άλλα λένε ότι θα καταψηφίσουν ενώ άλλα ότι θα υπερψηφίσουν εάν παραβιαστεί

η "κομματική συμφωνία" για "παρών" Η Βουλή ως εκ τούτου αποτελεί μια διακοσμητική διαδικασία, που χρησιμεύει κυρίως για να δίνει ένα επίχρισμα νομιμότητας στις αποφάσεις που παίρνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων των κομματαρχών και των συνομιλητών τους, είτε αυτοί βρίσκονται στον επιχειρηματικό κόσμο, είτε στους διεθνείς παράγοντες.

 Από εκεί και πέρα, τα βερεσέ λόγια στην Βουλή, είναι για κατανάλωση από το εσωτερικό κοινό. Και επί της ουσίας του προβλήματος, ουδεμία κουβέντα γίνεται. Η ψευτοδιαμάχη μεταξύ "σοσιαλίζοντων" και "φιλελεύθερων" δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην πραγματικότητα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Και οι βουλευτές της χώρας στην πράξη ακυρώνουν την ίδια την έννοια της Δημοκρατίας. Γιατί όταν καλούνται απλά να επικυρώνουν κάθε φορά αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται αλλού, και να "στολίζουν" με τις μεταξύ τους διαφωνίες μια δήθεν διαδικασία, ο μόνος ρόλος που τους έχει απομείνει είναι αυτός του να υπάρχουν για να τους βλέπουμε. Και στο πλαίσιο αυτής της μηντιακής νοοτροπίας προσπαθούν με κάθε τρόπο να δώσουν το δικό τους σώου, χωρίς να παράγουν ουσιαστικό έργο.

Στα όσα έγιναν λοιπόν και συμπέρανα τόσο εγώ, όσο πιστεύω και η πλειονότητα όσων είχαν την ατυχια να παρακολουθήσουν ένα μεγάλο μέρος της συνδιάσκεψης, μου έφερα στο μυαλό κάτι που είχε γράψει ο Γάλλος διανοητής Guillame Faye, στο βιβλίο του 'Why we Fight'. Τι έγραφε; Έγραφε ότι η Δημοκρατία έχει ήδη πεθάνει στην Ευρώπη. Και δεν την σκότωσαν ούτε οι "αντιδημοκράτες", ούτε οι "αναρχικοί", ούτε οι "φασίστες". Την σκότωσε η ίδια η εποχή. Η εποχή, τα προβλήματα της οποίας απαιτούν άμεση δράση και αντίδραση, αποφασιστικότητα και πολλά άλλα πράγματα. Κυρίως την σκότωσε η έλλειψη χρόνου για μακροσκελείς συζητήσεις. Τα προβλήματα που προκύπτουν είναι τέτοια που πρέπει να λύνονται άμεσα.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι "κακοί Ευρωπαίοι" σκότωσαν την δημοκρατία στις χώρες τους και τώρα έρχονται να "πνίξουν" την δημοκρατία στην χώρα που την γέννησε. Αυτά είναι αστεϊσμοί και αριστερίστικες βλακείες που υιοθετούνται δυστυχώς από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού – συμπεριλαμβανομένων και δεξιών αλλά και πολλων νέας εσοδείας εθνικιστών, οι οποίοι αρέσκονται να νοιώθουν διαρκώς κατατρεγμένοι, προκειμένου να μην αναρωτιούνται τι οι Έλληνες κάνουν λάθος. Όπως ακριβώς η δημοκρατία πέθανε στο επίπεδο των Ευρωπαϊκών θεσμών, έτσι πεθαίνει και σε επίπεδο εθνών κρατών. Χαρακτηριστικο παράδειγμα η χώρα μας, όπου οι αποφάσεις των Eurogroup πρέπει να υιοθετούνται ότι καιρό και αν έχει, ότι κυβέρνηση και εάν έχει.

Πολύ απλά η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στους ρυθμούς της εποχής. Και λειτουργεί απλά ως νομιμοποίηση γενικότερα των πολιτικών αποφάσεων που παίρνονται από τις ελίτ. Κάποιοι ίσως χαίρονται, επειδή είναι θεωρητικά αντιδημοκράτες. Αυτό και εάν είναι αστείο. Ο,τιδήποτε δεν είναι δημοκρατικό, δεν σημαίνει ότι είναι υγιές. Στα επόμενα χρόνια θα διαμορφωθεί το μέλλον της επόμενης πεντηκονταετίας στην Ευρωπαίκή Ήπειρο.

Το οποίο σίγουρα στην ουσία του δεν θα είναι δημοκρατικό.

Τι θα είναι; Αυτό δεν το ξέρει κανείς ακόμη. Θα είναι κάποιος συμβιβασμός εξουσίας μεταξύ "οικονομίας" και "πολιτικής" όπως φαίνεται ότι συμβαίνει σήμερα; Θα έχουμε την επικράτηση μιας "θεολογίας της οικονομίας" που δεν θα διστάσει να μετατρέψει ολόκληρα κομμάτια της Ηπείρου σε Ζώνες Οικονομικής Εκμετάλλευσης; Αυτό μένει να φανεί.

Προσωπικά δεν θρηνώ για τον θάνατο της δημοκρατίας. Ποτέ άλλωστε το πολιτειακό ζήτημα δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Για μένα όλα έχουν να κάνουν με το ήθος και την αξία που παράγει η συλλογικότητα που ονομάζεται έθνος. Τα πρότυπα που καλλιεργεί , το πώς ανατρέφει τους νέους και τις νέες της. Όπως και να ονομάζεται το πολίτευμα που το κάνει. Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Οι ελίτ που αυτή την στιγμή καταργούν την δημοκρατία, είναι ελίτ – βαμπίρ, αποκομμένες από τις συλλογικότητες των εθνών της Ευρώπης. Από τις σάρκες των οποίων τρέφονται.
elkosmos.gr