Η Ανάστασις του Χριστού είναι η κεντρική διδασκαλία και η βάσις της πίστεώς μας ως Χριστιανών. Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους Α' επιστολήν του κεφ. ΙΕ', 17: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται ματαία η πίστις υμών». Ναι, είναι η βάσις της χριστιανικής πίστεως, διότι πιστεύομεν εις ένα ζωντανόν Θεόν, έναν αληθινόν Θεόν.
Υποτυπωδώς αναφέρεται η Ανάστασις στην Παλαιά Διαθήκην, διότι οι Εβραίοι δεν είχαν σαφή πίστιν εις ένα τέτοιο γεγονός. Είναι αξιοσημείωτων ότι ο Κύριος επανειλημμένως ετόνιζε το γεγονός αυτό στην διδασκαλίαν Του. Και για να πιστώση και αποδείξη την Ανάστασιν, ανέστησε τρία άτομα κατά την επίγειον ζωήν Του.
Εις τον Προφήτην Ησαΐαν υπάρχει η εξής αναφορά: «Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις» (κστ'19). Έχομεν επίσης και το όραμα του Ιεζεκιήλ με τα νεκρά και ξηρά οστά (ΛΖ, 1-10).
Της Αναστάσεως του Χριστού προηγήθηκε η Σταύρωσις και η θανάτωσίς Του. Γι' αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολήν του ότι: «δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου τούτ' εστί τον διάβολον» (Β.14). Ψάλλομεν δε κατά την Ανάστασιν: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας». Αυτό αναφέρεται και στην Α' Κορινθίων, ΙΕ, 55: «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος, που σου, θάνατε, το κέντρον; πού σου, άδη, το νίκος;».
Είναι χαρακτηριστική και η εικόνα της Αναστάσεως, η «εις Άδου κάθοδος», όπου παρουσιάζεται ο Κύριος μέσα στον Άδην να συντρίβη τις πύλες και να πατή πάνω τους και να ανασύρη εκ των τάφων τον Αδάμ και την Εύαν μπροστά στα μάτια των Αγίων και Προφητών. Χαρακτηριστικό είναι ότι η επιγραφή της εικόνος είναι η «Ανάστασις», που σημαίνει η ανάστασις όλου του ανθρωπίνου γένους. Αυτό τονίζεται και εις τους αναστάσιμους ύμνους των Κυριακών του έτους. Διότι πρέπει να τονίσωμεν, ότι εμείς οι ορθόδοξοι εορτάζομεν την ανάστασιν όχι μόνο μία φορά τον χρόνον αλλά κάθε Κυριακή. Η ακολουθία και οι ύμνοι των Κυριακών είναι αναστάσιμα. Ο Χριστός έγινεν ο απαρχή των κεκοιμημένων, όπως αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος (Α' Κορινθίους, ΙΕ'20), διότι αποτελεί εγγύησιν και της δικής μας αναστάσεως. Έτσι πιστεύομεν ότι τα σώματά μας κατά την κοινήν Ανάστασιν θα είναι όμοια με το αναστημένο σώμα του Κυρίου.
Ο Κάνων του Μεγάλου Σαββάτου «Κύματι θαλάσσης», περιέχει υπέροχα τροπάρια, που τονίζουν την σημασίαν αυτήν. Χαρακτηριστικόν είναι το τροπάριον εκ της Στ' ωδής: «Βασιλεύει αλλ' ουκ αιωνίζει, Άδης του γένους των βροτών· συ γαρ τεθείς εν τάφω Κραταιέ ζωαρχική παλάμη, τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας, και εκήρυξας τοις απ' αιώνος, εκεί καθεύδουσιν αψευδή, Σώτερ, γεγονώς νεκρών πρωτότοκος». Αυτό το γεγονός το προφητεύει κατά έναν παράξενον τρόπο το βιβλίον του Ιώβ. Γράφει στο ΛΗ' κεφ. στίχ. 17: «Ανοίγονται δε σοι φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δε Άδου ιδόντες σε έπτυξαν;» Ομιλεί ο Θεός προς τον Ιώβ και των ερωτά: «σε σένα ανοίχτηκαν οι θύρες του θανάτου και του Άδου;» σαν να του λέγει ότι σε μένα ανοίχτηκαν, προκαταβολικά.
Η ανάστασις του Χριστού είναι η πηγή της αληθινής ζωής μας, γι' αυτό και την αποκαλούμεν ζωηφόρον ανάστασιν. «Χριστός εστίν η ζωή ημών» (Κολασ. Γ' 3). Με τη Ανάστασιν Του ο Χριστός μας ξαναδίνει τη διακοπείσαν σύνδεσιν με τον Θεόν, επανασυνδεόμεθα με την ζωήν. Στην Μάρθαν είπεν ο Χριστός πηγαίνοντας να αναστήση τον Λάζαρον: «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η ζωή» (Ιωάν. ΙΑ' , 25). Επίσης εγγύησις για την ανάστασιν μας είναι η κοινωνία και η μετάληψις του σώματος Του: «Ο τρώγων μου την σάρκαέχε ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν» (ιωάν. Στ, 54).
Είναι αξιοπρόσεκτα αυτά που σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολήν του και στην προς Κολασσαείς: «Συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος (Ρωμ. Στ' 4), και συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτίσματι, εν ω και συνηγέρθητε δια της πίστεως» (Κολ. Β' 12).
Για την Ανάστασιν Του ο Κύριος είπε παραβολικά περί του ναού του Σολομώντος: «λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν» (Ιωάν. β, 19). Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ως συνήθως, ερμηνεύει τον παραβολικόν λόγον του Χριστού: «ότι έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού».
Πρέπει να έχωμεν υπόψιν ότι η ανάστασις είναι μυστήριον, και χρειαζόμεθα την θείαν δύναμιν να το κατανοήσωμεν: «του γνώναι αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού» μας λέγει ο Απόστολος Παύλος στην προς Φιλιππησίους επιστολήν του (Γ' 10). Γι' αυτό και στην πρώτην του εμφάνισιν μετά την ανάστασιν Του είπε στους μαθητάς: «λέβετε πμεύμα Άγιον». Λέγει πάλιν ο Απόστολος Παύλος: «ότι ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν Χριστόν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α' κορ. ΙΒ, 3).
Δια τούτο ας ευχηθούμεν όπως ο Κύριος μας παρέχει την χάριν και τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος, δια να κατανοούμεν και πιστεύωμεν ορθά τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Λοιπόν: «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον, Ιησούν, τον μόνον αναμάρτητον».
Του Αρχιμανδρίτη Νικολάου Σιδερά
Από το περιοδικό «Παράκληση» της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, Κύπρος
Μεταφέρθηκε στο διαδίκτυο από NOCTOC
