Οὐαὶ ὑμῖν
Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος
Γιατί τόση ἔκπληξη καί ἀπορία; Γιατί περισσεύει τόσο ἡ ὑποκρισία; Σείεται ὁ τόπος ἀπό τίς ἀποκαλύψεις τῆς διαφθορᾶς, τίς κακοποιήσεις ἀνηλίκων καί τό κακό δέν ἔχει τελειωμό. Ὅμως ἡ σήψη δέν ξεκίνησε σήμερα· τεχνηέντως καί μεθοδικά καλλιεργήθηκε ἡ ἀποστασία ἐδῶ καί χρόνια. Μεγάλο μέρος εὐθύνης γι᾽ αὐτήν ἔχουν καί τά σχολικά βιβλία μέ τό ἄθλιο σέ πολλές περιπτώσεις περιεχόμενό τους.
Ἀπό τό 2006 δημοσιεύσαμε καί παντοιοτρόπως πρός κάθε κατεύθυνση καταγγείλαμε τήν ἀπαράδεκτη ὕλη τῶν σχολικῶν βιβλίων, τά ὁποῖα τότε μόλις εἶχαν κυκλοφορηθεῖ μέ ὑπουργό Παιδείας τήν ἀείμνηστη Μαριέτα Γιαννάκου Κουτσίκου. Ἀλλεπάλληλα διαβήματα πραγματοποιήθηκαν πρός τό Ὑπουργεῖο Παιδείας μέ ὑπομνήματα ἤ καί μέ προσωπικές παραστάσεις στούς καθ᾽ ὕλην ἁρμοδίους, ἀλλά ὅλα αὐτά ἀποδείχθηκε ὅτι γράφονταν καί λέγονταν «εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων». Μέχρι σήμερα τά ἴδια διδάσκονται τά παιδιά μας στά σχολεῖα.
Πρός ἐπίρρωση τῶν γραφομένων, παραθέτω ἀποσπάσματα:
Στό «Τετράδιο εργασιών» τοῦ μαθήματος «Νεοελληνική Γλώσσα», Α´ Γυμνασίου, κείμενο 6, «Οσάκις» διαβάζουμε: «Ο Σάκης ήταν ηλεκτρολόγος με μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 20 με 25 ετών. Τα είχε φτιάξει με την Αλέκα. Μια από τις μαθήτριες της τάξης. Ψηλή κι αδύνατη, με κοντά ξανθά μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια, μακρύ λαιμό και μακριά χέρια και πόδια, κάπως ξερακιανή, αλλά ζόρικη. Στα 1516, όπως όλες τους. Η πρώτη που έβγαινε ραντεβού μήνες τώρα. Ο Σάκης την περίμενε το μεσημέρι στην άλλη γωνία κι οι άλλες μαθήτριες έτρεχαν από πίσω της να τον δούνε. Τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. Ήταν ο πρώτος έρωτας της τάξης» (σελ. 16). Μέχρι σήμερα κανείς δέν ἐνοχλήθηκε ἀπό τήν ἐν ψυχρῷ διδασκαλία τῆς παιδεραστίας;
Στήν ἴδια τάξη, τήν Α´ Γυμνασίου, οἱ μαθητές στά Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας διδάσκονται «Το θέλγητρο της Ανδαλουσίας» τοῦ Κ. Οὐράνη: «Η Ανδαλουσία πιστεύει στη χαρτομαντεία... δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησίες...». Καί πιό κάτω: «Στις «θρησκευτικές λιτανείες που περιφέρουν γλυκερές Παναγίες, οι μετανοούντες κρύβουν τα πρόσωπά τους σε κουκούλες μοναχών κι όταν περνάν κάτω από τα παράθυρα της αγαπημένης τους γυναίκας, χτυπάν το κορμί τους με βίτσες...» (σελ. 114).
Στά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά τῆς Β´ Γυμνασίου, στό βιβλίο «Αρχαία Ελλάδα Ο τόπος και οι άνθρωποι» φιλοξενεῖται ἀπόσπασμα τοῦ ποιητῆ Ἄλεξη πού ἀναφέρεται στίς ἑταῖρες, τίς ὁποῖες περιγράφει ἐμφανισιακά. Οἱ ἐρωτήσεις ἀσκήσεις δραστηριότητες τοῦ βιβλίου ζητοῦν ἀπό τούς μαθητές: «1. Με βάση τις βελτιωτικές επεμβάσεις που αναφέρονται στο κείμενο να γράψετε τις προδιαγραφές για την εμφάνιση και τη συμπεριφορά της ιδεώδους εταίρας. β) Ποια καλλυντικά αναφέρονται και σε ποια σημεία του σώματος χρησιμοποιούνται;» (σελ. 42). Τό βιβλίο τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μάλιστα μᾶς πληροφορεῖ ὅτι οἱ ἐν λόγῳ γυναῖκες «συχνά ήταν ξένες και κάποτε απελεύθερες, ήταν οι πιο ανεξάρτητες, οι πιο ευκατάστατες και εκείνες που ασκούσαν τη μεγαλύτερη επιρροή» (σελ. 35). Ἰδού, λοιπόν, τά πρότυπα!
Στή Νεοελληνική Γλώσσα τῆς Γ´ Γυμνασίου τά παιδιά διδάσκονται στίχους τῶν Χ. καί Π. Κατσιμίχα: «Άμα ξυπνήσεις και έχεις βγάλει ουρά / αν κοιταχτείς και έχεις βγάλει βυζιά / Don᾽t worry be happy / Άμα η κόρη σου σε λέει μπαμπά, ενώ ο γιος σου / σε φωνάζει μαμά / Don᾽t worry be happy» (σελ. 148). Ποιά εἶναι τά μηνύματα καί ποιά τά μορφωτικά ἀγαθά ἀπό τέτοια ἀναγνώσματα;
Στά Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας τῆς Β´ Γυμνασίου, ἐρώτηση τοῦ βιβλίου λέγει: «Περιγράψτε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων.
Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;» (σ. 190).
Στό ἀντίστοιχο βιβλίο τῆς Γ´ Τάξης διαβάζουμε τό ποίημα τῆς Πολυδούρη «Γιατί μ᾽ αγάπησες» (σελ. 150). Στίχοι του «κοσμοῦν» καί τή Νεοελληνική Γλώσσα τῆς Β´ (σελ. 53).
Στή Β´ Γυμνασίου διαβάζουμε τό κείμενο «Ήταν ερωτευμένοι»· «Ήταν 21 ετών και ήταν αφίλητη» («Τετράδιο εργασιών», σελ. 27, κείμ. 2).
Ὑπάρχει καί ἡ Γεωγραφία τῆς μοναξιᾶς, ἡ ὁποία ἀφιερώνεται «στην επέτειο του αγίου Βαλεντίνου» (Νεοελληνική Γλώσσα, Β´ Τάξη, σ. 119).
Τά παραπάνω εἶναι ἐλάχιστα δείγματα ἀπό τά βιβλία τῶν παιδιῶν, πού ὅπως ἔλεγε ὁ ποιητής, ἔπρεπε νά εἶναι «σάν κρίνα». Καί μέχρι τώρα 16 χρόνια ἀπό τότε κανείς δικαστικός δέν ἐνοχλήθηκε ἀπό τήν προώθηση τῆς παιδεραστίας, καμία Ἑταιρεία Προστασίας Ἀνηλίκων, κανένα κανάλι δέν διάβασε αὐτές τίς σελίδες μέ αὐτή τή δυσωδία, κανένας ἁρμόδιος φορέας δέν ἔλαβε σοβαρά ὑπ᾽ ὄψη του τίς τόσες διαμαρτυρίες γιά τόν ἐκμαυλισμό τῆς νεότητας; Κι ἀφοῦ ὅλα ἀμνηστεύονται καί ὅλα «νομιμοποιοῦνται», κατασκευάσαμε τή ζούγκλα τῶν ἡμερῶν μας, πού ἀκόμη καί αὐτά τά ζῶα τή βδελύσσονται καί φρικιοῦν. Εἶχε τελικά πολύ δίκαιο ὁ Μίλαν Κούντερα, πού ἔγραφε: «Γιά νά ἐξαφανίσει κανείς ἕνα ἔθνος, τοῦ ἀφαιρεῖ πρῶτα τή μνήμη. Καταστρέφει τά βιβλία του, τοῦ μεταφυτεύει ἄλλη παιδεία καί ἐπινοεῖ ἄλλη ἱστορία. Κατόπιν τό ἔθνος ἀρχίζει σιγά σιγά νά ξεχνάει ποιό εἶναι καί ποιό ἦταν. Ὁ κόσμος τριγύρω του θά τό ξεχάσει πολύ γρήγορα».
Τώρα ὅλοι ρίχνουν δάκρυα μᾶλλον κροκοδείλια συμπαραστεκόμενοι στά κακοποιημένα ἀνήλικα παιδιά καί ὄχι μόνο. Δρέπουμε τούς καρπούς πού σπείραμε. Πράγματι, «τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τό σάβανο τοῦ Γένους». Ὅσο αὐτά τά ἐγχειρίδια μένουν στά χέρια τῶν παιδιῶν, τόσο θά αὐξάνει τό κακό καί θά ριζώνει.
Ὅλοι εἴμαστε συνυπεύθυνοι. Ἡ ἀνοχή σημαίνει ἐνοχή.
Ἔρχονται ὅμως Χριστούγεννα. Καιρός νά ἀναζητήσουμε κάτι χριστουγεννιάτικο στά βιβλία τῶν παιδιῶν μας, νά γαληνέψει ἡ ψυχή μας. Δυστυχῶς, «εἰς μάτην» θά κοπιάσουμε! Οὔτε καί σ᾽ αὐτά τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Δευτεροβάθμιας δέν ὑπάρχει κάτι γιά τή γέννηση τοῦ Θεανθρώπου.
Σήμερα, λοιπόν, πού μέσα ἀπό τά σχολικά μας βιβλία ἡ πίστη βάλλεται, ἡ πατρίδα μας περιφρονεῖται, οἱ ἀξίες ἀπαξιώνονται, ἡ γλώσσα φθείρεται καί νοθεύεται, ἡ οἰκογένεια ὑπονομεύεται, ἡ ἠθική ἐκπαραθυρώνεται, ἐνῶ ἡ πραγματικότητα γύρω μας γίνεται ὅλο καί πιό ζοφερή καί ὁ σοδομιτισμός καλπάζει, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἕναν Χριστόδουλο νά μιλήσει ξακάθαρα χωρίς ὑπολογισμούς γιά τήν παιδεία: «Τό σοβαρότερον τοῦτο θέμα δέν θά τό ἀφήσουμε στήν ἀλαζονεία, στήν ἀμάθεια καί στήν ἀρνητική ἰδεολογία. Ὅλοι μας, κλῆρος καί λαός, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀντιδράσουμε».
Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἕναν μπουρλοτιέρη Αὐγουστῖνο νά κηρύττει στεντορίως: «Εἰς πᾶν εἶδος ἐκπαιδεύσεως (θά πρέπει) νά ρίπτεται ἀπαραιτήτως ἡ πνευματική ζύμη, ἡ ἠθική καί θρησκευτική διδασκαλία, ἡ ὁποία κέντρον θά ἔχῃ τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Αὐτός εἶνε Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ, Ὅστις ἀξίζει νά ὀνομάζεται Διδάσκαλος καί Καθηγητής ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ. Αὐτός πρέπει νά εἶνε τό Α καί τό Ω πάσης ἐκπαιδεύσεως».
