Ἀπουσία ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ εἶναι ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή μας ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἐγκατέλειψαν τὶς ἠθικὲς ἀξίες ποὺ ἀκολουθοῦσαν οἱ παλαιότεροι. Τώρα πιὰ ὅλα ἐπιτρέπονται. Κανένας δισταγμός, καμιὰ συγκράτηση, κανένα εὐγενικὸ ὅραμα.
Ὅποιος σχολιάζει τὴν πνευματικὴ κατάπτωση, θεωρεῖται ἀναχρονιστικὸς καὶ συχνὰ ἐπικίνδυνος, γιατί ἀμφισβητεῖ τὰ δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ προστατεύουν οἱ νόμοι!
Ἡ διάβρωση τῆς κοινωνίας γίνεται δεκτὴ ὡς πρόοδος, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀνησυχοῦν οἱ περισσότεροι στό βαθμὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε. Τὰ ἐγκλήματα εἶναι καθημερινὰ καὶ τὰ σχόλια καὶ οἱ ἀναλύσεις τῶν εἰδικῶν γι’ αὐτὰ παίρνουν καὶ δίνουν, χωρὶς ὅμως νὰ ἀναφέρουν ὅτι αἰτία ὅλων τῶν κακῶς κειμένων εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Μιλοῦν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, ἀλλὰ ντρέπονται νὰ μποῦν στὴν οὐσία. Δέχονται ὅμως τὴν ἀστυνομικὴ βία στοὺς ἄλλους, ὄχι στὸν ἑαυτό τους καὶ καταφεύγουν στὴ δικαιοσύνη. Συχνὰ οἱ θύτες γίνονται θύματα, ἀρκεῖ νὰ ἔχουν καλοὺς δικηγόρους, γιὰ νὰ ἐμφανίσουν τὶς ὑποθέσεις τους ἀπὸ τὴν ἀνάποδη. Οἱ φυλακὲς εἶναι γεμάτες καὶ πολλοὶ παραβάτες τῶν νόμων βρίσκονται ἔξω, γιὰ νὰ συνεχίζουν τὸ ἔργο τους.
Ὁ λαὸς πιστεύει ὅτι μόνο οἱ πολιτικοὶ μποροῦν νὰ βελτιώσουν τὴν κατάσταση. Μὰ καὶ αὐτοὶ βρίσκονται σέ πολὺ χαμηλὸ ἐπίπεδο. Δὲν ἔχουν ἠθικὲς ἀρχές, δὲν σέβονται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια καὶ ὑπηρετοῦν συμφέροντα καὶ τίποτα περισσότερο. Δὲν μπορεῖς νὰ περιμένεις κάτι καλὸ ἀπὸ τοὺς πολιτικούς. Κι ἂν ὑπάρχουν στοὺς τριακόσιους βουλευτὲς δύο- τρεῖς διαφορετικοί, ποὺ νὰ ἔχουν εὐγενικὲς προθέσεις, γρήγορα ἀπογοητεύονται καὶ ἐγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια. Δυστυχῶς, καὶ οἱ πολιτικοὶ προέρχονται ἀπὸ τὴ διαβρωμένη κοινωνία.
Μόνο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ δώσει τὸ διαφορετικὸ μήνυμα στοὺς ἀνθρώπους. Τὸ μήνυμα τῆς διεξόδου, τῆς ἐλπίδας, τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης καὶ τῆς ἀδιάκοπης ἀναφορᾶς στὸν παντοδύναμο Θεό. Ἡ πικρὴ ἐμπειρία τῶν τελευταίων ἐτῶν πρέπει νὰ ὁδηγήσει σὲ ἐντελῶς διαφορετικοὺς δρόμους. Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἐμπιστευθοῦν τοὺς κληρικοὺς γιὰ κάθε πνευματική τους ἀνάγκη καὶ κάθε ὀρθὴ ἐπιλογή. Προϋπόθεση ὡστόσο εἶναι ἡ ἀξιοσύνη τῶν κληρικῶν, ὁ ἱερός τους ζῆλος, ἡ ἀνιδιοτέλεια καὶ τὸ πνεῦμα προσφορᾶς γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἀνθρώπων. Ὅλα αὐτὰ δὲν γίνονται ἀπὸ τὴ μία μέρα στὴν ἄλλη.
Ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν γίνεται δεκτή, μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν σταθεροποιεῖ στὸν ἠθικὸ βίο, ποὺ εἶναι τὸ ζητούμενο σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ἀλλὰ κυρίως στὴ δική μας, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τὴ χριστιανικὴ ζωή καὶ εἶναι βυθισμένη στὴν δυστυχία, παρόλο ποὺ πολλοὶ μιλοῦν γιὰ εὐτυχία, ἀφοῦ ἱκανοποιοῦν τὰ ἁμαρτωλά τους πάθη, ἀγνοώντας ὅτι τὸ τέλος τους θὰ εἶναι τραγικό.
Ὁ ἱερομόναχος π. Εὐσέβιος Βίττης, ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ εἶναι βαπτισμένοι, ἔχουν μειωμένο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ χριστιανικὴ ζωή, ἐνῷ γιὰ ἄλλες δραστηριότητες καὶ ἐκδηλώσεις δείχνουν ἀφοσίωση καὶ θυσιάζουν πολλὰ, γιὰ νὰ ἀνταποκριθοῦν. Ἔλεγε ὁ ἔμπειρος γέροντας: «Πολλοὶ χριστιανοὶ σήμερα δὲν ἔχουν πιὰ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα ἢ εἶναι μέσα τους ἐντελῶς ξεθωριασμένο, δηλαδὴ ἀνύπαρκτο. Αὐτὸ σημαίνει πὼς δὲν ἔχουν μέσα τους τὴ συνείδηση ὅτι εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ μέλη τοῦ Χριστοῦ. Ἀντίθετα, μπορεῖ νὰ ἔχουν στὸ ἔπακρο ἀνεπτυγμένη τὴ συνείδηση τοῦ ὅτι ἀνήκουν σὲ ἕνα κόμμα, σὲ ἕνα σύλλογο, σὲ μία ἀθλητικὴ ὁμάδα, σὲ κάποια ὀργάνωση κοσμική. Μὲ πολλὴ εὐκολία καὶ χωρὶς νὰ λογαριάσουν κόπους, ἔξοδα, χρόνο, ἄλλες δυσκολίες, θὰ τρέξουν νὰ ἀκούσουν τὸν πολιτικό τους ἀρχηγό, θὰ θαυμάσουν στὰ γήπεδα ἢ στὴν μικρὴ ὀθόνη τοὺς ἀθλητὲς τῆς προτιμήσεώς τους… Γιὰ ὅλα αὐτὰ δείχνουν ζῆλο καὶ ἐνθουσιασμό. Γιὰ ἕνα πρᾶγμα δὲν τοὺς νοιάζει καθόλου, γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Τοὺς εἶναι ξένη ἢ σχεδὸν ξένη».
Εὐχόμαστε γρήγορα νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα καὶ νὰ ἐνισχυθεῖ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἐλπίζουμε κάτι καλύτερο στὴν κοινωνία.
Ορθόδοξος Τύπος
