Η μελαγχολική πατρίδα είναι καταδικασμένη στον «σκασμό»
Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Φανατισμός, ένταση και πόλωση χωρίς λόγο. Με ολίγον έως πολύ σκανδαλολογία. Και μπόλικη παροχολογία. Όλα αυτά βεβαίως τρέχουν στην αντιπαράθεση μεταξύ των ηγετικών επιτελείων των κομμάτων, ενώ οι πολίτες αδιαφορούν επιδεικτικά.
Καθόλου περίεργο.
Διότι οι εκλογές της 26ης Μαΐου-καθώς και οι κατά δήλωση του πρωθυπουργού εθνικές του φθινοπώρου που θα ακολουθήσουν – είναι οι πρώτες μετά την απελευθέρωση, από τις οποίες λείπει ο εθνικός στόχος. Ίσως, επειδή έτσι όπως τα κατάφεραν τα κόμματα εξουσίας με την δια της των μνημονίων οδού υποδούλωση της χώρας, έχει εξαερωθεί η έννοια του έθνους, ο όρος της πατρίδας.
*Στις πρώτες αναμετρήσεις μετά τον πόλεμο κυριαρχούσαν εναλλάξ και με διάφορες παραλλαγές συνθήματα περί της εθνικής ανασυγκρότησης, της ενίσχυσης της λειτουργίας του Συντάγματος κλπ.
*Μετά την πτώση της χούντας κορυφαίες κατευθύνσεις, με τις παραλλαγές ή τις προτεραιότητες που προέτασσε το κάθε κόμμα, ήταν η επαναθεμελίωση της δημοκρατίας σε στέρεη πλέον βάση και η αναστήλωση της οικονομίας.
Ακόμα και ο «εκσυγχρονισμός» του Κ. Σημίτη ή η «επανίδρυση» του κράτους που διακήρυσσε ο Κ. Καραμανλής περιείχαν ένα όραμα, μια επιδίωξη εθνικής εμβέλειας, ασχέτως αν και οι δύο στόχοι έμειναν ανεκπλήρωτοι (ή κι έκρυβαν τεράστιες παγίδες που τις πλήρωσε ο τόπος).
Η συνέχεια είναι γνωστή...
Ακολούθησε η εποχή της χυδαιότητας με τις διάφορες παραλλαγές του συνθήματος «λεφτά υπάρχουν». Ώσπου φτάσαμε στο πλήρες σημερινό μηδενικό, καθώς από τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα εκποιήθηκαν τα πάντα: τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί κοινής ωφέλειας, επικοινωνίες, ενέργεια, δρόμοι, αεροδρόμια και λιμάνια, γη και υπέδαφος.
Είναι τέτοια η άλωση της ελληνικής οικονομίας, που το οποιοδήποτε κόμμα κυριαρχήσει στην πολύμηνη αναμέτρηση του 2019 δεν έχει να διευθύνει τίποτα. Δεν μπορεί η χώρα να έχει τη δική της αυτόνομη στρατηγική ανάπτυξης, ενταγμένης βεβαίως στο διεθνές οικονομικό πλαίσιο της εποχής, καθώς δεν έχει εθνική οικονομία. Δεν δικαιούται να έχει πρωτοβουλίες, προτεραιότητες, «θέλω», «έχω ανάγκη».
Όχι. Έχει «σκασμό».
Το πείραμα πέτυχε. Μια ολόκληρη χώρα με μακρά ιστορία και συμβολή ανεκτίμητη στη διαμόρφωση του δυτικού πολιτισμού, της πολιτισμού της ελεύθερης έκφρασης, της δημοκρατίας και της καλλιέργειας του ατόμου και του κοινωνικού συνόλου ταυτόχρονα έχει καταδικαστεί στον «σκασμό».
Δικαίωμα έχει μόνο να χειροκροτεί ή έστω να ανέχεται παροχές επιβίωσης σε 120 δόσεις. Και για να περνά η ώρα της, να χαζεύει φωτογραφίες του πρωθυπουργού πάνω σε θαλαμηγούς κροίσων ή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισκεπτόμενου υπερήλικες που βρήκαν καταφύγιο ανθρωπιάς σε κάποιο γηροκομείο. Του κάθε πρωθυπουργού ή αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εξάλλου είναι σύνηθες στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών: οι πρωθυπουργοί να απολαμβάνουν τις διακοπές τους σε σκάφη αναψυχής ή πολυτελή καταλύματα, ενώ οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης (μέχρι να γίνουν κι αυτοί πρωθυπουργοί) να επισκέπτονται προσιτές στο λαό παραλίες, λαϊκές αγορές, γηροκομεία, ΙΚΑ κλπ.
Τώρα το κακό παράγινε.
Γι’ αυτό και οι κάλπες δεν προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση στον πολίτη. Θα προσέλθει κι αυτός (κατ’ ανάγκη) χωρίς όραμα, χωρίς προσδοκία παρά μόνο:
*Να τιμωρήσει όσους πιστεύει ότι τον αδίκησαν ή τον κορόιδεψαν.
*Να αποφύγει τα χειρότερα ή, αν είναι εφικτό, να βελτιώσει έστω και ελάχιστα τη θέση του.
Οι υπόλοιποι (πολλοί) θα κάτσουν σπίτι τους. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί παρατηρητές πιστεύουν ότι σε ένα μεγάλο βαθμό τον όποιο νικητή θα τον αναδείξει η αποχή, η αδιαφορία δηλαδή παρά το ενδιαφέρον των πολιτών για τους πρωταγωνιστές.
Σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, συμπληρωματικό ενδιαφέρον έχουν:
-Τα ποσοστά που θα συγκεντρώσει το κυβερνών κόμμα σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Πάτρα καθώς πέραν όλων των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει δεν είναι και οι υποψήφιοί του τέτοιοι που να «μαγνητίζουν» το κοινό.
-Το συνολικό «ταμείο» που θα κάνει σε δήμους και περιφέρειες.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνει ο δήμος Αθηναίων, καθώς εκεί παίζεται ένα γερό παιχνίδι πολιτικής προοπτικής με πρωταγωνιστή τον Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος δεν κρύβει τις βλέψεις του για όλο και πιο ψηλά. Αλλά γι’ αυτό θα κριθεί, όταν έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό, πολύ διαφορετικό από αυτά που προτείνουν είτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είτε ο Αλέξης Τσίπρας.
HellasJournal
