«Η μεγαλύτερη μου ευχή για το 2019 είναι να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες, τόσο οι Πολίτες, όσο και τα πολιτικά κόμματα, πως η χώρα έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της κατάρρευσης της – οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, κυρίως όμως πολιτισμικής. Επί πλέον ότι, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει μόνο να μετατραπεί σε μία αποικία των δανειστών της στο διηνεκές αλλά, επίσης, πως απειλείται όσο ποτέ μέχρι σήμερα η εδαφική της ακεραιότητα – ο πληθυσμός της να αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό».
Του Βασίλη Βιλιάρδου
Άρθρο
Εισαγωγικά, ασφαλώς όλοι επιθυμούμε ο δανεισμός της Ελλάδας από τις αγορές να είναι με χαμηλά επιτόκια – τονίζοντας όμως πως με νέα δανεικά δεν εξοφλούνται τα παλαιά χρέη, ιδίως όταν είναι ακριβότερα, πόσο μάλλον με επιτόκιο υψηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης. Με δεδομένο λοιπόν το ότι, ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας μας είναι της τάξης του 2%, ενώ το μέσο σταθμικό επιτόκιο των δανείων μας περί το 1,7%, οποιοδήποτε επιτόκιο πάνω από 2% είναι ασύμφορο, αυξάνοντας επί πλέον τα παλαιά χρέη – τα οποία βρίσκονται ήδη στη στρατόσφαιρα (στα 358,948 δις € στις 31.12.18 ή στο 192% περίπου του ΑΕΠ).
Εν προκειμένω, το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί κατά 2,9 δις € το τελευταίο τρίμηνο του 2018, από το βραχυπρόθεσμο δανεισμό – από τα έντοκα γραμμάτια του ιδιωτικού τομέα ύψους 34,67 δις €, καθώς επίσης από το κόστος των repos. Ειδικότερα, ανακυκλώθηκε με repos το εξωπραγματικό ποσόν των 750 δις € το 2018 (γράφημα), χωρίς κανένας να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, ενώ ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδας δίνουν κάποια ικανοποιητική απάντηση.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας δεν θα κριθούν από το προσχηματικό δεκαετές ομόλογο 2-2,5 δις € που θα εκδοθεί – αφού έχει ήδη προαγορασθεί από τους πελάτες των αναδόχων ξένων τραπεζών, με το αζημίωτο φυσικά (=κόστος έκδοσης), ενώ θα υπερκαλυφθεί κατά πολύ (στα χαρτιά), αφενός μεν για να δημιουργήσει θετική εντύπωση στους επενδυτές, αφετέρου για να αποκομίσει τους μελλοθάνατους ιθαγενείς.
Τα επιτόκια θα κριθούν από αυτά, με τα οποία θα δανεισθούν αμέσως μετά οι εμπορικές τράπεζες, με πρώτη την Τράπεζα Πειραιώς που αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα – υπενθυμίζοντας πως με κριτήριο την Πορτογαλία ή την Ισπανία, το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου είναι σχεδόν τετραπλάσιο του πενταετούς, εάν φυσικά δεν χειραγωγηθεί από τους αναδόχους (κάτι που ασφαλώς θα συμβεί στο θέμα της Ελλάδας, η οποία είναι επί πλέον εκτός του QE της ΕΚΤ – δηλαδή, δεν την εμπιστεύεται ούτε η ΕΚΤ). Φυσικά δεν εμπιστεύονται τη οικονομία μας ούτε οι εταιρείες αξιολόγησης – αφού, με κριτήριο τη βαθμολογία που μας δίνουν, είμαστε τέσσερις βαθμίδες κάτω από την επενδυτική σύσταση (investment grade).
Η πρόσφατη έκθεση τώρα της Moody’s απλά τεκμηριώνει πως όλα βαδίζουν σύμφωνα με το σχέδιο των πιστωτών, όσον αφορά την υφαρπαγή της Ελλάδας – ενώ δεν μας έδωσε καμία από τις τρεις αδελφές, ούτε καν καναδική DBRS επενδυτική βαθμίδα, παρά την απίστευτη προδοσία του ξεπουλήματος της Μακεδονίας. Επομένως με την έκδοση των ομολόγων επιχειρείται απλά ο εμπαιγμός των ιθαγενών – οι οποίοι ενδεχομένως θα ανταλλάξουν τα καθρεφτάκια που τους χαρίζονται με τα περιουσιακά τους στοιχεία, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσουν.
Εύλογα τώρα συμπεραίνεται, χωρίς καμία διάθεση απαισιοδοξίας, πως έως ότου αποκτήσει η Ελλάδα επενδυτική βαθμίδα όπως όλες οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, δεν θα υπάρχει κράτος, αλλά οικόπεδο – ενώ οι Έλληνες θα έχουν εγκαταλείψει την αποικία χρέους τρομοκρατημένοι, για να αποφύγουν τη ληστεία που θα εντατικοποιηθεί με το περιουσιολόγιο, με την ψηφιακή καταγραφή των ακινήτων κλπ.
Έτσι στην Ελλάδα θα παραμείνουν κυρίως οι φθηνοί μετανάστες που θα διοικούνται απολυταρχικά από τους αποικιοκράτες – ενώ η διαδικασία αφελληνισμού και αλλοίωσης του πληθυσμού της χώρας εγγυάται από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα, τα οποία υπηρετούν τυφλά τη Γερμανία και τις Η.Π.Α.
Με δεδομένο δε το ότι μετά την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας δρομολογείται το ξεπούλημα των λιμανιών της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξυπνάδα για να κατανοήσει κανείς πως ο διαμελισμός της Ελλάδας ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη – ενώ οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν θα αφορά μόνο τη χερσαία της έκταση αλλά, επίσης, τη θαλάσσια, με πρώτο θύμα την ΑΟΖ του Καστελλόριζου μέσω της συμφωνίας που επιδιώκει η Αλβανία στο Ιόνιο.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, όταν από τη μία πλευρά έχουμε διεφθαρμένα, χρεοκοπημένα με βάση τους Ισολογισμούς τους ή/και απολύτως ιδιοτελή πολιτικά κόμματα, με κριτήριο τα στελέχη τους, ενώ από την άλλη εχθρικούς μεταξύ τους κομματικούς οπαδούς που φανατίζονται καθημερινά όλο και περισσότερο, προς μεγάλη ικανοποίηση των δυνάμεων κατοχής (διαίρει και βασίλευε), είναι δύσκολο να υιοθετηθούν λύσεις για την Ελλάδα – παρά το ότι φυσικά υπάρχουν.
Πόσο μάλλον όταν οι λύσεις αυτές προϋποθέτουν την εμπιστοσύνη και τη συλλογική στήριξη ενός πολιτικού κόμματος – κάτι που είναι εύλογα ανέφικτο, μετά τις συνεχείς προδοσίες από το 2009 και μετά, όπου καμία απολύτως κυβέρνηση όχι μόνο δεν σεβάσθηκε και δεν τήρησε τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, αλλά όλες ανεξαιρέτως έκαναν ακριβώς τα αντίθετα, οδηγώντας μεθοδικά την πατρίδα μας στην άκρη του γκρεμού. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να εμπιστευθεί κάποιος τον οποιονδήποτε, όταν υπάρχει αυτή η τραυματική εμπειρία;
Ευχόμαστε πάντως να μην υποχρεωθούμε να επιλέξουμε μεταξύ της οικονομικής γενοκτονίας και μίας αιματηρής λαϊκής επανάστασης/εξέγερσης – η οποία πάντοτε συμβαίνει όταν οι άνθρωποι χάνουν ότι έχουν και δεν έχουν, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους. Ούτε φυσικά να έχουμε την «τύχη» των χωρών της Λατινικής Αμερικής ή άλλων περιοχών, οι οποίες υποτάχθηκαν μέσα από υποκινούμενους εμφυλίους πολέμους – με απώτερο στόχο βέβαια τη ληστεία του πλούτου τους.
Πηγή: analyst.gr
