Καταδυναστευμένοι οι άνθρωποι από τα γεννήματα του νου τους ζούνε προσκολλημένοι στο κυνήγι της απόκτησής τους.
Καταναλωτικά αγαθά, πολυτέλειες, κοινωνική και οικονομική καταξίωση,
άσκηση εξουσίας, τεχνολογία, φιλοσοφία, επιστήμες, τέχνες είναι τόσα
πολλά και πως να τα προλάβεις μες την μικρή ζωή που σου χαρίστηκε. Ένα άγχος βαραίνει το στήθος μας από ένα ρολόι που χτυπά αδιάκοπα και κρέμεται παντού μπροστά μας.
Κελαρύζει ο χρόνος στην αυλακωμένη μας ζωή∙ πότε πέρασε η εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος, η ζωή μας όλη… Καθώς τα έτη συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο, όλο και λιγότερα πράγματα μας κάνουν εντύπωση, όλο και λιγότερα πράγματα αποτυπώνονται στη μνήμη μας. Έτσι τα χρόνια μας δείχνουν φτωχότερα κι έχουμε την αίσθηση πως ο χρόνος όλο και επιταχύνεται. Κι έρχεται κάποτε αυτό το σατόρι, ίσως στην αυγή μιας νέας δεκαετίας, των σαράντα, των πενήντα, των εξήντα ή ίσως λίγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο που αμείλικτα περιμένει μιαν απάντηση: μα που ήμουν τόσα χρόνια, ποίος έζησε την ζωή μου, ποιανού ζωή έζησα τελικά;
Αυτή η εικόνα του μελλοθάνατου ανθρώπου που αναρωτιέται πως ξόδεψε τα χρόνια του γεννά την επιτακτική ανάγκη μιας πιο αποτελεσματικής διαχείρισης του χρόνου μας άμεσα. Τι νόημα όμως έχει να διαχειριζόμαστε πιο αποτελεσματικά τις μέρες μας αν δεν καταλαβαίνουμε το σκοπό για τον οποίον υπάρχουν αυτές οι μέρες και που προορίζονται να μας οδηγήσουν; Πως μπορεί κανείς να προχωρήσει στην κατανόηση των μεγάλων μεταφυσικών προβλημάτων, όπως ο Χρόνος, αν δεν εργαστεί σκληρά με τον εαυτό του, αντιμετωπίζοντας τη δική του κενότητα;
Το χαρμόσυνο μήνυμα που στέλνει η Πανάρχαιη Σοφία στον άνθρωπο για το πρόβλημα της προσωρινότητάς του είναι το εξής: παρόλο που είναι θνητός, υπάρχει κάτι μέσα του που μπορεί να υπερβεί το χρόνο. Η ελευθερία από το χρόνο, για την ακρίβεια η «αθανασία» τον περιμένει. Είναι φτιαγμένος για αυτήν αλλά πρέπει να την αναζητήσει ξανά και ξανά για να νιώσει τους ανέμους αυτής της αθανασίας, αυτής της ατέλειωτης παρουσίας, που από το κέντρο του σύμπαντος στέλνεται αδιάλειπτα στον άνθρωπο. Πως λοιπόν θα καταφέρει να αποκτήσει εμπειρία αυτής της αθανασίας ώστε να υπερβεί την αγωνία του για έναν αβίωτο ουσιαστικά βίο και τον επικείμενο αφανισμό του;
Το μέλλον δεν υπάρχει παρά μόνον στη φαντασία μας επιμένει ο Eckhart Tolle. Κι αυτό που σκεφτόμαστε ως παρελθόν δεν είναι παρά ένα αχνάρι μνήμης ενός προηγούμενου «τώρα» που είναι αποθηκευμένο στο νου μας. Όπως ακριβώς το φεγγάρι δεν έχει δικό του φως αλλά αντανακλά το φως του ήλιου, έτσι το παρελθόν και το μέλλον είναι μόνο χλωμές αντανακλάσεις του φωτός της πραγματικότητας του αιώνιου παρόντος. Η πραγματικότητά τους είναι δανεισμένη από το τώρα. Το αιώνιο παρόν είναι ο χώρος μέσα στον οποίο ξεδιπλώνεται ολόκληρη η ζωή μας, ο μοναδικός παράγοντας που μένει σταθερός. Αν φροντίσεις το τώρα, είπαν οι σοφοί, το αύριο, το μέλλον, φροντίζεται αυτόματα από μόνο του. Η ποιότητα της συνειδητότητάς μας αυτή τη στιγμή είναι ο παράγοντας που καθορίζει το μέλλον μας. Αν είναι όντως έτσι, η επόμενη ερώτηση θα μπορούσε να είναι: ποιος είναι ο παράγοντας εκείνος που καθορίζει την ποιότητα της συνειδητότητάς μας; Ο βαθμός της παρουσίας μας σ’ αυτή τη στιγμή ! Η απάντηση αυτή δεν προσφέρει και πολλά στο νου μας, έτσι δεν είναι;
Υπάρχουν λοιπόν στιγμές στη ζωή μας, σε περιπτώσεις μεγάλων κρίσεων, θλίψης, θαυμασμού, τρόμου, όπου εμφανίζεται μέσα μας μια συνειδητή προσοχή, ανεξάρτητη από συναισθήματα, σκέψεις και αισθήσεις. Μια προσοχή που είναι καθαρή παρουσία που βλέπει αυτό που λαμβάνει χώρα μέσα μας. Η εμφάνιση αυτής της προσοχής φέρνει μαζί της μια νέα αίσθηση του «είμαι», του υπάρχω εδώ, του υπάρχω τώρα∙ φέρνει μαζί της μια νέα αίσθηση του χρόνου. Το σώμα υπακούει χωρίς την παραμικρή αντίσταση, τα συναισθήματα είναι εκεί αλλά δεν παρεμβαίνουν, ηρεμούν, η σκέψη δεν τρέχει ανεξέλεγκτα μέσα μου αλλά συγκεντρώνεται, εστιάζει. Ο χρόνος έχει σταματήσει ή μια νέα διάσταση του χρόνου έχει εμφανιστεί. Μια ανώτερη πραγματικότητα.
Ο χρόνος τελικά, τρέχει ορμητικά δίπλα μας και μας ισοπεδώνει γιατί δεν συμμετέχουμε αρκετά στη ζωή. Στην καθημερινότητά μας συμμετέχει μόνον ένα μικρό μέρος της ύπαρξής μας. Και έτσι η ζωή μας, μας καταβροχθίζει επειδή ο Εαυτός μας, δεν είναι παρόν στη ζωή αυτή που κάνουμε. Το Είναι μας συνεχώς φθίνει γιατί ότι δεν δουλεύεις σε εγκαταλείπει. Ποια μπορεί λοιπόν να είναι η απάντηση της ψυχής στο πρόβλημα του χρόνου και στο φόβο του θανάτου του υλικού σώματος; Η ουσία της ανθρώπινης ατομικότητας ζει και αναπτύσσεται μέσω των εμπειριών της Αλήθειας. Αυτή είναι η μοναδική τροφή της. Η απάντηση της ψυχής στο πρόβλημα του χρόνου είναι η εμπειρία του Άχρονου Όντος. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλη απάντηση.
Κελαρύζει ο χρόνος στην αυλακωμένη μας ζωή∙ πότε πέρασε η εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος, η ζωή μας όλη… Καθώς τα έτη συσσωρεύονται το ένα πάνω στο άλλο, όλο και λιγότερα πράγματα μας κάνουν εντύπωση, όλο και λιγότερα πράγματα αποτυπώνονται στη μνήμη μας. Έτσι τα χρόνια μας δείχνουν φτωχότερα κι έχουμε την αίσθηση πως ο χρόνος όλο και επιταχύνεται. Κι έρχεται κάποτε αυτό το σατόρι, ίσως στην αυγή μιας νέας δεκαετίας, των σαράντα, των πενήντα, των εξήντα ή ίσως λίγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο που αμείλικτα περιμένει μιαν απάντηση: μα που ήμουν τόσα χρόνια, ποίος έζησε την ζωή μου, ποιανού ζωή έζησα τελικά;
Αυτή η εικόνα του μελλοθάνατου ανθρώπου που αναρωτιέται πως ξόδεψε τα χρόνια του γεννά την επιτακτική ανάγκη μιας πιο αποτελεσματικής διαχείρισης του χρόνου μας άμεσα. Τι νόημα όμως έχει να διαχειριζόμαστε πιο αποτελεσματικά τις μέρες μας αν δεν καταλαβαίνουμε το σκοπό για τον οποίον υπάρχουν αυτές οι μέρες και που προορίζονται να μας οδηγήσουν; Πως μπορεί κανείς να προχωρήσει στην κατανόηση των μεγάλων μεταφυσικών προβλημάτων, όπως ο Χρόνος, αν δεν εργαστεί σκληρά με τον εαυτό του, αντιμετωπίζοντας τη δική του κενότητα;
Το χαρμόσυνο μήνυμα που στέλνει η Πανάρχαιη Σοφία στον άνθρωπο για το πρόβλημα της προσωρινότητάς του είναι το εξής: παρόλο που είναι θνητός, υπάρχει κάτι μέσα του που μπορεί να υπερβεί το χρόνο. Η ελευθερία από το χρόνο, για την ακρίβεια η «αθανασία» τον περιμένει. Είναι φτιαγμένος για αυτήν αλλά πρέπει να την αναζητήσει ξανά και ξανά για να νιώσει τους ανέμους αυτής της αθανασίας, αυτής της ατέλειωτης παρουσίας, που από το κέντρο του σύμπαντος στέλνεται αδιάλειπτα στον άνθρωπο. Πως λοιπόν θα καταφέρει να αποκτήσει εμπειρία αυτής της αθανασίας ώστε να υπερβεί την αγωνία του για έναν αβίωτο ουσιαστικά βίο και τον επικείμενο αφανισμό του;
Το μέλλον δεν υπάρχει παρά μόνον στη φαντασία μας επιμένει ο Eckhart Tolle. Κι αυτό που σκεφτόμαστε ως παρελθόν δεν είναι παρά ένα αχνάρι μνήμης ενός προηγούμενου «τώρα» που είναι αποθηκευμένο στο νου μας. Όπως ακριβώς το φεγγάρι δεν έχει δικό του φως αλλά αντανακλά το φως του ήλιου, έτσι το παρελθόν και το μέλλον είναι μόνο χλωμές αντανακλάσεις του φωτός της πραγματικότητας του αιώνιου παρόντος. Η πραγματικότητά τους είναι δανεισμένη από το τώρα. Το αιώνιο παρόν είναι ο χώρος μέσα στον οποίο ξεδιπλώνεται ολόκληρη η ζωή μας, ο μοναδικός παράγοντας που μένει σταθερός. Αν φροντίσεις το τώρα, είπαν οι σοφοί, το αύριο, το μέλλον, φροντίζεται αυτόματα από μόνο του. Η ποιότητα της συνειδητότητάς μας αυτή τη στιγμή είναι ο παράγοντας που καθορίζει το μέλλον μας. Αν είναι όντως έτσι, η επόμενη ερώτηση θα μπορούσε να είναι: ποιος είναι ο παράγοντας εκείνος που καθορίζει την ποιότητα της συνειδητότητάς μας; Ο βαθμός της παρουσίας μας σ’ αυτή τη στιγμή ! Η απάντηση αυτή δεν προσφέρει και πολλά στο νου μας, έτσι δεν είναι;
Υπάρχουν λοιπόν στιγμές στη ζωή μας, σε περιπτώσεις μεγάλων κρίσεων, θλίψης, θαυμασμού, τρόμου, όπου εμφανίζεται μέσα μας μια συνειδητή προσοχή, ανεξάρτητη από συναισθήματα, σκέψεις και αισθήσεις. Μια προσοχή που είναι καθαρή παρουσία που βλέπει αυτό που λαμβάνει χώρα μέσα μας. Η εμφάνιση αυτής της προσοχής φέρνει μαζί της μια νέα αίσθηση του «είμαι», του υπάρχω εδώ, του υπάρχω τώρα∙ φέρνει μαζί της μια νέα αίσθηση του χρόνου. Το σώμα υπακούει χωρίς την παραμικρή αντίσταση, τα συναισθήματα είναι εκεί αλλά δεν παρεμβαίνουν, ηρεμούν, η σκέψη δεν τρέχει ανεξέλεγκτα μέσα μου αλλά συγκεντρώνεται, εστιάζει. Ο χρόνος έχει σταματήσει ή μια νέα διάσταση του χρόνου έχει εμφανιστεί. Μια ανώτερη πραγματικότητα.
Ο χρόνος τελικά, τρέχει ορμητικά δίπλα μας και μας ισοπεδώνει γιατί δεν συμμετέχουμε αρκετά στη ζωή. Στην καθημερινότητά μας συμμετέχει μόνον ένα μικρό μέρος της ύπαρξής μας. Και έτσι η ζωή μας, μας καταβροχθίζει επειδή ο Εαυτός μας, δεν είναι παρόν στη ζωή αυτή που κάνουμε. Το Είναι μας συνεχώς φθίνει γιατί ότι δεν δουλεύεις σε εγκαταλείπει. Ποια μπορεί λοιπόν να είναι η απάντηση της ψυχής στο πρόβλημα του χρόνου και στο φόβο του θανάτου του υλικού σώματος; Η ουσία της ανθρώπινης ατομικότητας ζει και αναπτύσσεται μέσω των εμπειριών της Αλήθειας. Αυτή είναι η μοναδική τροφή της. Η απάντηση της ψυχής στο πρόβλημα του χρόνου είναι η εμπειρία του Άχρονου Όντος. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλη απάντηση.
(Υ.Γ. Πόσες εμπειρίες Αλήθειας βίωσες σήμερα;
Με πόσους συνειδητούς ανθρώπους συνδιαλέχτηκες;
Πόση ώρα στοχάστηκες πάνω σε υπαρξιακά ζητήματα;
Πόση ώρα προσευχήθηκες…)
