Πώς αισθανόμαστε όταν - επιτέλους - ξεκολλήσουμε από αυτές τις οθόνες; Συνήθως έχουμε αδειάσει. Υπάρχει ένα αίσθημα κενότητας μέσα μας. Δεν έχουμε αντλήσει τίποτα το ουσιαστικό ∙ αντιθέτως, έχουμε σπαταλήσει όλη μας την ενέργεια και πλέον δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα καινούριο.
Στις οθόνες αυτές, διαδραματίζονται οι - ψεύτικες συνήθως - ζωές των άλλων. Οι διαφημίσεις, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οι σειρές, οι εκπομπές, τα μέσα μαζικής «επικοινωνίας» παρουσιάζουν τις εξιδανικευμένες ζωές των άλλων. Ονειρικές διακοπές, πεντακάθαρα, υπερπολυτελή σπίτια, ιδανικές σχέσεις, αγαπημένες οικογένειες, χαμόγελα και όλα αυτά εξαφανίζονται μόλις σβήσουν τα φλας και οι κάμερες.
Βγαίνουμε για να συναντήσουμε φίλους και κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνάντησης είμαστε κολλημένοι στην οθόνη του κινητού – μήπως χάσουμε τις εξελίξεις!
Περνάμε τη ζωή μας παρακολουθώντας τις ζωές των άλλων. Και η δική μας ζωή πού βρίσκεται; Υπάρχει, συνεχίζεται ή βιώνεται παθητικά; Εξελίσσεται ή θα παραμείνουμε απλοί θεατές ακόμα και της δικής μας ζωής; Έχουμε γίνει παθητικοί δέκτες των αλλαγών, των εξελίξεων, των καταστάσεων. Δεχόμαστε ό,τι συμβαίνει χωρίς αντίδραση, χωρίς αμφισβήτηση. Τι μας συμβαίνει; Ποια είναι η πραγματική δύναμη που έχουν αυτά τα μέσα τεχνολογίας;
Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αποφασίσει να κλείσουν δια παντός αυτές τις οθόνες και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Οι ζωές των άλλων δεν θα μας αλλάξουν, δεν θα μας εξελίξουν, δεν θα μας προσφέρουν αγάπη, αλληλεπίδραση, γέλιο, ευτυχία.
Ας αποφασίσουμε να σβήσουμε τις οθόνες, να σηκωθούμε από τον καναπέ, να δημιουργήσουμε ενεργά τη ζωή μας. Ας μην αφήσουμε άλλο λεπτό να περάσει με ανούσιες παρακολουθήσεις οθονών.
