Προχθές, ημέρα Κυριακή, αποφάσισα να επισκεφθώ την Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι για προσκύνημα καιεργασία, αφού το συγκεκριμένο Μοναστήρι ανήκει σε αυτά που θα φιλοξενηθούν στο νέο βιβλίο μου, που θα αφορά τους Ιερούς τόπους της Πελοποννήσου.
Το Λουτράκι είναι σε κοντική απόσταση - μία ώρα περίπου - από την Αθήνα, οπότε προσφέρεται για «απόδραση» των κατοίκων της πρωτεύουσας: Μέχρι τώρα, συνηθιζόταν η εξόρμηση εκεί για το αμαρτωλό καζίνο του, που έχει καταστρέψει χιλιάδες οικογένειες εξαιτίας του τυφλού πάθους της χαρτοπαιξίας και του τζόγου, που δυστυχώς διαφημίζεται στην εποχή μας ως κάτι το φυσιολογικό!
Περίμενα λοιπόν, να είμαι ένας από τους ελάχιστους προσκυνητές της Μονής, που βρίσκεται σε απόκρημνο βράχο στα Γεράνεια Όρη, ακριβώς στο σπήλαιο όπου ασκήτευσε ο Όσιος Πατάπιος.
Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, όταν είδα πόσο διαψεύστηκα!
Δεκάδες προσκυνητές όλων των ηλικιών, πολλές οικογένειες, νεαρά ζευγάρια, ακόμα και παρέες εφήβων, βρίσκονταν στο πανέμορφο προαύλιο του Μοναστηριού με την εκπληκτική θέα στον Κορινθιακό Κόλπο!
Η ώρα ήταν σχεδόν 2 το μεσημέρι, δηλαδή ώρα φαγητού για τα περισσότερα σπίτια ή κυριακάτικης εξόδου για πολλούς. Κι όμως: Εκεί, σ' αυτό τον βράχο, πολλοί άνθρωποι περίμεναν υπομονετικά στην ουρά για να προσκυνήσουν το άφθαρτο άγιο λείψανο του Οσίου, ν' ανάψουν ένα κερί και να προσευχηθούν!
Παρατηρούσα επίμονα τους επισκέπτες: Οι περισσότεροι, δεν φαίνονταν καν οι κλασικοί τύποι που βλέπουμε στις Εκκλησίες, οι «θεούσοι» δηλαδή, όπως - νομίζουν ότι - λένε προσβλητικά για τους βαθιά θρησκευόμενους ανθρώπους οι ασέβαστοι «άθεοι». Αντίθετα, έβλεπα μοντέρνους νέους, μεσήλικες που φαίνονταν ευχαριστημένοι σαν να ανακάλυπταν πράγματα που μέχρι πρότινος αγνοούσαν και μεγάλες χαρούμενες οικογένειες, που μάλλον δεν αρέσουν στους υπερμάχους των «συμφώνων συμβίωσης» ετεροφυλοφίλων και ομοφυλοφίλων...!
Μια ωραία εικόνα παράδοσης και κατάνυξης, που διέκοψε κάποια στιγμή μία από τις αδελφές (το Μοναστήρι είναι γυναικείο), για να μας προσκαλέσει να φάμε κάτι, μιας και ήταν ώρα φαγητού!
Περίμενα να μας δώσουν κάτι πρόχειρο όταν μας οδήγησαν σε μια μικρή τραπεζαρία δίπλα στο Καθολικό, όμως με έκπληξη είδα ένα στραπέζι στρωμένο με πλήρες γεύμα, νηστίσιμο φυσικά: Μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα, ταραμοσαλάτα («ειδικά για τους επισκέπτες, εμείς δεν τρώμε», όπως μας είπε η αδελφή) και κολοκυθοκεφτέδες! Όλα αυτά, για να φάμε «κάτι», όπως ταπεινά εξηγούσαν οι μοναχές σε αρκετούς προσκυνητές που, μη συνηθισμένοι στην αβραμιαία φιλοξενία των Ορθόδοξων Μοναστηριών, απορούσαν...! Έβλεπαν αυτό το «κάτι» που δεν βρίσκει κανείς σε κανέναν από τους διαφημιζόμενους «φιλάνθρωπους» της εποχής μας, αλλά βρίσκει άφθονο στα Ορθόδοξα Μοναστήρια!
Μάλιστα, αφού τελειώσαμε το φαγητό, ετοίμασαν νέες μερίδες για τους νέους επισκέπτες, που ήταν ένα γκρουπ Ορθόδοξων από τη Γεωργία!
Η εικόνα μου θύμιζε έντονα το κλίμα αδελφοσύνης, αλληλεγγύης και βοήθειας που επικρατεί στα Αγιορείτικα Μοναστήρια, με τις λέξεις αυτές να βρίσκουν (επιτέλους!) το πραγματικό τους νόημα, μακριά από πολιτικές καπηλείες και μεγαλόστομους φαρισαϊσμούς.
Στην Έκθεση της Μονής, αγόρασα ένα δικό τους Λεύκωμα με φωτογραφίες και ιστορικά στοιχεία. Έκανε μόλις δύο ευρώ, ίσα - ίσα τα τυπογραφικά.
Δεν μου έκανε καρδιά να φύγω. Οι διηγήσεις για τον ασκητικό βίο του Οσίου Παταπίου, το ενδιαφέρον των μοναζουσών και η εκπληκτική θέα, με κράτησαν εκεί για μιάμιση περίπου ώρα, που ούτε κατάλαβα πώς πέρασε.
Θυμήθηκα την παλιά μου επίσκεψη στο ίδιο Μοναστήρι, πριν από 8 χρόνια περίπου: Τότε που όλα ήταν «καλά», «δεν υπήρχε κρίση» κι ασυλλόγιστα σκορπούσαμε τις ώρες και τις μέρες μας σε ανόητες ασχολίες και κοσμικές διασκεδάσεις, μακριά από την «συντηρητική» και «ενοχλητική» Εκκλησία.
Τότε, εκείνη την ημέρα του 2005 που είχα ανέβει στη Μονή - πάλι Σαββατοκύριακο - ήμουν μόνος.
Τώρα, ένα αθόρυβο μελίσσι «βουϊζει» πως ζητά κάτι. Ζητά βοήθεια, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του. Ψάχνει - και βρίσκει - τον Θεό.
Η ελπίδα μέσα μου φούντωσε. Όχι λοιπόν, δεν χάθηκαν όλα! Τι κι αν μας πάρουν τους μισθούς, τις καταθέσεις και τα υλικά; Έχουμε καταφυγή αυτές τις αετοφωλιές, τα Ορθόδοξα Μοναστηράκια που στέκουν συνήθως ψηλά και απομονωμένα ερημητήρια, προ(σ)καλώντας μας να τα ανακαλύψουμε!
Κίνησα να φύγω. Έκανα τον Σταυρό μου και κατέβηκα τα σκαλοπάτια. Κι ενώ έφτανα στο αυτοσχέδιο πάρκινγκ όπου όλοι άφηναν τα αυτοκίνητά τους για να αρχίσουν την ανάβαση στη Μονή, βλέπω έναν 50άρη να ανεβαίνει με ένα έφηβο κορίτσι (μάλλον ήταν η κόρη του).
«Καλημέρα σας! Τι κάνετε; Καλά είστε;», με ρωτάει με αυθόρμητο χαμόγελο.
Πιάνω ψιλή κουβέντα μαζί του. Φυσικά δεν γνωριζόμασταν, αλλά η όλη σκηνή του χαιρετισμού μας θύμισε κάτι που είχαμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια της επίπλαστης καλοπέρασης: Πώς να είμαστε άνθρωποι με ανοιχτή καρδιά. Πώς να είμαστε Έλληνες.
Να λοιπόν άλλη μια ευχάριστη έκπληξη: Η ανθρωπιά, που πηγάζει από την Θρησκεία, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας, δεν χάθηκε! Υπάρχει, αλλά ήταν «χαντακωμένη» μέσα μας από το διαρκές κυνήγι των υλικών απολαύσεων, δανεικών και μη...
Ας την αναζητήσουμε λοιπόν. Με μια επίσκεψη - προσκύνημα σε ένα από τα χιλιάδες Ορθόδοξα Μοναστήρια που υπάρχουν στη χώρα μας!
Ας μην ψάχνουμε αλλού! Εκεί, είναι η καταφυγή και παραμυθία (=παρηγοριά) όλων μας!
