Του Κων. Γανωτή, Φιλολόγου - Συγγραφέα
Ἔφηβοι παιδιά μας, ἔφηβοι τοῦ κόσμου, τό ὅτι ἡ γέννησή σας στόν κόσμο, θά ἦταν μιά περιπέτεια μεγάλη τό ξέραμε ἐμεῖς, ποῦ σᾶς γεννήσαμε, τό νιώσατε λίγο κι ἐσεῖς μέ τό πρῶτο σας κλάμα.
Αὐτήν τήν περιπέτεια, παιδιά μας, εἶναι πολλά ἀπό σᾶς ποῦ τήν ἔνιωσαν πολύ. Πολλά παιδιά γεύτηκαν τήν οἰκογενειακή ἀθλιότητα καί τό ἀποκορύφωμά της, πού εἶναι τό διαζύγιο τῶν γονέων. Δέν μποροῦν τά παιδιά οὔτε νά καταλάβουν οὔτε νά συγχωρέσουν τούς γονιούς τους, πού χωρίζουν καί σχίζουν τίς καρδιές τῶν παιδιῶν τους. Ἀκόμα δέν μποροῦν νά καταλάβουν τίς κρύες σχέσεις τῶν γονιῶν τους, πού φανερώνουν πώς δέν ἀγαπιοῦνται.
Ἔφηβοι τῆς ἐποχῆς μας, εἴσαστε ὅλοι λαβωμένοι ἀπό τήν παραμέληση τῶν γονιῶν σας καί ὅλης της κοινωνίας. Τό κυνήγι τῶν ἡδονῶν κρατάει τούς μεγάλους σέ συνεχῆ ἀπασχόληση μακριά σας. Κί ἐσεῖς φυσικά ἀπορεῖτε πῶς μποροῦν νά λογαριάζουν καμιά ἡδονή μεγαλύτερη, ἀπό τή θέα τῶν ὡραίων προσώπων σας.
Εἴσαστε φτωχοί, πολύ φτωχοί, παιδιά μας ἀπό τά ἀδέρφιά σας. …Πίσω ἀπ’ τούς ἄσπρους τοίχους τῶν μοναχικῶν δωματίων σας κρύβονται στήν ὀδυνηρή ἀνυπαρξία σας τά ἀδέρφια πού δέν σᾶς τά γεννήσαμε, γιά νά ἔχετε τή χαρά μιᾶς μικρῆς φιλικῆς κοινωνίας, πού θά χαρίζει συντροφιά, ζωηρή κοινωνία καί ἀσφάλεια. Ἀκόμα πίσω ἀπό τίς παγερές κουρτίνες τῆς κρυμμένης ἐνοχῆς μας κρύβονται τά ἀδερφάκια σας, πού δέν βγῆκαν ζωντανά ἀπό τήν κοιλιά τῆς μανούλας τους.
Σᾶς γεννήσαμε κοντά στά μαγαζιά καί στίς τράπεζες, πού μᾶς ἀρέσουν γιά νά κερδίζουμε χρήματα, κοντά στά ἐργοστάσια καί στούς πολύβοους δρόμους. Καί σᾶς στερήσαμε τήν ἀγκαλιά τῆς πανέμορφης φύσης, μέ τό χῶμα της, μέ τά χορταράκια καί τά λουλουδάκια της, μέ τά πουλιά καί τά ζῶα, μέ τόν γαλανό οὐρανό καί τή γαλάζια θάλασσα, μέ τά ἀνεξερεύνητα βουνά της καί τούς καταπράσινους κάμπους. Γιά ὅλα αὐτά, ποῦ σᾶς στερήσαμε σᾶς ἀποζημιώνουμε μέ τήν τηλεόραση καί μέ τά ἄλλα μηχανήματα ἐπικοινωνίας, γιά νά ἔχετε μιά ψευδαίσθηση τῶν ἀπαρηγόρητων.
Γιά νά σκεπάσουμε τήν ἐνοχή μας γιά τή χαμένη σας εὐτυχία, σᾶς καλλιεργοῦμε τήν πολυτέλεια, τό παραλήρημα τῆς μόδας, τόν πρόωρο καί ἀνώμαλο σεξουαλισμό καί σᾶς ἀποφορτίζουμε ἀπό τήν παράδοση τῶν ἰδανικῶν καί τῶν ἀρετῶν. Τελικά σᾶς προσφέρουμε τά ναρκωτικά καί τά ἄλλα παραισθησιογόνα, πού τά παράγουμε καί τά διακινοῦμε μέ ἐπίγνωση ὅτι τά πουλᾶμε στά παιδιά μας, γιά νά πεθάνουν μέσα στήν ἀθλιότητα καί στήν ἀποδοκιμασία μας.
Σᾶς στέλνουμε σέ σχολεῖα ἀπαιτητικά καί σέ φροντιστήρια πολλά, γιά νά πάρετε γνώσεις πολλές, πού θά σᾶς δώσουν πολλές ἡδονές. Τό ἀποτέλεσμα βέβαια θά εἶναι νά πεθάνετε ἀπαρηγόρητοι καί μ’ ἕνα φρικτό «γιατί» μέσα στήν καρδιά σας.
Τόσο ἔξυπνοι καί τόσο πληροφορημένοι, πού γίνατε, εἶναι βέβαιο ὅτι τά καταλαβαίνετε καί ἀπό μόνοι σας ὅλα αὐτά. Μ’ αὐτά, πού σᾶς εἶπα ὥς τώρα, σᾶς ἔδειξα ὅτι κι ἐμεῖς τά καταλαβαίνουμε. Καί σᾶς παρακαλῶ νά μή θεωρήσετε ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ὥρα τῆς δικαιοσύνης γιά νά μᾶς δικάσετε. Μᾶς δικάζετε ἔμπρακτα μέ τά ἄχρωμα πρόσωπά σας, μέ τήν ἀπομυθοποίηση τῆς γονικῆς μας ὑπόστασης, δηλαδή μέ τήν περιφρόνησή σας, μέ τίς ἔμμεσες αὐτοκτονίες σας. Ἔχουμε κι ἐμεῖς ἕνα ἐλαφρυντικό, τό ὅτι αὐτά πιστεύουμε κι αὐτά σᾶς διδάσκουμε. Ποιός μᾶς διέφθειρε ὅμως κι ἐμᾶς; Ἄφαντος ὁ διαφθορέας μας, ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους. Κάνει τό ἔργο του ἀθέατος. Σέ λίγο θά μᾶς δώσετε κι ἄλλο ἐλαφρυντικό ἐσεῖς οἱ ἴδιοι, τό ὅτι κι ἐσεῖς θά κάνετε τά ἴδια μ’ ἐμᾶς. Τά ἐλαφρυντικά ὅμως, ὅπως καί οἱ δίκες καί οἱ ἐνοχές συνιστοῦν αὐτό, πού λέμε κόλαση. Ἐμεῖς ὅμως γιά νά παρηγορηθοῦμε πρέπει νά βγοῦμε ἀπό τήν κόλαση εἴτε δικαστές εἴμαστε εἴτε κατηγορούμενοι.
Καί πῶς θά βγοῦμε, παιδιά μας;
Πρῶτα – πρῶτα πρέπει ν’ ἀπελπιστοῦμε ἤ μᾶλλον νά ὁμολογήσουμε καθαρά ὅτι ἀπελπιστήκαμε ἀπό τόν μοντέρνο τρόπο ζωῆς, ἀπό τήν μοντέρνα φιλοσοφία. Δέν τό ζητῶ αὐθαίρετα αὐτό, γιατί βλέπω τήν ἔμμεση ὁμολογία σας μέ τήν ἄχαρη νευρωτική ψυχαγωγία σας, μέ τά ἀπαραίτητα παραισθησιογόνα, μέ τήν εὔκολη παραίτηση ἀπό τίς ἀγάπες σας, ἀκόμα καί ἀπό τή ζωή σας.
Ὕστερα θ’ ἀναζητήσουμε μέσα στή ζωή μας καί στήν ἱστορία μας τίς «θερμές πνοές» ἀνθρώπους πού θά θέλαμε νά τούς ἔχουμε γονιούς, πού θά μποροῦσαν νά ἐγγυηθοῦν τήν εὐτυχία μας, ἄν τούς ἐμπιστευόμασταν. Εἶναι τέτοιοι, πολλοί ποιητές μας, πολλοί γεροντάδες μας, κάποιοι δάσκαλοι, εἶναι οἱ ἅγιοι μάρτυρες ποῦ ἀφθονοῦν στήν Ἱστορία μας. Κάποιοι ἔχουν καί τούς γονεῖς τους καί τούς παπποῦδες καί τίς γιαγιάδες τους ἔτσι τρυφερούς καί ἀναπαυτικούς. Δέν εἴμαστε τόσο ὀρφανοί, ὅσο φαινόμαστε. Ὁ ἀόρατος διαφθορέας μᾶς ρεκάζει καί χορεύει μπροστά μας μέ χίλια καμώματα. Τά ταπεινά κεριά στή ζωή μας μᾶς παρηγοροῦν «σιγανά καί ταπεινά» καί γι’ αὐτό μέσα στό θόρυβο φαίνονται λίγα, δέν εἶναι ὅμως.
Ἐλᾶτε λοιπόν παιδιά μας, νά ψάξουμε γύρω μας, γιά νά βροῦμε αὐτό, πού θά μᾶς παρηγορήσει, πού θά μᾶς ἀναπαύσει πραγματικά καί θά μᾶς δώσει τήν ἀληθινή σοφία. Καί μήν περιμένετε ἀποδείξεις καί ἐπιχειρήματα, γιά νά πεισθεῖτε. Ἡ ἀλήθεια ἤ μᾶλλον ἡ σχέση μας μέ τήν ἀλήθεια εἶναι ἐρωτική καί κανείς δέν ξέρει πῶς πείθει καί πῶς πείθεται σ’ αὐτόν τόν ἔρωτα. Ἡ μόνη ἀξιοπρέπεια τοῦ ἔρωτα εἶναι ἡ ἐλευθερία.
