Του Δημήτρη Ριζούλη, από την "Κυριακάτικη Δημοκρατία"
Ξύπνησε ήρεμος το πρωί της Κυριακής και επιστρέφοντας από την εκκλησία ετοίμασε τη στολή του με προσοχή, όπως έκανε πριν από όλα τα μεγάλα ματς. Το απόγευμα δεν είχε έναν τυχαίο αγώνα αλλά ντέρμπι. Ετοιμάστηκε, μελέτησε τις σημειώσεις του για τους παίκτες, χαιρέτησε την οικογένεια του και ξεκίνησε για το γήπεδο. Πριν φτάσει όμως στο αθηναϊκό στάδιο έπρεπε να «οπλιστεί» κατάλληλα για όσα θα αντιμετώπιζε. Ήξερε ότι το περιβάλλον θα ήταν φορτισμένο και οι απαιτήσεις πολλές. Έπρεπε να είναι έτοιμος. Το αυτοκίνητο του σταμάτησε στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. Κατέβηκε, προσκύνησε και προσευχήθηκε. Τώρα ήταν πλέον έτοιμος να σφυρίξει στο μεγάλο ματς.
Αυτό έκανε για 20 χρόνια ο Ναούμ Σταύρου πριν από τους 2.500 περίπου αγώνες που διαιτήτευσε. Από το 1986 στο τοπικό πρωτάθλημα της Φλώρινας έως το 2006 που κρέμασε τη σφυρίχτρα του ως διαιτητής της Α' Εθνικής (και μάλιστα διεθνής) είχε σύμμαχο και βοηθό του μέσα στο γήπεδο μόνο τον Θεό. Η βαθιά του πίστη ήταν γνωστή άλλωστε στην πατρίδα του τη Λίμνη Ευβοίας.
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Παράλληλα όμως ήταν και τόσο αταίριαστη με τον «κολασμένο» κόσμο του ποδοσφαίρου. Παρ' όλ' αυτά ο Ναούμ δεν άλλαξε ούτε επηρεάστηκε. Αντίθετα η πίστη του δυνάμωσε μέσα από τις δυσκολίες τόσο, ώστε να πάρει τη μεγάλη απόφαση: Να γίνει ιερέας! Ο διαιτητής Ναούμ Σταύρου λοιπόν αποφάσισε να κρεμάσει τη σφυρίχτρα του και να φορέσει το ράσο, προκαλώντας έκπληξη στον κόσμο του ποδοσφαίρου. «Για μένα ήταν ό,τι αναζητούσα σε όλη μου τη ζωή» λέει ο πατήρ Ναούμ στην «κυριακάτικη δημοκρατία», δείχνοντας με καμάρι τις φωτογραφίες της χειροτονίας του από τον μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο. Η ιστορία της ζωής του πατέρα Ναούμ ξεκινά στη Λίμνη της Εύβοιας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η οικογένεια του ήταν ιδιαίτερα πιστή και ο μικρός Ναούμ είχε από παιδί δύο αγάπες. Τον αθλητισμό και την εκκλησία. Έπαιζε ποδόσφαιρο στη γειτονιά και είχε μάθει βυζαντινή μουσική για να γίνει ψάλτης. Λύκειο πήγε στη Χαλκίδα και το 1986 περνάει με πανελλαδικές εξετάσεις στο τμήμα Ζωικής Παραγωγής της Θεσσαλονίκης. Η ζωή του αλλάζει και μετακομίζει στη νύμφη του Βορρά. Ο Ναούμ, παράλληλα με τις σπουδές παίζει ποδόσφαιρο σε τοπικές ομάδες και ελπίζει βάσιμα σε μεταγραφή. Όμως οι οικονομικές δυσκολίες μεγαλώνουν, τα έξοδα αυξάνονται και η οικογένεια του δεν έχει μεγάλες δυνατότητες. Τότε ο Ναούμ αποφασίζει να ψάξει για δουλειά. Ένας συμφοιτητής του τον φέρνει σε επαφή με τον πρόεδρο του ποδοσφαιρικού συνδέσμου Φλώρινας που τον ενημερώνει ότι αναζητούσαν διαιτητές. Αποφασίζει λοιπόν να φορέσει τη στολή, να βάλει τη σφυρίχτρα στο στόμα και να δοκιμάσει, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους.
ΟΙ ΥΒΡΕΙΣ
Όπως φάνηκε όμως, ο Ναούμ είχε ταλέντο κι έτσι γρήγορα προβιβάζεται από το τοπικό πρωτάθλημα στη Δ' Εθνική, ξεκινώντας μια μεγάλη διαιτητική καριέρα. «Οι συνθήκες ειδικά στα μικρά πρωταθλήματα ήταν δύσκολες» λέει ο π. Ναούμ και προσθέτει: «Ήθελα να αποδίδω πάντα δικαιοσύνη. Τα υβριστικά συνθήματα δεν τα άκουγα ποτέ. Έκλεινα τα αυτιά». Το 1992 και μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας επέστρεψε στην Εύβοια και έγινε διαιτητής του εκεί συνδέσμου. Πιάνει παράλληλα δουλειά στο κτηνιατρείο της Ιστιαίας, μια πολύ καλή εργασία για τον ίδιο λόγω της μεγάλης του αγάπης για τα ζώα. Είναι υπεύθυνος για την αναπαραγωγή τους, παρακολουθεί σεμινάρια και γίνεται ένας καλός επαγγελματίας. Παράλληλα είναι ενεργό μέλος της ενορίας του. Ψάλτης, ταμίας στο φιλόπτωχο ταμείο και δραστήριο μέλος της εκκλησίας, που δεν έλειπε ποτέ από τις ακολουθίες. Ήξερε τα πάντα για τη λειτουργία του ναού, τις ανάγκες, τα προβλήματα και τις απαιτήσεις. Την Κυριακή το πρωί έψελνε στον ναό και το βράδυ γινόταν ο δίκαιος κριτής του γηπέδου. Ο πατήρ Ναούμ, που παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά συνέχισε την πορεία του ως βοηθός αλλά και πρώτος διαιτητής σε Α' και Β' Εθνική. Καταξιώθηκε και ποτέ δεν αναμείχθηκε σε «περίεργες υποθέσεις». Ωστόσο, ομολογεί, «ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι βρόμικος. Υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο. Είναι θέμα του διαιτητή αν θα υποκύψει στις πιέσεις ή τα χρήματα». Τα χρόνια της διαιτητικής του καριέρας δέχτηκε κριτική και βρέθηκε σε δύσκολη θέση, όπως όλοι άλλωστε. Πολλές φορές όμως αυτό έγινε σκόπιμα, όπως λέει. «Ήρθε ένας παρατηρητής μετά τον αγώνα άρχισε να με κατηγορεί. Ήξερα ότι το έκανε επειδή δεν είχα υποκύψει. Γύρισα την πλάτη και του είπα ότι αν έχω κάνει έστω κι ένα λάθος θα παραιτηθώ την επόμενη μέρα. Είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση. Το βίντεο με δικαίωσε και από τότε κατάλαβαν ότι δεν είμαι του χεριού τους. Έκλεινα πάντα το τηλέφωνο πριν από τους αγώνες και δεν με ξαναενόχλησαν. Κατάλαβαν ότι δεν πλησιάζομαι».
Τα ΛΑΘΗ
Ωστόσο θυμάται δύο μεγάλα ένα λάθος οφσάιντ σε αγώνα Ολυμπιακού – Ηρακλή κι άλλο ένα σε ματς Ιωνικός- Γιάννινα όπου ήταν βοηθός. «Ήταν ανθρώπινα λάθη. Κι εγώ το βράδυ στις ειδήσεις το κατάλαβα. Δυστυχώς ουδείς αναμάρτητος» λέει χαμογελώντας και συμπληρώνει: «Μπήκα φτωχός στο ποδόσφαιρο και είμαι περήφανος που και όταν έφυγα παρέμεινα φτωχός. Πάντα έλεγα ότι πρέπει να παίξω για μένα και για να έχω καθαρό το κούτελο μου.Πριν από κάθε αγώνα προσευχόμουν και ξεκινούσα με τη βοήθεια του Θεού».
Παρέμεινε στα γήπεδα ως το 2006 έχοντας διαιτητεύσει μάλιστα και δύο διεθνείς αγώνες, ένα φιλικό και ένα ματς του (τότε) UEFFA. Αποσύρθηκε με τιμές και γεμάτος εμπειρίες. Σήμερα εξομολογείται αυτό που πάντα αναρωτιούνται οι φίλαθλοι για τους διαιτητές. Τι ομάδα είναι. «Νόμιζαν ότι ήμουν Παναθηναϊκός επειδή είχα διαιτητεύσει πολλά ματς των "πράσινων". Εγώ όμως είμαι ΠΑΟΚ. Χωρίς να το μάθει κανείς είχα ζητήσει εξαίρεση από τους αγώνες του ΠΑΟΚ. Δεν ήθελα να διαιτητεύω την αγαπημένη μου ομάδα».
Ο Ναούμ μετά την απόσυρση του συνέχισε να δουλεύει στο κτηνιατρείο. Ένα βράδυ όμως πηγαίνοντας στη Χαλκίδα για δουλειά αλλάζει ξαφνικά προορισμό και χτυπάει την πόρτα της Μητρόπολης. Γνώριζε τον σεβασμιότατο και του μίλησε με θάρρος. «Σεβασμιώτατε, δεν με γεμίζει πλέον η δουλειά μου. Θέλω να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου. Θέλω να γίνω παπάς». Ο μητροπολίτης τα έχασε και δεν τον πίστεψε. Ο Ναούμ όμως επέμεινε και τον παρακάλεσε να το σκεφτεί.
ΚΡΥΦΟΣ ΠΟΘΟΣ
Πέρασαν μερικές ημέρες και αφού πρώτα ο κ. Χρυσόστομος άκουσε από την τοπική κοινωνία τα καλύτερα λόγια για τον πιστό ενορίτη Ναούμ, τον κάλεσε και τον ρώτησε: «Το κάνεις με την καρδιά σου; Είσαι βέβαιος γι΄ αυτή την επιλογή;». Ο Ναούμ χωρίς δεύτερη σκέψη δήλωσε έτοιμος και αποφασισμένος. Τότε ο μητροπολίτης συμφώνησε και του ανακοίνωσε ότι θα τον χειροτονήσει. «Ο Σεβασμιώτατος είναι ο αρωγός μου, ο καλός βοηθός που έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις» λέει σήμερα ο π. Ναούμ, αναπολώντας με συγκίνηση τις στιγμές. Στις 5 Απριλίου του 2009 χειροτονήθηκε διάκονος και στις 31 Μαΐου πρεσβύτερος. Οι φίλοι του από το ποδόσφαιρο, αν και στην αρχή ξαφνιάστηκαν μαθαίνοντας τα νέα, παραβρέθηκαν όλοι στη χειροτονία. Ο ναός την ημέρα εκείνη είχε γεμίσει από διαιτητές. Την απόφαση του για τη νέα ζωή είχε στηρίξει με θέρμη και η σύζυγος του Σοφία, που τον παρότρυνε να μην κάνει πίσω. «Ήταν μάλλον ο κρυφός πόθος που είχα από παιδί αλλά δεν είχα ανακαλύψει ως εκείνη τη στιγμή» εξομολογείται ο π. Ναούμ. «Ήμουν όμως ψημένος. Ήμουν έτοιμος, εκείνη φαίνεται ότι ήταν η σωστή ώρα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού
«Ζω με 860 ευρώ τον μήνα και δεν παίρνω τυχερά»
Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ του ζωή κύλησε ήρεμα και φυσιολογικά. Αφιερώθηκε στην Εκκλησία και υπηρετεί σήμερα στην Αγία Τριάδα Στροφυλιάς και στον Άγιο Ιωάννη της Αγκάλης. Είναι 47 ετών και διαιτητεύει πλέον μόνο παιδικούς αγώνες των κατηχητικών.
«Ήταν περίεργη η μετάβαση από τον κόσμο του ποδοσφαίρου στον κόσμο του Θεού» ομολογεί ο π. Ναούμ, «αλλά εγώ ήμουν γεννημένος για την Εκκλησία. Όταν με είδαν οι δικοί μου με τα ράσα το κατάλαβαν. Ήμουν αποφασισμένος να υπηρετήσω την Εκκλησία από κάθε πόστο. Ορισμένοι είπαν ότι έγινα παπάς νια βιοποριστικούς λόγους. Πριν αμειβόμουν με 1.100 ευρώ και τώρα παίρνω μισθό μόνο 860 ευρώ. Με αυτά ζω την οικογένεια μου με τα τρία παιδιά.
Όσο για τα "τυχερά"; Αυτά δεν υπάρχουν. Ο κόσμος υποφέρει, εμείς είμαστε για να τον βοηθάμε όχι για να τον επιβαρύνουμε. Εδώ δεν πήρα "τυχερά" ως διαιτητής, θα τα πάρω τώρα ως παπάς;».
