Δημοσιεύτηκε στις 19/06/2012
Ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο άνθρωπος που έδειξε τον δρόμο της διάκρισης στους Έλληνες ποδοσφαιριστές και τους έκανε να πιστέψουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, δίνοντας, πάντα, πρωταρχική σημασία στη ψυχολογία του ποδοσφαιριστή, δεν είναι πια κοντά μας.
Τα ξημερώματα ταξίδεψε από το σπίτι του στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ, σε ηλικία 78 ετών, αλλά, αυτή τη φορά, για αυτόν τον πολίτη του κόσμου, δεν υπάρχει επιστροφή. Νικημένος από τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τελευταία, ξεψύχησε, αλλά, δεν έσβησε. Πάντα θα θυμόμαστε τον προπονητή, τον άνθρωπο, τον δάσκαλο, τον φίλο Αλκέτα Παναγούλια από τον οποίο οι Έλληνες ποδοσφαιριστές έμαθαν πολλά.
Πέρασε στην ιστορία ως ο προπονητής που οδήγησε την Εθνική μας ομάδα, για πρώτη φορά, σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, το 1980, όπως και σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, το 1994. Ανακηρύχθηκε ως ο καλύτερος Έλληνας προπονητής της τελευταίας 50ετίας. Βραβεύθηκε στην Γιορτή του Ποδοσφαιριστή, από τον ΠΣΑΠ στις 21 Δεκεμβρίου 1987, ως ο καλύτερος προπονητής της χρονιάς, για όσα είχε πετύχει με τον Ολυμπιακό, ενώ τιμήθηκε από τον Σύνδεσμο μας στις 17 Ιανουαρίου 1994 για όσα πέτυχε ως προπονητής της Εθνικής μας ομάδας, που είχε εξασφαλίσει, με εκείνον στο τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας, την παρουσία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο που φιλοξενήθηκε στις ΗΠΑ.
Χαρισματικός άνθρωπος, με τεράστιες δυνατότητες στον τομέα της επικοινωνίας, αλλά και πάντα φιλόδοξος κι αισιόδοξος, ο Αλκέτας Παναγούλιας, πάντα, μιλούσε με τα καλύτερα και πιο θερμά λόγια για την αξία και τις προοπτικές του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Προσέφερε πολλά, αναγνωρίζοντας ότι η απόσταση ανάμεσα στο θρίαμβο και την καταστροφή είναι πάρα πολύ μικρή. Χάρη στον Αλκέτα Παναγούλια, γνωρίσαμε στιγμές δόξας που δε θα ξεχάσουμε ποτέ, συνειδητοποιήσαμε, για πρώτη φορά, ότι αξίζουμε πιο πολλά.
Φίλε Αλκέτα, σε ευχαριστούμε για όλα.
Στο καλό…
Τα ξημερώματα ταξίδεψε από το σπίτι του στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ, σε ηλικία 78 ετών, αλλά, αυτή τη φορά, για αυτόν τον πολίτη του κόσμου, δεν υπάρχει επιστροφή. Νικημένος από τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τελευταία, ξεψύχησε, αλλά, δεν έσβησε. Πάντα θα θυμόμαστε τον προπονητή, τον άνθρωπο, τον δάσκαλο, τον φίλο Αλκέτα Παναγούλια από τον οποίο οι Έλληνες ποδοσφαιριστές έμαθαν πολλά.
Πέρασε στην ιστορία ως ο προπονητής που οδήγησε την Εθνική μας ομάδα, για πρώτη φορά, σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, το 1980, όπως και σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, το 1994. Ανακηρύχθηκε ως ο καλύτερος Έλληνας προπονητής της τελευταίας 50ετίας. Βραβεύθηκε στην Γιορτή του Ποδοσφαιριστή, από τον ΠΣΑΠ στις 21 Δεκεμβρίου 1987, ως ο καλύτερος προπονητής της χρονιάς, για όσα είχε πετύχει με τον Ολυμπιακό, ενώ τιμήθηκε από τον Σύνδεσμο μας στις 17 Ιανουαρίου 1994 για όσα πέτυχε ως προπονητής της Εθνικής μας ομάδας, που είχε εξασφαλίσει, με εκείνον στο τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας, την παρουσία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο που φιλοξενήθηκε στις ΗΠΑ.
Χαρισματικός άνθρωπος, με τεράστιες δυνατότητες στον τομέα της επικοινωνίας, αλλά και πάντα φιλόδοξος κι αισιόδοξος, ο Αλκέτας Παναγούλιας, πάντα, μιλούσε με τα καλύτερα και πιο θερμά λόγια για την αξία και τις προοπτικές του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Προσέφερε πολλά, αναγνωρίζοντας ότι η απόσταση ανάμεσα στο θρίαμβο και την καταστροφή είναι πάρα πολύ μικρή. Χάρη στον Αλκέτα Παναγούλια, γνωρίσαμε στιγμές δόξας που δε θα ξεχάσουμε ποτέ, συνειδητοποιήσαμε, για πρώτη φορά, ότι αξίζουμε πιο πολλά.
Φίλε Αλκέτα, σε ευχαριστούμε για όλα.
Στο καλό…
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΣΑΠ / ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ - ΑΘΛΗΤΙΚΟΓΡΑΦΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΟΒΑΤΖΗ
Ο Κώστας Καίσαρης γράφει για τον Αλκέτα Παναγούλια που γνώρισε. Έναν άνθρωπο που έβλεπε ποδόσφαιρο, αφ υψηλού. Που δεν ήξερε πολλή μπάλα, αλλά είχε την προσωπικότητα και τη γνώση να χειρίζεται τους ποδοσφαιριστές.
