τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου
Ἡ πλήρης ἐκκοσμίκευση τῆς ζωῆς τῆς
μεγάλης πλειονότητας τῶν Ἑλλήνων
ὁδηγεῖ τά τελευταία χρόνια σέ τραγικές
γιά τό πνευματικό μας μέλλον συνέπειες.
Ἡ Ἑλλάδα γέμισε χριστιανούς
βαπτισμένους, πού ἔχουν χρόνια
ἀλειτούργητοι καί ἀκοινώνητοι. Ἡ σχέση
τῶν περισσοτέρων μέ τήν ἐνοριακή
ζωή ἐξαντλεῖται στή βάπτιση τῶν
τέκνων καί τόν ἀποχαιρετισμό ὅσων
φτάνουν στό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους
μέ τήν ἀκολουθία τῆς κηδείας...
Ὅσοι ἐπιλέγουν μάλιστα τόν πολιτικό ἀντί
τοῦ θρησκευτικοῦ γάμου, ἐκτός ἀπό
ἀλειτούργητοι, ζοῦνε γιά πολλά χρόνια,
κάποιες φορές καί γιά ὅλη τους τή ζωή,
καί ἀστεφάνωτοι. Τό πρόβλημα
γίνεται μεγαλύτερο ὅσο κανείς πηγαίνει
πρός τίς μικρότερες ἡλικίες. Ἡ
«ζῶσα Ἐκκλησία» τῶν ἐνοριῶν γηράσκει
καθώς ἡ πλειοψηφία τῶν ἐκκλησιαζομένων
ἔχει ἀρκετές δεκαετίες ζωῆς στήν
πλάτη της. Πολλοί ἀπό τούς μαθητές
τῶν σχολείων δέν ἐκκλησιάζονται παρά
ἐλάχιστες φορές τό χρόνο, στίς μεγάλες γιορτές, καί ἀρκετοί πού
βρίσκονται στίς τελευταῖες τάξεις τοῦ Λυκείου ἔχουν νά κοινωνήσουν
ἀπό τότε πού ἦταν μαθητές τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου. Ἡ γενιά τῶν ἀνηλίκων
της ἐποχῆς μᾶς εἶναι στό ζήτημα τῆς λατρευτικῆς ζωῆς «τυφλή», ἀφοῦ
οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν αὐτῶν ἀπέχουν σχεδόν ὁλοκληρωτικά ἀπό τή ζωή
τῆς ἐνορίας.
Οἱ εὐθύνες γιά τό κατάντημά μας ἀνήκουν σέ πολλούς καί εἶναι βαριές.
Δέν θά ἀναφερθῶ στήν ποιμαντική ἀδιαφορία πολλῶν ἐπισκόπων καί κληρικῶν.
Θά ἐπικεντρωθῶ στήν βαρύτατη εὐθύνη ἠμῶν τῶν Θεολόγων πού
διδάσκουμε στά ἑλληνικά σχολεῖα. Ἔχουμε ἕνα τεράστιο προνόμιο πού....
τό ἀφήνουμε ἀνεκμετάλλευτο. Ἀπό τά χέρια μᾶς περνοῦν ὅλα τά νέα
παιδιά τῆς πατρίδας μας. Διψοῦν γιά τήν ἀλήθεια πού δέν τή βρίσκουν
στίς οἰκογένειές τους ἤ στή γειτονιά τους. Κι ἐμεῖς ἀντί νά τούς δώσουμε
τό ὕδωρ τῆς Ζωῆς, ἀντί μέ τρόπους ἔξυπνους νά τά μυήσουμε στή λατρευτική
ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, κάνουμε τό πᾶν γιά νά μετατρέψουμε τήν ὥρα
τῶν Θρησκευτικῶν σέ μάθημα ξερῆς γνώσης ἤ, ἀκόμη χειρότερα, σέ
μάθημα θρησκειολογικής σύγχυσης τοῦ νοῦ τῶν μαθητῶν.
Ὁ Θεολόγος πού ἔχει στοιχειώδη συνείδηση τῆς ἀποστολῆς του δέν ἀδιαφορεῖ
γιά τήν πνευματική πρόοδο τῶν μαθητῶν του. Δέν περιορίζει τούς ὁρίζοντές
του στήν παροχή γνώσεων ἀλλά ἀντιθέτως ἀναζητᾶ μέ διάκριση τρόπους
ἐγκεντρισμοῦ τῶν μαθητῶν του στήν ἐνοριακή λατρευτική ζωή. Ἄν οἱ μαθητές
τοῦ ἀποκτήσουν μόνο διανοητικές γνώσεις γιά τόν Χριστό ἤ θρησκειολογική
ἐνημέρωση γιά τόν Μωάμεθ καί τόν Βούδα, ἀλλά μείνουν μακριά ἀπό τό
Ποτήριο τῆς Ζωῆς, ἔχει ἀποτύχει στήν ἀποστολή του. Τέτοιες ἀποτυχίες
εἶναι δυστυχῶς καθημερινές γιά τούς θεολόγους τῶν σχολείων.
Τουλάχιστον ἄς μήν ἐγκαταλείπουμε τήν προσπάθεια κι ἄς μήν θριαμβολογοῦμε
κι ἀπό πάνω γιατί μέ τίς ἐνέργειές μας καταφέραμε νά προσαρμόσουμε τό
θρησκευτικό μάθημα στίς ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης ἐκκοσμικευμένης
κοινωνίας. Μήπως λησμονοῦμε τόν λόγο τοῦ Κυρίου «εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε,
ὁ κόσμος ἄν τό ἴδιον ἐφίλει• ὅτι δέ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγώ
ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος»(Ἰω. 15,19);
Ἐκκοσμικευμένη παιδεία, θρησκευτικό μάθημα πού προσαρμόζεται στίς
ἀπαιτήσεις τῆς κοσμικῆς κοινωνίας, θεολόγοι καί δάσκαλοι πού δέν μυρίζουν
λιβάνι εἶναι ἀδύνατον νά μορφώσουν, νά διαπλάσουν τήν προσωπικότητα
τῆς νέας γενιᾶς. Ἀλλά καί ὅσοι ἀποφασίσουν νά κινηθοῦν κόντρα στό ρεῦμα
παραμένοντας πιστοί στήν ὁδό τῶν ἁγίων Πατέρων καί Διδασκάλων, ὅ,τι
κι ἄν κάνουν, θά πρέπει πάντα νά ἔχουν κατά νοῦν τό λόγο τοῦ ψαλμωδοῦ:
«Ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήση οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες»
(Ψάλμ. ΡΚΣΤ΄,1).
πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, 4/5/2012
