Κατεχόμενες πατρίδες στα αζήτητα
Από τα βάθη της Βακτριανής έως την προκυμαία της Σμύρνης, οι γηγενείς εξοντώθηκαν μέχρις ενός σε μία εθνοκτονία που συνεχίζεται έως και σήμερα στην Κύπρο και την Βόρειο Ήπειρο. Μαζί με τους βιολογικούς εκπροσώπους αυτού του πανανθρώπινου πολιτισμού, ξεριζωνόταν και κάθε αποδεικτικό της ιστορικής τους ύπαρξης. Από τα μνημεία μέχρι τα μνήματα.
Θαρρείς και κάποιο βάρβαρο χέρι ήθελε να σβήσει την ύπαρξη της Ελλάδας από όπου περνούσε. Ίσως τα θύματα των πρώτων σφαγών να μην μπορούσαν να καταλάβουν ποιό ήταν το «έγκλημα» που είχαν διαπράξει. Οι Ίωνες πιθανόν να πίστευαν ότι οι λόγοι ήταν θρησκευτικοί, η ιστορία όμως έδειξε ότι οι «χριστιανοί» Γερμανοί, Ιταλοί και Βρετανοί ήταν εξίσου αποφασισμένοι να εξαφανίσουν το κατ’ όνομα ομόθρησκο Ελληνικό στοιχείο.
Η διαχρονική θηριωδία των εισβολέων, ήταν αυτή που γέννησε το τέρας που σήμερα το ονομάζουμε «ιμπεριαλισμό» και το ξορκίζουν όλοι.
Και όμως, αυτό το «τέρας» γιγαντώθηκε πάνω στο σκυμμένο κεφάλι των θυμάτων. Πάνω στην καλλιέργεια τετελεσμένης ηττοπάθειας όπου ο αδικημένος έχανε κάθε διάθεση και δικαίωμα να διεκδικήσει το δίκιο του. Οδηγούμενος να βρίσκει ένα προσωρινό κατάλυμα μέχρι την επόμενη σφαγή.
Είναι τραγικό, είναι ιστορικά αισχρό σήμερα να βλέπουμε την Τουρκία να διεκδικεί την Θράκη, αλλά να μην ακούγεται ούτε μία φωνή για τον Πόντο, την Ιωνία, ακόμα την Κερύνεια ή την Χειμάρρα! Να διαιωνίζεται το άδικο, η ανηθικότητα και η ανομία, που φουντώνει όταν «δικαιώνεται» σε συνθήκες και μνημόνια ηττοπάθειας. Να ξεφυτρώνουν έπειτα οι Ρεπούσηδες για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, ακόμα και αυτή των αριθμών: Όπου ο Ελληνισμός απεχώρησε, δεν έμεινε ούτε Έλληνας, ούτε πολιτισμός. Μόνο βαρβαρότητα.
Αυτό αποδεικνύεται τόσο από τα μαθηματικά των απογραφών όσο και από τους «εθνικούς ύμνους» των σφαγέων: «Αναγνώρισε το εσωτερικό σου σθένος, φίλε μου! Και σκέψου πώς μπορεί να αφανιστεί αυτή η φλογερή πίστη από αυτό το ρημαγμένο και ξεδοντιασμένο τέρας που λέγεται “πολιτισμός”».
Ναι, αυτός είναι στίχος από τον Τουρκικό «εθνικό» ύμνο, που δεν θα σας τον αποκαλύψει καμία Ρεπούση. Αποδεικνύει όμως την θηριωδία που ανέτειλε εκεί που έδυε το πανανθρώπινο Ελληνικό φως.
Η ιστορική πραγματικότητα όμως είναι καταπέλτης. Όποτε ο βαλλόμενος Γηγενής, το υποψήφιο «θύμα» σήκωνε κεφάλι, τότε μόνο εξασφάλιζε την βιολογική και πολιτιστική του επιβίωση. Καταπέλτης ο λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, που δείχνει και τον ρόλο της ιστορικής γνώσης στον αγώνα για Ελευθερία:
Εἰς αὐτὴν τὴν δυστυχισμένη κατάσταση μερικοὶ ἀπὸ τοὺς φυγάδες γραμματισμένους ἐμετάφραζαν καὶ ἔστελναν εἰς τὴν Ἑλλάδα βιβλία, καὶ εἰς αὐτοὺς πρέπει νὰ χρωστοῦμε εὐγνωμοσύνη, διότι εὐθὺς ὁποὺ κανένας ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ λαὸ ἐμάνθανε τὰ κοινὰ γράμματα, ἐδιάβαζεν αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἔβλεπε ποίους εἴχαμε προγόνους, τί ἔκαμεν ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Ἀριστείδης καὶ ἄλλοι πολλοὶ παλαιοί μας, καὶ ἐβλέπαμε καὶ εἰς ποίαν κατάσταση εὑρισκόμεθα τότε. Ὅθεν μᾶς ἦλθεν εἰς τὸ νοῦ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ γίνουμε εὐτυχέστεροι. Καὶ ἔτσι ἔγινε καὶ ἐπροόδευσεν ἡ Ἑταιρεία.
Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἄρματα οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε «ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση.
Όταν μιλά η ίδια η ιστορία, οι επαγγελματίες διαστρεβλωτές ας σιωπούν. Εάν δεν είχε ξεσηκωθεί ο Ελληνισμός, δεν θα υπήρχε Ελληνισμός. Όποτε ο Ελληνισμός διεκδίκησε, σώθηκε. Ακόμα και στις μεγάλες σφαγές, το παράδειγμα του Ποντιακού αντάρτικου παραμένει φάρος, αφού εάν δεν υπήρχε, ο Ποντιακός Ελληνισμός θα είχε εξοντωθεί.
Αντίθετα, η Χίμαιρα που κρύβεται διαχρονικά στα σπλάχνα του Ελληνικού κράτους, ουδέποτε κέρδισε κάτι στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Κάθε συνθήκη, κάθε υπογραφή ήταν και ένα πιστοποιητικό θανάτου χιλιάδων. Μία νομικίστικη τεκμηρίωση της αδικίας και του εγκλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κύπρος, όπου η θηριωδία μίας συνεχιζόμενης γενοκτονίας ανάγεται σε «πολιτικό πρόβλημα!», όπου ως «ιδανική λύση» προκρίθηκε το σχέδιο Ανάν!
Ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέλος πριν η ιστορική νομοτέλεια χτυπήσει για ακόμα μία φορά. Όποιος δέχεται την αδικία χωρίς να αντιδρά, δεν είναι απλώς ανενεργός, αλλά συνένοχος. Συνένοχος στο μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπραχθεί στον πλανήτη: Την γενοκτονία. Και όταν το έγκλημα μένει ατιμώρητο, ο εγκληματίας ξαναχτυπά με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Η γενιά μας θα πρέπει να διασφαλίσει την αναχαίτιση της πολιτιστικής ανηθικότητας και κοινωνικής αδικίας, ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ.
Πρέπει να γκρεμίσουμε τα φοβικά σύνδρομα, που θυμίζουν την τρομοκρατία του εκβιαστή στον εκβιαζόμενο. Πρέπει να δομήσουμε τις συνθήκες με τη δράση και την πολιτική κατεύθυνση ώστε να αποδαιμονοποιηθεί η επιβολή της νομιμότητας.
Είναι χρέος μας απέναντι σε όλους τους καταπιεζόμενους λαούς να απαιτήσουμε όχι απλά ανούσιες αναγνωρίσεις από τους δολοφόνους, αλλά την επιβολή του δικαίου. Από την κατεχόμενη Κύπρο, την Ίμβρο και την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη, την Ιωνία, τον Πόντο και την Βόρειο Ήπειρο με ένα κίνημα διεκδίκησης στους διεθνείς οργανισμούς, στα λόμπυ και στα φόρα, έτοιμο να υποστηριχθεί από κάθε ελεύθερο άνθρωπο. Για να επιστρέψει η ανθρωπιά και το δίκαιο στα καταπατημένα της βαρβαρότητας. Για να πούμε έμπρακτα ότι ο «εχθρός που είναι ο ιμπεριαλισμός» πρέπει να χτυπηθεί στην ρίζα του. Και ρίζα του είναι το αίμα των παιδιών που πότισε την Χάβζα, την Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια, αναμένοντας δικαίωση.
Θαρρείς και κάποιο βάρβαρο χέρι ήθελε να σβήσει την ύπαρξη της Ελλάδας από όπου περνούσε. Ίσως τα θύματα των πρώτων σφαγών να μην μπορούσαν να καταλάβουν ποιό ήταν το «έγκλημα» που είχαν διαπράξει. Οι Ίωνες πιθανόν να πίστευαν ότι οι λόγοι ήταν θρησκευτικοί, η ιστορία όμως έδειξε ότι οι «χριστιανοί» Γερμανοί, Ιταλοί και Βρετανοί ήταν εξίσου αποφασισμένοι να εξαφανίσουν το κατ’ όνομα ομόθρησκο Ελληνικό στοιχείο.
Η διαχρονική θηριωδία των εισβολέων, ήταν αυτή που γέννησε το τέρας που σήμερα το ονομάζουμε «ιμπεριαλισμό» και το ξορκίζουν όλοι.
Και όμως, αυτό το «τέρας» γιγαντώθηκε πάνω στο σκυμμένο κεφάλι των θυμάτων. Πάνω στην καλλιέργεια τετελεσμένης ηττοπάθειας όπου ο αδικημένος έχανε κάθε διάθεση και δικαίωμα να διεκδικήσει το δίκιο του. Οδηγούμενος να βρίσκει ένα προσωρινό κατάλυμα μέχρι την επόμενη σφαγή.
Είναι τραγικό, είναι ιστορικά αισχρό σήμερα να βλέπουμε την Τουρκία να διεκδικεί την Θράκη, αλλά να μην ακούγεται ούτε μία φωνή για τον Πόντο, την Ιωνία, ακόμα την Κερύνεια ή την Χειμάρρα! Να διαιωνίζεται το άδικο, η ανηθικότητα και η ανομία, που φουντώνει όταν «δικαιώνεται» σε συνθήκες και μνημόνια ηττοπάθειας. Να ξεφυτρώνουν έπειτα οι Ρεπούσηδες για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, ακόμα και αυτή των αριθμών: Όπου ο Ελληνισμός απεχώρησε, δεν έμεινε ούτε Έλληνας, ούτε πολιτισμός. Μόνο βαρβαρότητα.
Αυτό αποδεικνύεται τόσο από τα μαθηματικά των απογραφών όσο και από τους «εθνικούς ύμνους» των σφαγέων: «Αναγνώρισε το εσωτερικό σου σθένος, φίλε μου! Και σκέψου πώς μπορεί να αφανιστεί αυτή η φλογερή πίστη από αυτό το ρημαγμένο και ξεδοντιασμένο τέρας που λέγεται “πολιτισμός”».
Ναι, αυτός είναι στίχος από τον Τουρκικό «εθνικό» ύμνο, που δεν θα σας τον αποκαλύψει καμία Ρεπούση. Αποδεικνύει όμως την θηριωδία που ανέτειλε εκεί που έδυε το πανανθρώπινο Ελληνικό φως.
Η ιστορική πραγματικότητα όμως είναι καταπέλτης. Όποτε ο βαλλόμενος Γηγενής, το υποψήφιο «θύμα» σήκωνε κεφάλι, τότε μόνο εξασφάλιζε την βιολογική και πολιτιστική του επιβίωση. Καταπέλτης ο λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, που δείχνει και τον ρόλο της ιστορικής γνώσης στον αγώνα για Ελευθερία:
Εἰς αὐτὴν τὴν δυστυχισμένη κατάσταση μερικοὶ ἀπὸ τοὺς φυγάδες γραμματισμένους ἐμετάφραζαν καὶ ἔστελναν εἰς τὴν Ἑλλάδα βιβλία, καὶ εἰς αὐτοὺς πρέπει νὰ χρωστοῦμε εὐγνωμοσύνη, διότι εὐθὺς ὁποὺ κανένας ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ λαὸ ἐμάνθανε τὰ κοινὰ γράμματα, ἐδιάβαζεν αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἔβλεπε ποίους εἴχαμε προγόνους, τί ἔκαμεν ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Ἀριστείδης καὶ ἄλλοι πολλοὶ παλαιοί μας, καὶ ἐβλέπαμε καὶ εἰς ποίαν κατάσταση εὑρισκόμεθα τότε. Ὅθεν μᾶς ἦλθεν εἰς τὸ νοῦ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ γίνουμε εὐτυχέστεροι. Καὶ ἔτσι ἔγινε καὶ ἐπροόδευσεν ἡ Ἑταιρεία.
Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἄρματα οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε «ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση.
Όταν μιλά η ίδια η ιστορία, οι επαγγελματίες διαστρεβλωτές ας σιωπούν. Εάν δεν είχε ξεσηκωθεί ο Ελληνισμός, δεν θα υπήρχε Ελληνισμός. Όποτε ο Ελληνισμός διεκδίκησε, σώθηκε. Ακόμα και στις μεγάλες σφαγές, το παράδειγμα του Ποντιακού αντάρτικου παραμένει φάρος, αφού εάν δεν υπήρχε, ο Ποντιακός Ελληνισμός θα είχε εξοντωθεί.
Αντίθετα, η Χίμαιρα που κρύβεται διαχρονικά στα σπλάχνα του Ελληνικού κράτους, ουδέποτε κέρδισε κάτι στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Κάθε συνθήκη, κάθε υπογραφή ήταν και ένα πιστοποιητικό θανάτου χιλιάδων. Μία νομικίστικη τεκμηρίωση της αδικίας και του εγκλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κύπρος, όπου η θηριωδία μίας συνεχιζόμενης γενοκτονίας ανάγεται σε «πολιτικό πρόβλημα!», όπου ως «ιδανική λύση» προκρίθηκε το σχέδιο Ανάν!
Ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέλος πριν η ιστορική νομοτέλεια χτυπήσει για ακόμα μία φορά. Όποιος δέχεται την αδικία χωρίς να αντιδρά, δεν είναι απλώς ανενεργός, αλλά συνένοχος. Συνένοχος στο μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπραχθεί στον πλανήτη: Την γενοκτονία. Και όταν το έγκλημα μένει ατιμώρητο, ο εγκληματίας ξαναχτυπά με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Η γενιά μας θα πρέπει να διασφαλίσει την αναχαίτιση της πολιτιστικής ανηθικότητας και κοινωνικής αδικίας, ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ.
Πρέπει να γκρεμίσουμε τα φοβικά σύνδρομα, που θυμίζουν την τρομοκρατία του εκβιαστή στον εκβιαζόμενο. Πρέπει να δομήσουμε τις συνθήκες με τη δράση και την πολιτική κατεύθυνση ώστε να αποδαιμονοποιηθεί η επιβολή της νομιμότητας.
Είναι χρέος μας απέναντι σε όλους τους καταπιεζόμενους λαούς να απαιτήσουμε όχι απλά ανούσιες αναγνωρίσεις από τους δολοφόνους, αλλά την επιβολή του δικαίου. Από την κατεχόμενη Κύπρο, την Ίμβρο και την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη, την Ιωνία, τον Πόντο και την Βόρειο Ήπειρο με ένα κίνημα διεκδίκησης στους διεθνείς οργανισμούς, στα λόμπυ και στα φόρα, έτοιμο να υποστηριχθεί από κάθε ελεύθερο άνθρωπο. Για να επιστρέψει η ανθρωπιά και το δίκαιο στα καταπατημένα της βαρβαρότητας. Για να πούμε έμπρακτα ότι ο «εχθρός που είναι ο ιμπεριαλισμός» πρέπει να χτυπηθεί στην ρίζα του. Και ρίζα του είναι το αίμα των παιδιών που πότισε την Χάβζα, την Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια, αναμένοντας δικαίωση.
