Κάτω από την Ανταρκτική, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα ποτάμι μήκους 460 χιλιομέτρων

 

Κάτω από την Ανταρκτική, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα ποτάμι μήκους 460 χιλιομέτρων

Ενώ εξερευνούσαν την Ανταρκτική, οι επιστήμονες έκαναν μια εκπληκτική ανακάλυψη. Ανακάλυψαν ένα τεράστιο ποτάμι μήκους 460 χιλιομέτρων κάτω από την παγωμένη ήπειρο.
Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Geoscience, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα τεράστιο ποτάμι κάτω από την Ανταρκτική.
Αυτό το ποτάμι επηρεάζει σημαντικά τη ροή και το λιώσιμο του καλύμματος πάγου. Έχει τη δυνατότητα να επιταχύνει την απώλεια πάγου καθώς το κλίμα θερμαίνεται.
Ένα ποτάμι μήκους 460 χιλιομέτρων που συλλέγει νερό από τη βάση του στρώματος πάγου της Ανταρκτικής ανακάλυψαν επιστήμονες στο Imperial College του Λονδίνου. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η βάση του στρώματος πάγου έχει υψηλότερη ροή ενεργού νερού από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως. Ως αποτέλεσμα, αυτό το καθιστά πιο ευάλωτο στην κλιματική αλλαγή.
Όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν για πρώτη φορά τις λίμνες κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής πριν από δεκαετίες, νόμιζαν ότι ήταν απομονωμένες η μία από την άλλη, δήλωσε ο καθηγητής Martin Sigert του Imperial College του Λονδίνου, συν-συγγραφέας της εργασίας.
Τώρα οι επιστήμονες αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι κάτω από τον πάγο υπάρχουν ολόκληρα συστήματα που συνδέονται μεταξύ τους με ποτάμια.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι οι πάγοι στην περιοχή όπου διεξάγεται η μελέτη θα μπορούσαν να αυξήσουν την παγκόσμια στάθμη της θάλασσας κατά 4,3 μέτρα. Έχει επίσης διαπιστωθεί άμεση συσχέτιση μεταξύ του πόσο ολισθηρή είναι η βάση του πάγου και του πόσο λιώνει ο πάγος.

Υπάρχουν δύο κύριοι τρόποι με τους οποίους το νερό εμφανίζεται κάτω από τα στρώματα πάγου. Το ένα από αυτά διαρρέει μέσα από βαθιές σχισμές με επιφανειακό λιωμένο νερό. Ένας άλλος ποταμός λιώνει στη βάση του λόγω της φυσικής θερμότητας της Γης και της τριβής από την κίνηση του πάγου πάνω στην ξηρά. Αυτό το νέο ποτάμιο σύστημα θα μπορούσε να επηρεάσει έντονα αυτή τη διαδικασία.

Ωστόσο, τα πολικά στρώματα πάγου έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες. Η επιφάνεια της Γροιλανδίας λιώνει γρήγορα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτό επιτρέπει σε τεράστιες ποσότητες νερού να ρέουν μέσα από βαθιές σχισμές. Στην Ανταρκτική, ωστόσο, οι θερινές θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές για να λιώσει αρκετό επιφανειακό νερό ώστε να δημιουργηθούν σχισμές.

Τώρα μια νέα ανακάλυψη καταρρίπτει πλήρως αυτή την πεποίθηση. Έδειξε ότι από το βασικό λιώσιμο μπορεί να ληφθεί αρκετό νερό για να σχηματιστούν ποτάμια κάτω από χιλιόμετρα πάγου.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η ανακάλυψη ενός τόσο τεράστιου συστήματος δείχνει πόσο λίγα γνωρίζουμε για την ήπειρο. Η ομάδα προσπαθεί τώρα να συγκεντρώσει περισσότερα δεδομένα για να κατανοήσει καλύτερα πώς η αλλαγή της Ανταρκτικής θα μπορούσε να επηρεάσει τον πλανήτη στο μέλλον.

===============

χρησιμοποιώντας αριθμητική μοντελοποίηση και γεωφυσικά δεδομένα, οι ερευνητές παρέχουν στοιχεία εκτεταμένων, μήκους έως 460 km, δενδριτικά οργανωμένων υποπαγετώνων υδρολογικών συστημάτων που εκτείνονται από το εσωτερικό του στρώματος πάγου έως το γειωμένο περιθώριο.

Ανάμεσα στους πολλούς μηχανισμούς που σχηματίζουν το στρώμα πάγου της Ανταρκτικής, ιδιαίτερη θέση κατέχουν οι διεργασίες που συμβαίνουν στα κατώτερα στρώματά του.

Σύμφωνα με τους συντάκτες του νέου έργου, ο ποταμός μήκους 460 χιλιομέτρων δείχνει ότι στη βάση του στρώματος πάγου κυκλοφορεί πολύ περισσότερο νερό από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως, και αυτό μπορεί να επιταχύνει την τήξη του καθώς ο πλανήτης θερμαίνεται περαιτέρω.

Το βαθύ εσωτερικό των τεράστιων φύλλων πάγου είναι εγγενώς ένα δύσκολο μέρος για μελέτη και εξερεύνηση. Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό, την τελευταία δεκαετία, οι επιστήμονες κατάφεραν να πάρουν μια γενική εικόνα των καναλιών νερού που συνδέουν τις υποπαγετώνες λίμνες της Ανταρκτικής. Νωρίτερα φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία, οι ερευνητές πραγματοποίησαν άμεσες παρατηρήσεις ενός ποταμού κάτω από τον πάγο της Ανταρκτικής. Τρύπησαν μέσα από το κέλυφος πάγου για να κοιτάξουν στο στενό κανάλι πολύ πιο κάτω.

«Όταν καταφέραμε να βρούμε για πρώτη φορά υδάτινα σώματα κάτω από τον πάγο της Ανταρκτικής πριν από μερικές δεκαετίες, νομίζαμε ότι ήταν απομονωμένα το ένα από το άλλο», λέει το μέλος της αποστολής Prof. Martin Siegert του Imperial College του Λονδίνου. «Αλλά τώρα καταλαβαίνουμε ήδη ότι υπάρχουν ολόκληρα συστήματα, βαθιά κάτω, διασυνδεδεμένα με ένα εκτεταμένο δίκτυο ποταμών, όπως θα μπορούσε να είναι αν δεν υπήρχαν χιλιάδες μέτρα πάγου πάνω του».

Χάρη στη μοντελοποίηση υδρολογικών φύλλων πάγου και στην αερομεταφερόμενη έρευνα ραντάρ, οι επιστήμονες έκαναν μια νέα ανακάλυψη. Μελέτες έχουν δείξει ότι κάτω από το πλωτό ράφι πάγου, ρέει ένα ποτάμι, που διασχίζει το πάχος του πάγου και βγαίνει στη θάλασσα σε πολλά σημεία. 

Οι συγγραφείς πιστεύουν ότι αυτές οι ροές υψηλής πίεσης μεταφέρουν μια τεράστια ποσότητα γλυκού νερού, το οποίο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, λειτουργεί ως λιπαντικό για τις πλάκες πάγου και αυξάνει την κίνηση του πάγου προς τον ωκεανό.

«Χάρη στις δορυφορικές μετρήσεις, γνωρίζουμε ποιες περιοχές της Ανταρκτικής χάνουν πάγο και πόσο, αλλά δεν ξέρουμε πάντα γιατί», λέει η επικεφαλής του προγράμματος Δρ Christine Doe από το Πανεπιστήμιο του Waterloo.  (Βατερλό, καναδικό πανεπιστήμιο) " Ίσως αυτή η ανακάλυψη να είναι ο κρίκος που λείπει από τις ιδέες μας. Πιθανότατα υποτιμήσαμε πολύ την επίδραση τέτοιων συστημάτων ποταμών στον ρυθμό τήξης των πάγων. Μόνο γνωρίζοντας τους λόγους για την εξαφάνιση των παγετώνων μπορούμε να δημιουργήσουμε μοντέλα και προβλέψεις για το πώς αυτοί οι παγετώνες θα ανταποκριθούν στην περαιτέρω υπερθέρμανση του πλανήτη, και πόσο πολύ όλα αυτά θα ανεβάσουν το επίπεδο των ωκεανών του κόσμου.

https://overclockers.ru/blog/amv212/show/77678/uchenye-obnaruzhili-pod-ldami-antarktidy-reku-dlinoj-460-kilometrov

=========================

Στην Ανταρκτική, ανακαλύφθηκε ένας υποπαγετικός ποταμός μήκους 460 χιλιομέτρων

Στο δυτικό τμήμα της Ανταρκτικής, ένας μεγάλος ποταμός ανακαλύφθηκε κάτω από τον πάγο. Αυτό αναφέρει η δημοσίευση Nature Geoscience.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ο πάγος του Νότιου Πόλου απειλείται λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Μερικοί παράγοντες επιταχύνουν περαιτέρω την τήξη του και οι κλιματολόγοι ελπίζουν να τους υπολογίσουν και να τους θέσουν υπό έλεγχο.

Οι επιστήμονες στο Imperial College του Λονδίνου και οι συνάδελφοί τους από άλλες χώρες ερεύνησαν την κίνηση των μαζών πάγου στα δυτικά της ηπείρου, βασιζόμενοι σε δορυφορικές εικόνες και δεδομένα από γεωρανταρ που είναι εγκατεστημένα σε αεροσκάφη. Σε μια από τις περιοχές δίπλα στη Θάλασσα Γουέντελ, ο πάγος πλησίασε ανώμαλα και μια πιο λεπτομερής μελέτη αποκάλυψε ένα μεγάλο ποτάμι κάτω από αυτόν. Το μήκος του φτάνει τα 460 χιλιόμετρα και κάθε δευτερόλεπτο από το τμήμα του καναλιού του περνούν 24 κυβικά μέτρα νερού. Αυτός ο ποταμός είναι συγκρίσιμος με τον  Onega ή τον Τάμεση.

Οι ίδιες περιοχές παγετώνων χάνουν ετησίως περισσότερη μάζα από ό,τι οι γειτονικές περιοχές των πάγων με χαμηλή ταχύτητα κίνησης. Τέτοιες διαφορές, σύμφωνα με τους επιστήμονες, υποδηλώνουν ότι τα ποτάμια της Ανταρκτικής κάτω από τους πάγους επιταχύνουν τη διαδικασία «ολίσθησης» των παγετώνων στον ωκεανό, γεγονός που αυξάνει τον ρυθμό τήξης τους.

Οι επιστήμονες σχεδιάζουν να συνεχίσουν την έρευνα και να αναζητήσουν άλλα ποτάμια για να μάθουν πώς ακριβώς επηρεάζουν το κλίμα της Ανταρκτικής.

https://www.gazeta.ru/science/news/2022/10/27/18892519.shtml

=======================

Η Ανταρκτική παραμένει μια από τις πιο μυστηριώδεις περιοχές στη γη επειδή το 98 τοις εκατό αυτής της περιοχής καλύπτεται από πάγο, με πάχος κατά μέσο όρο δύο χιλιόμετρα.

Οι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο συμφωνούν τώρα ότι υπάρχουν τμήματα αρχαίων ηπείρων κάτω από το στρώμα πάγου, κάτι που φαίνεται επίσης από τα δεδομένα ενός δορυφόρου που κάηκε στην ατμόσφαιρα πριν από επτά χρόνια.

Η αυξανόμενη ηφαιστειακή δραστηριότητα στην ήπειρο προωθεί επίσης το λιώσιμο του φύλλου πάγου, έτσι ώστε όλο και περισσότερα συναρπαστικά αρχαία αντικείμενα να αποκαλύπτονται.

Πριν από επτά χρόνια, ο δορυφόρος GOCE της ESA κάηκε πάνω από τον νότιο Ατλαντικό. Το 2009, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος έστειλε το GOCE στο διάστημα για να μελετήσει τη βαρυτική έλξη της Γης. Ο δορυφόρος βρισκόταν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας για τέσσερα χρόνια.

Τελικά, το 2013, τα καύσιμα τελείωσαν, ο δορυφόρος μπήκε σε τροχιά και κάηκε. Για τους επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Κιέλου και το British Antarctic Survey, τα δεδομένα που συλλέγονται είναι υψίστης σημασίας. Ο συγγραφέας της μελέτης καθηγητής Jörg Ebbing δήλωσε στην καθημερινή εφημερίδα Welt :

«Για πρώτη φορά, τα δορυφορικά δεδομένα αποκαλύπτουν μια ολοκληρωμένη επισκόπηση της δομής της Ανταρκτικής από το διάστημα».

Χρησιμοποιώντας τα αποκωδικοποιημένα δεδομένα, οι γεωφυσικοί ανακάλυψαν ότι τμήματα αρχαίων ηπείρων βρίσκονται κάτω από τους πάγους της Ανταρκτικής πάχους ενός μέτρου.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Δρ. Ο Michael Salla, στο βιβλίο του 2018 Antarctica's Hidden History , επισημαίνει ότι η Ανταρκτική δεν έχει καλυφθεί από πάγο για εκατομμύρια χρόνια, όπως υποστηρίζεται πάντα.

Η Ανταρκτική ήταν χωρίς πάγο μόλις πριν από 12.000 χρόνια

Λαμβάνοντας δείγματα από τον γύρω βυθό, οι ωκεανολόγοι έχουν διαπιστώσει ότι ανοιχτά ποτάμια έτρεχαν στη θάλασσα μόλις πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια. Υπάρχει επίσης μια σειρά από παλιούς ναυτικούς χάρτες που δείχνουν την ακριβή πορεία των ποταμών σε μια Ανταρκτική χωρίς πάγους.

Σύμφωνα με τους τελευταίους υπολογισμούς, η ήπειρος λέγεται ότι ήταν χωρίς πάγο πριν από περίπου 12.000 χρόνια, κάτι που συμπίπτει περίπου με την εμφάνιση ενός σοβαρού κατακλυσμού πριν από περίπου 12.500 χρόνια, ο οποίος οδήγησε σε μαζική εξαφάνιση όλων των ειδών στη γη

Οι δορυφόροι Google Earth παρέχουν επίσης εκπληκτικές εικόνες που δείχνουν παλιούς πέτρινους τοίχους. Τοιχοποιία εν μέρει γιγαντιαίου μεγέθους, που δεν μπορεί να συναγωνιστεί ούτε τους λίθους των αιγυπτιακών πυραμίδων. Ποιος κατασκεύασε αυτές τις εγκαταστάσεις;

Στρατιωτικοί πιλότοι που έχουν συχνά πετάξει πάνω από την περιοχή ανέφεραν ότι υπάρχουν τεράστιες οπές εξαερισμού, μερικές πλάτους πολλών χιλιομέτρων, που πιθανώς οδηγούν βαθιά στο εσωτερικό της Γης.

Η Ανταρκτική είναι πλέον μια από τις σημαντικότερες ερευνητικές περιοχές στη γη. Η Συνθήκη της Ανταρκτικής υπογράφηκε το 1959, η οποία ρυθμίζει την ειρηνική χρήση και την έρευνα στην πολική περιοχή.

Ωστόσο, ο Michael Salla έχει στοιχεία ότι η συνθήκη είναι απλώς ένα κάλυμμα για άλλες συμφωνίες του 1955 μεταξύ της διοίκησης του Αϊζενχάουερ και της μυστικής γερμανικής εκστρατευτικής δύναμης του Νότιου Πόλου.

Οι συμβάσεις αυτές λέγεται ότι είναι η αρχή μιας εντατικής και εκτεταμένης συνεργασίας μεταξύ εταιρειών από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, ιδιαίτερα τη Γερμανία, που συνδέονταν με το αποσπασματικό κίνημα (κίνημα αποχώρησης από μια στρατιωτική-επιστημονική ελίτ) και το Τρίτο Ράιχ.

[Από το 1945 πάντα γινόταν λόγος ότι οι Γερμανοί τράπηκαν σε φυγή κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Γίνεται λόγος για την Ανταρκτική, γίνεται επίσης λόγος για το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι πήραν μαζί τους τις πραγματικές γερμανικές τεχνολογίες αιχμής, ιδιαίτερα καλά ανεπτυγμένα υποβρύχια και ιπτάμενους δίσκους, που εύκολα αγκιστρώνονται, γυαλίζουν, εμφανίζονται, εξαφανίζονται, καταδύονται στη θάλασσα, από τη βολή στη θάλασσα, κάνουν τα όργανα του αεροσκάφους να τρέμουν, αποτρέπουν την εκτόξευση βλημάτων επίθεσης ή μερικές φορές κονιοποιούν ένα επιτιθέμενο αεροσκάφος.]

Το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα των ΗΠΑ διεξάγει στρατιωτική έρευνα και ανάπτυξη στην Ανταρκτική, η οποία παραβιάζει κατάφωρα τη Συνθήκη της Ανταρκτικής του 1961, σύμφωνα με τον πληροφοριοδότη  Κόρεϊ Γκουντ,

το 2017, οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν την ύπαρξη δικτύων θερμικά θερμαινόμενων σπηλαίων κάτω από τα στρώματα πάγου της Δυτικής Ανταρκτικής και έκαναν εικασίες για το είδος της ζωής που θα μπορούσε να υποστηριχθεί εκεί. Αυτές οι επιστημονικές ανακοινώσεις βοηθούν στην επιβεβαίωση των ισχυρισμών του Corey για εκτεταμένες υπόγειες εγκαταστάσεις που περιέχουν space ports και διεξάγουν στρατιωτική έρευνα και ανάπτυξη εκεί.

8-9-2017

https://phys.org/news/2017-09-antarctic-caves-harbour-secret-life.html

Ένας μυστικός κόσμος ζώων και φυτών -συμπεριλαμβανομένων άγνωστων ειδών- μπορεί να ζει σε ζεστές σπηλιές κάτω από τους παγετώνες της Ανταρκτικής, δήλωσαν οι επιστήμονες

Τα σπήλαια, που έχουν κοιλωθεί από τον ατμό από ενεργά ηφαίστεια , είναι ελαφριά και θα μπορούσαν να φτάσουν σε θερμοκρασίες 25 βαθμών Κελσίου (77 Φαρενάιτ), είπαν οι ερευνητές, αυξάνοντας την πιθανότητα ενός ολόκληρου οικοσυστήματος χλωρίδας και πανίδας βαθιά κάτω από την παγωμένη επιφάνεια.

Μια μελέτη με επικεφαλής το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας γύρω από το όρος Έρεβος, ένα ενεργό ηφαίστειο στο νησί Ross στην Ανταρκτική, έδειξε εκτεταμένα συστήματα σπηλαίων.

Ο συν-ερευνητής Charles Lee, από το Πανεπιστήμιο του Waikato στη Νέα Ζηλανδία, είπε ότι υπάρχουν πολλά άλλα ηφαίστεια στην Ανταρκτική, επομένως τα συστήματα υποπαγετώνων σπηλαίων θα μπορούσαν να είναι κοινά.

«Δεν γνωρίζουμε ακόμη πόσα συστήματα σπηλαίων υπάρχουν γύρω από τα ηφαίστεια της Ανταρκτικής ή πόσο διασυνδεδεμένα μπορεί να είναι αυτά τα υποπαγετώνα περιβάλλοντα», είπε.

«Είναι πραγματικά δύσκολο να εντοπιστούν, να προσεγγιστούν και να εξερευνηθούν».

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο διεθνές περιοδικό Polar Biology , ανέφερε ότι υπήρχαν περισσότερα από 15 ηφαίστεια στην Ανταρκτική που είτε ήταν γνωστό ότι είναι ενεργά αυτήν τη στιγμή είτε δείχνουν στοιχεία πρόσφατης δραστηριότητας, ενώ νέα συνεχίζουν να εντοπίζονται.

ΠΗΓΕΣ

15-9-22

https://anti-matrix.com/2022/05/19/antarktis-artefakte-deuten-auf-eine-antike-zivilisation-hin/

https://exopolitics.org/illegal-military-research-and-development-in-antarctica/

NZ Scientists walk through Helo cave, Mt Erebus, Antarctica

https://www.youtube.com/watch?v=Rijn0vz1D5I&t=123s
Michael Salla-Τι γνωρίζετε για ένα καταφύγιο ελίτ στη Βραζιλία και ένα υπόγειο δίκτυο που εκτείνεται βόρεια στις ΗΠΑ και νότια μέχρι την Ανταρκτική;

 COREY GOODE  – Υποτίθεται ότι ήταν ένα καταφύγιο επόμενης γενιάς. Πολλές από τις προηγούμενες αποθήκες είχαν τεθεί σε κίνδυνο από την ανάπτυξη εξωτικών οπλικών συστημάτων από τους εχθρούς αυτών των Ελίτ. Αυτό το νέο καταφύγιο επρόκειτο να είναι εξαιρετικά εξελιγμένο και να στεγάζει πολλές από τις «Αληθινές Ελίτ», όχι τις φιγούρες επικεφαλής Ελίτ που θα γνωρίζαμε αυτή τη στιγμή.

Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ !!!

 

Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος 

Κοιμήθηκε μητέρα καί παρθένος ἡ Παναγία μας, γιά νά ἀνεβεῖ «πλατυτέρα νεφέλης», βασίλισσα τῶν ἁγίων καί τῶν ἀγγέλων, μεσίτρια ὅλων τῶν πεινασμένων γι᾽ ἀλήθεια καί διψασμένων γιά δι­και­οσύνη, τῶν «τεταγμένων εἰς ζωὴν αἰώ­νιον». Ἔζησε -μετά τή σταύρωση καί τήν ἀνάσταση τοῦ μονογενῆ της- κάτω ἀπό τή στοργική φροντίδα τοῦ μαθητῆ «ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», τοῦ Ἰω­άννη, ὥς τήν ἡμέρα πού ἔγειρε καί κοιμήθηκε τόν μακάριο ὕπνο, γιά νά ἀνε­βεῖ μέ τά φτερά τῶν ἀγγέλων στήν αἰώ­νια δόξα.

  Ἄφταστο πρότυπο αἰθέριας ἁγνό­τη­τας καί ἀσύλληπτης ταπείνωσης, ἔ­φεξε μέ τό φῶς τῆς θείας μορφῆς της στούς δύστηνους σκλάβους, πού ἀνα­δεύ­ονταν μέ­σα στήν κατασκότεινη ρω­μαϊ­κή κατα­κόμβη, νά βροῦν τόν δρό­μο τοῦ λυτρωμοῦ. Στάθηκε γι᾽ αὐ­τούς ὁ­λόθερμη ἀγκάλη συ­μπόνιας, παρηγοριά γλυκύτατη, δίδαγμα ἐγκαρτέ­ρη­­σης, ταμεῖο ἀστείρευτο ἐλπί­δων ἀλλά κι ἀλάθευτη ὁδηγήτρια στήν πορεία τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου.

  Καί μόνον τά ἁπλά ἐπίθετα πού ὁ πιστός λαός τῆς ἀφιέρωσε νά παραθέσει κανείς, εἶναι σάν νά ἀφουγκράζεται ἀτελείωτο αἶνο ἀπό τά πλήθη πού μέ εὐλάβεια ἀκολουθοῦν σέ πο­μπή ἐπιβλητική διά μέσου τῶν αἰώ­νων: Ἄνθος τό Ἀμάραντο, Παναγία ἡ Ἀμόλυ­ντη, ἡ Ἀσπροφοροῦσα, ἡ Βασίλισσα Οὐ­ρανοῦ καί Γῆς, ἡ Γαληνή, ἡ Γλυκιά, ἡ Γιάτρισ­σα, ἡ Βεβαία Ἐλπίς, ἡ Γλυκο­φι­λοῦσα, ἡ Ἐλεοῦσα, ἡ Γοργοϋπήκοος, ἡ Βλέ­που­σα, ἡ Δεομένη, ἡ Δακρυρρο­οῦ­σα, ἡ Ἐγγυήτρια, ἡ Διακονοῦσα, ἡ Θαλασσομάχισσα, ἡ Κοσμοσώ­τειρα, ἡ Θεο­σκεποῦσα, ἡ Ἐλευθερώ­τρια, ἡ Ἡ­λιό­καλ­λη, ἡ Ζωοδότρα, ἡ Χρυ­σοπηγή, ἡ Ψυχοσώ­στρα, ἡ Πανάχραντος, ἡ Κυρία τῶν ἀγ­γέλων, ἡ Καθαρό­τατη Καρδία, ἡ Κι­βωτός, ἡ Κεχαριτωμέ­νη, ἡ Παναγία ἡ Μεγάλη, ἡ Παραμυθία καί τόσα ἄλλα ἐ­πά­νω ἀπό χίλια ἐξαίσια ὀνόματα. Δέν ὑ­πάρχει πολιτεία, κάμπος, βουνό, νησά­κι, δάσος, ἀκρωτήρι, λόφος, πού νά μήν ἔχει συνυφάνει τό ὄνομά του μέ τίς δι­κές της εὐεργεσίες. Ἐπάξια τό ἑλληνι­κό Ἔ­θνος τήν ἔστησε πολιοῦχο στή βα­σιλίδα τῶν πόλεων, νά στρατηγεύει σέ ὅλους τούς πολέμους τῆς βυ­ζαντι­νῆς Χρι­στια­νοσύνης καί νά τῆς ψάλ­λουν τά νικητήρια χρυσοφορεμένοι αὐ­τοκράτορες στήν Ἁγια-Σοφιά, τόν Παρθενώνα τῆς Ὀρθοδοξίας.

  Κι ὅταν ἡ Βασιλεύουσα, ἡ δική της πόλη, πάρθηκε κι ἡ μαύρη νύχτα τῆς δουλείας σκέπασε τό Γένος μας, στήν Κυρία Θεοτόκο κρατοῦσε στηλωμένα τά βουρκωμένα μάτια του· ἀπό Ἐκείνη πρόσμενε τή σωτηρία του. Μέ πόση δύναμη ὁ Ἠλίας Μηνιάτης, ἀμούστακο ἀγόρι -δεκαεννιά ἐτῶν- στά 1684 τήν παρακαλεῖ ἀπό τόν ἄμβωνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Βενετίας, κάνοντας ὁλάκερη τήν ἑλ­ληνική παροικία νά κλαί­ει: «Σήκωσε τό Γένος μας ἀπό τήν κοπρι­άν τῆς δουλείας εἰς τόν θρόνον τοῦ βασιλικοῦ ἀξιώματος, ἀπό τά δεσμά εἰς τόν σκῆπτρον, ἀπό τήν αἰχμαλωσίαν εἰς τό βασίλειον».
  Ἡ εὐλογημένη ἡμέρα ἀργοῦσε ἀ­κόμη. Ὅταν ὅμως πλησίασε, στή μητέρα τοῦ Θεοῦ στράφηκε τό Γένος μας μέ τό στιχηρό τοῦ δεσπότη Ἕλους Ἀν­θίμου, πού ἀντιλάλησε κάτω ἀπό τούς θόλους ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν τῆς Ρω­μιοσύνης: «Δεῦρο, Μῆτερ, Χριστοῦ πρὸς ἡμᾶς, Σοῦ δεομένους συμπαθοῦς ἐπιγνώσεως καὶ σῶσον κεκακωμένους τυραννικαῖς ἀπειλαῖς καὶ δεινῇ μανίᾳ τῶν Ἀγαρη­νῶν… Οἴκτειρον οὖν, Πανύμνητε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν, παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον τὴν καθ᾽ ἡμῶν ὀργήν, Χριστὸν δυσωποῦσα». Στό ὄνομά της ρίχνεται τό ἔθνος στόν ἀγώνα γιά ὅλα. Αὐτή στρατηγεύει στόν ἱερό πόλεμο «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία», γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Γένους.

  Ἄλλος σταθμός τῆς Ρωμιοσύνης, πονεμένος αὐτή τή φορά: Παναγία Σου­­μελᾶ. Δυό λέξεις πού ἀποδίδουν ἐμβληματικά ὅλη τή χριστιανική ἱστορία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, τά κλέη του, τίς χαρές του, τά ἡρωικά κατορθώματα τῶν ἀκριτῶν, τήν αὐτοκρατορία τῶν Κομνη­νῶν τῆς Τραπεζούντας, τούς θρύλους, τά τραγούδια, τούς λεβέντικους χορούς του, τό πνεῦμα καί τήν καρ­διά του, πού ἐπισημαίνουν ἐμ­φα­τικά τό παρελθόν, τό παρόν ἀλλά καί τό μέλλον του, πού ἐν­σαρκώνουν τήν πί­στη καί τά ὁράματά του, πού ἀ­ποτε­λοῦν τήν καταφυγή καί τήν ἐλπίδα του, τήν ψυχή τῆς ψυχῆς του, τό εἶναι του. Ἑκατό χρόνια πρίν, τό 1922, ἡ βάρ­βαρη συμπεριφορά τῶν Νεοτούρκων καί τῶν Κεμαλικῶν πρός τά μοναστήρια τοῦ Πόντου ὁδήγησε στήν ὁλο­- κλη­ρωτική καταστροφή τῆς μονῆς Παναγίας Σουμελᾶ.

  Καί συνεχίζουμε τήν περιδιάβαση στήν ἱστορία. Πρίν ἀπό ὀγδόντα δύο χρόνια, τή μέρα πού γιόρταζε ἡ Μεγαλόχαρη, στόν σεπτό ναό τῆς Τήνου, τόλμη­σε ὁ φασισμός νά βεβηλώσει τό παν­η­­γύρι της μέ ἀπρόσμενο δολοφονικό χτύπημα. Ἀθέατος, καλυμμένος μέ τό μυστήριο τοῦ πελάγους, ἐξαπέλυσε τά βλή­ματά του καί βούλιαξε τό βασιλικό καράβι, πού στείλαμε νά τήν τιμήσει. Δέν συλλογίσθηκε ὁ ὕπουλος ἐχθρός πώς τό καράβι ἐκεῖνο ἦταν δικό της, πλοῖο ἱερό, καί πώς ἡ πράξη του δέν θά ᾽μενε ἀτιμώρητη.

Καί τότε, ἀπ᾽ τό καμπαναριό τῆς Μεγαλόχαρης ὥς τά πέρατα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀντιλάλησε τό σήμαντρο τοῦ ἐ­­θνικοῦ συναγερ­μοῦ. Ὁ ναός της στάθη­κε τό ψυχικό μας στρατηγεῖο. Ἀπό τά κύματα τοῦ Αἰγαίου ξεκίνησε θεριεμένο τό ἀδάμαστο πνεῦμα, πού τσάκισε τόν ἐπιβουλέα στ᾽ ἀνταριασμένα βουνά τῆς Βορείου Ἠ­πείρου. Ἀπό τόν ναό της πέταξε ἡ νίκη μ᾽ ἀπίστευτα φτερά στίς χιονισμένες κορυφές τῆς Πίνδου καί τῆς Τρεμπεσίνας.

  Κι οἱ φαντάροι μας πού σκαρφάλωναν στίς βουνοκορφές τοῦ Μοράβα τήν ἔβλεπαν παντοῦ καί πάντα μέ στέμ­­μα καί σπαθί νά προπορεύεται τρομερή καί ἀδυσώπητη. Καί σάν βρέθηκαν στήν  κορυφή, μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς, καί τούς τύλιξαν τά σύννεφα, συναγμένοι ὅλοι μαζί γύρω ἀπό τόν ἱε­ρέα τοῦ συντάγματος ἔψαλαν «τῇ ὑ­περ­μάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια», ὅ­­πως στά πιό δο­ξασμένα χρόνια τῆς Ρωμανίας. Ἕ­νας ἀκόμη νικηφόρος πόλεμος τῶν Ἑλ­λήνων, στόν ὁποῖο ἦταν «ὑ­πέρμαχη στρατή­γισ­σα» ἡ Παναγία μας, εἶχε συντε­λεστεῖ.

  Ἡ τιμή καί ὁ σεβασμός στό πρόσω­πό της εἶναι ζυμωμένα μέ τήν ἐθνική μας ὕ­παρξη. Μᾶς παραστέκει, μᾶς σκέ­πει, μᾶς κραταιώνει, ὅπως χαρα­κτη­ρι­στικά σημειώνει ὁ πεζογράφος ἀκαδη­μαϊκός Σπύρος Μελᾶς.Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ Παναγία τοῦ Γένους μας, πού ἔγινε ὕμνος, δύναμη τῆς φυλῆς μας κι ἐλπίδα, «ἡ προσ­τασία ἡ ἀκαταίσχυντος», «ὁ πύρινος στύλος» πού ὁ­δήγησε τό Γένος μας στόν δρό­­μο τοῦ θριάμβου καί τῆς δόξας, ἡ Μάνα τῆς Ρωμιοσύνης, ἱστορία κι ἀγώνας στίς κρίσιμες ὧρες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Κάθε φο­ρά πού ὡς ἔθνος περ­νᾶμε ἀπό τήν τροχιά τῶν δακρύων καί τοῦ πόνου, στήν Παναγία μας καταφεύγουμε. Γι᾽ αὐτό κι ἐμεῖς εὐ­γνώμονα ἀναφωνοῦμε: «Τῆς σκέπης Σου, Παρθένε, ἀνυμνοῦ­μεν τὰς χάριτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔν­νοι­αν...».

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !!!

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

     Οι Μάρτυρες κατέχουν την πρωτοπορία στη χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας, διότι έδωσαν τη μαρτυρία τους για το Χριστό και την επισφράγισαν με το μαρτύριό τους. Αντάλλαξαν τη ζωή τους με την πίστη στον αληθινό Θεό, δίνοντας έμπρακτα το παράδειγμα του πιο μεγάλου ηρωισμού στην ιστορία του κόσμου, αψηφώντας τους φρικτούς διωγμούς των ειδωλολατρών.

     Ένας από αυτούς είναι και ο Μεγαλομάρτυς άγιος Δημήτριος. Γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284-304) και Μαξιμιανού (286-305), σε μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για την Εκκλησία, διότι στα χρόνια αυτά είχαν ξεσπάσει οι φοβερότεροι διωγμοί κατά των Χριστιανών, όπου ολόκληρα νέφη μαρτύρων έχυσαν το αίμα τους για την πίστη τους στο Χριστό.

       Από τους πιστούς γονείς του κληρονόμησε βαθιά ευσέβεια. Αυτό τον έκανε να γίνει ένας ένθερμος  χριστιανός νέος, στολισμένος με τις αρετές και τα χαρίσματα που απορρέουν από τη χριστιανική ζωή. Η αξιόλογη μόρφωσή του τον ανέδειξε και δάσκαλο της χριστιανικής πίστης. Οι γνώσεις του και προπαντός το λαμπρό του παράδειγμα έλκυε πλήθος ειδωλολατρών στη σώζουσα πίστη του Χριστού. 

       Ως έφηβος κλήθηκε να υπηρετήσει στο ρωμαϊκό στρατό. Θεώρησε όμως καθήκον του να κάνει γνωστό στο νέο περιβάλλον το Σωτήρα Χριστό, ως τον αληθινό Θεό. Ο ενθουσιασμός του και το λαμπρό παράδειγμά του μετέστρεψαν πλήθος στρατιωτών στη νέα πίστη. 

     Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Το ρωμαϊκό κράτος και ιδιαίτερα ο ρωμαϊκός στρατός, έτρεφε φοβερό μίσος κατά του Χριστιανισμού. Κατά χιλιάδες συλλαμβάνονταν οι χριστιανοί και οδηγούνταν στα μαρτύρια. Ο φημισμένος Δημήτριος δε θα μπορούσε να μείνει κρυφός. Με την επίσκεψη του φοβερού Μαξιμιανού στη Θεσσαλονίκη, ήταν από τους πρώτους που συνελήφθη. Αφού ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στο Χριστό, κλείστηκε στις φυλακές και περίμενε με καρτερία το μαρτύριο.

       Ο υπερφίαλος και αλαζονικός αυτοκράτορας έφερε μαζί του έναν φοβερό γιγαντόσωμο και κακούργο στρατιώτη τον Λυαίο, ο οποίος καυχιόταν πως οι «θεοί» του είχαν δώσει ανίκητη δύναμη ώστε να νικά κάθε μη πιστό της ειδωλολατρίας. Επιδεικτικά ο Μαξιμιανός οργάνωσε στο στάδιο της πόλης αγώνες, καλώντας όλους όσοι ήθελαν να πολεμήσουν μαζί του, με σκοπό να μειώσει το Θεό των Χριστιανών στα μάτια του ειδωλολατρικού όχλου. Φόβος και τρόμος κατέλαβε τους θεσσαλονικείς, διότι πίστευαν ότι δεν θα έβγαιναν ζωντανοί από τα χέρια του γίγαντα ειδωλολάτρη. Ένας όμως πιστός νέος από τον κύκλο του Δημητρίου, ονόματι Νέστωρ, θεώρησε μεγάλη προσβολή την πρόκληση των μισαλλόδοξων ειδωλολατρών και αποφάσισε να παλέψει με τον Λυαίο. Πρώτα όμως έσπευσε στη φυλακή να συμβουλευθεί το Δημήτριο κα να ενδυναμωθεί από αυτόν. Ο Νέστωρ πήρε μεγάλο θάρρος, πήγε στο στάδιο, αντιπαρατάχτηκε με τον αλαζονικό Λυαίο και τον θανάτωσε, προς μεγάλη απογοήτευση και καταισχύνη του ειδωλολατρικού όχλου και ανείπωτη χαρά των Χριστιανών.

        Ο φοβερός Μαξιμιανός καταντροπιάστηκε από το γεγονός αυτό. Δεν περίμενε ένας αδύναμος νέος να σκοτώσει το καύχημά του, τον γίγαντα Λυαίο. Το γεγονός αυτό τον εξαγρίωσε και  τον έστρεψε κατά του δέσμιου Δημητρίου. Έδωσε διαταγή να μεταβεί ένα απόσπασμα στρατιωτών στις φυλακές,  να  κατατρυπήσουν το δέσμιο Δημήτριο με τις λόγχες τους, ώστε να υποστεί αργό και βασανιστικό θάνατο. Ο άγιος υπέμεινε με πρωτοφανές θάρρος το μαρτύριο, συγχωρώντας τους δημίους του και δοξολογώντας το Θεό. Ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος παρέδωσε την αγία του

ψυχή στον Κύριο, λαβαίνοντας τον τιμημένο και αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου. Κατόπιν αποκεφάλισαν και τον άγιο Νέστορα. Το τίμιο λείψανό του, όπως και του αγίου Νέστορα, τα παρέλαβαν οι πιστοί με μεγάλη ευλάβεια, όπως ταιριάζει σε ήρωες της πίστης του Χριστού και τα ενταφίασαν με τιμές.

        Ο Άγιος Δημήτριος και μετά το θάνατό του ευεργετούσε τους θεσσαλονικείς με άπειρα θαύματα. Κάποιος συγκρατούμενος του Αγίου ονόματι Λούπος, κατά την ώρα του μαρτυρίου, έβαψε το δακτυλίδι του μάρτυρα στο τίμιο αίμα του, με το οποίο κατόπιν έκανε πολλά  θαύματα. Αλλά συνελήφθη και αυτός και υπέστη μαρτυρικό θάνατο. Ο τάφος του αγίου Δημητρίου ανέβλυζε πολύτιμο μύρο, θεραπεύοντας πλήθος ασθενών, ακόμα και ειδωλολάτρες, οι οποίοι γινόταν κατόπιν ένθερμοι Χριστιανοί. Ο άγιος και νεκρός ακόμα συνέχιζε να μεταστρέφει ανθρώπους στο Χριστό!

      Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, όταν σταμάτησαν οι διωγμοί κατά της Εκκλησίας, οι πιστοί της Θεσσαλονίκης έκτισαν ναό στον τόπο του μαρτυρίου του αγίου και τον ανακήρυξαν προστάτη της πόλης τους. Αργότερα τον 5^ο αιώνα κατεδαφίστηκε ο παλιός ναός και στη θέση του κτίστηκε μεγαλόπρεπη βασιλική, η οποία δεσπόζει μέχρι σήμερα στην συμπρωτεύουσα και μέσα σ’ αυτή φυλάσσονταν τα θαυματουργά λείψανά του. Αυτά όμως αργότερα, την εποχή της Φραγκοκρατίας, τα άρπαξαν οι αιρετικοί παπικοί Φράγκοι και τα μετέφεραν στη Δύση, προς μεγάλη λύπη των πιστών της Θεσσαλονίκης και όλων των Ορθοδόξων. Μόνο το κενό μνημείο του αγίου έμεινε στα υπόγεια του μεγαλόπρεπου ναού, για παρηγοριά των πιστών. Ευτυχώς όμως πριν λίγα χρόνια, η παπική «εκκλησία» επέστρεψε στην πόλη του αγίου την τίμια κάρα του, η οποία φυλάσσεται στο ναό του, ως το πολυτιμότερο σέβασμα της πόλεως.

       Η μνήμη του αγίου Δημητρίου εορτάζεται στις 26 Οκτωβρίου και του αγίου Νέστορα την επομένη ημέρα. Οι θεσσαλονικείς, όπως και όλοι οι όπου γης ορθόδοξοι, τιμούν όπως ταιριάζει τον προστάτη και πολιούχο τους και εκείνος ανταποκρίνεται. Δεν είναι βεβαίως τυχαίο πως η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης έγινε στις 26 Οκτωβρίου 1912, ημέρα της μνήμης του!  

Ὅλα σὲ ἕνα! Καὶ μετά;

 

Ὅλα σὲ ἕνα! Καὶ μετά;

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Τελευταῖα, καλοί μου φίλοι, εἴδαμε μία ἀκόμη δυνατότητα ποὺ μᾶς ἔδωσαν οἱ κρατικὲς ὑπηρεσίες πρὸς διευκόλυνσή μας, ὅπως εἶπαν. Δηλαδὴ νὰ ἔχουμε στὸ κινητό μας τόσο τὴν ταυτότητά μας ὅσο καὶ τὸ διαβατήριό μας. Προηγήθηκαν ἄλλα πράγματα, ὅπως τὸ πιστοποιητικὸ ἐμβολιασμοῦ μας γιὰ τὸν κορωνοϊό, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸ στὸ κινητό!

Ἀλλ’ εἶναι καὶ θέμα χρόνου ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀριθμοὶ ποὺ ἔχουμε (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, ταυτότητας κ.λπ), νὰ ἀντικατασταθοῦν μὲ ἕνα δωδεκαψήφιο «προσωπικὸ ἀριθμό», γιὰ νὰ μὴ χανόμαστε τάχα μὲ τοὺς πολλοὺς ἀριθμούς. Ἄρα πρὸς διευκόλυνσή μας θὰ γίνει κι αὐτό!

Μήπως ὅμως αὐτὲς οἱ «διευκολύνσεις» εἶναι τὸ πρόσχημα γιὰ κάτι σοβαρὸ ποὺ ἀκολουθεῖ; Μήπως εἶναι ἐνταγμένες σὲ κάτι; Ἀξίζει νὰ τὸ δοῦ­­με παραθέτοντας κάποιος ἁπλὲς σκέψεις…

* * *

Τὸ πρῶτο ποὺ ἔχουμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι ὅλες οἱ τεχνολογικὲς ἐξελίξεις, εἶναι ἀπόλυτα γοητευτικὲς καὶ ἐπιπλέον πρακτικὲς καὶ χρήσιμες. Αὐτὸ συνέβαινε ἀνέκαθεν, πολλῷ δὲ μᾶλλον σήμερα. Εἶναι μάλιστα καὶ τὸ ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς τεχνολογίας, ξέρετε. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς ἐνθουσιάζει καὶ τὴν υἱοθετοῦμε.

Τὸ δεύτερο ποὺ ἔχουμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι ἡ μεγάλη ἐπανάσταση τῶν ὑπολογιστῶν, ποὺ ἔγιναν προσωπικοὶ ἐκεῖ στὴ δεκαετία τοῦ ’80, ἔχει ὁδηγήσει τὰ πράγματα σ’ ἕνα ἄλλο κῦμα, αὐτὸ τῆς προσωπικῆς τεχνολογίας. Ἔτσι ὅλα πλέον ὁδηγοῦν σ’ αὐτὴν ἀποκλειστικά. Εἶναι δὲ ἔτσι σχεδιασμένη ἀπὸ τὶς πολυεθνικές, ὥστε κάθε φορά νὰ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ εὔχρηστη, ὅλο καὶ πιὸ δελεαστική, ὁπωσδήποτε φορητὴ καὶ σαφέστατα εὐχάριστη καὶ διασκεδαστική! Αὐτὸ εἶναι ποὺ ξεκίνησε, ὡς καινοτόμος, ὁ Στὶβ Τζόμπς στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 2010.

Τὸ τρίτο ποὺ ἔχουμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι ἡ προσωπικὴ τεχνολογία μὲ γρήγορα βήματα μεταβάλλει ὅλα τὰ τεχνολογικὰ μέσα (κοινῶς «gadgets») σὲ «ἕνα», προκειμένου αὐτὸ τὸ «ἕνα» νὰ διακινεῖ ἄμεσα ὅλες τὶς πληροφορίες στὸν ἕνα, δηλαδὴ στὸν καθένα μας προσωπικά! Ἔτσι ὅλα πλέον κατατείνουν σ’ αὐτό: Τὸ πῶς θὰ μεταβληθοῦν «ὅλα σὲ ἕνα»!

Κι ἂς πάρουμε, ὡς παράδειγμα, τὰ κινητά. Ἤδη οἱ δυνατότητές τους ἔχουν ξεπεράσει τοὺς ὑπολογιστές, ἀφοῦ λειτουργοῦν ὡς ψηφιακὴ φωτογραφικὴ μηχανή, βιντεοκάμερα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, φωτογραφικὸ ἄλμπουμ, walkman, gps, ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια κ.λπ.

Τὰ κινητὰ εἶναι πλέον μία ἀδιαμφισβήτητη πολυσυσκευή, στὴν ὁποία εἶναι ἑπόμενο νὰ καταλήγουν σ’ αὐτὰ πολλὲς ὑπηρεσίες, ποὺ ὅλο καὶ αὐξάνονται. Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ μὲ τὰ «tablets», τὰ ὁποῖα ἔχουν ἤδη ξεπεράσει σὲ πωλήσεις τοὺς προσωπικοὺς ὑπολογιστές. Ναί, τόσο προσωπικὴ ἔγινε πλέον ἡ τεχνολογία σήμερα.

Πρόδρομος ὅλων αὐτῶν ἦταν βέβαια οἱ πιστωτικὲς (ἢ χρεωστικὲς) κάρτες. Ἐκεῖνες μὲ τὰ πολλὰ στοιχεῖα μας μαζί. Τὴν ταυτότητά μας, τὸ ΑΦΜ μας, τὸ βιβλιάριο τῆς τράπεζάς μας, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπογραφή μας.

Τὸ τέταρτο ποὺ ἔχουμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι ἡ τεχνολογία, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, δημιουργεῖ σὲ ὅλους μας μία αὐτάρκεια. Ὅλες δὲ αὐτὲς οἱ ἐξελίξεις της, καὶ μάλιστα οἱ φορητὲς καὶ οἱ προσωπικές, μᾶς κάνουν νὰ νοιώθουμε κάπως ἔτσι: «Μὲ τὸ ἔξυπνο κινητό μου κάνω τὰ πάντα» ἢ «μπορῶ τὰ πάντα»!

Ἔτσι ἡ τεχνολογία παίρνει πλέον μία ἰδιαίτερη σχέση στὴ ζωή μας. Ἀναδεικνύεται σὲ μέσο – θεός! Μὲ αὐτὴν ζοῦμε, χάρις σὲ αὐτὴν ὑπάρχουμε, μὲ τὴν δύναμή της πορευόμαστε, μὲ τὶς ἐξελίξεις της διευκολυνόμαστε τὰ μέγιστα, εἴμαστε μοντέρνοι, γινόμαστε καλύτεροι!

Ὅμως αὐτὸ ἔχει καὶ τὴν ἄλλη πλευρά. Ἡ τόσο μεγάλη προσκόλλησή μας σ’ αὐτή, μᾶς δημιουργεῖ καὶ τὴν αἴσθηση πὼς ἡ ζωή μας εἶναι ἀδιανόητη ἔξω ἀπ’ αὐτήν. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦμε χωρὶς τὸ κινητό μας, δὲν νοιώθουμε καλὰ χωρὶς τὸν ὑπολογιστή μας, αἰσθανόμαστε πολὺ «ὡραῖα» μονάχα στὸν εἰκονικὸ κόσμο καὶ τελείως ἄβολα στὸν πραγματικό, μᾶς εἶναι ἀδιανόητη ἡ ζωή στὶς πραγματικὲς συνθῆκες!

Κι ἀφοῦ συμβαίνουν αὐτά, ἑπόμενο εἶναι ὄχι μόνο ὅλα νὰ γίνονται ὅλο καὶ πιὸ πολὺ «ἕνα», ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὸ τὸ «ἕνα» νὰ διοχετεύονται πλέον τὰ πάντα. Ὁπότε μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια αὐτὸ τὸ «ἕνα» γίνεται ὁ «ἀφέντης» μας!

Τὸ πέμπτο ποὺ ἔχουμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι, ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ χρήση τῶν τεχνολογιῶν ἐπέφερε μεγάλες κοινωνικὲς ἀλλαγὲς στὸ διάβα τῶν τελευταίων αἰώνων, ὅπως καὶ τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ὅπου ἡ ἐξέλιξή τους δὲν ἔχει προηγούμενο. Καὶ ἀσφαλῶς ἔχει ἐπιφέρει καὶ προσωπικὲς ἀλλαγές.

Ὡστόσο φαίνεται πὼς τούτη τὴ φορά, τὸ ἤδη διενεργούμενο ἐπαναστατικὸ τεχνολογικὸ κῦμα, δὲν ἀποβλέπει τόσο στὶς κοινωνικὲς ἀλλαγὲς ποὺ παρατηρήθηκαν στὰ τεχνολογικὰ ἅλματα τῶν τελευταίων αἰώνων, ἀλλὰ περισσότερο στὶς προσωπικὲς ἀλλαγὲς τοῦ καθενός μας. Δηλαδὴ στὴν ἴδια τὴν ἀλλοίωση τοῦ εἶναι μας, τῆς προσωπικότητάς μας, τῶν ἀξιῶν μας, τῆς σκέψης μας, τῆς ἐλευθερίας μας, τῆς ψυχῆς μας. Ναί!

Τὸ ἕκτο καὶ τελευταῖο ποὺ ἔχουμε νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι αὐτὸ τὸ «μονοπώλιο» θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀνησυχεῖ ἢ τουλάχιστον νὰ μᾶς κάνει ἐπιφυλακτικούς. Αὐτὴ ἡ ὑπὲρ-συγκέντρωση, δηλαδή, ποὺ καταλήγει τελικὰ στὴν προσωπικὴ ἐπίθεση (καὶ μάλιστα στὸ ὄνομα τῆς «προσωπικῆς διευκόλυνσης»), ἀπαιτεῖ τουλάχιστον τὸν προβληματισμό μας. Ἡ ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἐξάρτησή μας ἀπ’ αὐτὸ τὸ «ἕνα», δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους.

Ἡ τεχνολογία ἐργαλεῖο εἶναι, γιὰ νὰ μᾶς διευκολύνει στὴν προσωπική μας ζωή καὶ τίποτα παραπάνω. Σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήνεται νὰ τὴν διαφεντεύει, ὅσο κι ἂν ὑπόσχεται ὅτι θὰ τὴν κάνει ἀνετώτερη καὶ καλύτερη.

* * *

Εἶναι λογικό, λοιπόν, πολλοὶ νὰ μιλοῦν γιὰ τὸν «Big Brother», τὸ «Ἠλεκτρονικὸ Φακέλωμα» καὶ τὴν «Ψηφιακὴ Δικτατορία». Ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶχε πεῖ: «Ὅταν τὰ συγκεντρώσουν ὅλα σὲ μία κάρτα, αὐτὴν νὰ μὴ τὴν πάρετε»…

Ορθόδοξος Τύπος

“ ΕΠΤΑΠΥΛΟΣ ΘΗΒΑ ”

 Τείχος περιέβαλε την Καδμεία, την ακρόπολη της Θήβας, και δεύτερο την κάτω πόλη. Στο τείχος της Καδμείας υπήρχαν επτά πύλες: οι Ηλέκτρες, οι Ομολοϊδες, οι Προιτίδες, οι Ωγύγιες ή Βοραίες, οι Νηίστες, οι Ύψιστες και οι Ογκαίες. Από αυτές έχουν εντοπισθεί οι Ηλέκτρες απ’ όπου ξεκινούσε ο δρόμος προς την Αθήνα και τμήμα της μυκηναϊκού τείχους στο ύψος που θα ήταν οι Προιτίδες Πύλες κατά τους κλασικούς χρόνους. Οι υπόλοιπες πύλες τοποθετούνται με βάση τις εξόδους της πόλης προς διάφορα σημεία της Βοιωτίας.

Με βάση τα δεδομένα των ανασκαφών, η γραμμή του μυκηναϊκού περιβόλου χαράσσεται σε ολόκληρη την ανατολική πλευρά της Θήβας, από τις Ηλέκτρες ως τις Προιτίδες πύλες, με απόλυτη ασφάλεια και ακρίβεια. Η πλευρά αυτή ήταν εφοδιασμένη με τρεις τουλάχιστον εισόδους σε όλες τις ιστορικές περιόδους, οι οποίες τοποθετούνται στις ακόμα και σήμερα μοναδικές τρεις προσβάσεις προς την πόλη από την πλευρά αυτή.

Προιτίδες Πύλες

Ο εισερχόμενος στη μυκηναϊκή ακρόπολη έπρεπε να περάσει από μια από τις πύλες της οχύρωσης της Καδμείας, κτισμένη περιμετρικά στο φρύδι του λόφου. Από τη μυκηναϊκή οχύρωση της πόλης ελάχιστα τμήματα διατηρούνται σήμερα. Από αυτά εξάγεται το συμπέρασμα ότι διέθετε ένα σταθερό λίθινο κρηπίδωμα, από μεγάλους ογκόλιθους κατά το κυκλώπειο σύστημα δόμησης, ενώ η ανωδομή του ήταν κτισμένη με πλίνθους.

Το σπουδαιότερο λείψανο του μυκηναϊκού τείχους της Καδμείας αποκαλύφθηκε το 1915 και κατόπιν το 1986, στην ανατολική πλευρά της πόλης, στη θέση όπου γενικότερα τοποθετούνται οι «Προιτίδες» πύλες, και όπου κατέληγε ο δρόμος που ξεκινούσε από την ανατολική Βοιωτία και διερχόταν από το νεκροταφείο των Καστελλίων. Η περιοχή αυτή είναι αρκετά ομαλή και είναι φυσικό να αποτέλεσε ανέκαθεν μια από τις κύριες προσβάσεις στον οχυρωμένο λόφο.

Το τείχος είχε πάχος περί τα 4,5 μ. και διέθετε δύο όψεις κτισμένες με μεγάλους ογκόλιθους, ενώ το εσωτερικό του γέμισμα αποτελούταν από μικρότερες πέτρες. Λίγο βορειότερα από το σημείο αυτό, και σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του Α. Κεραμόπουλλου, θα πρέπει να τοποθετηθεί μια προβολή του μυκηναϊκού τείχους που αντιστοιχούσε σε πύργο εισόδου ή προμαχώνα.

Ηλέκτρες Πύλες

Είναι οι κυριότερες πύλες τις αρχαίας Θήβας, καθώς από αυτές περνούσε ο δρόμος που ερχόταν από την Αθήνα μέσω των Πλαταιών. Τα σημερινά ερείπια ανήκουν στους ελληνιστικούς χρόνους. Οι πύλες είχαν από έναν μεγάλο κυκλικό πύργο στην κάθε τους πλευρά, ανάμεσα από τους οποίους περνούσε, όπως και σήμερα, ο δρόμος που έφτανε στη Θήβα. Φέρουν την ονομασία τους από την Ηλέκτρα, κόρη του Άτλαντα, την οποία διάφορες μυθολογικές παραδόσεις παρουσίαζαν ως πεθερά του Κάδμου, μητέρα της Αρμονίας από το Δία. Οι μύθοι τοποθετούσαν την επική μονομαχία Ετεοκλή και Πολυνείκη στην περιοχή έξω από τις Ηλέκτρες Πύλες.
 

Ιερό Ηρακλέους

Φτάνοντας κανείς στην πόλη της Θήβας από την κύρια οδό που ερχόταν από τις Πλαταιές, και πριν διαβεί τις Ηλέκτρες Πύλες στο νοτιοανατολικό άκρο της Καδμείας, συναντούσε πρώτα στα αριστερά του το ιερό του Ηρακλέους. Πολύτιμες γι' αυτό είναι οι περιγραφές του Πινδάρου και του Παυσανία, που μαρτυρούν τη λατρεία του Ηρακλή και των παιδιών του ήρωα από τη Μεγάρα, κόρη του Κρέοντα, στο χώρο αυτό. Το ιερό ανασκάφηκε πρόσφατα κάτω από τη σύγχρονη πόλη, λίγα μέτρα νοτίως των Ηλεκτρών Πυλών. Εκεί βρέθηκε τμήμα στοάς και περιβόλου που οριοθετούσε κενοτάφιο, μέσα στο οποίο πιθανώς γίνονταν οι προσφορές και οι εναγισμοί προς τιμήν των παιδιών της Μεγάρας. Επίσης, κάτω από την οδό Πολυνείκους, βρέθηκαν δύο μονολιθικοί βωμοί, καθώς και βωμός τέφρας με παχύ στρώμα διαδοχικών στρώσεων καύσης, μέσα στην οποία περιέχονταν μεγάλες ποσότητες καμένων οστών και κεραμικής γεωμετρικών και αρχαϊκών χρόνων (8ος-5ος αι. π.Χ.).

Η σύγχρονη πόλη της Θήβας

Η σύγχρονη πόλη της Θήβας είναι χτισμένη στη θέση της αρχαίας Θήβας, μίας από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαιότητας. Η περιοχή κατοικήθηκε στους νεολιθικούς χρόνους και άκμασε ιδιαίτερα κατά τη Μυκηναϊκή εποχή. Σε απόσταση 45 χιλιομέτρων από τη Λιβαδειά, στη Μυκηναϊκή ακρόπολη της Θήβας, την Καδμεία, τα ερείπια του αρχαίου πολιτισμού είναι ακόμη ορατά. Η οχύρωση ήταν κατασκευασμένη από ογκόλιθους πάνω στο φυσικό βράχο. Μόνο λίγα τμήματα του τείχους διατηρούνται σήμερα.

Από τα σημαντικότερα μνημεία της είναι το Μυκηναϊκό Ανάκτορο, ο ναός του Ισμηνίου Απόλλωνα και οι πύλες της Καδμείας.

ΕΝΑΡΞΗ ΧΟΡΕΥΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ Ε.Μ.Θ. !!!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Το ΔΣ της Ένωσης Μικρασιατών Θήβας ανακοινώνει την έναρξη των χορευτικών τμημάτων ως εξής:

Μαθητών Δημοτικού &

Μαθητών Γυμνασίου - Λυκείου:

Εγγραφές το Σάββατο 1 Οκτωβρίου από 11:00 έως 12:30, στην Μικρασιατική Εστία 

(Ομήρου 1 & Αγ Ελένης 25 στον Συνοικισμό)

Ενηλίκων:

Ομάδα Αρχαρίων:

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 18:00-19:00

Ομάδα εκδηλώσεων:

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 19:00-21:00

Στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του 5ου Γυμνασίου Θήβας στην οδό Περγάμου.

Σας περιμένουμε να ταξιδέψουμε μέσα από τον χορό σε όλη την Ελλάδα, με την μοναδική συντροφιά της Ένωσης Μικρασιατών Θήβας. Καλή χορευτική χρονιά σε όλους!

Ένα συναρπαστικό ταξίδι ξεκινά!

Υπεύθυνος Χοροδιδάσκαλος:

Νίκος Βουνάτσος.

Πληροφορίες: 6946301153

Ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» μας;

 

Ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» μας;

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

«Ό,τι κάμομε, θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχουμε καμμιά ελπίδα από τους ξένους», έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Έτσι και τότε, πριν από την «αγιασμένη Επανάσταση», ελπίζαμε στους ξένους να μας βοηθήσουν για να αποτινάξουμε τον ζυγό. Για αντιπερισπασμό οι λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, όταν  αντιμάχονταν τους Τούρκους, μας ξεσήκωναν. Και πάντα ευκολόπιστοι, κατασκοτωνόμασταν και ονειρευόμασταν. Ελπίζαμε σε ξανθά ή μελαχροινά γένη να μας ελευθερώσουν. Ο επίλογος ήταν ερείπια και σφαγές, οι θηριωδίες των Τούρκων κατά ανυπεράσπιστων γυναικών και παιδιών. Αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Συνειδητοποίησαν οι πρόγονοί μας ότι η λευτεριά είναι κάστρο και το παίρνεις με το σπαθί σου.

«Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια

Αλλ’ ανάσασιν καμμιά

Άλλος σου έταξε βοήθεια

Και σε γέλασε φρικτά», θρηνεί και ο εθνικός μας ποιητής, για την αδιαφορία και απονιά των ξένων. Και συμπληρώνει στην επόμενη στροφή

«Σύρε νάβρης τα παιδιά σου

Σύρε, έλεγαν πολλοί». Ναι, μόνο με τα παιδιά της, και ας έχει άλλο νόημα ο στίχος, η πατρίδα μπορεί να υπερασπιστεί τα όσια και τα ιερά της.

Δεν περνά ημέρα που δεν εξεμούν οι Τούρκοι τις παρανοϊκές απειλές τους. Μόνο ημερομηνία κηρύξεως του πολέμου δεν προσδιορίζουν. Κακώς απαντούμε μέσω πολιτικών ανακοινώσεων. Ένας ψυχίατρος θα ήταν καταλληλότερος. Μας κατηγορούν για θηριωδίες!! Ποιοι; Η εγκληματικότερη φυλή της ιστορίας…

Και ας σταματήσει επιτέλους η αποκοίμιση του λαού με το ηττοπαθές και ανεπέρειστο επιχείρημα πως όλα γίνονται για «εσωτερική κατανάλωση». Δικτάτορας είναι, «ανήρ λοιμός», που έλεγαν και οι αρχαίοι και όπως όλες οι μεγαλαυχείς και πολεμοχαρείς «κουτσουλιές» της ιστορίας, θέλει να την κηλιδώσει, αιματοκυλώντας λαούς και πρωτίστως τον δικό του, που είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα τον κρεμάσει ανάποδα.

Το λεξιλόγιό του, η κατασυκοφάντηση του λαού μας, παραπέμπει σε εποχές που κάποιος στρατός παρήλαυνε με το «βάδισμα της χήνας». (Έχουμε προσέξει τι βήμα χρησιμοποιούν οι Τούρκοι στρατιώτες στις παρελάσεις τους και τι σκηνικά τις περιβάλλουν; Παντού σημαίες, ακόμη και στα κοτέτσια, και όρθιος, ο Μπενίτο της Άγκυρας, στην εξέδρα, να ονειροφαντάζεται οθωμανικές αυτοκρατορίες και ζωτικούς χώρους. Αν στην θέση του «μισοφέγγαρου» βάλεις την «σβάστικα», μεταφέρεσαι στο Βερολίνο της δεκαετίας του ‘30).

 Εθελοτυφλούν όσοι δεν βλέπουν τον κίνδυνο ή, χειρότερα, περιμένουν ότι θα μας σώσουν οι ξένοι. Το κρίσιμο ερώτημα είναι ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» μας. Ποια ενέργεια των Τούρκων θα προκαλέσει την από μέρους μας συντριπτική στρατιωτική απάντηση; Θυμίζω πως το θλιβερό βράδυ των Υμίων ο Σημίτης και το τετρομαγμένο και ψοφοδεές εκσυγχρονιστικό κηφηναριό, εκλιπαρούσε τους Αμερικανούς για μεσολάβηση. Ποιος ξεχνά το ατιμωτικό «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», που ψέλλισε ο Νενέκος από το βήμα της Βουλής;

Αυτό δεν τον ξεχνούν και οι Τούρκοι. Μια απόβαση των Τούρκων σε βραχονησίδα ελληνική είναι αιτία πολέμου για μας; Επαναλαμβάνω ποιες είναι «οι κόκκινες γραμμές»; Ξεκαθάρισε ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός τα όρια του κατευνασμού μας; (Το ρήμα κατευνάζω παράγεται από το κατά +ευνή. Ευνή σημαίνει κρεβάτι. Σύνευνος είναι ο σύζυγος. Κατευνάζω σημαίνει βάζω κάποιον στο κρεβάτι για ύπνο, καθησυχάζω. Είμαστε σίγουροι ότι κοιμάται ήρεμος, ο λυσσασμένος… Ερντογρούλ, μετά από τόσο κατευνασμό;).

Αν οι Τούρκοι καταρρίψουν ελληνικό πολεμικό αεροπλάνο ή χτυπήσουν ένα πλοίο του Λιμενικού, θα ανταποδώσουμε; Σε περίπτωση που ενσωματώσουν τα Κατεχόμενα, πώς θα αντιδράσουμε; Αν στείλουν κάποιο ερευνητικό σκάφος, το «Ορούτς Ρέις» για παράδειγμα στα ημέτερα χωρικά ύδατα (των 6 ναυτικών μιλίων), τι πράττουμε; Το βυθίζουμε ή σπεύδουμε, για παρηγορία,  μυξοκλαίγοντας στον ανεύθυνο ΟΗΕ ή στο ΝΑΤΟ του τουρκόδουλου Στόλτενμπεργκ; Αν οι Τούρκοι αποστείλουν τηλεσίγραφο, που θα χρήζει ψυχιατρικής, όπως προείπα, αναλύσεως, για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών εντός ενός μηνός, για παράδειγμα, τι αποκρινόμαστε; Και τι θα γίνει με τους χιλιάδες λαθρόβιους Μωαμεθανούς, κυρίως Πακιστανούς, οι οποίοι προέρχονται από κράτος εμφανώς εχθρό της Ελλάδας; Οι Αμερικανοί, όταν βομβάρδισαν οι Ιάπωνες τον στόλο τους στην Χαβάη, στο Περλ Χάρμπορ, στις 7 Δεκεμβρίου του 1941, συνέλαβαν όλους τους ιαπωνικής καταγωγής πολίτες τους, δικαίους και αδίκους, και τους έκλεισαν σε στρατόπεδα, για να αποφύγουν δολιοφθορές από την Πέμπτη Φάλαγγα. Υπάρχει κάποια πρόβλεψη γι’ αυτό το κρισιμότατο θέμα;

Είναι γνωστό πως σε περίπτωση πολεμικής συρράξεως δεν πολεμούν μόνο οι ένοπλες δυνάμεις,  αλλά και ο απόλεμος λαός. Αν υπάρχει ανασφάλεια στα μετόπισθεν, μεταφέρεται και στην γραμμή πυρός, στο πεδίο, πράγμα καταστροφικό για τους μάχιμους.

 Στην γιγαντομαχία του ’40, συμμετείχε, κυρίως με το σθένος, την αποφασιστικότητα και την πίστη στην νίκη, ενωμένο ολόκληρο το έθνος, πράγμα που είχε θετικότατο αντίκτυπο στο μέτωπο και αναπτέρωνε το ηθικό.  Το έχω ξαναγράψει, αλλά το μεταφέρω και πάλι. Είναι από το πιο ηρωικά γεγονότα, που έχω διαβάσει της ιστορίας μας. Για να ανασάνουμε λίγο…

Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου του 1960, ο μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης, μεταξύ των άλλων σπουδαίων ανέφερε και ένα συγκλονιστικό γεγονός.

«Είχε οργανωθεί, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώσει το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

-Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;

Ο γέρος απάντησε δειλά:

-Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.

Ο γιατρός τον κοίταξε αυστηρά με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.

-Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δε θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε, γέρο μου μού είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα κι ήρθα». («Η 28η Οκτωβρίου 1940», πανηγυρικοί λόγοι ακαδημαϊκών, επιμέλεια Πέτρος Χάρης, Αθήνα 1978, σ. 322).

Και ένα τελευταίο ερώτημα: Είμαστε σήμερα τέτοιος λαός;