Το οικοδόμημα, παρά τις όποιες επιτυχίες του, ουδέποτε θεωρήθηκε ως ολοκληρωμένο. Πλέον, βάλλεται όσο ποτέ κατά το παρελθόν, εξαιτίας της αδυναμίας του να αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση. Το μέλλον του, δε, είναι άδηλο
Η ομαλή αποκατάσταση της Δημοκρατίας στον τόπο μας, που ξεκίνησε τέτοιες ημέρες το 1974 στον απόηχο της πτώσης της χούντας αλλά και της κυπριακής τραγωδίας, αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στη συμβολή και το έργο του αειμνήστου Κων. Καραμανλή.
Με τη συμβολή του ιδίου ενισχύθηκαν περαιτέρω, δε, οι δημοκρατικοί θεσμοί στην πατρίδα μας, όταν η χώρα μας εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ, -πλέον ΕΕ- λίγα χρόνια αργότερα.
Σε έναν ευρωπαϊκό θεσμό ο οποίος είχε συσταθεί κατά τα χρόνια που ακολούθησαν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με κύριο στόχο την αποτροπή ενδεχόμενης επανάληψης μίας εμπόλεμης σύρραξης επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Σκοπός ο οποίος επιτεύχθηκε απόλυτα έκτοτε, εάν δεν προσμετρήσουμε την γιουγκοσλαβική περιπέτεια της δεκαετίας του 1990.
Η Ευρώπη και τα κράτη μέλη της ΕΕ ουδέποτε κατά τη σύγχρονη ιστορία γνώρισαν μία τόσο μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας, όσο αυτή που κύλησε μετά το τέλος του Π.Π. ΙΙ χάρις στην ύπαρξη της ΕΕ.
Ενός οικονομικού, κατά βάση, φορέα, υπό την σκέπη του οποίου -ενίοτε αντικρουόμενα συμφέροντα- κατόρθωσαν να συστεγαστούν και να εξυπηρετηθούν, αίροντας αιτίες δυνητικής αντιπαράθεσης.
Κύριες κατακτήσεις αυτού του φορέα, προς τον οποίο ουδέποτε υπήρξε απόλυτη παράδοση κυριαρχίας εκ μέρους των κρατών μελών του, η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, η εγκατάστασή και απασχόλησή τους σε άλλα κράτη μέλη, η εξασφάλιση των δημοκρατικών τους ελευθεριών και δικαιωμάτων και συνολικά η εμπέδωση του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου ως του κοινού χώρου των ευρωπαίων πολιτών, εντός του οποίου όλοι θα έχαιραν των ιδίων δικαιωμάτων.
Αυτήν την κατάκτηση εδραίωσε περαιτέρω, δε, η Συνθήκη του Σένγκεν, -και η Συνθήκη του Άμστερνταμ που την ακολούθησε- επιτρέποντας την ελεύθερη μετακίνηση μεταξύ κρατών μελών, καταργώντας τους ελέγχους στα εσωτερικά σύνορα των κρατών που απαρτίζουν την ΕΕ και ενισχύοντας την ασφάλεια των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπό αυτό το πρίσμα η –πρόσκαιρη- αναστολή (εξαίρεση ισχύος είναι ο μάλλον ακριβέστερος όρος) της Συνθήκης του Σένγκεν, στον απόηχο του μεταναστευτικού / προσφυγικού κύματος που κατέκλυσε τα ευρωπαϊκά εδάφη, θεωρήθηκε -ορθώς- ως σαφές πλήγμα στα θεμέλια της ΕΕ.
Θα αποτελέσει, δε, το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως την γνωρίζουμε, το ενδεχόμενο επικράτησης εκείνων οι οποίοι επιθυμούν τη διάσπαση της Συνθήκης Σένγκεν, ούτως ώστε να ανακοπεί η ροή του μεταναστευτικού κύματος από Νότο προς Βορρά, όπως επισημαίνει η συνάδελφος Αγγελική Παπαμιλτιάδου, σε σχετικό δημοσίευμά της υπό τον τίτλο: «Στο τραπέζι σενάριο διάσπασης της Συνθήκης Σένγκεν».
Σε περίπτωση επικράτησης, δε, αυτών των σεναρίων, το πλήγμα θα είναι διπλό για τη χώρα μας, καθώς πέραν των ελέγχων στους οποίους θα υπόκεινται πλέον οι Έλληνες πολίτες κατά την άφιξή τους στα κράτη μέλη της ΕΕ, η Ελλάδα θα βρεθεί υπό σαφή πίεση φιλοξενίας ενός σημαντικά μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων και μεταναστών, ως χώρα «πρώτης υποδοχής».
Κυριότερα, όμως, θα έχει αρχίσει η αποδόμηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Εάν υπό το βάρος εσωτερικών πολιτικών πιέσεων στα κράτη μέλη του Βορρά επικρατήσουν τα σενάρια διάσπασης της ΕΕ στα δυο, με μία νέα συνθήκη σε αντικατάσταση της Συνθήκης Σένγκεν, τότε τι προφυλάσσει το υπόλοιπο οικοδόμημα;
Ποτέ, στην έως τώρα ιστορία της ΕΕ, δεν ήταν τόσο ορατός ο κίνδυνος αποσύνθεσής της, υπό το φως της αδυναμίας εξεύρεσης ενός ενιαίου τρόπου διαχείρισης / αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος.
Ένα ζήτημα το οποίο αποτέλεσε την «αιχμή του δόρατος», εξάλλου, όσων υπεραμύνθηκαν του… Brexit.
Euro2day
