Αν υπάρχει ένα κοινό θέμα που μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στα μεγάλα μυαλά της Ανατολής του 19ου και 20ου αιώνα - άνδρες όπως ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ο Nikolay Danilevsky, ο Κονσταντίν Λεόντιεφ, ο Konstantin Pobedonostsev, ο Ivan Ilyin ή ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, καθώς όπως και μεγάλων της εποχής από τη Δύση, όπως ο Edmund Burke, ο Joseph de Maistre, ο JuanDonoso Cortes, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ και ο Julius Evola - είναι η αναζήτηση της διάσωσης του ουσιαστικού νοήματος και σκοπού της ύπαρξης του ανθρώπου. Διερευνώντας κριτικά τα θέματα που σχετίζονται με τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές στη μετά τον Διαφωτισμό/ πρώιμη Μοντέρνα εποχή, αυτοί οι στοχαστές τοποθετήθηκαν εξ ορισμού αντίθετα με τις περισσότερες από τις επικρατούσες κοινωνικές τάσεις της εποχής τους. Τόσο μπροστά ήταν, τόσο σε βάθος όσο και σε αυστηρότητα της ανάλυσής τους, που μπορούμε δικαίως να τους θεωρούμε ακόμη και σήμερα ως τους πραγματικούς συγχρόνους, τους οραματιστές με ισχυρή φαντασία και αποδεδειγμένη ικανότητα να βλέπουν στο μέλλον. Επομένως, είναι φυσικό για εκείνον που είναι πιστός σε μια αιώνια Παράδοση, παρ’ όλους τους ιδιαίτερους τρόπους και τις συνθήκες της ζωής που μπορεί να τον περιτριγυρίζουν κάθε περίοδο οποιασδήποτε εποχής, να κρατήσει σταθερή την διαχρονική σοφία και την καθοδήγηση που αυτοί οι άνδρες με βάθος μπορούν να προσφέρουν.
Ας θέσουμε τον ισχυρισμό αυτό σε μια προοπτική: Ακριβώς πριν από εκατό χρόνια, σε αυτό που ήταν ουσιαστικά ο άξονας της ισχύος όλων των γνωστών ανθρώπινων πολιτισμών - μια Ευρώπη αυτοκρατοριών και αποικιών - ξέσπασε, σε αντίθεση με όλες τις προσδοκίες των απλών ανθρώπων σε ολόκληρη την ήπειρο εκείνη τη χρονική στιγμή, ένας αδελφοκτόνος πόλεμος μιας τιτάνιας κλίμακας. Ο επιμελής ιστορικός προφανώς γνώριζε περισσότερα από ό, τι ο καθημερινός πολίτης, αν και ακόμη και ο ίδιος δεν μπορούσε να εντοπίσει τι ακριβώς προκάλεσε μια αλυσιδωτή αντίδραση που άλλαξε ολόκληρη την πορεία της γνωστής ιστορίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η καταστροφή ήταν απολύτως αντιφατική προς την ίδια την ίνα της αυτοκρατορικής τάξης της τόσο παγιωμένης μέχρι την παραμονή της σύγκρουσης, με σχεδόν κάθε γνωστή ευρωπαϊκή μοναρχία εκείνης της εποχής σε οικογενειακές σχέσεις με μια άλλη μέσω μεμονωμένων μελών των αντίστοιχων οικογενειών τους . Τρεις από τους μεγαλύτερους γνωστούς μονάρχες της εποχής – ο Νικόλαος Β' της Ρωσίας, ο Γουλιέλμος Β' της Γερμανίας και ο Γεώργιος Ε’ της Μεγάλης Βρετανίας - ήταν όλοι ξαδέλφια. Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ευρώπη, λατρεμένη και αγαπητή σε όλο τον κόσμο, θα έπρεπε να διαμείνει πολύ περισσότερο από ό, τι πράγματι συνέβη. Αντ’ αυτού, υπέστη ολική κατάρρευση σε τέσσερα χρόνια ενός ολοκληρωτικού πολέμου.
 |
Ο Νικόλαος Β΄ φροντίζει για τους άντρες του σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Πίνακας του Pavel Ryzhenko
|
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να τοποθετήσει ένα λουκέτο για το πεπρωμένο του. Ωστόσο δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο εκείνο που αψηφά όλες τις κοινές προσδοκίες, ανεξάρτητα από την πιο ευρέως διαδεδομένη αντίληψη της πραγματικότητας που μπορεί να υπάρχει στην εποχή μας. Αυτή η αντίληψη είναι κοινή μεταξύ όλων που έχουν τις ρίζες τους σε αυτό που κάποτε ξέραμε ως χριστιανική Ευρώπη. Παραδόξως, όλο το μακελειό και η αναταραχή του Μεγάλου Πολέμου, που αναγνωρίζεται ως μια αποτυχία από μόνος του, δεν ανέκοψε την πρόοδο της σύγχρονης τεχνολογίας στην ριζική αναμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας. Αντίθετα, ο πόλεμος μας προώθησε σε μια εντελώς διαφορετική ύπαρξη, μια κατάσταση που έχει διαμείνει μέχρι την παρούσα στιγμή. Φανταστείτε, για παράδειγμα, ο Μεγάλος Πόλεμος, από κάποιο παράξενο περιστατικό να σταματούσε, τόσο γρήγορα και αυθαίρετα, όπως είχε αρχίσει και ο παλιός κόσμος να συνέχιζε να υπάρχει και να προχωρούσε με έναν σταθερό, συνήθη ρυθμό. Οι υπολογιστές μπορεί να μην υπήρχαν, όπως τους ξέρουμε, οι κινητήρες των αυτοκινήτων θα ήταν σπάνιοι και μη δημοφιλείς και οι σιδηρόδρομοι θα ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι και καλά συντηρημένοι. Το εντελώς καταστροφικό και τραυματικό φαινόμενο του πολέμου μπορεί να προκαλέσει μεταβολές εξαιρετικά μεγάλου μεγέθους. Ο πυρετώδης αγώνας για την απόκτηση όλο και πιο αποτελεσματικών όπλων για τη δολοφονία και την καθυπόταξη του εχθρού μπορεί επίσης με τη σειρά του να μετατρέψει μόνιμα το σύνολο του πολιτικού τοπίου μέσω της τεχνολογικής ανάπτυξης.
Εδώ πρέπει να εξετάσουμε τον παράγοντα της μονιμότητας – που μυστηριωδώς συμπίπτει με το αντίθετο ενδεχόμενο των ξεριζωμένων προσδοκιών που αναφέρθηκε νωρίτερα. Οι τεκτονικές αλλαγές συμβαίνουν εντελώς ξαφνικά, όμως μόλις διαμορφωθούν μια νέα «μονιμότητα» απορρέει, εντελώς διαφορετική από τις συνθήκες που υπήρχαν πριν από τη στιγμή της μετάβασης…. Δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς μια προφανή επιθυμία για αλλαγή σε ένα μεταμοντέρνο κόσμο φαινομενικά πεινασμένο για ιδέες και ρημαγμένο από αξίες, αλλά και με μια μυριάδα αντικρουόμενων επιθυμιών. Ορισμένες από αυτές τις επιθυμίες έχουν ήδη αρχίσει να αποφέρουν αποτελέσματα, ακόμη και πριν ακόμη κατακτήσει τη λαϊκή συνείδηση ένας ολοκληρωτικός μετασχηματισμός.
Μία ορατή περίπτωση είναι η σύγκλιση των φονταμενταλιστών ισλαμιστών μαχητών από πολλές χώρες στη Συρία και στο Ιράκ. Κάθε ένας από αυτούς τους τζιχαντιστές απαντά στην ίδια κλήση, με τη βοήθεια βέβαια, των παραγόντων άσκησης επιρροής στην Ουάσιγκτον, την Ευρώπη, και τα κράτη του Κόλπου, να διεξάγουν «ιερό πόλεμο» και να διαμορφώσουν το μέλλον του κόσμου σύμφωνα με τις αρχές τους. Τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής, περιττό να πούμε, είναι μια απίστευτη αγριότητα, μια πλήρης αποτυχία για ένα τμήμα της ανθρωπότητας να αντιληφθεί μια δίκαιη και ειρηνική κοινωνία. Ίσως το μεγαλύτερο λάθος των μουτζαχεντίν, εκτός από την θλιβερά τυφλή άγνοια τους, είναι η μεγαλύτερη δυνατή αποφασιστικότητα τους να επιστρέψουν όλη τη ζωή στο παρελθόν - και όχι μόνο στο οποιοδήποτε παρελθόν, αλλά σε εκείνο που κυβερνάει μια συγκεκριμένη φυλή ανθρώπων, μαζί με την κυριαρχία της γλώσσας τους, τα έθιμα και τον τρόπο ζωής τους, πάντα, μέχρι το τελευταίο γράμμα, αν είναι δυνατόν. Και ακόμη και αν καταφέρουν να επιτύχουν κάθε έναν από τους στόχους τους, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ένας τέτοιος θρίαμβος θα τους φέρει ικανοποίηση. Η επάνοδος στην ζωή μιας άλλης εποχής είναι μια άκαρπη προσπάθεια, καθώς αναιρεί την αξία όλων των πραγμάτων που ευεργετικά για τον άνθρωπο έχουν επιτευχθεί ή εφευρεθεί δια μέσω των χρόνων και των αιώνων μετά την οποιαδήποτε «εξιδανικευμένη» εποχή.
Με ένα παράλληλο μηδενιστικό τέλος, η δυτική φιλελεύθερη επίθεση στην ανθρώπινη ουσία, μέσω της διάδοσης της ομοφυλοφιλίας και της τελικής διάλυσης των δύο φύλων, εξελίχθηκε διαδοχικά μέσα από τον σκληρό αγώνα κοινωνικής μηχανικής ενός αιώνα, ιδιαίτερα όσον αφορά την βίαιη διάβρωση της οικογένειας ως πυρήνα της κοινωνίας για την επιβίωσή της. Μεταξύ τόσο των τζιχαντιστών όσο και των πολεμιστών της «ισότητας» βρίσκουμε μια ασύνετη, παράλογη ανάγκη να προσαρμόσουμε τη φύση μας σε προκατειλημμένες σύγχρονες έννοιες της ανθρώπινης ύπαρξης και αλληλεπίδρασης, αντί να αναγνωρίσουμε τα εγγενή χαρακτηριστικά και τις ανάγκες της ανθρωπότητας στο σύνολό της, διαχρονικές αξίες που δεν περιορίζονται από συγκεκριμένες συνθήκες και τρόπους ζωής. Όποια και αν είναι τα προσχήματά της, η νεωτερικότητα δεν μπορεί να σημάνει την πλήρη διαγραφή του παρελθόντος με μια βύθιση στο μηδέν, αλλά δεν μπορεί ποτέ να μας οδηγήσει πίσω σε ένα παρελθόν που έχουμε ήδη ζήσει.
Η Παράδοση ακόμη και στην κοινωνικο-πολιτική πτυχή της επιδιώκει να ανακτήσει την ουσία του ανθρώπου, εκπληρώνοντας τον υπερβατικό σκοπό του, παρέχοντας παράλληλα εγγυήσεις για την πατρίδα, την οικογένεια και την ταυτότητα. Στην αυξανόμενη αντοχή της στην Δυτική επιθετικότητα, η Ρωσία όλο και περισσότερο γίνεται το επίκεντρο της παραδοσιακής αναβίωσης,επιδιώκοντας να αποκαταστήσει τα καλύτερα στοιχεία μιας μνημειώδους κληρονομιάς. Αυτό είναι, φυσικά, προς το συμφέρον της Ρωσίας, αλλά θα επωφεληθεί επίσης μια εντελώς νέα γενιά της ανθρωπότητας - όλα σε συνδυασμό με τη διατήρηση, οτιδήποτε είναι καλό από την σημερινή εποχή, σε Ανατολή και Δύση, ως θέμα της ιστορικής συνέχειας. Η παλαιά παγανιστική Ρώμη κατέρρευσε, αλλά τελικά βρήκε νέα ζωή στην Κωνσταντινούπολη, την νέα χριστιανική Ρώμη. Και έτσι σήμερα ο γεωγραφικός άξονας του ανθρώπινου πολιτισμού μετατοπίζεται αποφασιστικά από την Ευρω-Ατλαντική πλευρά που βρίσκεται σε αποσύνθεση, σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη Ευρασία, στην Ανατολή και πάλι. Η αναβίωση μέσα από την Παράδοση κατευθύνει τον δρόμο προς τα εμπρός. Η παράδοση είναι το μέλλον μας.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ