Η αξία της ελληνικής γλώσσας !!!

 

Η αξία της ελληνικής γλώσσας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Η ελληνική γλώσσα τιμάται παγκοσμίως. Η 9^η Φεβρουαρίου, ημέρα θανάτου, το 1857, του εθνικού ποιητού μας Διονυσίου  Σολωμού καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα της ελληνικής γλώσσας. Περιοδικά είχαν αφιερώματα για τη σπουδαιότητά της και φιλόλογοι, ελληνιστές και ελληνίστριες από όλο τον κόσμο, έπλεξαν το εγκώμιό της. Εμείς, ως Κράτος και ως λαός, δεν έχουμε εκτιμήσει την αξία της και πολλές φορές την υποτιμάμε, την περιφρονούμε, την κακοποιούμε.

Ο καθηγητής κ. Αμφιλόχιος Παπαθωμάς, Πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, σε άρθρο του τονίζει ότι σπουδαίοι λογοτέχνες, φιλόσοφοι και επιστήμονες της αρχαιότητας, όπως οι Όμηρος, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Ιπποκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης,  καλλιέργησαν την αρχαιότερη μορφή της γλώσσας μας και με αυτήν ως όχημα κληροδότησαν στους μεταγενέστερους την πνευματική παρακαταθήκη τους. Και προσθέτει ότι η ελληνική γλώσσα έμεινε αλώβητη υπό τον Ρωμαίο κατακτητή και κατέστη η επίσημη γλώσσα της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Τονίζει επίσης ο κ. Παπαθωμάς: «Η οικουμενικότητα της Ελληνικής αντανακλάται, μεταξύ άλλων, στο ότι έγινε η γλώσσα της Καινής Διαθήκης, ενώ σε αυτήν μεταφράστηκε ήδη κατά την πρώιμη Αλεξανδρινή περίοδο η Παλαιά Διαθήκη... Οι πατέρες της Εκκλησίας και οι βυζαντινοί λόγιοι έγιναν οι συνεχιστές του έργου των μεγάλων διανοητών της αρχαιότητας». Η συνέχεια της γλώσσας δεν σταμάτησε ούτε στον καιρό της αιχμαλωσίας στον αλλόθρησκο τούρκο κατακτητή, χάρη στην Εκκλησία. Οι λόγιοι κληρικοί δεν ήσαν μόνο άριστοι αντιγραφείς των αρχαίων κειμένων, δεν ήσαν μόνο συγγραφείς αξιόλογων έργων, αλλά και άξιοι μεταφραστές επιστημονικών, φιλοσοφικών και λογοτεχνικών έργων λογίων της Δύσης. Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Αρχιεπίσκοπος Σλαβινίου και Χερσώνος Ευγένιος Βούλγαρης στο κολοσσιαίο έργο του, μεταξύ των άλλων, μετέφρασε και εξέδωσε σε ελληνικούς στίχους την Αινειάδα του Βιργιλίου, στην Αγία Πετρούπολη, το 1786. Πόσοι επίσης σήμερα γνωρίζουν ότι ο πρώτος που εξέδωσε στην Ελλάδα τα άπαντα του Αριστοφάνη, το 1845, ήταν ο ιερομόναχος Νεόφυτος Δούκας; Πόσοι γνωρίζουν ότι ο κληρικός Κωνσταντίνος Οικονόμος, ο εξ Οικονόμων παράφρασε στα ελληνικά τον «Φιλάργυρο»  του Μολιέρου και «τον μετακίνησε» στη Σμύρνη, ως «Εξηνταβελώνη»;... 

Η γλώσσα μας ήταν και είναι πολύτιμη για την ανθρωπότητα ως όργανο έκφρασης, διατύπωσης εννοιών, και ορισμών της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της  τεχνολογίας, αλλά και παράγων επιβίωσης μας ως έθνους. Ο κ. Παπαθωμάς  υπογραμμίζει σχετικά: «Οι σύγχρονοι Έλληνες πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, γιατί έχουμε μια μητρική γλώσσα που υπήρξε οικουμενική. Η γλώσσα αυτή αποτελεί στη θαυμαστή διαχρονικότητά της ένα πολύτιμο στοιχείο της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας του λαού μας...».

Ο Γ. Σεφέρης γράφει για τη συνέχεια της γλώσσας μας: «Για κοιτάξτε πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι να λογαριάζει κανείς πως από την εποχή του Ομήρου ως τα σήμερα μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα. Κι αυτό δε σταμάτησε ποτέ, είτε σκεφτούμε την Κλυταιμνήστρα που μιλά στον Αγαμέμνονα, είτε στην Καινή Διαθήκη, είτε στους ύμνους του Ρωμανού και τον Διγενή Ακρίτα, είτε στο Κρητικό Θέατρο και τον Ερωτόκριτο, είτε στο δημοτικό τραγούδι...Πρέπει (Σημ. γρ. Έλληνες) να σκεφθείτε πως όλα αυτά βρίσκονται μέσα σας,...πως είναι μεδούλι των κοκάλων σας και πως θα τα βρείτε αν σκάψετε αρκετά βαθιά το εαυτό σας».

            Είναι να λυπάται κανείς για τη μεταχείριση της γλώσσας μας από εμάς τους ίδιους είτε εκ λόγων αγνοίας, είτε εκ λόγων ιδεολογικών εμμονών. Τα ελληνικά παρουσιάζονται στη μαθητευόμενη νεολαία κυρίως ως  σύνολο κανόνων. Έτσι αποστεώνονται αντί να αναδεικνύεται η ομορφιά τους και να παρουσιάζεται η χρησιμότητά τους. 

Φτάσαμε στην κατάντια παλαιότερα υπουργός να προτείνει η αγγλική γλώσσα να καθιερωθεί ως  δεύτερη επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους! Με την προώθηση της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας τα παιδιά θα καθοδηγούντο  να σκέπτονται ωφελιμιστικά και να προτιμάνε τα αγγλικά από τα ελληνικά,  οπότε θα πραγματοποιείτο η πρόβλεψη του Σεφέρη, ότι σε λίγα χρόνια οι Έλληνες δεν θα μιλούσαν ελληνικά... Σημειώνεται ότι μόνο  κράτη - πρώην αποικίες στην Αφρική, στον Ειρηνικό και στην Κεντρική Αμερική  έχουν ως δεύτερη ή και πρώτη επίσημη γλώσσα τα αγγλικά ή τα γαλλικά. Ουδεμία χώρα της Δύσης. Αντίθετα λαοί  κάνουν μεγάλη προσπάθεια να κρατήσουν ζωντανή τη γλώσσα ή τη διάλεκτό τους έναντι των κυρίαρχων στο κράτος τους γλωσσών. Παράδειγμα οι Σκωτσέζοι, οι Ουαλοί και οι Ιρλανδοί με τα αγγλικά  οι Καταλανοί και οι Βάσκοι με τα ισπανικά, και οι Βρετόνοι με τα γαλλικά.

Για την επιχείρηση επιβολής των αγγλικών ως της παγκόσμιας κοινής γλώσσας και δι’ αυτής της επιβολής της αγγλοαμερικανικής κουλτούρας ο Μπερνάρ Κασέν, δημοσιογράφος και πρώην γενικός διευθυντής της μηνιαίας πολιτικής επιθεώρησης Le monde diplomatique,  είπε, μεταξύ άλλων, στην ιδρυτική συνάντηση της Διεθνούς Ένωσης για τα δικαιώματα και την απελευθέρωση των λαών, στο Αλγέρι, τον Οκτώβριο του 1977: «Το να απογυμνώνεις ένα λαό από τον πολιτισμό του, δια της κατάργησης της γλώσσας του, ισοδυναμεί με το να τον απογυμνώνεις από τις πρώτες του ύλες, ή την αυτονομία του... Η γλωσσική καταλήστευση είναι λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, ένα αυθύπαρκτο φαινόμενο, που, ανάλογα με την περίσταση μπορεί να προηγηθεί, να συνοδεύσει ή να ακολουθήσει την οικονομική καταλήστευση». (Σημ. Από σχόλια Ρηνιώς Παπατσαρούχα – Μίσσιου εις βιβλίο Νικ. Σπ. Κονεμένου «Το ζήτημα της γλώσσας», Εκδ. Φιλόμυθος, Αθήνα, 1993, σελ. 259-260).  

            Οι δυτικής προέλευσης ελληνιστές και ελληνίστριες μας κάνουν περήφανους,   που αποδίδουν την αξία που της πρέπει στη γλώσσα μας. Ο Γιώργος Σαραντάρης, ο σημαντικός ποιητής μας, ιδιοφυής φιλόσοφος και σπουδαίος άνθρωπος της δεκαετίας του 1930, δίδει πάντως μιαν άλλη διάσταση στην λατρεία της αρχαιότητας από τη Δύση:

 « Σε εμάς τους Έλληνες δε μαθαίνουν υποστασιακά τίποτε οι διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσης και μάλλον μας προσφέρουν μια περιττή και συχνά βλαβερή τροφή. Γιατί, για την επαφή με μιαν άρτια θνητή υπόσταση, μας αρκεί η Αρχαία Ελλάδα. Μονάχα εμείς, από όλους τους λαούς της γης, μπορούμε χωρίς να αφήσουμε τον τόπο μας, να διατρέξουμε υποστασιακά την απόσταση που χωρίζει τη φύση από τον άνθρωπο. Λέμε τούτο, γιατί και στο Χριστιανισμό πλησιάζουμε αβίαστα με την ελληνική μας παιδεία και την ελληνική μας γλώσσα. Διαβάζουμε τα γνήσια Ευαγγέλια, που μας μιλούν ενδόμυχα, κ’ έτσι μπορούμε να κρίνουμε πιο εύκολα και σχεδόν πιο υπεύθυνα από κάθε άλλο λαό, ποιος είναι ο αληθινός Χριστιανισμός» (Γιώργου Σαραντάρη «ΕΡΓΑ», 1^ος Τόμος – Τα δημοσιευμένα από 1933 έως 1942, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο, 2001, σελ. 232-233).

            Οι Έλληνες έχουμε μακρά και σημαντική πολιτισμική παράδοση. Δεν είμαστε άθυρμα ξένων νοοτροπιών και μηδενιστικών ιδεολογιών και δεν δεχόμαστε, να απαρνηθούμε την ιδιοπροσωπία μας, τη συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία και τη γλώσσα μας, και να αυτοτοποθετηθούμε στα ράφια της Ιστορίας, όπως οι Σουμέριοι και οι Αζτέκοι.-    

Νικήτας Τσακίρογλου, Ηταν σοβαρό λάθος η απόπειρα κάποιων υπουργών να καταργήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών !!!

 

Τα σχολεία οφείλουν να δώσουν πολύ μεγάλη σημασία στη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών. Ηταν σοβαρό λάθος η απόπειρα κάποιων υπουργών να το καταργήσουν. Εάν συνέβαινε αυτό, τότε θα μιλούσαμε για θανάσιμο λάθος.

Ο κορυφαίος ηθοποιός μιλά για τον ρόλο του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, τον οποίο και υποδύεται στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά

Ο Νικήτας Τσακίρογλου, ένας από τους κορυφαίους Ελληνες ηθοποιούς, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1962 και από τότε έχει πρωταγωνιστήσει σε πάρα πολλά έργα, τόσο στο θέατρο και στον κινηματογράφο όσο και στη μικρή οθόνη. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», αναφέρεται στον ρόλο του αγίου Αρσενίου, τον οποίο υποδύεται στην τηλεοπτική σειρά που είναι αφιερωμένη στον άγιο Παΐσιο, και μιλά για τα θρησκευτικά του βιώματα, αλλά και για τη σημασία της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο άνθρωπο.

Πώς λάβατε την απόφαση να συμμετάσχετε στα γυρίσματα για την τηλεοπτική σειρά με θέμα τον άγιο Παΐσιο;

Δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο – είμαι ηθοποιός και έπραξα το καθήκον μου. Ασχολήθηκα με ένα θρησκευτικό θέμα που με ενδιέφερε πάρα πολύ, λόγω και του ότι είμαι ορθόδοξος χριστιανός. Χαίρομαι πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να επιτρέψω να εισρεύσει στην ψυχή μου η δύναμη που είχαν αυτοί οι άγιοι άνθρωποι. Θυσίασαν τη ζωή τους προκειμένου να διδάξουν στον κόσμο τις αξίες του καλού. Οταν ετοιμάζομαι να υποδυθώ έναν ρόλο πάντα φροντίζω να προετοιμάζομαι συγκεντρώνοντας στοιχεία και όλο το απαραίτητο υλικό. Στη σειρά αυτή υποδύομαι τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος διακόνησε το ποίμνιό του την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής και του βίαιου ξεριζωμού των Ελλήνων από τις εστίες τους που επακολούθησε. Ανέλαβε να οδηγήσει το ποίμνιό του -μέσα στους οποίους ήταν και η οικογένεια του αγίου Παϊσίου, που ακόμη τότε ήταν βρέφος- από τα Φάρασα προς την Ελλάδα. Ο Αρσένιος ήταν ο νονός του Παϊσίου. Αυτός τον βάπτισε στα Φάρασα, λίγο πριν φύγουν για την Ελλάδα, και του έδωσε το όνομα «Αρσένιος».

Η ζωή του Παϊσίου συγκινεί όχι μόνο εμένα, αλλά όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Πρόκειται για ένα εξέχον πρόσωπο της Ορθοδοξίας. Ο Παΐσιος τίμησε με το έργο και τον βίο του την Ορθοδοξία!

Ποιες δυσκολίες είχε η ενσάρκωση του αγίου Αρσενίου;

Ο Αρσένιος ανέλαβε ένα τιτάνιο έργο: Μετέφερε τους Ελληνες από τα Φάρασα μέσα από τρομερές κακουχίες στην Ελλάδα. Οι συνθήκες ναι μεν ήταν φοβερά άσχημες, αλλά ο Αρσένιος είχε τη δύναμη της πίστης. Υπέμεινε τα πάντα και έφερε σε πέρας τον σκοπό του. Επρεπε κι εγώ να ταξιδέψω σε όλα εκείνα τα μέρη της Ελλάδας, στα οποία έζησε και άφησε σημάδια του έργου του ο Αρσένιος, ο οποίος κατέληξε στην Κέρκυρα, όπου παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Ενας από τους τόπους που επισκέφτηκα για τις ανάγκες των γυρισμάτων ήταν βεβαίως και η Κόνιτσα, στον νομό Ιωαννίνων. Οταν πήγα στην Κόνιτσα και διέμεινα εκεί για κάποιο διάστημα επισκέφθηκα και το σπίτι όπου έζησε ο Παΐσιος. Εκεί συναντήθηκα με τον άνθρωπο ο οποίος έχει αναλάβει τη φροντίδα του μουσείου που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Παϊσίου και από αυτόν έμαθα πολλά πράγματα.

Εκτός από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, οι Μικρασιάτες είχαν να αντιμετωπίσουν και την εχθρική στάση των γηγενών…

Μα, αυτοί κι αν ήταν Ελληνες! Οι Μικρασιάτες ήταν από τους σπουδαιότερους Ελληνες! Με βαθιά ελληνική καταγωγή και παιδεία. Σιγά σιγά, όμως, σταμάτησε η εχθρική στάση των ντόπιων απέναντι στους Ελληνες της Μικρασίας. Εις το όνομα του Ιησού Χριστού επικράτησε το στοιχείο της ανθρωπιάς.

Από τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη σειρά ποια αποτυπώθηκαν πιο έντονα στη μνήμη σας;

Μου έκανε εντύπωση ο μυσταγωγικός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί τους ρόλους τους. Την ίδια αίσθηση απεκόμισα και από τον τρόπο που εργάστηκαν και έζησαν κάθε στιγμή των γυρισμάτων τόσο ο σκηνοθέτης όσο και η ομάδα των τεχνικών.

Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή;

Η σκηνή κατά την οποία βάπτιζα τον Παΐσιο μέσα σε μια μικρή εκκλησία στη Μικρά Ασία, έχοντας δίπλα μου τη μητέρα του, αλλά και άλλους ανθρώπους.

«Σοβαρό λάθος η απόπειρα να καταργήσουν τα Θρησκευτικά»

Ο γνωστός ηθοποιός αποκαλύπτει ότι η ανάπτυξη της θρησκευτικής πίστης μέσα του οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη διαπαιδαγώγηση που έλαβε από τους γονείς του. «Προέρχομαι από μια οικογένεια που τη χαρακτήριζε ένα βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα. Ο πατέρας μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη και επίσης υπέστη τους διωγμούς των Τούρκων. Ο δε προπάππους μου υπήρξε ιερωμένος στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας. Στα χρόνια που μεγάλωσα, είχαμε περισσότερη ανάγκη από τον Χριστό και τη θρησκευτική πίστη. Ηταν μεγάλη η συμβολή της πίστης στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Και μαθήματα στο κατηχητικό παρακολουθούσα, αλλά και δίπλα σε ιερείς βρισκόμουν, κάθε φορά που αυτοί μετέβαιναν για την τέλεση κατ’ οίκον αγιασμών. Η αγάπη μου για τον Χριστό ήταν η μεγαλύτερη ανάγκη. Βέβαια, την Εκκλησία την ακολούθησα και αργότερα, μέσα από τη δουλειά μου. Ο ηθοποιός θα πρέπει να έχει μια πολύ καλή σχέση με τις αρχές του εκκλησιαστικού βίου. Άλλωστε, για να γίνει κάποιος σωστός ηθοποιός πρέπει να είναι πιστός χριστιανός, που θα βρίσκεται κοντά στην Εκκλησία. Στη δουλειά μας ποιούμε ήθος! Και αυτό ο ηθοποιός οφείλει να το ενστερνίζεται.»

Πώς κρίνετε το θρησκευτικό φρόνημα των Ελλήνων σήμερα;

Ζούμε μια εύκολη ζωή αυτή την περίοδο. Και, όταν ζεις μια τέτοια ζωή, δεν λες τη φράση «Βοήθα, Χριστέ μου!». Τα σχολεία οφείλουν να δώσουν πολύ μεγάλη σημασία στη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών. Ηταν σοβαρό λάθος η απόπειρα κάποιων υπουργών να το καταργήσουν. Εάν συνέβαινε αυτό, τότε θα μιλούσαμε για θανάσιμο λάθος.

newsbreak, Θρησκευτικά

ΤΑ «ΣΤΕΝΑ» ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ !!!

  

ΤΑ  «ΣΤΕΝΑ»  ΚΑΙ   ΠΑΛΙ  ΣΤΟ  ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Νίκος Παπανικολόπουλος, Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)  

Η  γεωγραφία  των Στενών  

   Όταν αναφερόμαστε στα «Στενά» και ειδικά στο νομικό καθεστώς τους, εννοούμε τα Στενά των Δαρδανελίων (Ελλήσποντος), τα Στενά του Βοσπόρου και τη Θάλασσα του Μαρμαρά (Προποντίδα).

   Το συνολικό τους μήκος είναι περίπου 330 χιλιόμετρα και, λόγω της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής τους θέσης, είναι μια από τις νευραλγικότερες περιοχές της ευρύτερης Βαλκανικής Χερσονήσου.

   Πάντοτε δε, αποτελούσαν και αποτελούν σημείο τριβής καθώς δίνουν την δυνατότητα διέλευσης πλοίων από τη Μαύρη Θάλασσα στη Μεσόγειο και αντίστροφα.      

   Η Θάλασσα του Μαρμαρά είναι μια κλειστή  θάλασσα που χωρίζει την Ευρώπη από την Ασία. Καλύπτει όλη τη θαλάσσια περιοχή από την Καλλίπολη  μέχρι τη Νικομήδεια σε έκταση 11.350 χλμ² . Το συνολικό ανάπτυγμα της ευρωπαϊκής ακτής της είναι περίπου 130 μίλια, ενώ της ασιατικής ακτής περίπου τα 300 μίλια.

   Τα Στενά των Δαρδανελίων  έχουν μήκος 70  χιλιόμετρα και πλάτος 1300 – 2000 μέτρα.

   Τα Στενά του Βοσπόρου έχουν μήκος 31 χιλιόμετρα και πλάτος 770 – 1500 μέτρα. Διέρχονται, κάθε χρόνο από αυτά, περισσότερα από 50.000 πλοία τα οποία αναγκάζονται να αλλάζουν 12 φορές πορεία με στροφές που φθάνουν τις 80 μοίρες και ταχύτητες που πέφτουν και στα 7 μίλια. Τα στοιχεία αυτά τα κατατάσσουν σε ένα από τα πιο επικίνδυνα ναυτικά περάσματα του κόσμου.

Τα  «Στενά»  το  παρελθόν  στο  προσκήνιο

   Τον Ιανουάριο 1994, η Τουρκία υιοθέτησε ένα νέο Κανονισμό για τη ναυσιπλοΐα στα Στενά, τον οποίο έθεσε σε ισχύ από 1^ης Ιουλίου 1994. Ο Κανονισμός αυτός της έδινε το δικαίωμα, να αρνείται τη διέλευση πλοίων ή να τα κλείνει με πρόφαση την αποφυγή ναυτικού ατυχήματος. Η ενέργειά της αυτή ήταν που γέννησε και την ιδέα κατασκευής του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

   Μετά από διεθνείς αντιδράσεις και το γεγονός ότι ο κανονισμός αυτός δεν είχε υιοθετηθεί από τον ΙΜΟ, η Επιτροπή Ναυτικής Ασφάλειας του ΙΜΟ, από το Νοέμβριο του 1994 υιοθέτησε ομόφωνα (συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας) νέους Κανόνες και Συστάσεις για τα Στενά (Resolution A.827 - Rules and Recommendation on Navigation through the Strait of Istanbul, Strait of Cannakale and the Marmara Sea). Ωστόσο, η Τουρκία δεν κατάργησε τον Κανονισμό της 1^ης Ιουλίου 1994. Το Μάιο του 1999 η Επιτροπή έκλεισε προσωρινά το θέμα, αναλαμβάνοντας η Τουρκία την υποχρέωση να ενημερώνει την Επιτροπή για τις οποιεσδήποτε εξελίξεις.

   Τον Απρίλιο 2011, όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν την δήλωση, του Τούρκου πρωθυπουργού, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία θα κατασκευάσει τη διώρυγα της Κωνσταντινούπολης (Canal Istanbul), η οποία θα συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Θάλασσα του Μαρμαρά, παράλληλα με τον Βόσπορο για να αποσυμφορηθούν τα «Στενά». Η πρόθεση της Τουρκίας για την κατασκευή της διώρυγας επαναλαμβάνεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα.

   Οι όροι της «Συνθήκης του Μοντρέ» εδώ και χρόνια, αποτελούν πηγή διαμάχης, κυρίως όσον αφορά τη διέλευση πολεμικών πλοίων της Ρωσίας. Υπήρξαν αντεγκλήσεις σχετικά με τη νομιμότητα διέλευσης ορισμένων τύπων πολεμικών πλοίων και η Τουρκία επανειλημμένα παραβίασε τη Συνθήκη κατά το δοκούν όπως το πρώτο εξάμηνο του 2014 με την  κρίση στην Ουκρανία. 

   Το Νοέμβριο του 2015 και το Φεβρουάριο του 2017, με αφορμή την κατάρριψη ρωσικών μαχητικών από την Τουρκία, επήλθε ένταση στις σχέσεις Ρωσίας και Τουρκίας και έφερε τα Στενά και πάλι στο προσκήνιο ανοίγοντας συζήτηση αναθεώρησης της Συνθήκης του Μοντρέ και της ελεύθερης διέλευσης όλων των πλοίων. Θυμίζουμε ότι τότε, ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ν. Πεσκόφ, όταν κυκλοφόρησαν φήμες για πιθανή πρόθεση της Τουρκίας να κλείσει τα Στενά για να εμποδίσει ή να καθυστερήσει την ροή ρωσικών εφοδίων στην Συρία, στις 26 Νοεμβρίου 2015, έκανε την ακόλουθη δήλωση :

«Καλούμε την Τουρκία να απέχει από οποιαδήποτε μονομερή πράξη παραβίασης των διεθνών κανόνων ελευθερίας της ναυσιπλοΐας μέσω των Στενών του Βοσπόρου».

Το  νομικό  καθεστώς

   Το νομικό καθεστώς που διέπει τη ναυσιπλοΐα στα Στενά, έχει αλλάξει πολλές φόρες στο διάβα του χρόνου.

   Ξεκίνησε με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ –Καϊναρτζή (1774).

   Μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, έγινε προσπάθεια  να αλλάξει με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), η οποία όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

   Με τη Συνθήκη της Λοζάννης (Ιούλιος 1923) ορίστηκε, μεταξύ άλλων, πως η διέλευση των πλοίων θα ήταν ελεύθερη, ενώ μια Διεθνής Επιτροπή θα επιτηρούσε την τήρηση των συμφωνιών. 

   Με τη «Συνθήκη του Μοντρέ» ή «Συνθήκη για το καθεστώς των Στενών» (Montreux Convention Regarding the Regime of the Turkish Straits) που υπογράφτηκε στο Μοντρέ (Ελβετία) στις 20 Ιουλιου1936, μεταξύ όλων των συμβαλλομένων στη Συνθήκη της Λοζάννης (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος) πλην της Ιταλίας, οριστικοποιήθηκε το καθεστώς ναυσιπλοΐας στα «Στενά», το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα.

   Η Συνθήκη του Μοντρέ, περιέχει ιδιαίτερα πολύπλοκες ρυθμίσεις ως προς τη διέλευση των αλλοδαπών πλοίων, που δίνουν στην Τουρκία το δικαίωμα, ως παράκτιο κράτος, να κάνει το δικό της παιχνίδι.

   Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) που τέθηκε σε ισχύ το Νοέμβριο του 1994, για το θέμα των Στενών Διεθνούς Ναυσιπλοΐας αναφέρει (άρθρο 35 παρ. γ) ότι «δεν θίγεται το νομικό καθεστώς τους όπου η διέλευση ρυθμίζεται από ισχύουσες διεθνείς Συμβάσεις που ισχύουν από μακρού και που ειδικά αφορούν τέτοια στενά».

   Συνεπώς, η Συνθήκη του Μοντρέ παραμένει σε ισχύ χωρίς περαιτέρω τροποποιήσεις.

Τι  προβλέπει  η  Συνθήκη του Μοντρέ

Τα κυριότερα σημεία της είναι   :

·       Αναγνωρίζεται  η ελευθερία διέλευσης όλων των εμπορικών πλοίων σε καιρό ειρήνης

·       Αναγνωρίζεται  η ελευθερία διέλευσης όλων των πολεμικών πλοίων σε καιρό ειρήνης κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις όπως, η προειδοποίηση των Τουρκικών Αρχών αλλά με χρονικούς περιορισμούς και ανάλογα με τον τύπο του πλοίου και τις τεχνικές προδιαγραφές του

·       Σε περίοδο πολέμου, αν η Τουρκία είναι εμπόλεμη, η διέλευση πολεμικών πλοίων είναι στην κρίση της Τουρκίας. Εάν είναι ουδέτερη, αναγνωρίζεται το δικαίωμα διέλευσης μόνο των πολεμικών πλοίων των ουδετέρων.

·       Η διέλευση  των πολεμικών πλοίων των εμπολέμων γενικά απαγορεύεται αλλά επιτρέπεται κατ’ εξαίρεση, η διέλευση πλοίων που εκτελούν αποστολή κατ’ εντολή της Κοινωνίας των Εθνών (σήμερα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ)

                                                              ***
   Οι κατά καιρούς αντεγκλήσεις, σχετικά με τη νομιμότητα διέλευσης ορισμένων τύπων πλοίων και μάλιστα πολεμικών της Ρωσίας και των ΗΠΑ από τα «Στενά» όπου η Τουρκία επανειλημμένα παραβίασε κατά το δοκούν τη Συνθήκη, πέρασαν και ευτυχώς χωρίς επιπτώσεις.      

   Τώρα, με τις γνωστές εξελίξεις στην Ουκρανία, η οποία δια του πρέσβη της στην Άγκυρα ζήτησε επίσημα από την Τουρκία να κλείσει τα Στενά στο ρωσικό στόλο, είναι άγνωστο το τι θα γίνει και που θα οδηγηθούμε.

                                       Αλεξανδρούπολη  Φεβρουάριος  2022

                                        ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ

                                                Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

«Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου καιι ανάγκης…”

 

«Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου καιι ανάγκης…”

Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος Τράμπας

Ο Κύριος είχε  προειδοποιήσει τους Μαθητές Του: «Στον κόσμον αυτόν θα έχετε θλίψεις· αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ έχω νικήσει τον κόσμο» (Ιωάν. 16:33). Με έμφαση μιλάει για το θέμα των θλίψεων και ο απόστολος Παύλος: «Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Πράξ.14:22) Προειδοποιούσε τους χριστιανούς, για να μή ξαφνιάζονται. 

Και γνωρίζουμε από την Εκκλησιαστική Ιστορία και τους Βίους των Αγίων ότι όσοι αντιμετώπισαν με υπομονή,  θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό τις θλίψεις της ζωής τους ανεδείχθησαν Άγιοι! Και μάλιστα, όσο μεγαλύτερες ήσαν οι θλίψεις που αντιμετώπισαν μέχρι τέλους νικηφόρα, τόσο και περισσότερο δοξάζονται, όπως οι ένδοξοι Μεγαλομάρτυρες.

Ενώ όμως για όσους έχουν δυνατή πίστη, υπομονή, αφοσίωση στο Χριστό, οι θλίψεις γίνονται πρόκληση για νέα πνευματικά κατορθώματα, για πολλούς, για τους αδύνατους στην πίστη, γίνονται αφορμή σκανδάλων. Κάποιοι χάνουν κι εκείνη τη λίγη φλόγα της πίστης που έμενε στην καρδιά τους και πέφτουν σκανδαλισμένοι στα μαύρα σκοτάδια της απελπισίας. Φθάνουν, μάλιστα, μέχρι σημείου να καταλογίζουν στον Φιλάνθρωπο Κύριο αδικία, αδιαφορία και εγκατάλειψη.

Η Εκκλησία, όμως, ενθαρρύνει τους γενναίους πνευματικούς αγωνιστές της, να αναλάβουν και να συνεχίσουν μέχρι το τέλος τα αγωνίσματά τους κατά των θλίψεων, ώσπου να φθάσουν στεφανηφόροι στο τέρμα, και προτρέπει εμάς τους άλλους να προσευχόμαστε να απαλλαγούμε από τέσσερις θλιβερές καταστάσεις, που συχνά όλοι μας αντιμετωπίζουμε: «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καί ἀνάγκης…»

Είναι τόσο συγκινητικό αυτό που συμβάνει με τους Αγίους. Ενώ τις θλίψεις που αντιμετώπιζαν προσωπικά οι ίδιοι τις θεωρούσαν επίσκεψη Θεού για περισσότερο αγώνα, για μας τους άλλους προσεύχονταν οι ίδιοι στο Θεό, να μας ελευθερώνει από τις θλίψεις. Μας εντυπωσιάζει η στάση του συγχρόνου μας Αγίου Παϊσίου. Γνωρίζουμε ότι υπέφερε για πολλά χρόνια από επώδυνες ασθένειες. Τις αντιμετώπιζε όμως με υπομονή, όπως οι μεγάλοι Άγιοι. Θεωρούσε τους σκληρούς πόνους ως επίσκεψη Θεού, για να ασκηθεί πιο πολύ στην πίστη και στην υπομονή. Και, το περίεργο για μας είναι ότι δέν ζητούσε από τον Θεό να τον απαλλάξει από τους πόνους και τις αρρώστιες. Γιατί αισθανόταν ότι οι πόνοι τον ωφελούν. Και μάλιστα είχε πει: «Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες μου, δεν με ωφέλησαν οι νηστείες, οι αγρυπνίες, τα πνευματικά αγωνίσματα μιας ολόκληρης ζωής στο Άγιον Όρος». Όμως για τους άλλους πονεμένους που ζητούσαν τη βοήθειά του προσευχόταν να απαλλαγούν από τις θλίψεις τους και ο Θεός άκουγε την προσευχή του και γινόντουσαν θαύματα. Ο Άγιος Παΐσιος ακολουθούσε δηλαδή την πνευματική κατεύθυνση που έδιναν όλοι οι προηγούμενοι Άγιοι: Να παρακαλούμε το Θεό για να μας απαλλάξει από τις θλίψεις. Γιατί αντί να μας ρίξει η θλίψη σε αγιάτρευτη μελαγχολία και απόγνωση, καλύτερα να στερηθούμε τα στεφάνια που δίνονται στους αγωνιστές που υπομένουν με γενναιότητα τις θλίψεις. Μ᾽ ἄλλα λόγια καλύτερα να αναγνωρίσουμε τη πνευματική μας αδυναμία και να περιμένουμε τα πάντα από το έλεος του Κυρίου.

Με τη επόμενη φράση, να δεηθούμε να απαλλαγούμε «ἀπό πάσης ὀργῆς», εννοούμε κυρίως τη θεϊκή οργή που εκδηλώνεται σε όσους όχι απλώς παραβαίνουν το θέλημα του Θεού, αλλά αντιτάσσονται στο νόμο του Θεού, διαστρέφουν την αλήθεια και ο εωσφορικός εγωισμός τους κρατεί αμετανόητους, εχθρούς του Θεού. Ο απόστολος Παύλος για μια κατηγορία τέτοιων ανθρώπων γράφει: «Αυτοί μας εμποδίζουν να κηρύξουμε στους εθνικούς για να σωθούν και έτσι ολοένα ξεχειλίζει το ποτήρι των αμαρτιών τους. Έφθασε πλέον πάνω τους τελειωτικά η οργή του Θεού» (Α’ Θεσ. 2:16). Χαρακτηριστικό παράδειγμα άμεσης εκδήλωσης της θεϊκής οργής σε πρόσωπο, που θεώρησε τον εαυτό του όμοιο με το Θεό, είναι ο βασιλιάς Ηρώδης. Ο Ηρώδης, όπως γράφουν οι Πράξεις των Αποστόλων, ήταν σε διαμάχη με τους κατοίκους της Τύρου και Σιδώνος… Όρισε, λοιπόν, μία ημέρα για να εξετάσει το ζήτημα ενώπιον όλων. Ντύθηκε τη βασιλική του στολή, κάθισε στο θρόνο του και άρχισε να αγορεύει στο λαό και τους άρχοντες. Ο λαός επευφημούσε: «Θεός μιλάει και όχι άνθρωπος!» Αμέσως τότε, επειδή δέχτηκε να δοξαστεί ως Θεός και δεν έδωσε την τιμή στο Θεό, τον χτύπησε ένας Άγγελος Κυρίου με ξαφνική αρρώστια: γέμισε σκουλήκια και πέθανε» (Πράξ. 12:20-23). Ας προσέχουμε και ας προσευχόμαστε με θέρμη, ώστε  η όλη μας συμπεριφορά προς τον Θεόν να ελκύει την εύνοια του Θεού  και το άπειρον έλεος Του.

Να προσευχόμαστε για την πρόληψη και αποφυγή από κάθε κίνδυνο και ανάγκη, είναι η συμπληρωματική προτροπή του Διακόνου:  «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό …κινδύνου καί ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Κάθε καινούργια μέρα που έρχεται ανακαλύπτουμε καινούργιους κινδύνους που απειλούν τη ζωή μας, που απειλούν τη σωτηρία μας. Μαθαίνουμε αδιάκοπα για θεομηνίες, πολέμους, δυστυχήματα, εγκλήματα, ακόμη και ενδοοικογενειακά, για μεταλλάξεις θανατηφόρων ιών και τόσα άλλα θλιβερά που συμβαίνουν στον κόσμο. Κι αυτή η γνώση μας οδηγεί στην  αβεβαιότητα, την ανησυχία, το άγχος. Νιώθουμε ανασφαλείς στον τόπο μας, ακόμα και μέσα στο σπίτι μας. Γι’ αυτό, το να είμαστε πάντα στραμμένοι στον Παντοδύναμον Θεόν, τον μόνον που μπορεί να μας σώσει από όλους αυτούς τους κινδύνους (βλ. Εβρ. 5:7) είναι η μόνη σωστή αντιμετώπιση.

Τέλος με το αίτημα «τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς … ἀπό πάσης ἀνάγκης ο πιστός ζητά:

α) να απαλλαγεί από τις ποικίλες  υλικές ανάγκες που η καταναλωτική κοινωνία θεωρεί απαραίτητες καί

β) να μη στερείται τα αναγκαία μέσα για την αξιοπρεπή διαβίωση τόσον του ιδίου όσον και των οικείων του.

Από όλες αυτές τις δύσκολες περιστάσεις, τις πνευματικικές και τις υλικές, ζητάμε με το αίτημα αυτό να απαλλαγούμε. Αμήν.

Πεμπτουσία

Ἥρωες τοῦ 1821 πολύτεκνοι !!!

 

Ἥρωες τοῦ 1821 πολύτεκνοι

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Τήν 25η Μαρτίου καλούμεθα καὶ πάλι νὰ τιμήσουμε τούς ἥρωες τοῦ 1821, ποὺ ἀγωνίστηκαν ὑπεράνθρωπα γιὰ τὴν ἀποτίναξι τοῦ ζυγοῦ τῆς δουλείας καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ τόπου μας. Αὐτὸς ὅμως ὁ τόπος, ἡ ἔνδοξη πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα, κινδυνεύει ν᾽  ἀφανισθῆ. Καλὰ κάνουμε καὶ ἐξοπλιζόμαστε καὶ μὲ νέα ὅπλα μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ ἀπὸ τοὺς προαιώνιους ἐχθροὺς ἐξ Ἀνατολῶν. Ἀλλὰ πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀπεργάζονται τὸν ἀφανισμὸ τῆς Ἑλλάδας ὄχι ἀπ᾽ ἔξω, ἀλλ᾽ ἀπὸ μέσα. Εἶναι ὅσοι ἄμεσα καὶ ἔμμεσα ἀντιστρατεύονται στὴν παιδοποιία.

• Τὸ δημογραφικὸ καταντᾶ κυριολεκτικὰ ἐφιάλτης. Ἡ γήρανσις τοῦ πληθυσμοῦ μετατρέπει τὴ χώρα μας σὲ ἕνα ἀπέραντο γηροκομεῖο καὶ στὴ συνέχεια ἕνα νεκροταφεῖο.

Τρία στοιχεῖα θὰ παρουσιάσουμε:

• Τὸ ἕνα: Τὸ 1932 οἱ γεννήσεις στὴν Ἑλλάδα ἦσαν 185.523. Καὶ οἱ θάνατοι 117.593. Τὸ 2020 οἱ γεννήσεις στὴν Ἑλλάδα ἦσαν 84.767. Καὶ οἱ θάνατοι 131.084.

Συμπέρασμα: 68.930 περισσότερες οἱ γεννήσεις ἀπὸ τοὺς θανάτους τὸ 1932. Νὰ πῶς μεγάλωσε καὶ αὐξήθηκε ἡ χώρα μας!

Συμπέρασμα: 46.317 περισσότεροι οἱ θάνατοι ἀπὸ τὶς γεννήσεις τὸ 2020. Νὰ πῶς πεθαίνει ἡ χώρα μας!

• Τὸ δεύτερο στοιχεῖο: Οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821 δὲν ἦσαν ἥρωες μόνο στὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν Τούρκων. Εἶχαν καὶ τὸν ἡρωισμὸ τῆς πολυτεκνίας. ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος ἐξέδωσε σπουδαῖο βιβλίο τοῦ δρ θεολογίας καὶ πρώην Σχολικοῦ Συμβούλου κ. Γεωργίου Τσακαλίδη, μὲ τίτλο: «Πολύτεκνοι ἥρωες τοῦ 1821». Πρόκειται γιά ἐπιστημονικὴ μελέτη. Καταγράφουμε μερικὰ στοιχεῖα γιά τὴν πολυτεκνία ὡρισμένων ἀγωνιστῶν τοῦ 1821:

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης: Ἦσαν ὀκτὼ ἀδέλφια.

Ἐμμανουὴλ Πάπας ἀπὸ τὶς Σέρρες, πού ξεσήκωσε τὴ Μακεδονία. Εἶχε ἕνδεκα παιδιὰ (8 ἀγόρια καὶ 3 κορίτσια).

Γάτσος Ἀγγελὴς ἀπὸ τὴν Ἀλμωπία. Εἶχε ὀκτὼ παιδιὰ (3 ἀγόρια, 5 κορίτσια).

Καρατάσος Ἀναστάσιος ἀπὸ τὴ Βέροια. Εἶχε ἑπτὰ παιδιὰ (5 ἀγόρια καὶ 2 κορίτσια).

Βλάχος Ἰωάννης ἀπὸ τὴν Ἀττική. Εἶχε ὀκτὼ παιδιά.

Καγιάφας Παναγιώτης ἀπό τὴ Στεμνίτσα Γορτυνίας. Εἶχε ἐννέα παιδιὰ (6 ἀγόρια καὶ 3 κορίτσια).

Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος ἀπὸ τὴν Ἰθάκη. Ἦσαν 5 ἀδέλφια.

Μακρυγιάννης Ἰωάννης ἀπὸ τὴ Φωκίδα. Εἶχε δέκα παιδιά.

• Τὸ τρίτο στοιχεῖο: Ἡ μεγαλόνησος Κύπρος. Στὰ τελευταῖα πενῆντα χρόνια, παρὰ τὶς περιπέτειες καὶ τὶς τραγωδίες της, ὁ πληθυσμός της σχεδὸν διπλασιάστηκε. Πλησιάζει τὸ ἕνα ἑκατομμύριο.

• Τὴ λύσι στὸ δημογραφικό της Ἑλλάδος φυσικὰ δὲν τὴν περιμένουμε ἀπὸ τοὺς διεστραμμένους, οὔτε ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις, οὔτε ἀπὸ ὑποστηρικτὲς ἢ προπαγανδιστὲς τῆς ἀποφυγῆς τῆς τεκνογονίας. Τὴ λύσι θὰ τὴν δώση ἡ ἐπιστροφή μας στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν παντοδύναμη πρόνοιά Του.

Παρατηρώντας τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία, ο Θουκιδίδης 2.500 χρόνια μετά, παραμένει επίκαιρος στο διάλογο Αθηναίων-Μηλίων !!!

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ !!! ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΙΩΝΙΚΟΥ ΑΣΤΕΡΑ ΘΗΒΩΝ ( Α ' ΜΕΡΟΣ )

 

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΙΩΝΙΚΟΥ ΑΣΤΕΡΑ ΘΗΒΩΝ ΣΤΙΣ ΑΛΥΤΡΩΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Ο Ιωνικός Αστέρας της Θήβας είναι η πιο παλαιά ποδοσφαιρική ομάδα της Θήβας αφού πρωτοιδρύθηκε το 1908 στην Ελληνική κοινότητα τών Σωκίων της Ιωνίας στα περίχωρα της Σμύρνης 

ΣΩΚΙΑ ΣΜΥΡΝΗΣ 1908

ΣΩΚΙΑ ΣΜΥΡΝΗΣ 2010

στις Αλύτρωτες Πατρίδες στα παράλια της Μικράς Ασίας , έχοντας πλούσια Αθλητική και Πολιτιστική δράση .

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΑΛΥΤΡΩΤΩΝ ΠΑΤΡΙΔΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ  ... 1912

 Την εποχή εκείνη τα Γυμναστικά Σωματεία της Σμύρνης ήταν : Ο Πανιώνιος ο οποίος προήλθε από την συγχώνευση του Ορφέα με το Γυμνάσιο το 1898 , Ο Απόλλων ( 1891 ) , Ο Πέλωψ Μελαντίας , Ο Αρμενικός Αθλητικός Σύλλογος , Ο Θησέας και ο Ερμής Βουρνόβα .

ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΙΩΝΙΚΟΥ ΑΣΤΕΡΑ ΣΩΚΙΩΝ  1919

Τά Γυμναστικά Σωματεία της ευρύτερης περιοχής της Ιωνίας γύρω από τη Σμύρνη ήταν : Ο Γυμναστικός Σύλλογος Ιωνικός Αστήρ Σωκίων ( 1908 ) , Ο Αιολικός Γυμναστικός Σύλλογος Κυδωνίων ( 1906 ) , Ο Γυμναστικός Σύλλογος Σίπυλος Μαγνησίας ( 1907 ) , και Ο Γυμναστικός Σύλλογος Κόροιβος Αδραμυτίου ( 1907 ) .

ΜΙΚΤΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΜΥΡΝΗΣ 1914

 Ο Αθλητισμός όλων αυτών των ιστορικών σωματείων ήταν συνδυασμένος με Μουσικές και άλλες Πολιτιστικές δραστηριότητες συνυφασμένες με την κουλτούρα και την παράδοση της Ιωνικής γης . 

Στις 13 Αυγούστου του 1922 κτύπησε την πατρίδα μας η μεγαλύτερη συμφορά της νεότερης ιστορίας της . Το όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών διαλύθηκε και ο Ελληνισμός της Ασίας μετά από ζωή χιλιετηρίδων ξεριζώθηκε ύστερα από αδυσώπητη σφαγή και τον χωρίς προηγούμενο διωγμό πού υπέστη από τους τούρκους .

Αν προσπαθήσει κανείς να μετρήσει τα εγκλήματα των Τούρκων στην διάρκεια της ιστορίας τους, σίγουρα θα χρειαστεί πολλά μερόνυχτα. Ορισμένα από αυτά τα εγκλήματα, είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο.

Δυστυχώς, ιδιαίτερα οι ισχυρές χώρες, δείχνουν μια ανεξήγητη μερικές φορές, εύνοια και απάθεια προς τον «νταή» της περιοχής μας. Κάποιες φορές, οι Τούρκοι έκαναν φριχτά εγκλήματα σε βάρος αθώων και ανυποψίαστων πολιτών. Ανάμεσα στα εγκλήματα, ξεχωρίζουν αναμφίβολα οι σφαγές των Ελλήνων Προσκόπων στο Αϊδίνιο, την Κάτω Παναγιά και τα Σώκια από το 1919 ως το 1922. Οι σφαγές αυτές, άγνωστες στο ευρύ κοινό, έγιναν κυρίως από τσέτες (< τουρκ. cete), Τούρκους αντάρτες 

Παρόμοια τραγωδία με αυτή του Αϊδινίου, επαναλήφθηκε τρία χρόνια μετά ( 1922 ) στην πόλη Σώκια της Ιωνίας. Στα Σώκια του νομού Σμύρνης κατά την περίοδο 1919-22 που βρισκόταν υπό ιταλική διοίκηση, εξαφανίστηκαν 78 Πρόσκοποι μεταξύ των οποίων καί νεαροί Αθλητές τού Ιωνικου Αστέρα που μαζί με προκρίτους της περιοχής είχαν φυλακίσει αναίτια οι Τούρκοι επί μήνες. Παρά τις παρακλήσεις των γονέων τους, οι Ιταλοί δεν ενδιαφέρθηκαν για την τύχη τους. Στις 8 Απριλίου του 1922, ενώ πλησίαζε ο ελληνικός στρατός, οι Τσέτες έσυραν τα παιδιά μαζί τους στα βουνά όπου χάθηκαν τα ίχνη όλων των φυλακισμένων και ουδείς απέμεινε να δώσει μαρτυρία για τις συνθήκες θανάτου των τραγικών αυτών παιδιών.

Τα ονόματα των μαρτύρων Μικρασιατών Προσκόπων στα Σώκια: 1. Χρήστος Χριστίδης (Αρχηγός) 2. Γεώργιος Βενέτος 3. Βασίλειος Γεωργιάδης 4. Δημήτριος Καραμηνάς 5. Θρασύβουλος Καραμηνάς 6. Δημήτριος Μελάς 7. Ευστράτιος Ματθαίου 8. Ιωάννης Στολίδης 9. Γεώργιος Σαβράκης 10. Βασίλειος Χαραλάμπους 11. Γεώργιος Χαραλάμπους 12. Γεώργιος Χατζημιχαήλ 13. Κωνσταντίνος Χειμωνίδης.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ !!!

Είναι αποδεδειγμένο ότι πέρα των ιστορικών επιπτώσεων πού είχε ο διωγμός του 1922 στην πορεία του Έθνους , η Μικρασιατική καταστροφή υπήρξε ευεργετική για τον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό της Μητροπολιτικής Ελλάδος , αφού όλος αυτός ο προσφυγικός κόσμος των ενάμιση εκατομμυρίων ανθρώπων ήταν πολύ φίλαθλος και συνάμα μετέφερε μία υψηλή αθλητική παράδοση ικανότητας και ήθους μαζί του .

Εγώ μόνο να προσθέσω ότι προτού καλά – καλά ακουμπήσει η μάζα της προσφυγιάς στην Μητροπολιτική Ελλάδα και εδραιωθεί σε διάφορες πόλεις σε προσφυγικές συνοικίες έτρεξε στα τότε γήπεδα και βάλθηκε άμεσα να συνεχίσει τη διακοπείσα δράση της στην Ιωνία .

Στον Προσφυγικό Συνοικισμό της Θήβας μέσα από την δύσκολη προσαρμογή τα πρώτα χρόνια της μετεγκατάστασης , άρχισε να δραστηριοποιείται και πάλι ο Ιωνικός Αστέρας και από το 1926 να αναπτύσσει αθλητική δράση πού έδινε ζωή στον Προσφυγικό Συνοικισμό της Θήβας αφού η ομάδα αυτή ήταν κειμήλιο από τα πάτρια εδάφη της Μικράς Ασίας .