Χιλιάδες Τοῦρκοι ἐπισκέπονται κάθε χρόνο τή φημισμένη Μονή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Κουδουνά στήν Πρίγκηπο, γιατί ὅπως λένε «ὁ ἅγιος δέν ξεχωρίζει Ρωμιούς ἀπό ἀλλόθρησκους καί τούς φροντίζει ὅλους». Γι’ αὐτό καί ἐκεῖνοι τοῦ ζητοῦν ὅ,τι ἔχουν περισσότερο ἀνάγκη. Γιατί, ὅμως, οἱ Τοῦρκοι πιστεύουν τόσο βαθειά στόν Ἅγιο Γεώργιο;
Τό 963 μ.Χ., ἐπί Βυζαντίου ἀκόμα, ἕνας Βοσκός εἶδε στόν ὕπνο τοῦ τόν Ἅγιο Γεώργιο. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε νά πάει σέ ἕνα βουνό καί νά σκάψει ἐκεῖ πού θά ἀκούσει τά «κουδούνια». Ὁ βοσκός ἔσκαψε καί βρῆκε τήν εἰκόνα του. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἔμεινε ἄφθαρτη καί ὁ βοσκός τοῦ ἀφιέρωσε μία μονή. Πῆρε τό προσωνύμιο «Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Κουδουνᾶς» καί ἡ εἰκόνα τοῦ βρίσκεται σήμερα στήν Πρίγκηπο, τό μεγαλύτερο νησί ἀπό...
τά Πριγκηπονήσια στόν Μαρμαρά.
τά Πριγκηπονήσια στόν Μαρμαρά.
Τό παράξενο εἶναι πῶς κάθε χρόνο, περισσότεροι ἀπό 250.000 Τοῦρκοι, συρρέουν στό μοναστήρι καί προσκυνοῦν τήν εἰκόνα του. Οἱ λόγοι πού τόσοι Τοῦρκοι πιστεύουν στόν Ἅγιο Γεώργιο εἶναι τρεῖς.
Πρῶτος καί βασικότερος; Πιστεύουν στά θαύματα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τά ὁποία ὅπως λένε συμβαίνουν σέ ὅσους πιστεύουν σέ αὐτόν, ἀνεξαρτήτως θρησκείας. Οἱ Τοῦρκοι γράφουν σέ ἕνα χαρτάκι τήν εὐχή τους καί τήν ἀφήνουν στόν μοναστήρι. Ὡς ἀντάλλαγμα παίρνουν ἕνα κουδούνι, τό ὁποῖο ἐπιστρέφουν ὅταν πραγματοποιηθεῖ ἡ εὐχή. Καί ὅλο καί περισσότεροι, ἀναφέρουν ὅτι αὐτό πού ζήτησαν συνέβη.
Δεύτερον, τό πράσινο χρῶμα τῆς στολῆς του (στήν εἰκόνα), εἶναι γιά τούς μουσουλμάνους τό χρῶμα τῆς ζωῆς. Δηλαδή ἱερό.
Καί τρίτον, εἰδικά οἱ Τοῦρκοι τῆς Κωνσταντινούπολης, στήν ὄψη τοῦ τροπαιοφόρου μέ τό ξίφος πάνω στό ἄλογο, ἐνίωθαν πάντα ἕναν φόβο.
Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Κουδουνά, μάλιστα, γίνεται τό ἀδιαχώρητο στή Μονή.
Ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά ἀνεβαίνουν πρός τό μοναστήρι κρατώντας στά χέρια κουβάρια κλωστῆς, τήν ὁποία ξετυλίγουν μέχρι νά φτάσουν στήν εἴσοδο τῆς ἐκκλησίας. Ὅσο ἀνεβαίνουν δέν ἐπιτρέπεται νά μιλοῦν, μόνον ὅταν κατεβαίνουν καί ἀφοῦ ἔχουν κάνει τήν εὐχή πού θέλουν νά τούς πραγματοποιήσει ὁ Ἅγιος. Τήν εὐχή τήν γράφουν σέ χαρτί καί τήν ἀφήνουν στή μονή. Κάποιοι πάλι, δένουν μικρές κορδέλες ἤ μαντίλια στά κλαδιά τῶν δέντρων καί ἀφήνουν σημειώματα ἤ ζωγραφιές.
