Σελίδες

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2020

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ : ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ !!! ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ !!!

 

Σύμφωνα με τόν Καποδίστρια, οι Έλληνες θα κατόρθωναν να απελευθερωθούν από τόν Οθωμανικό ζυγό και παράλληλα να προασπίσουν τήν απελευθερωθείσα Ελληνική Επικράτεια, μόνον δι τς δυνάμεως τν πλων” και όχι διά “διαπραγματεύσεων” ή διά διπλωματίας κατευνασμού τών Τούρκων.

Αυτήν τήν πάγια άποψή τουο Καποδίστριας τήν διετύπωσε ρητώς ενώπιον τού Τσάρου Αλεξάνδρου Α΄ τόν Αύγουστο 1821 (προφορικά) και μετέπειτα ενώπιον τού Τσάρου Νικολάου Α΄ τόν Δεκέμβριο 1826 (γραπτά), προετοιμάζοντας τό διπλωματικό έδαφος για τίς πολλαπλές πολεμικές επεμβάσεις τών Μεγάλων Δυνάμεων τό 1827-1829 υπέρ τών Ελλήνων στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας. Ενδεικτικά, στο από 12 Δεκεμβρίου 1826 ιστορικό υπόμνημα-παρέμβασή του προς τόν Τσάρο Νικόλαο Α΄, ο Καποδίστριας εισηγείτο μεταξύ άλλων τά εξής:1 

T ν λπίζωμεν τι δυνάμεθα ν παρωθήσωμεν δι διαπραγματεύσεων τος Τούρκους ν συμπεριφέρονται κατ ναν νθρώπινο κα λογικ τρόπο, σημαίνει τι περιφρονομεν τν μπειρίαν αώνων κα γνοομεν τν δικήν μας μπειρίαν. πομένως μόνον δι τς δυνάμεως τν πλων θ δυνηθμεν, ἐὰν φίστανται κόμη περιθώρια χρόνου, ν φέρωμεν τν ειρήνην ες τν νατολικήν Μεσόγειον κα τν Δυτικν Ασίαν [Λεβάντες] χωρς ν παρακινδυνεύσωμεν τν γενικν συμμαχίαν ν Μεγάλων Δυνάμεων].

(To hope that by negotiation we can bring the Turks to behave to Christians in a humane and reasonable fashion means that we disdain the experience of the ages and ignore our own experience. Therefore only by force of arms can we, if there is still time, bring peace to the Levant without endangering the general alliance.)

Ο Καποδίστριας προέβλεψε τότε (ορθώς) ότι η Ρωσία θα εξηναγκάζετο σύντομα να προστατέψει ενόπλως τούς Χριστιανούς ραγιάδες τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από “τν αμοσταγ παραφροσύνην” και “τν δα σκληρότητα τν Τούρκων” (the bloodthirsty madness” and “the ignorantblind cruelty of the Turks),2  διότι η εγειρομένη Ελλάς είχε εμπλακεί σε έναν πόλεμο ολικού αφανισμού, όπου στους εμπόλεμους Έλληνες είχαν απομείνει πλέον δύο μόνον επιλογές: «ν νικήσουν ή ν ποθάνουν».3


Πέντε χρόνια πριν, ο Καποδίστριας είχε ρητώς διατυπώσει αυτήν τήν άποψή του και στην από 17 Ιουλίου 1821 διαγγελματική του εγκύκλιο προς τούς πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες τών Ελλήνων, δια τής οποίας τούς καλούσε να αγωνισθούν μέχρις εσχάτων, ήτοι επί λέξει ότι «πρέπει ν νικήσωμεν ή ν ποθάνωμεν», διότι σύμφωνα με τόν Καποδίστρια η Ελλάδα θα μπορούσε να απελευθερώσει και διατηρήσει κάθε σπιθαμή ελληνικού εδάφους μόνον διά «τς υλικς δυνάμεως  τς δυνάμεως τν πλων» και όχι διά «θικς δυνάμεως» («κα κόμη λιγότερον θικς δυνάμεως ξένης»), ήτοι όχι διά διπλωματικής διαμεσολαβήσεως τών Μεγάλων Δυνάμεων μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων κατ' επίκληση ανθρωπιστικών αρχών ή ηθικών αξιών χωρίς παράλληλο πολεμικό «καταναγκασμό» (compulsion) τών Τούρκων.4

Η απόλυτη απαξία τού Καποδίστρια για τό (ανύπαρκτο) πολιτισμικό ήθος και τήν βαρβαρότητα τών Τούρκων εδράζετο στη βαθιά γνώση που είχε ο Καποδίστριας για τίς γενοκτονιακές «επιδόσεις» τών Οθωμανών κατά τών Ελλήνων5 και άλλων λαών (όπως π.χ. κατά τών Αρμενίων τό 1720).6  Αυτή η επίγνωση τού Καποδίστρια περί τής γενοκτονιακής προδιάθεσης τών Οθωμανών, ήτοι περί τής διαχρονικής ερωτοτροπίας τους με τήν ανθρωπιστικώς διεστραμμένη ιδέα τού “παντελος φανισμο” υποδούλων εθνοτήτων σε περίπτωση που εξεγείροντο και έθεταν σε κίνδυνο τήν εδαφική ακεραιότητα τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Καποδίστριας τήν επεσήμανε ρητώς στο Ρωσικό τελεσίγραφο πολέμου κατά τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τό 1821, τό οποίο συνέταξε ο ίδιος στις 16 Ιουνίου 1821, μεταξύ άλλων ως εξής:7

 ,τι πρ παντς λλου φοβετο  ατοκράτωρ το μήπως  Πύλη, νισχύουσα δι τς διαγωγς της τ πιχείρημα τν προταιτίων τς παναστάσεως, νομιμοποίει τν ξ ανάγκης νοπλον ντίστασιν ες ποτροπν το παντελος φανισμο το λληνικο λαο κα τς θρησκείαςν πρεσβεύει. Ο φόβοι το ατοκράτορος πραγματοποιήθησαν. [...]

      Κίνδυνοι χι λιγώτερον δεινο πείλησαν λλοτε τν Πύλην, καθ’ ος μάλιστα καιρος ξωτερικοί πόλεμοι πεκαθίστων δεινοτέραν τν θέσιν της· κα μως οδέποτε ν τ θωμανικ ατοκρατορί γενικ προγραφ πεσεν π λόκληρον θνος, οτε τόσον ναισχύντως ξυβρίσθη  χριστιανικ θρησκεία[...]

     Βέβαιον κατ δυστυχίαν εναι, τι  Πύλη δν καταδιώκει μόνον τος ταραχοποιος κα τος παδος των, λλ λον τ λληνικν θνοςς κα ατς τς πηγς τς πάρξεώς του κα τς κ νέου παραγωγς του κα ναγκάζει τν χριστιανωσύνην ν κλέξ ν κ τν δύο:  ν μ μέν κίνητος θεατς τς ξολοθρεύσεως χριστιανικο λαο ν νέχεται κατάστασιν πραγμάτων τείνουσαν ες διατάραξιν τς ερήνηςν γόρασε δι τόσων θυσιν. [...]

     Η τουρκικ κυβέρνησις [...] ν εδοποιηθ π το νν τι καθίσταται φανερ πολέμιος πρς λον τν χριστιανικν κόσμοντι νομιμοποιε τν δίαν περάσπισιν τν λλήνων πολεμούντων ες αποφυγν τς φεύκτου φθορς των.

Είναι αξιοσημείωτο, ότι τό 1821, διά τού εν λόγω τελεσιγράφου, οι εξεγερθέντες ραγιάδες ανεγνωρίσθησαν για πρώτη φορά ως εμπόλεμο έθνος, και μάλιστα ως έθνος υπό γενοκτονιακό διωγμόεπομένως έθνος που δεν είχε άλλη επιλογή παρά να προσβλέπει μόνον στη στρατιωτική βία για τήν απελευθέρωσή του και για τήν συνακόλουθη φυσική του επιβίωση.


Εν όψει εκείνου τού ερεβώδους φάσματος γενοκτονιακού αφανισμού τών Ελλήνων, ο Καποδίστριας προέβλεψε ορθώς ότι θα αποτύγχαναν (όπως και απέτυχαν τό 1821-1827) «α ποκαλούμεναι ερηνικα κα συλλογικα διαπραγματεύσεις  τν Μεγάλων Δυνάμεων μ τν Πύλην» (the so-called peaceful and collective negotiations of the Powers with the Porte)8 προς επίλυση τού Ελληνικού Ζητήματος.  Αντ΄ αυτών, ο Καποδίστριας προέβαλε ευλόγως και μετ' επιτάσεως ενώπιον τών ευρωπαϊκών ανακτοβουλίων «τν πόλυτoν νάγκην τερματισμο τν διαπραγματεύσεων κα νάληψης [πολεμικής] δράσεως» (the absolute necessity of ending the negotiations and of taking action)9 κατά τών Τούρκων.

Ναυμαχία του Ναυαρίνου 

Αμέσως, εντός διμήνου, μετά τήν αποστολή τού υπομνήματός του προς τόν Τσάρο Νικόλαο Α΄, ο Καποδίστριας άρχισε τήν επί 6μηνο επική και συνάμα λυσιτελή εθνοαπελευθερωτική του περιοδεία απ' άκρου εις άκρον στην Ευρώπη τό 1827, προκειμένου να πείσει τά ανακτοβούλια τών Μεγάλων Δυνάμεων για τήν επιτακτική ανάγκη μιας κοινής πολεμικής τους επέμβασης στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας ως σύμμαχοι τών προμαχούντων Ελλήνων—που τότε εμάχοντο απεγνωσμένα μόνοι κατά στόλων και στρατευμάτων από τρεις ηπείρους (Ασία, Αφρική, Ευρώπη)—με αποτέλεσμα τήν Ναυμαχία τού Ναυαρίνου (1827) και τόν Ρωσο-Τουρκικό Πόλεμο υπέρ τών Ελλήνων (1828-1829), όπως επίσης και τήν συμμαχική επέμβαση Γαλλικών στρατευμάτων στην Πελοπόννησο (1828). Όταν μάλιστα ανέλαβε ο ίδιος τά ηνία διακυβέρνησης Ελλάδος, ο Καποδίστριας επεδίωξε και επέτυχε, ως εθναρχών πολέμαρχος
10 τών Ελλήνων από τό 1828, τήν απελευθέρωση τής Ρούμελης διά τής βίας τών Ελληνικών Όπλων και επ' ουδενί δι' απευθείας11 διαπραγματεύσεων με τούς Τούρκους.12

 

Βιβλιογραφικές υποσημειώσεις

 

 John Capodistrias«Letter to the Tsar Nicholas I» (Γενεύη, 12 Δεκεμβρίου 1826): Έκδοση στην Αγγλική (μετάφρ. Dorothy Throllope) από τήν Doric Publications Ltd. (Λονδίνο 1977) σ. 109.


John Capodistrias, όππ., σσ.108, 113.

Εμμανουήλ Γ. Πρωτοψάλτης, «Ιωάννης Καποδίστριας» (Εταιρεία τών Φίλων τού Λαού: Αθήνα 1977), σ. 76.

Πρωτοψάλτης, όπ. π., σσ. 74-76.

Ιωάννης Δ. Παπακωνσταντίνου, «Ελληνικό Έπος 1821-1824», σσ. 8-104. Αναγνώσιμο και προσκτήσιμο (downloadableεδώ:

https://www.academia.edu/43587367/ΕΛΛΗΝΙΚΟΕΠΟΣ_1821_1824

Armen M. Aivazian, «The Armenian Rebellion of the 1720s and the Threat of Genocidal Reprisal» (American University of Armenia / Center for Policy Analysis: Yeveran, Armenia 1997). Αναγνώσιμο και προσκτήσιμο (downloadableεδώ:

http://hayq.org/upload/files/Armenian_Rebellion_ENG.pdf

John DPappas«Tό Ρωσικό τελεσίγραφο πολέμου κατά τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τό 1821», σσ. 117-124. Αναγνώσιμο και προσκτήσιμο (downloadableεδώ:

https://www.academia.edu/36922594/The_Philhellenic_Russian_Ultimatum_against_the_Ottoman_Empire_in_1821


John Capodistrias, όππ., σ. 114.

 

John Capodistrias, όππ., σ. 113.

10 John Capodistrias, όπ. π., σ. viii (Πρόλογος Κωνσταντίνου Τσάτσου, πρ. Προέδρου τής Ελληνικής Δημοκρατίας, εδώ:

https://www.istorikathemata.com/2020/08/ongoing-ignorant-distortions-about.html).

 

11 Προφανώς ήταν ουσιαστικώς και αισθητικώς αδιανόητο για τόν Μέγα Καποδίστρια να παρακαθήσει στο ίδιο τραπέζι διαπραγματεύσεων με τόν “αμοσταγ” Σουλτάνο Μαχμούντ Β΄.

12 Τό παρόν άρθρο είναι προσαρμοσμένο απόσπασμα τής μονογραφίας με τίτλο «Καποδίστριας  Μέγας» (54 σελίδες), που είναι δωρεάν διαθέσιμη και προσκτήσιμη (freely readable/downloadableεδώ:

https://www.academia.edu/43012120/Καποδίστριας_ο_Μέγας