“Αντίσταση ή εξαφάνιση”, το δίλημμα που έρχεται για τα ελληνικά συμφέροντα στη Μεσόγειο
Το κείμενο της ομιλίας του καθηγητή Γεωπολιτικής στην Σχολή Ευελπίδων, Κωνσταντίνου Γρίβα, στην εκδήλωση του Άρδην με θέμα: «Όχι στην μετατροπή της Ελλάδας σε τουρκικό προτεκτοράτο», είναι εξαιρετικά επίκαιρο μ’ όλα όσα αρχίζουν να συμβαίνουν γύρω μας και να μας απειλούν. Το εντοπίσαμε στην ΚΕΡΥΝΕΙΟΤΙΚΗ ΗΧΩ, με τον πολύ επιτυχημένο τίτλο: “Αντίσταση ή εξαφάνιση”…
Το κείμενο της ομιλίας:
Θα επικεντρωθώ στο κβαντικό άλμα που έχει κάνει τις τελευταίες μέρες η μορφή του διεθνούς συστήματος. Κρατώ μία επιφύλαξη, μήπως και τυχόν υπάρξουν διορθωτικές ενέργειες από πλευράς των ΗΠΑ, που δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά κρατώντας αυτή την επιφύλαξη.
Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ώρες είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου σε αυτό που θεωρούσαμε ως διεθνές σύστημα ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ. Για την ακρίβεια, ακόμα και άνθρωποι σαν και εμένα, αλλά και άλλοι συνάδελφοι, που θεωρούσαμε δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν ξεκάθαρα πολυπολικό κόσμο, και όπου οι ΗΠΑ ήταν ένας από τους ισχυρούς παίκτες στο διεθνές σύστημα, είχαμε κάνει λάθος.
Απ’ ότι φαίνεται περνάμε από ένα ολιγαρχικό πολυπολικό σύστημα σε ένα πολύ πιο πληθωριστικό. Σε ένα σύστημα μικρομεσαίων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών, Ρώσων, Κινέζων.
Κανένας εξ αυτών δεν έχει τη δυνατότητα -δεν μιλάμε πλέον για προθέσεις- να ελέγξει αποφασιστικά τα δρώμενα στον πλανήτη γενικώς και στη γειτονιά μας ειδικότερα. Έχουμε δηλαδή μία αποδιοργάνωση του διεθνούς συστήματος, όπως το γνωρίζαμε.
Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.
Πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα συνέδριο στην Ευρωβουλή, ένας Τούρκος συνάδελφος, διεθνολόγος, μου είχε πει ότι θέλουν να εξελιχθούν στην 5η δύναμη του πλανήτη.
Μετά τις ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και Ινδία. Το νούμερο 5 να είναι η Τουρκία.
Για να το επιτύχουν αυτό οι Τούρκοι «υποχρεούνται» να ελέγξουν ολοκληρωτικά και απόλυτα τον κρισιμότατης σημασίας χώρο της Α. Μεσογείου και του Αιγαίου. Και αυτό γιατί ο χώρος αυτός, η Α.Μεσόγειος γενικότερα και το Αιγαίο ειδικότερα, με βάση μία σειρά από αλλαγές που διαμορφώνονται στο διεθνές σύστημα, που είναι πάρα πολλές και δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε όλες, αναβαθμίζεται.
Ας τις παραθέσουμε απλώς: από την τήξη των αρκτικών πάγων και το άνοιγμα του Αρκτικού Κύκλου στη ναυσιπλοΐα μέχρι την περιβόητη BRI (Belt Road Initiative), που είναι ο νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας, διαμορφώνεται ένας νέος πλανήτης μέσα στον πλανήτη.
Ένα υποσύστημα κέντρο του οποίου είναι το Αιγαίο και ευρύτερα η Α. Μεσόγειος, αυτό φαίνεται και γεωγραφικά. Παραφράζοντας λοιπόν τον Χάλφορντ Μακίντερ, όποιος ελέγξει αυτή την περιοχή βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ένας από τους κυρίαρχους του πλανήτη.
Άρα λοιπόν, είναι δεδομένο ότι μία Τουρκία που έχει τεράστιες αυτοκρατορικές βλέψεις, βλέπει ότι το διεθνές σύστημα αποσαθρώνεται και προκύπτει ένα παράθυρο ευκαιρίας, ωσότου αναδιατυπωθεί η νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική. Είναι δεδομένο ότι θα επιχειρήσει και ήδη το κάνει να ακρωτηριάσει γεωπολιτικά την Ελλάδα και να εξαφανίσει γεωπολιτικά την ΚΔ.
Όλα τα υπόλοιπα, περί στοχοθετήσεων και τακτικισμών των ΗΠΑ, είναι απλώς δικαιολογίες. Οι ΗΠΑ επαναδιατυπώνουν τη στρατηγική τους. Θέλουν να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση της Κίνας, κατανοούν ότι δεν μπορούν να τα βάλουν με τους πάντες και θέλουν να αφήσουν τοποτηρητές στον πλανήτη και να αποσυρθούν από όπου δεν έχουν άμεσο συμφέρον.
Ωστόσο, πυρήνας αυτού που λέγαμε μονοπολικός κόσμος, δηλ. της αντίληψης περί απόλυτης κυριαρχίας των ΗΠΑ, ήταν το γόητρο των ΗΠΑ. Μία φαντασιακή κατασκευή, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο του συρμού, ότι οι ΗΠΑ μπορούν να ελέγξουν όλο τον πλανήτη.
Αυτό δεν αποτελεί προϊόν παρθενογένεσης, η Τουρκία ξεκίνησε να αποδομεί αυτή την αντίληψη εδώ και αρκετό καιρό, με σημαντικότερη ενέργεια την επιδεικτική έλευση των S-400 στην Τουρκία. Μπορούσε να γίνει πολύ πιο διακριτικά, αλλά δεν το προτίμησαν. Ήταν η πράξη διακήρυξης της ανεξαρτησίας της Τουρκίας από τη δυτική αρχιτεκτονική. Μία πράξη που έμεινε ατιμώρητη.
Έχουμε μία Τουρκία που επιδεικτικά δηλώνει ότι κάνει ό,τι θέλει και αγνοεί τις εντολές τόσο από τους Αμερικανούς και φυσικά από τους Ευρωπαίους, που δεν έχουν στρατηγική για την
περιοχή. Έχουμε λοιπόν έναν αποσαθρωμένο κόσμο, όπως θα έλεγε και ο Κίσινγκερ, μέσα στον οποίο έχουμε και μία τρομακτικά φιλόδοξη Τουρκία.
Βέβαια, η φιλοδοξία αυτή αποτελεί σε μεγάλο βαθμό προϊόν των δομικών της αδυναμιών. Είναι μία φυγή προς τα εμπρός.
Προσπαθεί, δηλαδή, για ένα αυτοκρατορικό μέλλον να καθυποτάξει τα αντιφατικά στοιχεία της ταυτότητάς της σε έναν ενιαίο σκοπό, προκειμένου να μην αναπτυχθούν κεντρόφυγες τάσεις.
Αλλά μέχρι στιγμής το καταφέρνει: Ο Ερντογάν και το AKP συγκεντρώνουν την τουρκική πλειοψηφία γύρω τους.
Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στη Συρία. Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν στρατιωτικά. Ανεξαρτήτως όμως αποτελέσματος, έχουν ήδη καταφέρει να προβάλλουν τον εαυτό τους ως αυτόφωτο και αυτόνομο πόλο ισχύος πρώτης γραμμής στο διεθνές σύστημα και να ταπεινώσουν τις ΗΠΑ.
Παρεμπιπτόντως δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στο ιδιόρρυθμο πρόσωπο του προέδρου Τραμπ. Δεν μπορούμε να λέμε από τη μία ότι στις ΗΠΑ δεν κυβερνάει ο πρόεδρος, αλλά υπάρχει ένα βαθύ κράτος που ελέγχει τα πράγματα. Και από την άλλη να λέμε ότι ο Τραμπ κάνει ό,τι θέλει, κι αν ήταν ένας άλλος πρόεδρος, π.χ. ο Ρήγκαν, δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα.
Είναι δεδομένο ότι ο Τραμπ προσπαθεί μέσω της ιδιορρυθμίας του, να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα και να καταφέρει να τραβήξει τις ΗΠΑ μακριά από τις περιοχές εκείνες που θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουν πια αυξημένη παρουσία, χωρίς να υποστεί μεγάλο πλήγμα το γόητρό τους. Πράγμα όμως που δεν καταφέρνει.
Αυτή η παραδοχή έχει μεγάλη σημασία για μας. Διότι, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, ολόκληρη η εθνική στρατηγική, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι αυτή η καρικατούρα που υπάρχει στην Ελλάδα, θεωρούσε ότι το σύστημα στην περιοχή μας ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Άρα, αν μη τι άλλο, έχουμε εξασφαλισμένο τον πυροσβεστικό ρόλο των ΗΠΑ σε περίπτωση που συμβεί μία στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Και, εν πάση περιπτώσει, επειδή η Τουρκία γίνεται το «κακό παιδί» της περιοχής, οι ΗΠΑ ή κάποιος άλλος παίκτης θα την τιμωρήσουν.
Φτάσαμε με βάση αυτή τη λογική, επειδή και το ελληνικό σύστημα εξουσίας δεν δέχεται την πολυπολική φύση του διεθνούς συστήματος (έχει μείνει σε έναν παρελθόντα χρόνο, όπου τα πάντα ελέγχονταν από τις ΗΠΑ) να εγκλωβιστούμε. Έχουμε εγκλωβιστεί σε μία εθνική στρατηγική η οποία προέβλεπε και ακόμα προβλέπει την αυτοεξάλειψη της Ελλάδας.
Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο ταύτισης με τον αμερικανικό παράγοντα, που αν το έβλεπε ο Παναγιώτης Πιπινέλης, (ΥΠΕΞ επί Χούντας 1967-1970) θα συνιστούσε στην εθνική ελίτ να συγκρατηθεί, να μην ταυτίζεται τόσο με τους Αμερικανούς.
Και δεν είναι μόνο η ταύτιση, αλλά ότι δεν έχει δημιουργηθεί ούτε ένα πλέγμα συνεργασιών με τις ΗΠΑ, που θα ήταν κάτι το συζητήσιμο. Είναι η λογική ότι εξαφανιζόμαστε ως γεωπολιτικός δρων στην περιοχή και περιμένουμε ότι διά της αυτοεξάλειψής μας θα εμφανιστεί κάποιος μεγάλος παράγοντας για να αναχαιτίσει την επεκτατική Τουρκία.
Αυτό είναι χειρότερο από φαντασίωση. Είναι ως να περιμένουμε ότι θα έρθουν οι εξωγήινοι να μας βοηθήσουν. Είναι τέτοιου επιπέδου στρατηγική ανάλυση. Άρα, έχουμε ενώπιον μας μία νέα Τουρκία, που εδώ και μερικές μέρες έχει αποδείξει ότι είναι πολύ πιο φιλόδοξη και επιθετική από ό,τι πιστεύαμε -ακόμα και άνθρωποι σαν και μένα- και λειτουργεί μέσα σε ένα διεθνές σύστημα που αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο αργό από ό,τι πιστεύαμε.
Βρισκόμαστε και οι 2 χώρες σε ένα γεωγραφικό σημείο του πλανήτη, επειδή δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τη γεωγραφία, η κυριαρχία του οποίου είναι κρισιμότατης σημασίας για την παγκόσμια κυριαρχία στο μέλλον. Ταυτοχρόνως, η Τουρκία δια αυτής της ενέργειας δείχνει ότι ομογενοποιεί την εξωτερική της πολιτική με πυρήνα τη στρατιωτική προβολή ισχύος. Δηλαδή, λέει και δείχνει ότι τα προβλήματα της με τους γείτονες θα τα λύνει διά των όπλων. Να πούμε και 2 πράγματα για τη διαρκή επίκληση στο διεθνές δίκαιο. Αυτή τη στιγμή η στοχοθέτηση της Τουρκίας -δεν ξέρω αν θα το καταφέρει- δεν είναι απλά μία στρατιωτική δράση στη Συρία, αλλά να κάνει μία μαζικής κλίμακας εθνοκάθαρση. Αυτό που αναμένεται να συμβεί είναι το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας από τη σφαγή των Τούτσι από τους Χούτου στη δεκαετία του ’90.
Η ανύπαρκτη διεθνής κοινότητα, οι υποτιθέμενοι μεγάλοι παίκτες του διεθνούς συστήματος είτε κάνουν κάποιες ρητορικές καταδίκες ή δεν μιλούν καθόλου. Αν λοιπόν μία κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου ουσιαστικά μένει ατιμώρητη, υπάρχει κανείς που πιστεύει ακόμα ότι θα εκφέρει ο οποιοσδήποτε ακόμα και έναν λόγο συμπάθειας για την ΑΟΖ του Καστελόριζου; Αυτά είναι εκτός πραγματικότητας. Άρα, είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν πολύ εχθρικό κόσμο με έναν πολύ εχθρικό γείτονα, πολύ φιλόδοξο και είμαστε εντελώς μόνοι μας.
Αν θέλουμε λοιπόν να ξεκινήσουμε μία ρεαλιστική αντιμετώπιση της Τουρκίας πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτήν τη ρεαλιστική ανάλυση. Βέβαια, φοβάμαι ότι οι ελληνικές ηγετικές δυνάμεις παθαίνουν αναφυλαξία, όταν τους λες ότι πρέπει να λειτουργήσουν εθνικά και ανεξάρτητα. Γιατί θέλουν να έχουν πάντα κάποιον πάνω από το κεφάλι τους.
Το μόνο που συζητούν είναι το ποιος θα είναι ο αφέντης πάνω από το κεφάλι τους. Θα μπορούσαν να συζητήσουν να είναι οι Ρώσοι ή οι Κινέζοι, αλλά δεν διανοούνται την εθνική ανεξαρτησία και ότι θα λειτουργούμε με βάση τα εθνικά μας συμφέροντα.
Αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως για τις ελληνικές πολιτικές ελίτ.
Φοβάμαι ότι το επόμενο στάδιο στην αμερικανολαγνία είναι η τουρκολαγνία. Θα φτάσουν στο σημείο να μας πουν, ότι αφού η Τουρκία είναι ο φυσικός ηγεμόνας της περιοχής, να ακολουθήσουμε αυτούς, αφού δώσουμε ως αντάλλαγμα ένα κομμάτι της χώρας. Αν δεν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, που δεν είμαι σίγουρος ότι δεν θα φτάσουμε, τότε ο δρόμος που μας μένει είναι η επιλογή των προγόνων μας: «Ελευθερία ή Θάνατος».
Αλλά όχι με τη λογική των προγόνων μας, που μπορούσαν να επιλέξουν τη σκλαβιά, αλλά που προτιμούσαν τον θάνατο. Εμείς έχουμε 2 απλές επιλογές, ή η Ελλάδα θα επαναδιεκδικήσει τον εαυτό της ως ανεξάρτητο μέγεθος μέσα στο διεθνές σύστημα ή, πολύ απλά, θα υποστεί τόσο μεγάλο και βίαιο γεωπολιτικό ακρωτηριασμό και θα καταστραφεί.
