Αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί ή δεν θέλει να αναλάβει το κόστος της υπεράσπισης του εθνικού συμβόλου στην καρδιά του Αιγαίου, ας μην τα ρίχνει στους ιδιώτες
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Γράφω και ξαναγράφω ότι η γεωμορφολογία στο Αιγαίο είναι τέτοια, που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την αποστολή φύλαξης του ελληνικού Αρχιπελάγους. Κανενός κράτους οι ένοπλες δυνάμεις δεν θα ήταν σε θέση να παίζουν «κλέφτες κι αστυνόμους» με επίδοξους εισβολείς σε χιλιάδες νησιά, μεγάλα, μικρά και λιλιπούτεια, στη συντριπτική τους πλειονότητα ακατοίκητα. Αυτό δίνει, άλλωστε, την ευκαιρία στους απέναντι να εκπονούν αμέτρητα σενάρια επιθετικών ενεργειών χαμηλής κλίμακας, εκβιάζοντας μια ελληνική απάντηση που μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένη σύρραξη
Η αντικειμενική αδυναμία, όμως, δεν είναι δυνατόν να συνιστά ημιεπίσημη παραδοχή απώλειας εθνικής κυριαρχίας, ακόμη και σε περιοχές που δεν φαίνονται... ούτε με κιάλια από τα παράλια της Τουρκίας.
Μια ματιά στον χάρτη να ρίξετε, θα καταλάβετε τι εννοώ. Δεν είμαι από αυτούς που ενθουσιάζονται με την ιδέα να σκορπάμε γαλανόλευκες σε κοντάρια και να τις αφήνουμε στην τύχη τους. Αλλά, αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί (ή δεν θέλει) να αναλάβει το κόστος της υπεράσπισης του εθνικού συμβόλου στην καρδιά του Αιγαίου, ας μην τα ρίχνει στους «ιδιώτες».
Η λύση είναι απλή: Να μαζευτούν οι «υπεύθυνοι» κοινοβουλευτικοί ταγοί του «συνταγματικού τόξου» και να νομοθετήσουν την απαγόρευση έπαρσης ή ανάρτησης σημαίας σε δημόσιο χώρο χωρίς άδεια από τις κατά τόπους Αρχές (αστυνομικές, λιμενικές, στρατιωτικές κ.λπ.). Τολμούν να το κάνουν; Ασφαλώς και όχι, γιατί θα τους πάρει ο κόσμος με τις ντομάτες και θα τρίζουν τα κόκαλα της μακαρίτισσας της κυράς της Ρω.
Ντε φάκτο, βέβαια, αυτό έχει επιβληθεί στα Ίμια και σε κάποιες άλλες παραμεθόριες στρατιωτικοποιημένες περιοχές. Από πού κι ως πού όμως οι Φούρνοι και το νησιωτικό τους σύμπλεγμα, μια ανάσα από την Ικαρία, ιδιαίτερη πατρίδα της συζύγου του σημερινού υπουργού Άμυνας, έγιναν… παραμεθόριος περιοχή;
Τα παιδιά που έκαναν την υποτιθέμενη «απερισκεψία» έχουν μεγαλώσει εκεί. Θεωρούν τα νησάκια αυτά σπίτι τους. Και ούτε ποτέ είδαν κάποιον από τις τουρκικές ακτές, 22 ναυτικά μίλια μακριά, να τους κοιτάζει στραβά επειδή κάνουν βουτιές στα γαλανά νερά του Ανθρωποφάγου. Γι' αυτό και δεν πίστεψαν ότι θα έρθει κάποιος από απέναντι να τους πάρει τη σημαία. Λάθος τους; Ωραία. Αλλά τότε να ετοιμαζόμαστε για νυχτερινές αποβάσεις απρόσκλητων και στις... Κυκλάδες.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι Τουρκαλάδες που σήμερα κομπάζουν, άρπαξαν ένα ωραίο βράδυ τη σημαία από το μικρότερο νησάκι του συμπλέγματος. Δεν παίρνω κι όρκο ότι αυτό δεν έγινε, γιατί δεν θέλω μεθαύριο να δω κανένα βίντεο από κάμερα νυχτερινής λήψης που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς τους.
Όμως είπαμε. Κλέφτες κι αστυνόμους δεν μπορούμε να παίζουμε γιατί το Αιγαίο είναι απέραντο. Και δεν αποτελεί πολεμικό κατόρθωμα των απέναντι μία τέτοια επιχείρηση που θυμίζει «ντου κλεφτοκοτάδων» σε αφύλαχτο μαντρί.
Πλην όμως η περίπτωση των Φούρνων δεν είναι ανάλογη με αυτή των Ιμίων, επιτρέψτε μου να επιμείνω. Αν αρχίσει η αμφισβήτηση με καταδρομικές επιχειρήσεις θαλασσοδαρμένων βράχων που δεσπόζουν στην καρδιά του Αιγαίου, όπως π.χ. οι Καλόγεροι, ζήτω που καήκαμε.
Οι διατάξεις της Λωζάννης δεν επιδέχονται καμία παρερμηνεία. Κατονομάζεται, δεν κατονομάζεται, οποιαδήποτε λωρίδα στεριάς βρίσκεται έξω από μία νοητή περίμετρο 3 μιλίων των τουρκικών ακτών ανήκει στην Ελλάδα. Τελεία και παύλα.
Στα Ίμια, με το θράσος που τους διακρίνει, θα μπορούσαν να πουν «συγγνώμη, δεν μετρήσαμε σωστά, ελάτε να ξαναμετρήσουμε». Τι δουλειά όμως έχουν οι Φούρνοι με τη μεθόριο;
Έγραφα τις προάλλες ότι ο «σουλτάνος» μπορεί να είναι τρελός, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που στην Ελλάδα περιγράφεται με μία λέξη που αρχίζει από «μι» και τελειώνει σε σίγμα τελικό. Δεν θα διακινδυνεύσει, σε αρχική φάση τουλάχιστον, «ντου» σε κατοικημένο ελληνικό νησί, αφού υπάρχουν άλλα 4.000 ακατοίκητα. Θα μας τηγανίζει όμως με τέτοιου είδους «αμφισβητήσεις» μέχρι εμείς να χάσουμε πρώτοι την ψυχραιμία μας.
Όσο βλέπει την πολιτική ηγεσία της χώρας μας μπόσικη τόσο θα απλώνει τη χερούκλα του μακρύτερα από τις ακτές όπου πλένουν τα πόδια τους οι Οθωμανοί υπήκοοί του. Και αυτό το καλαμπούρι δεν θα σταματήσει μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα του κόψει το χέρι. Έως τότε οι πολιτικοί μας θα μπορούν να αυτοεξευτελίζονται μεταθέτοντας τις ευθύνες για τη δική τους συλλογική ανεπάρκεια στους… άφρονες πολίτες που βάζουν την ελληνική σημαία ακόμη και στο μπαλκόνι του σπιτιού τους…
Δημοκρατία
