Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ !!!

«ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΗΝΕΩΚΤΑΙ
ΟΙ ΒΟΥΛΟΜΕΝΟΙ ΑΘΛΗΣΑΙ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ...»

Αικατερίνης ΑντωνιάδουΘεολόγου - Πολιτικού Επιστήμονος

Εξ αφορμής της ενάρξεως της Νηστείας της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και του γενικώτερου πνευματικού αγώνα των πιστών, θα θέλαμε να επισημάνουμε κάποιες ταπεινές μας σκέψεις.

Ως γνωστόν η χριστιανική ζωή των πιστών  είναι συνυφασμένη με έναν διαρκή αγώνα πνευματικό. Αγώνα δύσκολο, κοπιώδη αλλά και γεμάτο ευλογίες και χάρη από τον Δωροθέτη και Ελεήμονα Θεόν.
Τον αγώνα αυτόν δεν τον επιβάλλει η Ορθοδοξία, η Εκκλησία μας, η Πίστη μας και βεβαίως ο Δημιουργός μας Θεός. Ο αγώνας αυτός είναι βίωμα καθημερινό του χριστιανού, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την πεπτωκυία φύση του ανθρώπου, μετά την ολέθρια παρακοή των Πρωτοπλάστων και εξαρτάται καθοριστικά από την ελευθερία που του έδωσε ο Θεός για καλή ή κακή χρήση του αυτεξουσίου του.

Η παρακοή του τον οδήγησε στην μεγάλη Πτώση και στην έξοδό του από τον Παράδεισον. Ο πνευματικός αγώνας, χάρη στην συγκλονιστική Σταυρική Θυσία του Χριστού, μπορεί να τον οδηγήσει στην πρότερη ευτυχία που θα είναι αέναη και ασύλληπτη στον ανθρώπινο νου.

Το Προπατορικό αμάρτημα μας έκανε επιρρεπείς στα πάθη και ενδοτικούς στις αδυναμίες μας, ευάλωτους στις επιθέσεις του Διαβόλου και στις σύγχρονες σειρήνες του κόσμου τούτου.
Σκοπός λοιπόν αυτού του αγώνα είναι να ξαναβρούμε τον "χαμένο Παράδεισο", αυτόν που απωλέσαμε εξαιτίας της κακής χρήσης της ελευθερίας μας. Είναι να γίνουμε και μεις Άγιοι όπως μας το ζήτησε ο ίδιος ο Κύριός μας «άγιοι γίνεσθε, καθώς εγώ Άγιος ειμί...».

Στον δύσκολον αυτόν αγώνα όμως, έχουμε πολλούς συμμάχους και κυρίως συμμάχους με υπερφυσική δύναμη.

Καταρχήν τον φύλακα Άγγελό μας, ο οποίος, μετά την είσοδό μας στο σώμα της Εκκλησίας με το θείο Βάπτισμα, μας προστατεύει κάθε στιγμή και ώρα από κάθε κίνδυνο, ορατό και αόρατο. Έχουμε και αλάνθαστη πυξίδα και οδηγό που είναι ο Λόγος του Θεού όπως εμπεριέχεται στα Θεόπνευστα βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, και την διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων μας.

Η Νηστεία, η Προσευχή, η Μετάνοια, η Μελέτη και προπάντων η Ταπείνωσις είναι ισχυρά εργαλεία που διαθέτουμε για τον αγώνα αυτό. Ταυτόχρονα όμως είναι και καρποί και θησαυροί πολύτιμοι του αγώνα αυτού.

Όμως η διαρκής αυτή προσπάθεια του Χριστιανού δεν συνοδεύεται μόνον από πνευματικές νίκες, αλλά και από πτώσεις που αρκετές φορές είναι μεγάλες. 
Μεγάλη όμως εν προκειμένω αξία έχει αυτό που λέει ο μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και διακατέχει όλο το πνεύμα της Πίστεώς μας, ότι:  «το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν διαβολικό...».

Δηλαδή το να πέφτει κάποιος σε οποιοδήποτε αμάρτημα μικρό ή μεγάλο είναι ανθρώπινο, διότι "ουδείς αναμάρτητος". Το να παραμένει όμως σ’αυτή την πτώση και να μην προσπαθεί να ξεφύγη, ούτε να αγωνίζεται να σηκωθή, τότε αυτό είναι διαβολικό. 

Όπως ασφαλιστική δικλείδα για την αποφυγή πτώσεων είναι η ταπεινοφροσύνη, έτσι λυτρωτική πορεία για την κάθαρση από τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες μας είναι η διαρκής μετάνοια. Μόνον η πραγματική μετάνοια μπορεί να μας προετοιμάσει να δεχθούμε τον Χριστό μέσα μας αλλά και να μας γεμίσει ελπίδα ότι θα απολαύσουμε και εμείς τα ουράνια αγαθά που ετοίμασε ο Θεός για τα παιδιά Του, προ πάντων των αιώνων, από καταβολής κόσμου.

Σ’ αυτόν τον καθημερινό "αγώνα δρόμου" που καλείται εκ των πραγμάτων να συμμετέχει ο σύγχρονος άνθρωπος που διακατέχεται από πνευματικές ανησυχίες, θα πρέπει να προσέξει δύο μεγάλες παγίδες , όπως μας τονίζουν οι Άγιοι Πατέρες μας, που αποτελούν συμπληγάδες πέτρες, κυριολεκτικά· την Απελπισία από την μια και την Επανάπαυση από την άλλη.

Και αν θυμηθούμε τον Πατερικό λόγο πως σε όλα τα πράγματα «τα άκρα των δαιμόνων εισίν», καταλαβαίνουμε γιατί ο μισόκαλος Διάβολος προσπαθεί να "ρίξει" όσους αγωνίζονται, ή στο άκρο της Απελπισίας ή στο άλλο άκρο,του Εφησυχασμού.

Εμείς στη θέση των δύο αυτών άκρων να τοποθετήσουμε την Αγωνιστικότητα. Μια αγωνιστικότητα που να ενισχύεται από την ακλόνητη πίστη στην εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια, που να διανθίζεται και να στολίζεται από την αρετή της Ταπεινώσεως, που τόσο αρεστή είναι στον Θεό, και που να διαποτίζεται από την άσβεστη ελπίδα πως ο καθένας μας, όσο αμαρτωλός κι αν είναι, χάρη στο ατέλειωτο Έλεος του Θεού, θα καταφέρει να γίνει μέτοχος των Ουρανίων αγαθών, της ατέλειωτης χαράς δίπλα στον Χριστό.

Ας συνειδητοποιήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε ως Χριστιανοί· όλοι σήμερα πασχίζουν και τρέχουν από το πρωΐ ως το βράδυ, αγωνίζονται να πετύχουν και να κερδίσουν πράγματα που τις περισσότερες φορές αποβαίνουν μάταια και πρόσκαιρα.

Ο δικός μας αγώνας όμως ούτε μάταιος είναι ούτε άκαρπος γιατί έχει ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ, έπαθλο ουράνιο και ΑΙΩΝΙΟ. Αγωνιζόμαστε εδώ ελάχιστα χρόνια για να κερδίσουμε αγαθά ΑΙΩΝΙΑ, που δεν θα έχουν τέλος.

Ας μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ... Και ο προσωπικός σταυρός του καθενός θα φαντάζει πραγματικά ελαφρύς και δυσανάλογα μικρός μπροστά στις ευλογίες του Ουράνιου Πατέρα μας, αφού «χρηστός ο ζυγός και το φορτίον μου ελαφρύ...»  όπως λέγει ο ίδιος ο Κύριός μας σε όλους εκείνους που θα θελήσουν εκούσια και συνειδητά να τον ακολουθήσουν.

Έφθασε λοιπόν και πάλιν ο καιρός, αδελφοί μου!

«Έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή, η κατά δαιμόνων νίκη, η πάνοπλος εγκράτεια, η των αγγέλων ευπρέπεια, η προς Θεόν παρρησία…».

Και βέβαια για όσους επιθυμούν: «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της Νηστείας αγώνα∙οι γαρ νομίμως αθλούντες δικαίως∙ και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την Πίστιν, και ως θώρακα την Προσευχήν και περικεφαλαίαν την Ελεημοσύνην∙ αντι μαχαίρας την Νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα τον αληθινόν κομίζεται στέφανον παρά Παμβασιλέως Χριστού, εν ημέρα της Κρίσεως». (Δοξαστικόν των Αίνων του Όρθρου της Κυριακής της Τυρινής)

ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΤΟ!