Η προσφυγική κρίση και η ασφάλεια του κράτους
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
Η προσφυγική κρίση αποτυπώνει τη διαδρομή και το πλαίσιο μιας ανθρώπινης τραγωδίας ενός σύγχρονου δράματος μετακινούμενων πληθυσμών, οι οποίοι σε συνθήκες εξαθλίωσης, πόνου και εγκατάλειψης, κυρίως όμως απόλυτης αβεβαιότητας για το μέλλον, βρίσκονται σε πορεία αναζήτησης, όχι πατρίδας, αλλά εστίας φιλοξενίας και προσφοράς συνθηκών επιβίωσης, έτσι ώστε να ελπίζουν πως θα βιώσουν το παρόν, προσδοκώντας στο μέλλον.
Οι ανθρώπινες διαδρομές των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, που από την Τουρκία έρχονται στη χώρα μας, έχοντας στον νου μόνο την πορεία προς τη Δύση και την Ευρώπη βρίσκουν στο τέλος της ελληνικής διαδρομής, δηλαδή στα σύνορα, κλειστές τις πόρτες της Ευρώπης, το τέλος της προσδοκίας ενός ασφαλέστερου και, όπως οι ίδιοι το αντιλαμβάνονται, καλύτερου μέλλοντος. Η Ευρώπη δεν θέλει τους πρόσφυγες, αρνείται τις αξίες της, απαλείφει αρχές και θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχθηκε ως ιστορία, ως πολιτισμός, ως πολιτική ενός κόσμου διαφορετικού από τους άλλους, ενός κόσμου του πολιτισμού και του ανθρωπισμού.
Έμειναν στην Ελλάδα που δεν το επιθυμούν. Όσο και αν ηχεί παράξενα και εν πολλοίς ανεξήγητα, αρνούνται την Ελλάδα ως χώρα παραμονής, δεν θέλουν να ζήσουν στην Ελλάδα της ιστορίας, του πολιτισμού, του ήλιου, του φωτός και της θάλασσας. Η μόνη εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε στο ότι αυτοί οι διωκόμενοι, εξαθλιωμένοι, φοβισμένοι και ανασφαλείς άνθρωποι, που έρχονται από τον χώρο και την χώρα καταστροφής, είναι γιατί έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα της Ευρώπης, της ευημερίας και του πλούτου, της προοπτικής για οικονομική άνοδο και ανέλιξη επαγγελματική, όλα αυτά ως παράσταση, που είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εκτός πραγματικότητας.
Δεν γνωρίζουν τη μοναξιά της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, της μηχανοποιημένης και ψυχρής αποστασιοποιημένης σχέσης των ανθρώπων, της ανεργίας, της αγωνίας και του φόβου για την επιβίωση, δεν έχουν σκεφθεί πως οι άνθρωποι που ζουν στην Ευρώπη, σε αυτήν ακόμη την Βόρεια Ευρώπη της ευημερίας, έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν έχουν σκεφθεί πως η μέχρι τούδε ζεστασιά της φιλόξενης Ελλάδας δεν είναι προϊόν δουλοπρέπειας, αλλά ιστορικής επιταγής ενός μεγάλου πολιτισμού, ο οποίος βασίζεται στον Ξένιο Δία και τη μορφή του ικέτη στη διαδρομή της ελληνικής ιστορίας. Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει δεν είναι ότι δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. Είναι ότι δεν κατανοούν πως η Ευρώπη δεν τους θέλει, δεν επιθυμεί πρόσφυγες, διότι ακριβώς η ξενοφοβία και η απουσία της ετερότητας είναι πλέον εμφανής παντού.
Η ελληνική κοινωνία βιώνει, όμως, ταυτόχρονα, συμπεριφορές αυθάδειας και αγριότητας από προσφυγικές ομάδες, οι οποίες εκδηλώνουν συμπτώματα ανομίας και παραβίασης του νόμου της χώρας που τους φιλοξενεί, που δείχνουν με αυτόν τον τρόπο πως δεν σέβονται, ούτε τη χώρα, ούτε τη φιλοξενία. Διότι εκείνο που οφείλουν να κάνουν είναι να ακολουθήσουν τις οδηγίες των ελληνικών Αρχών και να εγκαθίστανται εκεί που προβλέπει το σχέδιο της χώρας για να τους φιλοξενήσει. Είναι ακατανόητο το γεγονός ότι καταλαμβάνουν δρόμους και σιδηροδρομικές γραμμές, εμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση και επικοινωνία των ανθρώπων, αλλά και των αγαθών, την οικονομική ζωή εντός και εκτός Ελλάδος, διότι δεν τους δέχονται οι Ευρωπαίοι, η Ευρώπη έχει κλείσει τις πύλες εισόδου στις χώρες της.
Η συμπεριφορά αυτή ανομίας και προκλητικής παρανομίας όφειλε και οφείλει να αντιμετωπιστεί από την Ελληνική Αστυνομία και τις δυνάμεις ασφάλειας της χώρας και προληπτικά και κατασταλτικά. Η Αστυνομία συνταγματικά έχει το προνόμιο της άσκησης νόμιμης βίας. Εάν οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης παρανομήσει, υφίσταται το κόστος που προβλέπει ο νόμος. Η σύλληψή του και η φυλάκισή του αποτελεί άσκηση νομιμοποιημένης βίας. Δεν μπορούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που φιλοξενούνται σε αυτήν τη χώρα να καταχρώνται της φιλοξενίας του κράτους και του λαού, της αλληλεγγύης της χώρας και να συμπεριφέρονται ωσάν να πρόκειται για ανθρώπους που είναι πάνω από τον νόμο, τον οποίο υποχρεούνται να σέβονται.
Οι αυθαίρετες αυτές συμπεριφορές οδηγούνται σε ανεπιθύμητες, απρόβλεπτες και απρόσμενες καταστάσεις συγκρούσεων με την κοινωνία και τον ελληνικό πληθυσμό, που τους αγκάλιαζε εξαρχής και τους έδειξε απέραντη αλληλεγγύη. Φυσικά και δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες το ίδιο, αλλά εάν δεν υπάρξει μια ταχύτατη επέμβαση που να τους υποχρεώσει να προσαρμοστούν στα ελληνικά θέσμια, τους νόμους και τους κανόνες που διέπουν και ρυθμίζουν τη συμβίωση των πολιτών και τη συγκρότηση του συλλογικού υποκειμένου σε αυτήν τη χώρα, ίσως τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες να είναι πλέον αργά και να βιώνουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Η Κύπρος δεν βιώνει σήμερα συνθήκες άναρχης λειτουργίας κοινωνικών ομάδων, που να μην εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο και να λειτουργούν, είτε αποξενωμένα είτε συγκρουσιακά με την κοινωνία, γιατί ακριβώς πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα, που έχει εδραιώσει ένα ώριμο πλαίσιο εσωτερικής ασφάλειας σε πολλά επίπεδα της ελεύθερης πατρίδας, το οποίο αποτελεί και τεράστια κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών, ακόμη και υπό συνθήκες κατοχής.
Αυτήν την ικανότητα της μικρής χώρας να είναι σε θέση να διασφαλίζει τη λειτουργία των θεσμών κατά τρόπο ακώλυτο, το πολίτευμα με υψηλές δημοκρατικές επιδόσεις και την εσωτερική ασφάλεια της χώρας να την εμπεδώνει χωρίς τη στέρηση ελευθερίας, το επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά, οφείλει η πολιτική ηγεσία να μην την διακινδυνεύσει στο πλαίσιο ενός διαγραφόμενου πολιτικού συνεταιρισμού με την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο, που ελέγχεται από την Τουρκία και που θα οδηγήσει τη μεγαλόνησο σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες, ακριβώς γιατί δεν έχουμε καμία πολιτιστική ή πολιτικοφιλοσοφική συγγένεια και σχέση με αυτούς που ελέγχουν την κατεχόμενη πατρίδα.
Είμαστε υποχρεωμένοι άνευ εταίρου να διαφυλάξουμε και να ενισχύσουμε, να ενδυναμώσουμε και να αναπτύξουμε οικονομικά και σε κάθε επίπεδο, από την ασφάλεια έως την πολιτική και την οικονομία, τον πολιτισμό και την οικολογία, αυτήν τη μικρή ιστορική μήτρα των θαυμάτων, κυπριακή πατρίδα.
icmu.nyc
