Κάποιες φορές, ο άνθρωπος είναι τόσο απασχολημένος με την ανατροφή των προσωπικών του φόβων κι ανασφαλειών που αδυνατεί να διακρίνει και να εκτιμήσει την ευτυχία που τον περιτριγυρίζει.
Ρίχνει το φταίξιμο της μοναξιάς του στην άδικη του μοίρα και αρνείται να αναμετρηθεί μια και καλή με τους προσωπικούς του δαίμονες. Αποξενώνεται ψυχικά και απωθεί τα ένστικτα της καρδιάς του.
Ένας τέτοιος άνθρωπος όση θέληση ή δύναμη κι αν νομίζει πως κατέχει, βαδίζει με μια αντίληψη καθοδηγούμενη από εικονική σοφία.
Απορρίπτει την κάθε εξέλιξη γιατί είναι τυφλός και καταδικασμένος να ζει μέσα στα ίδια του τα δεσμά.
Αρέσκεται να παραιτείται απ'τη μάχη της πνευματικής απελευθέρωσης, αναπτύσσει συνεχώς την αδρανή και αποπνικτική του στάση ζωής και καθησυχάζει τη συνείδηση του ρίχνοντας τις ευθύνες της δυστυχίας του στη σκληρότητα των εξωτερικών παραγόντων.
Ένας τέτοιος άνθρωπος κρύβει έναν παγωμένο ήλιο μέσα του και μόνο αν καεί μέσα στην ίδια του φωτιά, βιώνοντας το βάναυσο χάδι της αλήθειας του, θα ισοπεδώσει την ψεύτικη ταυτότητα του εγωκεντρικού του εφιάλτη.
Μόνο τότε θα είναι πραγματικά έτοιμος να δεχτεί όσα οραματίζεται, να λάβει όσα αξίζει και να βρει τη μαγεία στην κάθε στιγμή που θεωρούσε άχρηστη, δεδομένη ή απλή. Μόνο αν σβήσει τα σκοτάδια του θα καταφέρει να ξεπροβάλλει ζωντανός.
Εκείνος που βαδίζει πίσω απ'την αγάπη, τρέχοντας συνεχώς να προλάβει τα απρόβλεπτα βήματα και τη σκιά της είναι δούλος της ανασφάλειας του.
Αν δεν τολμήσει ποτέ να τη σηκώσει στους ώμους του, δεν θα μάθει ποτέ πως είναι να ταξιδεύεις έχοντας για συντροφιά όλα τα θαύματα του κόσμου...
Αξίζει, τελικά, να θυσιάζουμε τις πολύτιμες στιγμές μας για να ικανοποιήσουμε τις συνήθειες των ύπουλων ψευδαισθήσεων μας;
Αξίζει να καταδικάζουμε το ταξίδι της ζωής μας στο δρόμο της λήθης, χτίζοντας κάστρα-καταφύγια στα οποία γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν θα νιώσουμε 'σπίτι' μας;
Ρισκάρετε, τολμήστε, διεκδικήστε, ζήστε!
Γιατί κάποτε αυτό που θα έχει σημασία τελικά, είναι τα δώρα που κέρδισε η ψυχή κι όχι τα εμπόδια που δημιουργούσαμε με μανία για να αποτρέψουμε τις μάχες της.
Δήμητρα Μαυροματίδου
