Ἄνθρωποι δίχως Χριστόν!!!
Ανάξιοι του «έχει ο Θεός»
Εἰς τήν ἐποχήν μας ἡ ἁμαρτία ἔχει κατακλύσει τά πάντα: Πόρνοι, μοιχοί, παιδεραστές, αἱμομεῖκτες, ὁμοφυλόφιλοι, δολοφόνοι, ἔμποροι ναρκωτικῶν...
Μεταμοσχεύσεις καί ἐμπορία ζωτικῶν ὀργάνων ἀπό «ἐγκεφαλικά νεκρούς», δηλαδή ἀπό ζῶντες, ἄπειρες μητέρες παιδοκτόνες λόγῳ τῶν ἀμβλώσεων, διαφθορά, παρανομία... Ἄνθρωποι δίχως Χριστόν.
Τόν ἄνθρωπον, λέγει ὁ Ἀριστοτέλης, τόν ξεχωρίζουν ἀπό τό ζῶον δύο πράγματα, τό γέλιον καί ἡ ἐντροπή. Τό ζῶον δέν γελάει ποτέ καί δέν ἐντρέπεται διά τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν γελάει ποτέ, ρέπει πρός τήν ψυχοπάθειαν. Καί ἐκεῖνος πού δέν ἐντρέπεται διά τίποτε, ρέπει πρός τήν ἀποκτήνωσιν.
Ἡ κοινωνία μας ἀπαρτίζεται καί ἀπό κάποιους ἀνθρώπους-ἀγριανθρώπους δίχως ἐντροπήν, μέ συμπεριφορές ἀπάνθρωπες, ψυχοπαθητικές, μέ δυσεύρετα τά ὑγιῆ χαμόγελα.
Ἀκόμη καί μικρά παιδιά ὑπάρχουν, δίχως ἁγνότητα, προχωρημένα πρίν τήν ὥραν των. Εἶναι τά ἄδικα πρώϊμα ''χαϊβάνια''...
«Στρατεύματα κατοχῆς», προδοσία τῆς Πίστεως, ἐθνοκτονία, ἀφελληνισμός, ἀποδόμησις τῆς παιδείας, τῶν παραδόσεων, τῆς ἱστορίας, τῆς γλώσσης, οἰκογενειοκτονία, κοινωνική καί οἰκονομική ἐξαθλίωσις, κλπ. Τά ὄνειρα διά μίαν καλυτέραν ζωήν ἀπαγορεύονται αὐστηρῶς.
Νόμοι ἀντιρατσιστικοί, ἕνεκεν δῆθεν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἐξαιρουμένων ὅμως τῶν ἑλληνορθοδόξων δικαιωμάτων. Θεατές ἐσταυρωμένων, ἀποκεφαλισμένων, κλπ., συνανθρώπων μας, Χριστιανῶν καί μή. Ἀθλιότης! Προώθησις λαθρομεταναστῶν καί δή τοῦ Ἰσλάμ εἰς τήν Ἑλλάδα. Διδασκαλία τοῦ ἀντιχρίστου Ἰσλάμ εἰς τά Ὀρθόδοξα θεολογικά σπουδαστήρια, ἀνεγέρσεις τζαμιῶν, «ναργιλέδες» καί μύρια ἄλλα.
Ὅλα αὐτά αὐξάνονται καί πληθύνονται καί κατακυριεύουν, ἐπειδή προστατεύονται, προωθοῦνται καί νομιμοποιοῦνται διά ἀνθελληνικῶν καί ἀντιχρίστων νόμων, ἄνευ διαματυρίας, ἐλέγχου, ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος... Καί μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ἀκούγεται ἡ ἐπῳδός: '' Ἔχει ὁ Θεός''!
Ὅλα ὅμως αὐτά εἶναι ἀποτέλεσμα κυρίως τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀμετανοησίας μας. Ἄν εἴχαμε μετάνοια, θά ἔστεκαν καί τά ὑπόλοιπα εἰς τήν σωστήν των βάσιν.
Ἐπιβάλλεται νά μετανοήσωμε, ἔστω καί τήν ὑστάτην στιγμήν, τώρα δηλαδή. Καί, ἐφ᾽ ὅσον μετανοήσωμε, τότε ἀξίως νά ἐκστομίσωμε τό «ἔχει ὁ Θεός». Καί τότε θά «ἔχῃ ὁ Θεός».
