Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, «Ἡ διείσδυσις τῆς ‘Νέας Ἐποχῆς’ τοῦ Ἀντιχρίστου εἰς τήν ἐκπαίδευσιν»
ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΤΟΜΙΔΟΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014 ΜΕ ΘΕΜΑ : «Η ΔΙΕΙΣΔΥΣΙΣ ΤΗΣ ‘ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ’ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ»
Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τόμιδος κ.κ. Θεοδόσιε,
Σεβαστοί Πατέρες,
Σεβαστοί Πατέρες,
Ἀξιότιμε κ. Μαρκέλ Μποουρός,
Ἐλλογιμότατε Διευθυντά τοῦ σχολείου κ. Ἰωάν Βλαντούκα,
Ἡ «Νέα Ἐποχή». Το Οἰκοδόμημα, οἱ Βασικές ἀρχές, Προβληματική
«Νέα Ἐποχή», «New Age», «Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου». Πρόκειται γιά ὀρολογίες, πού χαρακτηρίζουν την ἐποχή μας. Πολλές φορές, ὅταν μιλᾶμε γιά τή «Νέα Ἐποχή», ὑπάρχει ἡ ἐντύπωση ὅτι ἀποτελεῖ μιά συγκεκριμένη ὀργάνωση, μέ ἀρχηγό, μέλη καί καθορισμένη διδασκαλία. Αὐτό δέν εἶναι ἀληθές. Πρόκειται γιά ἕνα κίνημα, μιά τάση, ἕνα ρεῦμα. Ἀκόμα καί «μόδα» θά μπορούσαμε νά χαρακτηρίσουμε αὐτό το φαινόμενο, πού σάν «τσουνάμι» ἔχει κατακλύσει τίς δυτικές κοινωνίες καί ἀπειλεῖ το εὐρωπαϊκό οἰκοδόμημα ἀξιῶν. Ἕνα οἰκοδόμημα, πού στηρίζεται στό ἀρχαῖο Ἑλληνικό ἰδεῶδες καί στίς ἀξίες καί τα διδάγματα του Χριστιανισμοῦ.
Οἱ βασικές ἀρχές τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἀπολύτως ξένες πρός τόν Χριστιανισμό καί τήν Ὀρθόδοξη πίστη εἰδικότερα. Ἔχουμε νά κάνουμε μέ νέα κοσμολογία, νέα ἀνθρωπολογία, νέα θεολογία καί νέα ἀντίληψη περί ἠθικῆς.
Ὡς κοσμοθεωρία ἀπαντᾶται σέ ἐξωχριστιανικές θρησκεῖες. Σύμφωνα μ' αὐτήν, ἡ ἀνθρωπότητα περνάει ἀπό συνεχή ἐναλλαγή ὁρισμένων ἐποχῶν καί δέν ἀκολουθεῖ ὁριζόντια τροχιά.
Ὁ μοντέρνος ὄρος «New Age» εἶναι παρμένος ἀπό την ἀστρολογία. Οἱ ἀστρολόγοι ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ ἥλιος καί ἡ οἰκογένεια τῶν πλανητῶν του, «περιστρέφονται γύρω ἀπό ἕνα κεντρικό ἥλιο, ὁ ὁποῖος βρίσκεται ἑκατομμύρια μίλια μακριά καί ὅτι ἀπαιτεῖται περίπου μιά περίοδος γύρω στά 26.000 χρόνια γιά νά κάνει μία περιστροφή. Αὐτή ἡ τροχιά καλεῖται Ζωδιακός κύκλος καί διαιρεῖται σέ 12 ζώδια».
Γιά νά περάσει τό ἡλιακό σύστημα ἕνα ἀπό τά ζώδια αὐτά χρειάζεται κάτι παραπάνω ἀπό 2.100 χρόνια. Αὐτός ὁ χρόνος λογίζεται ὡς μία «Κοσμική Ἐποχή» ἤ «Διανομή».
Οἱ ὀπαδοί τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἰσχυρίζονται ὅτι, κατά τήν ἐποχή τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ὁ ἥλιος μπῆκε στό ζώδιο τῶν ἰχθύων καί ἄρχισε ἡ «Ἐποχή τῶν Ἰχθύων». Ἦταν ἡ ἐποχή, πού ἔζησε ὁ Χριστός, ἡ ἐποχή τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γι' αὐτό καί τό σύμβολο τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ ἰχθύς.
Ἡ «Ἐποχή τῶν Ἰχθύων» λογίζεται ἀπό τούς ὀπαδούς τῆς New Age σάν ἐποχή περιορισμοῦ καί στενότητας. Σ' αὐτήν δῆθεν, κυριαρχοῦσαν οἱ ἐντολές, ὁ ἔλεγχος τῶν ἱερέων, ἡ δίωξη τῶν ἐλεύθερα σκεπτομένων ἀνθρώπων, ἡ ἐποχή τῶν πολέμων, τῆς ἀποικιοκρατίας, τῆς καταστροφῆς τῆς φύσεως. Αὐτή, λοιπόν, ἡ ἐποχή, κατ' αὐτούς, τελειώνει καί ἀρχίζει ἡ «Νέα Ἐποχή», ἡ «Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου»!
Βασική ἀρχή στή διδασκαλία τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἡ «ὀλιστική» θεώρηση τοῦ κόσμου. Δηλαδή, ὅτι τά πάντα ἀποτελοῦν «ἐκροές» καί ἐκφάνσεις μιᾶς ἀπρόσωπης θείας οὐσίας, μιᾶς «ὑπερσυμπαντικῆς συνειδητότητας». Οἱ ἄνθρωποι ἀποτελοῦμε πεσμένα κομμάτια αὐτῆς τῆς θείας οὐσίας, ἐνῶ ἡ βασική προσπάθεια τῶν ὄντων πρέπει νά κατατείνει στήν ἐπιστροφή στόν ὠκεανό τῆς «θείας» αὐτῆς οὐσίας. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς διδασκαλίας εἶναι ἡ θεωρία τοῦ «Κάρμα» καί τῆς μετενσαρκώσεως, τῆς ἀνακυκλήσεως των ἐποχῶν καί τῆς ἐλεύσεως διαφόρων «φωτισμένων ὄντων», πού θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν ἐξέλιξη.
Στό κέντρο αὐτῆς τῆς θεωρίας βρίσκεται ἡ διδασκαλία γιά τήν ἔλευση τοῦ νέου Μεσσίου. Κάθε ἐποχή ἔχει τόν Μεσσία της. Ἡ Ἐποχή τῶν ἰχθύων εἶχε Μεσσία τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου; Ἐδῶ περιπλέκονται τά πράγματα, ἀφοῦ ἡ «Νέα Ἐποχή» ἔχει μία ἐντελῶς διαφορετική ἀντίληψη περί τοῦ τί εἶναι Μεσσίας, ἀπ' αὐτή πού ἔχει ὁ Χριστιανισμός.
Γιά τή «Νέα Ἐποχή», ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν ἀποτελεῖ τό μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο πρόσωπο, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε καί ἔδρασε σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο μέ σκοπό τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τήν δυνατότητα θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή εἶναι ἡ περί Χριστοῦ διδασκαλία της Ἐκκλησίας.
Ὁ Μεσσίας τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἤ «Ἀβατάρ», ὅπως συνηθίζεται νά λέγεται, εἶναι ἕνα πρόσωπο, τό ὁποῖο «ἐνσαρκώνει» μία «κατάσταση χριστοῦ», τήν λεγόμενη «χριστική κατάσταση». Ἡ κίνηση τῆς «θεοσοφίας» ὑπογραμμίζει ὅτι κάθε φορά, πού οἱ καιροί ὡριμάζουν καί ἡ ἐπίκληση των μαζῶν γίνεται διαπεραστική, ἔρχεται ἕνας Ἀβατάρ-Χριστός. Ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου ἀποτελεῖ, κατά τήν κίνηση, «ἕνα πνευματικό γεγονός», πού θά φέρει «μεγάλες ἀλλαγές ἤ ἀποκαταστάσεις» καί θά ἐγκαινιάσει ἕνα «καινούριο πολιτισμό»
Πολλές φορές ὁ Χριστός τοποθετεῖται στό ἴδιο ἐπίπεδο μέ τούς : Σωκράτη, Βούδα, Κομφούκιο, Κρίσνα, ἀλλά καί νεοτέρους ὅπως : Σάτυα Σάι Μπάμπα, Μοῦν, Σατυανάντα, ἀλλά καί ἕλληνες, ὅπως ὁ Διονύσης Δώριζας, πού πίστευε ὅτι εἶναι ὁ Χριστός τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ὅλοι αὐτοί, μαζί καί ὁ Χριστός, σύμφωνα μέ τή «Νέα Ἐποχή», ἀποτελοῦν τούς «Μεγάλους Μύστες» τῆς ἀνθρωπότητος. «Φωτισμένους» δηλαδή πού «θυσίασαν» τήν ἀπορρόφηση τους ἀπό τόν «ἄπειρο θεϊκό ὠκεανό», γιά νά παραμείνουν στή γῆ καί νά καθοδηγήσουν τούς ἀνθρώπους.
Πάνω σ' αὐτές τίς βασικές ἀρχές στηρίχθηκε τό οἰκοδόμημα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὅπως αὐτό ἀναπτύχθηκε κατά τή δεκαετία τοῦ '90. Ἕνα Βουδιστικό, ἀνατολικῆς καί «Θεοσοφικῆς» προελεύσεως θεωρητικό κατασκεύασμα, προσαρμοσμένο κατάλληλα στή νοοτροπία τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι ἀναπτύχθηκε ἕνα κύμα Γκουρουϊστικῶν, ἀποκρυφιστικῶν καί νεογνωστικῶν ὁμάδων, πού κατέκλυσαν τόν δυτικό κόσμο, προσπαθώντας νά ὑποτάξουν τόν κενό ἀπό πνευματική ἐμπειρία, σύγχρονο ἄνθρωπο. Ἡ εἰσβολή ἦταν ἐντυπωσιακή καί τά θύματα τόσα πολλά, ὥστε κάποιες κυβερνήσεις, ἀλλά καί ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀνησύχησαν, μελέτησαν τό φαινόμενο καί ἔλαβαν μέτρα. Ἔτσι, ἔχουμε σήμερα ἐκθέσεις, πού ὀνομάζουν ἐπίσημα τίς ὁμάδες αὐτές «καταστροφικές λατρεῖες», «destructive cults» ἤ «θρησκεῖες της νεότητος», διότι τά περισσότερα θύματα εἶναι νεαρά στήν ἡλικία.
Ἡ κατάσταση εἶναι σήμερα, ὅμως, ἀρκετά διαφορετική καί ἰδιαιτέρως ἀνησυχητική. Ἡ «Νέα Ἐποχή» σάν γιγάντια ὀμπρέλα καλύπτει ἕνα τεράστιο πλῆθος τάσεων, ὁμάδων, θεωριῶν, πρακτικῶν, θρησκευτικῶν καί μή «σεκτῶν». Ἕνα τεράστιο δίκτυο, πού ἐκτείνεται ἀπό τίς «ἐναλλακτικές θεραπεῖες» μέχρι τόν Σατανισμό. Ἡ κατάσταση ἀποτελεῖ μιά πραγματική σύγχρονη Βαβέλ. Ἡ σύγχυση εἶναι πολλές φορές τόσο μεγάλη καί οἱ τεχνικές ἀλλοιώσεως του χριστιανικοῦ φρονήματος τόσο λεπτά καλυμμένες, ὥστε δέν εἶναι σπάνιο το φαινόμενο νά παρασύρονται σέ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς ἀκόμα καί ἄνθρωποι της Ἐκκλησίας.
«Νέα Ἐποχή», Νεότητα, Ἐκπαίδευση
Σύγχρονες ἐκφάνσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ὁ Γκουρουϊσμός καί ὁ Ἀποκρυφισμός. Οἱ κυριότερες ἐκφράσεις τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι ἡ «Θεοσοφία», ὁ Πνευματισμός, ἡ Παραψυχολογία, ἡ Μαγεία, ἡ Ἀστρολογία, ὁ Σαμανισμός, ἡ Καββάλα (Καμπαλά), ὁ Σατανισμός, ὁ Διαλογισμός, ἡ Γιόγκα καί γενικά κάθε παραφυσική ἐνασχόληση, τά ὁποία δυστυχῶς ἔχουν περάσει σέ παιδικά παιχνίδια, σέ παιδικά περιοδικά καί ἀναγνώσματα, στήν τηλεόραση καί σέ τηλεοπτικές ἐκπομπές, στό Internet – Διαδίκτυο καί στή Μουσική (Heavy metal, Black metal, Deathmetal), μέ ἀποτέλεσμα νά ἐξοικειώνονται τά παιδιά μέ τό κακό, τήν μαγεία, τόν ἀποκρυφισμό, τήν δαιμονολογία, νά καλλιεργοῦνται ὁ φόβος καί τά ἀρνητικά συναισθήματα τῶν παιδιῶν, ἀφοῦ περιέχουν ἀντιπαιδαγωγικά μηνύματα, διαμορφώνοντας ρατσιστική συνείδηση.
Εἰδικότερα στήν ἐκπαίδευση, ἔργο της «Νέας Ἐποχῆς» ἀποτελεῖ ἡ ἀλλοίωση καί διαστρέβλωση τοῦ γλωσσικοῦ, ἱστορικοῦ καί θρησκευτικοῦ φρονήματος καί αὐτοσυνειδησίας. Ἡ προσπάθεια αὐτή ἤδη βρίσκεται σέ ἐφαρμογή στήν Ἑλλάδα, καρποί τῆς ὁποίας εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος γραφῆς καί ἡ θέσπιση τοῦ μονοτονικοῦ, ἡ κατάργηση τῆς πρωϊνῆς προσευχῆς καί τοῦ Κυριακάτικου ἐκκλησιασμοῦ, ἡ ἀπαγόρευση τῆς παρουσίας πνευματικῶν-ἐξομολόγων ἱερέων στά σχολεῖα, ἡ ἀποκαθήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπό τίς αἴθουσες διδασκαλίας, ἡ μείωση τῆς διδακτέας ὕλης γιά τον ἐθνοϊερομάρτυρα καί ἰσαπόστολο, μεγάλο διδάχο τοῦ Γένους μας, ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ἀλλά καί γιά τούς Τρεῖς Ἱεράρχες, τούς προστάτες τῆς παιδείας καί τῶν γραμμάτων, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ὑπάρξεως τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ, ἡ προσπάθεια καταργήσεως τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἡ διδασκαλία τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως τοῦ Δαρβίνου, τό πιλοτικό πρόγραμμα σπουδῶν, πού διδάσκεται σέ 150 σχολεῖα τῆς χώρας μας, τό Νέο Λύκειο, ἡ ἀλλαγή τοῦ κατηχητικοῦ καί ὁμολογιακοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σέ θρησκειολογικό καί πανθρησκειακό, ἡ ἴδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στίς Θεολογικές Σχολές κ.ἄ.
Ἡ προβληματική τῆς ‘ὁμοιοπαθητικῆς’
Ἰδιαίτερη μνεία θά θέλαμε νά κάνουμε καί σέ ἕνα ἀπό τά παρακλάδια τῆς «Νέας Ἐποχῆς», τήν «ὁμοιοπαθητική».
Ὅταν πρόκειται γιά εὐαίσθητα θέματα, ὅπως αὐτά πού ἀφοροῦν στήν ὑγεία, εἶναι δυνατόν νά προκληθοῦν πολλοί πειρασμοί ὑπό τοῦ πονηροῦ στούς ἀνθρώπους. Γιά τό λόγο αὐτόν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί θά πρέπη πάντοτε νά ἐξετάζουν προσεκτικά κάθε ἕνα σύστημα, τό ὁποῖο παρουσιάζεται ὡς «ἰατρικό». Μέ τήν τακτική αὐτή θά μποροῦσαν νά ἐκμηδενίσουν κάθε πιθανότητα νά τεθῆ σέ κίνδυνο ἡ ὑγεία καί ἡ ζωή τους καί ἀκόμη ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.
Τέτοιοι κίνδυνοι εἶναι πάντοτε σημαντικοί, ἰδιαίτερα στίς ἡμέρες μας. Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἐκπειράζονται ἰσχυρῶς ὑπό τοῦ ὑλισμοῦ μέ τόν ὑπερτονισμό τῆς ἀξίας τῆς σωματικῆς ὑγείας. Στή συνάφεια αὐτή, ὑπό τή θεώρηση τῆς κινήσεως τῆς ‘Νέας Ἐποχῆς’, ἔχουν υἱοθετηθῆ μία σειρά θεραπευτικῶν συστημάτων πνευματικῆς προελεύσεως, τά ὁποῖα ἀνήκουν σέ αὐτόχθονες παραδόσεις ἀνά τόν κόσμο καί ἔχουν χαρακτηρισθῆ ὡς «συμπληρωματική/ἐναλλακτική ἰατρική». Προφανῶς, τέτοιες μή-χριστιανικές πεποιθήσεις δέν προέρχονται ἀπό τόν ἀληθινό Θεό, ἀλλά ἀπό «ἀλλότριες θεότητες».
Μερικές «πρωτότυπες» μέθοδοι θεραπείας, οἱ ὁποῖες ἐπίσης βασίζονται σέ πεποιθήσεις καί πρακτικές ἐφαρμογές, πού δέν εἶναι ἐπιστημονικές, ἀλλά ἐκ φύσεως πνευματικές (μή χριστιανικές πάλι) ἐπίσης χαρακτηρίστηκαν ὡς «συμπληρωματική/ἐναλλακτική ἰατρική»· μία ἀπό αὐτές εἶναι ἡὁμοιοπαθητική, ἡ ὁποία θεμελιώθηκε ὑπό τοῦ Γερμανοῦ ἰατροῦ Σαμουήλ Χάνεμανν (1755-1843), ἀλλά ἀπό τήν ἀρχή ἀπορρρίφθηκε ἀπό τούς ἰατρούς· ἡ στάση αὐτή παραμένει μέχρι σήμερα ἀπό πολλούς ἐπαγγελματίες τῆς ὑγείας, ἕνεκα τῆς ἐλλείψεως πειστικῆς ἐπιστημονικῆς τεκμηριώσεως. Παρά τό γεγονός αὐτό, τίς τελευταῖες δεκαετίες ἡ ὁμοιοπαθητική ἄνθισε, ἀναγνωρίστηκε καί ἀκόμη συμπεριελήφθη στό ἐθνικό σύστημα ὑγείας πολλῶν χωρῶν μαζί μέ ἄλλες προσεγγίσεις τῆς «συμπληρωματικῆς/ἐναλλακτικῆς ἰατρικῆς».
Στόν Ὀρθόδοξο κόσμο ἔχουν πρόσφατα ἐκφρασθῆ ἀνησυχίες ὅτι ἡ ὁμοιοπαθητική συνιστᾶ ἕνα σύστημα μή χριστιανικῶν ἀντιλήψεων καί πρακτικῶν[1]. Μετά προσεκτική ἐξέταση τῶν ἐπιστημονικῶν καί θεολογικῶν θεωρήσεων, οἱ ὁποῖες σχετίζονται μέ τήν ὁμοιοπαθητική, ἀποφαινόμεθα ἀρνητικῶς σχετικῶς μέ τό σύστημα τῆς ὁμοιοπαθητικῆς γιά τούς ἀκόλουθους λόγους :
1. Οἱ ἰσχυρισμοί τῶν ὁμοιοπαθητικῶν, πού ἀφοροῦν στή δράση τῶν ὁμοιοπαθητικῶν"φαρμάκων", συνιστοῦν βαριά παραβίαση τῶν βασικῶν νόμων τῆς ἐπιστήμης, εἶναι αὐτο-αναιρούμενοι καί γενικῶς εἶναι παράλογοι.
2. Δέν εἶναι δυνατόν νά παρασχεθοῦν ἐπιστημονικές ἐξηγήσεις γιά τόν τρόπο δράσεως τῶνὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων.
3. Οἱ ἀρχές καί οἱ πρακτικές τῆς ὁμοιοπαθητικῆς δέν εἶναι φύσεως ἐπιστημονικῆς, ἀλλά πνευματικῆς.
4. Οἱ ἀρχές τῆς ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι παγανιστικές καί τελείως ἀσύμβατες μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί σωτηρία ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
5. Οἱ πρακτικές τῆς ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι μαγικές (ἀνήκουν στήν μή ἐμπνευσμένη, συμπαθητική μαγεία, ὅπως αὐτή ὁρίζεται καί ἐξετάζεται ὑπό τῆς πολιτιστικῆς ἀνθρωπολογίας).
Τοιουτοτρόπως, ἐκφράζουμε τήν ἀκλόνητη πεποίθησή μας ὅτι ἡ Ἐκκλησία θά πρέπει νά κατατάξη ἐπισήμως τήν ὁμοιοπαθητική μεταξύ τῶν πρακτικῶν, οἱ ὁποῖες ἔχουν σχέση μέ τόν παγανισμό καί τήν μαγεία καί νά ἀσκήση τό πατρικό της καθῆκον, τῆς προφυλάξεως, δηλαδή, τῶν πιστῶν ἀπό τίς ἔννοιες καί τίς πρακτικές, οἱ ὁποῖες θέτουν σέ κίνδυνο τή σχέση τους μέ τόν Ἕναν Ἀληθινό Θεόν καί ἀκολούθως μέ τή σωτηρία τους.
Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Τόμιδος κ.κ. Θεοδόσιε,
Σεβαστοί Πατέρες,
Ἀξιότιμε κ. Μαρκέλ Μποουρός, Ἐλλογιμότατε Διευθυντά τοῦ σχολείου κ. Ἰωάν Βλαντούκα,
Ἐλλογιμότατοι κύριοι Καθηγηταί, Ἀγαπητοί ἀδελφοί, Ἀγαπητά μας παιδιά,
Ἡ λεγομένη «Νέα Ἐποχή» δέν εἶναι καθόλου νέα. Εἶναι το ἀρχαῖο ἑωσφορικό ψέμα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπό τη φύση του Θεός. Εἶναι ἡ παλαιά ἐπιδίωξη των σκοτεινῶν δυνάμεων, των "μυστικῶν ἑταιρειῶν" γιά παγκόσμια κυριαρχία. Ἡ «Νέα Ἐποχή» δέν ἀποτελεῖ πηγαία καί ἐνδογενή ἀναζήτηση τῶν ἀνθρώπων καί των κοινωνιῶν. Σχεδιάζεται καί ἐπιβάλλεται ἔξωθεν.
Σ' ὅλα αὐτά τά σκοτεινά καί ἐπικίνδυνα σχέδια, γιά ἐπιβολή μιᾶς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων» καί μιᾶς Παγκοσμιοποιήσεως χωρίς Χριστό καί ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουμε νά ἀντιτάξουμε τό Φῶς καί τήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Στήν ψευδή καί ἑωσφορική ὑπόσχεση τῆς αὐτοθεώσεως, ἔχουμε νά ἀντιπροτείνουμε την ἀληθινή, κατά χάριν θέωση, στήν ὁποία καλούμεθα ἀπό τόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, σέ κοινωνία ἀγάπης μέ Αὐτόν καί ὑπακοῆς στό πανάγιο θέλημά Του.
Ὅλες αὐτές τίς κοσμογονικές ἀλλαγές, πού μεθοδευμένα καί ὄχι τυχαία γίνονται γύρω μας, πρέπει νά τίς δοῦμε μέ τήν "καλή ἀνησυχία" ὅπως τόνιζε καί ὁ μακαριστός Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Καί "νά μήν κοιμόμαστε μέ τα τσαρούχια", τήν στιγμή πού καί κοσμικοί ἄνθρωποι ἀρχίζουν πλέον νά ξυπνοῦν καί νά συνειδητοποιοῦν τί σημαίνει στήν πραγματικότητα ἡ παγκοσμιοποίηση. Ἡ καλή ἀνησυχία πρέπει νά ἐκφράζεται ὡς πνευματική ἐπαγρύπνηση, ὡς ἔνταση τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, τῆς προσευχῆς καί τῆς μετανοίας. Ἀλλά καί ὡς παρέμβαση, ὅπου καί ὅταν χρειασθεῖ. Ἔτσι, θά μπορέσουμε νά βοηθήσουμε καί ὅσους ἀνθρώπους ἀπό ἄγνοια παγιδεύτηκαν στό μεγάλο ψέμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
Πρέπει νά βροῦμε τρόπους ἐπιβίωσης τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ πολιτισμοῦ. Ὅσοι ἀντισταθοῦμε στή διάλυση τῶν ἐθνικῶν ταυτοτήτων καί γλωσσῶν, θά ἀντισταθοῦμε ὄχι στόν ἀμερικάνικο ἰμπεριαλισμό, ἀλλά στήν ἐπικυριαρχία τοῦ διεθνοῦς ἐγκλήματος. Καί μήν ξεχνοῦμε ὅτι αὐτοί, πού σχεδιάζουν παγκοσμιοποιήσεις χωρίς Χριστό καί ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τῶν ἀνθρώπων, κάνουν "λογαριασμούς χωρίς τόν ξενοδόχο", γιατί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός καί πραγματικός Κύριος τῆς Ἱστορίας καί τοῦ κόσμου.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ
