Η «Αντάρτισσα» δασκάλα του Έβρου
Προχωράει στην δημιουργία του χωριού «Ακρίτα» στα πρότυπα των Παιδικών χωριών SOS
ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΕΝΕΣΛΗ
To 2008 τόλμησε να επιτελέσει το έργο της Ελληνίδας δασκάλας και δέχτηκε επίθεση και ξυλοδαρμό από μουσουλμάνο παρακρατικό, αφού δεν υπέκυψε στις αρχικές πιέσεις του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής. Το 2013, αρνήθηκε να λάβει την τιμητική πλακέτα από τα χέρια του βουλευτή Ν.Δ. Φλώρινας, Στάθη Κωνσταντινίδη, λέγοντας: «Δεν μπορώ να πάρω την πλακέτα από έναν βουλευτή που έχει υπογράψει το ΦΕΚ 240 που παραχωρεί την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας».
Η Χαρά Νικοπούλου, είναι η δασκάλα που για την γνώση και την εκμάθησή της στα ελληνόπουλα που βρίσκονται στα μακρινά Πομακοχώρια, στο Μέγα Δέρειο, αποτέλεσε «κόκκινο πανί» και πέρασε δια πυρός και σιδήρου από την μουσουλμανική μειονότητα του Έβρου.
Σήμερα, έχοντας αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και πείσμα από τα όσα αντιμετώπισε και με στήριγμα τον σύζυγό της, αλλά και πολλούς εθελοντές, περιγράφει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ τις συνθήκες ζωής μετά την «τρικυμία» που βίωσε και αποκαλύπτει λεπτομέρειες, για το χωριό «Ακρίτα» που δημιουργεί, το οποίο θα είναι στο πρότυπο των Παιδικών Χωριών SOS.
Η «ηρωίδα» δασκάλα όπως την αποκαλούν, έχει ως μότο της, τη φράση με την βαθύτερη σημασία, «οποιοσδήποτε έρχεται σε μας σημαίνει ότι διψάει για μάθηση και γνώση και δεν υπάρχει ούτε φυλετική ούτε θρησκευτική διάκριση».
Τα τελευταία 2 χρόνια μένει με τον σύζυγό της, Ιστορικό Γεωστρατηγικό Αναλυτή στο επάγγελμα, στην κάτω Βυρσίνη στη Ροδόπη και εξακολουθεί να δίνει ¨ψυχή τε και σώματι¨ στο πνευματικό κέντρο, «Η Κιβωτός της Δόμνας Βιζβίζη», μέσα από το οποίο ανέπτυξε δεκάδες δράσεις ενάντια στις μηδενιστικές και ορθολογιστικές συμβάσεις της εποχής. «Χειμώνα, καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα, είμαι στο χωριό και φροντίζω παρ’όλες τις δύσκολες συνθήκες να κάνω το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά. Η Ισλαμική κοινωνία είναι μια δύσκολη κοινωνία, γιατί πέρα από τα «πιστεύω» των ανθρώπων και την ιδιοσυγκρασία τους, πρέπει να προσέχεις πολύ την ενδυμασία και τον τρόπο που λειτουργείς». Σε μια τόσο κλειστή κοινωνία, η Χαρά με άλλες 4 κοπέλες προσπαθούσαν να επιτελέσουν το έργο τους που είχε να κάνει με την μάθηση και ο κύριος σκοπός τους ήταν να προσαρμοστούν εκείνες στην καθημερινότητα των παιδιών.. «Τα μαθήματα γίνονταν σε ποτάμι και επειδή τα παιδιά ήταν παιδιά της εξοχής πηγαίναμε εμείς εκεί που βρισκόντουσαν ώστε να μπορέσει να γίνει το μάθημα. Πλέον στο πνευματικό κέντρο η προσπάθεια που γίνεται είναι ολοκληρωμένη και δεν υπάρχει κανενός είδους διάκριση».
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Από νωρίς το μεσημέρι μέχρι αργά, γίνεται η ενισχυτική διδασκαλία κατά την οποία, τρείς φορές την βδομάδα έχει εκμάθηση πιάνου και βιολιού και δύο φορές την εβδομάδα διδασκαλία πατριδογνωσίας, δηλαδή Αρχαία, Ιστορία, και Θρησκευτικά. Η κ. Νικοπούλου μάλιστα αποκαλύπτει: «Εκτός από τα μικρά παιδιά, υπάρχουν και οι ενήλικες που προσπαθούν να επανεύρουν την ταυτότητά τους ως πολίτες και Έλληνες, μέσα από την μελέτη της ιστορίας των Αρχαίων Ελληνικών και ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην Θράκη, τηρουμένης της συνθήκης της Λωζάννης, διδάσκονται οι τρείς μειονοτικές γλώσσες, τα Πομακικά, Ρομανί και Τουρκικά».
Η «ηρωίδα» δασκάλα μαζί με τον σύζυγό της έκαναν την αρχή για να δημιουργηθεί αυτό το πνευματικό κέντρο με πολιτική του, την Δημοκρατία, την ελευθερία και το Ελληνορθόδοξο πνεύμα. «Εγώ και ο άντρας μου το ξεκινήσαμε και στην πορεία βοήθησαν και άλλοι. Είχα μια μικρή περιουσία δική μου και με την ενίσχυση από δωρεές αλλά και την βοήθεια των εθελοντών, καταφέραμε να το φτιάξουμε. Όλο αυτό που βλέπαμε και ζούσαμε από την επαφή που είχαμε με τον κόσμο, αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη για την δημιουργία του. Παιδιά έμεναν ορφανά, υπήρχε μια γκετοποίηση της μειονότητας, οι γονείς αυτοκτονούσαν και σε καμία περίπτωση βλέποντας τα δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε αμέτοχοι».
Εκτός από τις γνώσεις που προσφέρει, μαζί με όλη την ομάδα που εργάζεται σκληρά για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες που συνεχώς αυξάνονται, οι μέρες τους μόνο γεμάτες και εξαντλητικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Η διδασκαλία αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας αλλά δεν είναι μόνο αυτό, μιας και κάθε βράδυ αλλά και τα σαβ/κα πραγματοποιούν διανομές τροφίμων σε διάφορα χωριά μέσα στην Ροδόπη αλλά και έξω από τον νομό.
Η ΘΡΑΞΗ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ
Από τις επτά το πρωί μέχρι τις έντεκα το βράδυ και οι δύο, όπως και οι εθελοντές βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση γιατί εκτός των άλλων πασχίζουν και για την δημιουργία του παραδοσιακού οικισμού «Ακρίτα» ο οποίος θα κινείται στο πρότυπο των Παιδικών Χωριών SOS. «Παρέχοντας στήριξη με την διανομή προϊόντων στο στρατό, ανταποδοτικά μας παραχωρήθηκε μια μικρή έκταση 150 στρεμμάτων για να φτιάξουμε έναν παραδοσιακό οικισμό, στον οποίο οι πρώτοι κάτοικοι θα είναι τα ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά από όλη την Ελλάδα. Επίσης, θα υπάρχουν και ξενώνες για τους Έλληνες που θα μας επισκέπτονται και οι οποίοι θα μπαίνουν σε δράσεις των παλιών εποχών».
Οι επισκέπτες ουσιαστικά θα έχουν την ευκαιρία να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να ζήσουν μια βιωματική καθημερινότητα που θα θυμίζει παλιές εποχές. Θα μπορούν με λίγα λόγια να βλέπουν στην πράξη πως είναι να αρμέγεις, να ζυμώνεις φρέσκο ψωμί, να καλλιεργείς οπωροκηπευτικά και να ηρεμείς σε έναν χώρο που θα αποπνέει ζεστασιά και φιλοξενία. Όπως μας αποκαλύπτει η Χαρά Νικολοπούλου, «Πρέπει να επισπεύσουμε την δημιουργία του χωριού γιατί ήδη έχουν επικοινωνήσει νοσοκομεία και όχι μόνο, μαζί μας για πολλά παιδιά που έχουν βρεθεί, οπότε τρέχουμε και αναζητούμε δωρεές ώστε να κατασκευαστούν άμεσα τα κτίρια. Αγωνιζόμαστε ασταμάτητα αλλά μας δίνει κουράγιο η αγάπη μας για όλο αυτό το εγχείρημα μέσα από το οποίο παιδάκια θα βρουν στέγη και ζεστασιά.»
Με σύνθημά τους, «Η μάνα Θράκη μας καλεί», η ξανθιά «αντάρτισσα» με τον σύζυγό της και πολλούς εθελοντές να τους στηρίζουν και να βοηθούν, πασχίζουν να δημιουργήσουν την «ζεστή αγκαλιά» που θα είναι έτοιμη να υποδεχτεί όλα αυτά τα ταλαιπωρημένα από την ζωή παιδιά.
http://elevengr.blogspot.gr/2014/04/blog-post_10.html
