Όταν κινδυνεύεις συντηρείς και δεν καταργείς τους αγέραστους δεσμούς του Έθνους !!!

 

 

Όταν κινδυνεύεις συντηρείς και δεν καταργείς τους αγέραστους δεσμούς του Έθνους

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

«Μη Θρησκευτικά προς Θεού! Το ελληνικόν έθνος δεν είναι Βυζαντινοί, εννοήσατε; Οι σημερινοί Έλληνες είναι κατ’ ευθείαν διάδοχοι των αρχαίων. Έπειτα εκπολιτίσθησαν, επροόδευσαν και αυτοί. Συμβαδίζουν με τα άλλα έθνη». (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Λαμπριάτικος ψάλτης»).

Συνόψισε, ο μεγάλος μας διηγηματογράφος, σε λίγες αράδες, το συνομήλικο με το νεοελληνικό κράτος πρόβλημα: είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, το υποτιμητικώς λεγόμενο Βυζάντιο, δεν είναι ελληνικό κατόρθωμα. Εξάλλου έτσι πρόκρινε η κοραϊκή πεφωτισμένη διανόησις. Ο Κοραής επιδαψιλεύτηκε με τον υπέροχο τίτλο «Δάσκαλος του Γένους», αλλά στην ουσία υπήρξε απλώς ένας «σοφός» άνθρωπος, με έντονα αντικληρικαστικά στοιχεία. Άγευστος του μεγαλείου της καθ’ ημάς Ανατολής έφτασε στο σημείο να θεωρεί σκλαβιά των Ελλήνων την μακεδονική και βυζαντινή αυτοκρατορία.

Γράφει: «Η κατάρατος αύτη φιλαρχία εγέννησε την διχόνοια, διήγειρε τας πόλεις και τους πολίτας κατ’ αλλήλων, άναψε των εμφυλίων πολέμων την πυρκαϊάν και υπέταξε τους Έλληνας πρώτον εις τους Μακεδόνας, έπειτα εις ξένον έθνος, τους Ρωμαίους, και τελευταίον εις το βαρβαρώτερον και αγριώτατον όλων των εθνών του κόσμου, τους Τούρκους». («Άπαντα», εκδόσεις Μπίρη, σελ. 100).

Για τον Κοραή, η χιλιόχρονη ελληνική αυτοκρατορία, η Ρωμανία, ήταν ξενική κατοχή. Και επειδή, οι εκ Παρισίων απανταχούσες του Κοραή, είχαν ισχύ νόμου, το ελλαδικό κράτος ξεκίνησε απορρίπτοντας την εξοχότερη κληρονομιά του, αλλά και με εμφανή εχθρότητα προς την πάτριο πίστη μας. Και αυτό το μένος δυστυχώς συνεχίζεται ως τις μέρες μας.

Η πρόσφατη, ύπουλη επίθεση κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών, με την αντισυνταγματική δυνατότητα απαλλαγής από αυτό και των ορθόδοξων μαθητών, το επιβεβαιώνει.

Έχω σημειώσει ένα προφητικό κείμενο των Αγιορειτών πατέρων, έτους 1984. Το παραθέτω. «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια, διαρκώς αυξανομένη, να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας». Και όταν βγαίνει από το σχολείο ο Χριστός, το σχολείο αυτό καταντά άχρηστο. Δεν μορφώνει τον χρηστό πολίτη, αλλά το νευρόσπαστο που ξέρει μόνο να διεκδικεί και να εκλιπαρεί, αύριο – μεθαύριο, στους βουλευτικούς προθαλάμους για μια αργομισθία.

Και όλα ενορχηστρωμένα και σχεδιασμένα με άφθαστη μαεστρία. Το ελκυστικό και απoενοχοποιητικό κέλυφος, για να παρεισφρήσει η ανομία, λέγεται συμμόρφωση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας, κατάργηση της υποχρεωτικότητας, διαπολιτισμική εκπαίδευση και λοιπές ηχηρές σαπουνόφουσκες.

Στόχος, προς το παρόν ανομολόγητος, η σταδιακή κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών και η αντικατάσταση του μ’ ένα ομιχλώδες «τίποτε», που θα ονομαστεί θρησκειολογία, μάθημα προαιρετικό, «με δυνατότητα απαλλαγής για λόγους συνειδήσεως», υποβαθμισμένο, κακόμοιρο, απαξιωμένο. Και τότε θα βγαίνουν σωρηδόν από τα σχολεία οι αγελαίοι καταναλωτές, οι άκρατοι ηδονοθήρες, διότι «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται» ή χειρότερα, όπως το διατύπωσε ο Έλιοτ, «αν δεν θέλεις να έχεις τον Θεό, πρέπει να υποκλιθείς στον Χίτλερ ή στον Στάλιν».

Αλλά πόσο μετράει η γνώμη των σοφών ανθρώπων, μπροστά στα σπιθαμιαία αναστήματα, που διαβουκολούν την παιδεία μας; Άνθρωποι αλιβάνιστοι και αλειτούργητοι «έπιασαν έδρες και πόστα» σ’ όλες τις σχολές, που προετοιμάζουν τους αυριανούς διακόνους της Εκπαίδευσης – δασκάλους και καθηγητές – οπότε τα χειρότερα έπονται. Ανέξοδο διαπιστευτήριο αναρρίχησης σήμερα στις εκπαιδευτικές βαθμίδες των πανεπιστημίων είναι η αφιλοπατρία, το μένος κατά της Εκκλησίας μας.

Και πόση ζημιά γίνεται μ’ αυτές τις αθλιότητες! Να έβλεπε όλη αυτή η  κρατικοδίαιτη ψευτοπροοδευτικότητα, πόσο λάμπουν, φέγγουν, αστράφτουν τα πρόσωπα των μαθητών μας, όταν τους μιλάς για ήρωες, για αγίους, για το Χριστό; Μισή ώρα σπουδή στο «Μανιάκι» ή στην «Έξοδο του Μεσολογγίου» αρκεί για να ψηλώσει ο νους των μαθητών. Άλλη τόση για να τους διαβάσεις τον «Άσωτο Υιό» και αντικρίζεις την χαρά, τον γλυκασμό στα πρόσωπά τους. «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών». Μια επίκαιρη μνεία στον Άη - Δημήτρη, το παλληκάρι της πίστης μας, και να η φιλοτιμία και η καύχηση γιατί «και αυτός ήταν Ρωμιός, σαν εσάς, αθλοφόρος». «Τι σημαίνει, κύριε, αθλοφόρος»; Ξεκρεμάς από το εικονοστάσι της ρωμαίικης παιδείας την ετυμολογία, μιλάς για την γλώσσα μας, το έτερον φυλακτήριο και προσάναμμα της εθνικής μας συνείδησης.

Ωραία μαθήματα. Με πίστη και πατρίδα. Πέτυχες. Έκανες το χρέος σου.

 Μια παρένθεση. Δεχόμαστε συνεχείς απειλές από τα αφιονισμένα μεμέτια της Άγκυρας, μόνο ημερομηνία που θα μας κηρύξουν τον πόλεμο δεν λένε. Γονατισμένος ο λαός από την οικονομική φρίκη και την διεθνή παράνοια, με τα σύνορα να πολιορκούνται από χιλιάδες μωαμεθανούς λαθρομετανάστες και αντί να καλλιεργείς και να προβάλλεις τους αγέραστους δεσμούς του Έθνους μας, αυτούς που γεννούν γενιές ηρώων και πνεύμα αντίστασης - «κατακλίθημεν άνθρωποι και ξυπνήσαμε έθνος» έγραφε σοφός της εποχής για την νύχτα της 28ης Οκτωβρίου - και εννοώ την πίστη στον Χριστό και την φιλοπατρία, εδώ, οι αμνήμονες και αφοσιωμένοι οπαδοί της «αψόγου στάσεως», υπονομεύουν, πολεμούν την πνευματική μας εθνοφυλακή. Είναι κατάλληλη ώρα, για το μάθημα των Θρησκευτικών, η καρυκευμένη πονηρώς κατάργησή του; Θα το γράφω και θα το ξαναγράφω:Δεν προασπίζουν την εθνική μας ανεξαρτησία και την εδαφική μας ακεραιότητα, μόνον οι πανάξιες ένοπλες δυνάμεις. Όχι. Τις προασπίζει ο λαός, ο ψυχικά και πνευματικά αρματωμένος. Οι ελεύθεροι πολίτες που, αν χρειαστεί, γίνονται και οπλίτες.

 Πολλοί, καλοπροαίρετοι, ερωτούν. Γιατί αυτή η θεομαχία και το μένος κατά του μαθήματος; Γιατί, αντί για «σκολειά για να γιομίζη ο μαθητής προκοπή και αρετή», οδεύουμε στα σχολειά της «απιστίας και της παραλυσίας»; (Μακρυγιάννης). Η απάντηση είναι του Παπαδιαμάντη. Προτάσσει στο απόσπασμα την αχώνευτη για τους «Γραικύλους της σήμερον», αλήθεια: «Ο δε Χριστιανισμός έμεινε και θα μείνη». Και συνεχίζει: «Ο πόθος της μωράς επιδείξεως, η μανία του κενά εκάστοτε λέγειν, η δοκησισοφία, ο τύφος και η οίησις άγουσιν εις τας συγχρόνους αθεϊστικάς θεωρίας».

Προσέξτε λέξεις!! Επίδειξη, κενότητα, δοκησισοφία, τύφος, οίηση, αυτά ακριβώς που χαρακτηρίζουν την σημερινή άρχουσα, του έθνους ημών, τάξη. Ήρθε ο άγιος της πολιτικής, ο Καποδίστριας, να κυβερνήσει τον αιματοβαμμένο τόπο εδραζόμενος στα δυο «ριζιμιά λιθάρια»: πίστη και πατρίδα. Δολοφονήθηκε. Πρόλαβε και μας άφησε τιμαλφή κληροδοτήματα. Ένα εξ αυτών: «Αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία, και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας, θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνησίς της αδύνατος».

ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΩΝ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ !!! ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΑΙΩΝ ΘΗΒΑΣ !!!

 

Επανερχόμαστε!!!

Ο ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΑΙΩΝ ΘΗΒΑΣ σας ενημερώνει ότι οι προπονήσεις Τοξοβολίας ξεκινούν τη Δευτέρα 29 Αυγούστου 2022, στο προπονητήριό του, στο ΕΠΑΛ Θήβας.

Οι προπονήσεις θα γίνονται κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή 17:00 - 20:00.

Πληροφορίες στο τηλ. 6973726426 κ. Νίκος Μπαλιάμης.

Ὁ Άγιος Κοσμᾶς Αἰτωλὸς ὡς Ἱεραπόστολος

 

Ὁ  Άγιος Κοσμᾶς  Αἰτωλὸς ὡς Ἱεραπόστολος

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

      Ἀποστολή, Ἀπόστολος, Ἀποστέλλω! Τρεῖς λέξεις βασικὲς γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ποῦ κατ' ἐξοχὴν εἶναι 'Ἀποστολική. Καὶ λέγεται ἢ Ἐκκλησία Ἀποστολική, δχὶ μόνο διότι ἔχει τὴν ἀρχή της στὸν πρῶτο 'Ἀπόστολο, στὸν Ἰησοΰ Χριστό, «ν ἀπέστειλεν ὃ Πατήρ», ἄλλα καὶ διότι τὸ ἔργο τῆς κυρίως εἶναι ἀποστολικό.

   • Θὰ ἔφθανε ὁ ὅρος «ἀποστολή», ἀλλ᾽ ἐπειδὴ ἀποστολὴ ἔχουν καὶ ἄλλοι ὀργανισμοὶ καὶ ἄλλες ὑπηρεσίες, προσθέτουμε τὴν ἱερότητα. Καὶ μιλᾶμε γιὰ «ἱεραποστολή». Καὶ βέβαια δακρίνουμε τὴν ἐξωτερικὴ ἀπὸ τὴν ἐσωτερική ἱεραποστολή. Ὡς ἐξωτερικὴ νοοῦμε τὴν ὀρθόδοξο ὁμολογία καὶ θεολογία σὲ ξένες χῶρες, ὅπως κυρίως εἶναι χῶρες τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Ἀσίας. Ἂν ὅμως λάβουμε ὑπ᾽ ὄψιν τὴ χαλάρωσι τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τὴν ἀποξένωσι τοῦ μεγίστου μέρους τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ μας ἀπό  τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἄγνοια βασικῶν ἀρχῶν τῆς χριστιανικῆς μας Πίστεως, τότε δὲν θὰ πέφταμε ἔξω, ἂν καὶ τὴν προσπάθεια ἀναζωπυρώσεως τῆς ἐκλησιαστικῆς ζωῆς στὴν Πατρίδα μας, τὴν θεωρούσαμε καὶ αὐτὴν «ἐξωτερικὴ» ἱεραποστολή. Μιλᾶμε γιὰ Χριστὸ καὶ Εὐαγγέλιο, γιὰ Ἀλήθεια καὶ Ἁγιότητα σὲ ἕνα χῶρο, πού μόνο στατιστικὰ βαυκαλιζόμαστε ἐνίοτε νὰ τὸν θεωροῦμε 95% ὀρθόδοξο!

     • Ἀπόλυτη ἀνάγκη ἱεραποστολῆς ἔχουμε ὅλοι, καὶ οἱ ἐντὸς καὶ οἱ ἐκτός, καὶ οἱ ἐν Ἑλλάδι καὶ οἱ ἐκτὸς Ἑλλάδος, καὶ οἱ θεωρούμενοι βαπτισμένοι ποί ὅμως ζοῦν ὡς ἀβάπιστοι, καὶ οἱ τύποις χριστιανοὶ καὶ οἱ τυπολάτρες ὀρθόδοξοι καὶ οἱ ἀθεΐζοντες θρησκευόμενοι!

     • Ἂν ἡ Ἐκκλησία εἶναι στρατευομένη καὶ τὰ συνειδητά της μέλη εἶναι στρατιῶτες Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε ἡ ἀναγκαιότερη στολὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀποστολή. Ἂν ἢ Ἐκκλησία παλεύη μέσα σὲ θαλασσοταραχές, τὸν ἰσχυρότερο στόλο της τὸν κατευθύνει ὁ ἀπό-στολος. Ἂν ἡ Ἐκκλησία ἔχη τὶς ρίζες της στὸν Οὐρανό, τότε τὸ ρῆμα πού κάνει τὸ βῆμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, εἶναι τὸ «ἀποστέλλω».

    • Δεκάδες φορὲς στὴν Καινὴ Διαθήκη ὁ σαρκωμένος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐμφανίζει τὴν παρουσία Του στὸν κόσμο ὡς ἀποστολὴ τοῦ Οὐρανίου Πατρός. «Ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωάν. γ' 17). Ὁ διάδοχος τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ καὶ διάκονος τοῦ Εὐαγγελίου λέγεται «ἀπόστολος». «Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κἀγώ πέμπω ὑμᾶς» (Ἰωἀν. κ' 21). Στὴν ἀρχιερατική Του προσευχὴ τονίζει: «Καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον, κἀγώ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωαν. ιζ' 18). Τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν δὲ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀποστολὴ στὸ κήρυγμα: «Οὐκ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ' εὐαγγελίζεσθαι» (Α' Κορ. α' 17). Ἡ σπουδαιότερη ἐργασία τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀποστολή:

    «Πῶς ἐπικαλέσονται εἰς ὅν οὐκ ἐπίστευσαν;

      Πῶς δὲν πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; 

      Πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος;

      Πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσιν;

   Καθὼς γέγραπται: Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά!» (Ρωμ. ι'14-15).

      • Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς διάλεξε τὸ σπουδαιότερο, ἀλλὰ καὶ δυσκολώτερο ἄργο: τὴν ἱεραποστολή. Ὅσα λέει ὁ ἀπόστολος Παΰλος γιὰ τὴν δική του περιπετειώδη ἱεραποστολή, ἰσχύουν καὶ γιὰ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό: Μὲ ὅσα ἔπραττε καὶ ἀγωνιζόταν, συνιστοῦσε τὸν ἑαυτό τοῦ «ὡς Θεοῦ διάκονο». Γιὰ τὴν ἱεραποστολὴ ἐπέδειξε «ὑπομονην πολλήν», πέρασε τὴ ζωὴ του «ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις», διῆλθε τόσα μέρη κηρύττοντας «ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις», τὴν ἐπίγεια ζωή του τὴν διῆλθε «ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ». Ζοῦσε ὡς ἐπίγειος ἄγγελος «ὡς μηδὲν ἔχων καὶ πάντα κατέχων» (Β' Κορ. στ' 4-10). Τὴν κοπιώδη καὶ μαρτυρική του ἱεραποστολικὴ πορεία θὰ μπορούσαμε νὰ τὴν συνοψίσουμε στὸν γνωστὸ Χρυσοστομικὸ λόγο: «Κήρυγμα ὁδεῦον διὰ πάσης ἀνέσεως οὐκ ἔστι κήρυγμα».

       Ἄς παρουσιάσουμε μερικὲς ὄψεις τῆς ἀληθινῆς ἁγιοκοσμάτικης ἱεραποστολῆς:

    1. • Ἂν ἀπόστολος σημαίνη αὐτὸς πού λέει «παρὼν» στὸν κάλεσμα τοῦ Οὐρανοῦ, τότε ὁ Κοσμᾶς ἦταν ὁ ἀπόστολος, σὰν τὸν Ἠσαΐα τὸν προφήτη, πού στὸ ἐρώτημα τοῦ Θεοῦ «ποιὸν νὰ ἀποστείλη;» παραδόθηκε προσφέροντας τὸν ἑαυτό του: «Ἰδοὺ ἐγώ, Κύριε, ἀποστειλόν με» (Ἡσ. στ' 8). Ὁ Κοσμᾶς ἦταν ἀπόστολος πού ἄφησε τὰ πάντα γιὰ ν᾽ ἀκολουθήση τὸν Χριστὸ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς σωτηρίας, ὅπως οἱ πρῶτοι τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι. Τὸ κάλεσμά του ἦρθε ἀπὸ τὸν Οὐρανό, ἀφοῦ ὁ ἴδιος πάλαιψε μεταξὺ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ καλύτερου. Καλό τό μοναστήρι. Μὰ πιὸ καλό, ἀπείρως καλύτερο, ἡ ἀγάπη γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Στὴ Μονὴ Φιλόθεου γονατιστὸς παρακαλοῦσε: «Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἧ  πορεύσομαι» (Ψάλμ. 142,8).

     Στὴν ἀγωνία του ἀπάντησι ἔδωσε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Ἄνοιξε τὴ Γραφή. Τὸ βλέμμα του ἔπεσε στὸ ρητὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Μηδεὶς τὸ ἐαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» (Α' Κορ. ι' 24).

   Σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον: «Κοσμᾶ! Μὴ σκέπτεσαι μόνο τό δικό σου πνευματικὸ συμφέρον. Σκέψου καὶ τοὺς ἄλλους. Οἱ ὀρθόδοξοι ἀδελφοί σου χάνονται. Τὸ ἔθνος ἐξισλαμίζεται. Τὰ παιδιὰ μένουν καὶ ἀγράμματα καὶ ἀκατήχητα. Πάρε τὸ ραβδὶ τῆς ἱεραποστολῆς καὶ βγαῖς! Θὰ σὲ ὁδηγῶ «εἰς εὐθεῖαν ὁδόν». Μόνο νὰ πῆς τὸ μεγάλο «Nαί!».

    Τὸ «Ναὶ» τὸ εἶπε μετὰ ἀπὸ πολλὲς προσευχές. Τὸ «Ναὶ» τὸ εἶπε ὕστερα καὶ ἀπὸ τὴ συμβουλὴ πού ζήτησε ἀπὸ θεωμένους πατέρες. Τὸ «Ναὶ» τὸ εἶπε κυρίως ὅτανν τὸν εὐλόγησε ὁ τότε Πατριάρχης Σωφρόνιος.

      2. • Ἂν ἀπόστολος καὶ ἱεραπόστολος εἶναι αὐτὸς πού τρέχει μετ᾽ ἐμποδίων, γιὰ νὰ κερδίση ψυχές, τότε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν ἀληθινὸς ἱεραπόστολος. Στοὺς δώδεκα ἀποστόλους του ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ: «Σᾶς ἀποστέλλω ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. ι' 16). Ὁ Κοσμᾶς ὑπῆρξε τὸ ἐξαγνισμένο πρόβατο τῆς χάριτος, πού βάδισε ἀνάμεσά σε λύκους. Νίκησε. Τοὺς ἀγρίους τους μετέβαλε σὲ ἁγίους. Τοὺς λύκους τοὺς μετέτρεψε σὲ ἀρνία.

     Ἐμπόδια; Πολλὰ συνάντησε. Μαζὶ μὲ τὸν ἴνδαλμά του, τὸν Παῦλο, θὰ μποροῦσε νὰ λέη: «Καθ' ἡμέραν ἀποθνήσκω» (Α' Κορ. ιε' 31). Ἐμπόδιο οἱ ἀλλόφυλοι καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι. Ἐμπόδιο οἱ κατακτητὲς Ὀθωμανοὶ Τοῦρκοι. Ἐμπόδιο ἡ μανία γιὰ τὸν ἐξισλαμισμὸ τοὺ ὀρθοδόξου λαοῦ. Ἐμπόδιο οἱ Ἑβραῖοι, πού διαιωνίζεται τὸ μῖσος τους κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Χίλιοι Τοῦρκοι μὲ ἀγαποῦν κι ἕνας ὄχι τόσο. Χιλιάδες Ἑβραῖοι θέλουν τὸ θάνατό μου καὶ ἕνας ὄχι». Ἐμπόδια ἀκόμα εἶχε ὁ ἅγιος καὶ στὴν ἀρχὴ τῆς ἀποστολικῆς του ἀποφάσεως καὶ ἀπὸ μοναχούς, ἀπὸ συμμοναστὲς τοῦ Ὅρους. Δὲν ἔβλεπαν μὲ καλὸ βλέμμα τὸν ἀποστολικὸ πόθο, πού τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶχε ἀνάψει στὴν καρδιά του. Καὶ εὐτυχῶς, πού προεστῶτες Μονῶν τοὺ Ὅρους καὶ πρὸ παντὸς ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος ἔθεσαν στὴν ἁγία κεφαλή του τὴν εὐλογία τους, γιὰ ὅσα σκεπτόταν νὰ κάνη γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ.

     3. • Ἂν ἀπόστολος καὶ ἱεραπόστολος εἶναι ὁ προσφερόμενος ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ διὰ τὴν Ἐκκλησία, τότε ὁ Κοσμᾶς εἶναι Ἱεραπόστολος μὲ τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Δὲν βρῆκε, ὅπως ἐλέχθη, τὸ ἀποστολικό του ὅραμα τὴ συμπάθεια συμμοναστῶν τῆς Μονῆς Φιλόθεου. Σφραγίστηκε ὅμως ἀπὸ τὴν ἔνθερμη ἔγκρισι ἁγίων πατέρων καὶ τὴν εὐλογία τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας. Ὁ προαναφερθείς Πατριάρχης συγκινήθηκε σὰν εἶδε τὸν ἱερομόναχο Κοσμᾶ γονατιστὸ μπροστά του νὰ τοῦ φιλάη τὸ χέρι. Μπροστά του ἔβλεπε ἕναν νέο ἀπόστολο Παῦλο, ποῦ μόνος αὐτὸς θὰ ἄναβε παντοῦ τὴν ἅγια φλόγα τῆς πίστης στὸν Χριστό.

    Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ καὶ τὸν κρυπτόμενο στὸ σπήλαιο τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεως, ἀλλ' ὑπερευλογεῖ τὸν ἀετό, πού σὰν ἄλλος Παῦλος ἀνοίγει τὰ φτερὰ τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ χριστοκεντρικοῦ του λόγου καὶ ὑπερίπταται ὁ ἱεραποστολικὸς ἀετὸς σ᾽ ὅλοὺς τοὺς τόπους, κηρύσσοντας «Χριστόν, καὶ τοῦτον Ἐστυρωμενον» (Α' Κορ. β' 2).

    4 • Ἂν ἀπόστολος εἶναι αὐτὸς πού ἀκούει τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα ἔθνη» (Ματθ. κη' 19) καὶ δικό του τόπο δὲν ἔχει, ἀλλὰ τόπος του εἶναι ἡ καρδιὰ κάθε ἀνθρώπου, τότε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν ΧρισταπόστολοςΙ

    5 • Ἂν ἀπόστολος εἶναι αὐτὸς ποῦ ζῆ παντελῶς ἀκτήμων, αὐτὸς πού ὅλα τὰ δίνει καὶ ὁ ἴδιος δὲν εἰσπράττει τίποτε, αὐτὸς πού χαράχτηκε μέσα του τὸ «Μακάριόν ἐστι διδόναι μᾶλλον ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. κ' 35), τότε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὑπῆρξε ὑπερκόσμιος ἱεραπόστολος. Μιμητὴς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, πού «οὐκ εἶχε ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η' 20). Τηρητής τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀποστόλους, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ τοὺς ἀπέστειλε σὲ ἀποστολικὴ ἄσκησι. Τὰ λόγια Του ζωγραφίζουν τὴν ἁγία ἀκτημοσύνη: «Μηδὲν αἴρετε εἰς τὴν ὅδον, μήτε ράβδους μήτε πήραν μήτε ἄρτον μήτε ἀργύριον μήτε ἀνὰ δύο χιτώνας ἐχειν» (Λουκ. θ' 3. ι' 4. κβ' 35). Θαυμαστής ὁ ἅγιος Κοσμᾶς καὶ τοῦ μεγάλου Παύλου, πού ἕνα δικαίωμα γνώρισε, τὸ νὰ θυσιάζη ὅλα τὰ προσωπικά του δικαιώματα. Ἀναγνωρίζει γιὰ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους τὸ «ἄξιος ὁ ἐργάτης τοῦ μισθοῦ αὐτοῦ» (Λουκ. ι' 7). Γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν τὸ ἀναγνωρίζει. Ἀπόλυτα ἀφιλάργυρος ὁ Παῦλος. Θὰ λέη σὲ ὅλους ἐμᾶς, πού διεκδικοῦμε πολλὰ ὑλικὰ δικαιώματα: «Οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ» (Α' Κορ. θ´ 12).

    Ἀπόλυτα ἀκολούθησε καὶ στὸ θέμα τῆς ἀκτημοσύνης ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Ἀπόστολος ἰσάγγελος ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, οὔτε ἀράσθη ποτὲ ἀμοιβῆς καὶ χρημάτων, οὔτε δέχθηκε ποτὲ δώρημα ἢ φιλοδώρημα. Ἀφιλαργυρς πέρα γιὰ πέρα.

    6 • Ἂν ὁ ἀπόστολος ἀφήνει τὸν ἑαυτό του στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ χαρίζει σὲ ὅλους τὸν πλοῦτο τῆς ψυχῆς του, τότε ὁ Κοσμᾶς εἶναι ἀπὸ τὰ σπάνια πρότυπα τῆς πλήρους ἀφιερώσεως καὶ τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης.

     Φυσικὰ δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε ἕναν Κοσμᾶ εἰσπράκτορα τυχερῶν, νὰ τὸν φαντασθοῦμε διάγοντα πολυτελῆ βίο, νὰ τὸν φαντασθοῦμε μὲ χρυσοΰφαντες στολές, νὰ τὸν φαντασθοῦμε μὲ τραπεζικοὺς λογαριασμούς, νὰ φαντασθοῦμε ἕναν Κοσμᾶ μὲ ἰδιοκτησίες καὶ περιουσίες, νὰ φαντασθοῦμε ἕναν Κοσμᾶ χωρὶς Σταυρὸ θυσίας, ἕναν Κοσμᾶ χωρὶς ἀγάπη καὶ προσφορά, ἕναν Κοσμᾶ τοῦ κόσμου τούτου. Ἀδιανόητο! Τέτοιος δὲν μποροῦσε ποτέ νὰ εἶναι.

       Ἀξίζει νὰ ἀκούσουμε τὸν ἴδιον, τὸν ἀκτήμονα ἱεραπόστολο, τὸν Κοσμᾶ:

    «Μελετώντας τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, εὗρον καί λόγον ὁπού λέγει ὁ Χριστός μας, πώς χάρισμα σοῦ ἔδωσα καὶ ἐγὼ τὴν χάριν μου, χάρισμα νὰ τὴν δώσης καὶ σὺ εἰς τοὺς ἀδελφούς σου, χάρισμα νὰ διδάσκης, χάρισμα νὰ συμβουλεύης, χάρισμα νὰ ἐξομολογῆς, καὶ ἀνίσως καὶ ζητήσης νὰ πάρης τίποτε πληρωμὴν διὰ τὴν διδαχήν, ἢ πολλὰ ἢ ὀλίγα, ἢ ἕνα ἄσπρο, ἐγὼ σὲ θανατώνω καὶ σὲ βάνω εἰς τὴν κόλασιν.

      Ἀκούοντας καὶ ἐγώ, ἀδελφοί μου, αὐτὸν τὸν γλυκύτατον λόγον ὁπού λέγει ὁ Χριστός μας, χάρισμα νὰ ὑπηρετοῦμεν καὶ τοὺς ἀδελφούς μας, εἰς τὴν ἀρχὴν μοῦ ἐφάνη βαρὺς ὁ λόγος, ὕστερον ὅμως μοῦ ἐφάνη γλυκύτερος ὥσπερ μέλι καὶ κηρίον, καὶ ἐδόξασα καὶ δοξάζω χιλιάδες φορὲς τὸν Χριστόν μου ὁπού μ᾽ ἐφύλαξε ἀπό τοῦτο τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας, καὶ μὲ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ Θεοῦ δὲν ἔχω μήτε σακκούλα, μήτε σπίτι, μήτε κασέλλα, μήτε ἄλλο ράσο ἀπό αὐτὸ ὁπού φορῶ, ἀλλά ἀκόμη παρακαλῶ τὸν Κύριόν μου μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου νά μέ ἀξιώση νά μήν ἀποκτήσω σακκούλα, διότι ὡσὰν κάμω ἀρχὴν νὰ παίρνω ἄσπρα, εὐθὺς ἔχασα τοὺς ἀδελφούς μου καὶ δὲν ἠμπορῶ καὶ τὰ δύο, ἤ τον Θεὸν ἢ τὸν διάβολον» (Αὐγ. Καντιώτου, ἔκδ. κβ', σελ. 108).

     7 • Ἂν ἀπόστολος εἶναι τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ, τότε ὁ Κοσμᾶς ἦταν χρυσόστομος ἀπόστολος. Ἔχει λεχθῆ: Στόμα Χριστοῦ Παῦλος! Στόμα Παύλου Χρυσόστομος! Ἐμεῖς ἔχουμε δικαίωμα συμπληρωματικὰ νὰ ποῦμε: Στόμα καὶ Χριστοῦ καὶ Παύλου καὶ Χρυσοστόμου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τὸ στόμα τοῦ ἦταν τὸ μεγάφωνο τοῦ Θεοῦ. Τὸ στόμα του ἦταν ἡ ἔκφρασις τῆς καιομένης καὶ παλλομένης καρδιᾶς του. Γιὰ τὸ στόμα τοῦ ἀποστόλου Κοσμᾶ ἰσχύει πλήρως τὸ τοῦ Παύλου στὴν πρὸς Ρωμαίους: «Καρδίᾳ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν» (Ρωμ. ι' 10).

    Τὸ στόμα του ἦταν πάντοτε ἕτοιμο πρὸς ἀπολογία καί ὁμολογία. Εἶναι ἡ συνέχεια τοῦ μεγάλου Παύλου, πού λέει στὴν Α' πρὸς Κορινθίους: «Οὐαί μοι ἐὰν μὴ εὐαγγελίζωμαι» (Α' θ' 16). Τὸ στόμα του ἦταν ἡ ἁγιώτερη καὶ ἡ πλέον ἐποικοδομητικὴ μετάφρασις τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Δὲν τὸ ἄνοιγε γιὰ ἄρρητο λόγο, γιὰ ἀκατονόητα ψαλσίματα, γιὰ περιττὰ διανθίσματα. Ὅταν ἄνοιγε τὸ στόμα του, λὲς καὶ τὸ κατηύθυνε τὸ 14ο κεφάλαιο τῆς Α' Κορινθίους: «Θέλω πέντε λόγους διὰ τοῦ νοός μου λαλῆσαι ἢ μύριους λόγους ἐν γλώσσῃ» (ιδ' 4).

     Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸν ἀκουγαν ὅλοι. Κρέμονταν ἀπὸ τὰ χείλη του. Κάθε λόγος καὶ ἕνα θαῦμα. Ὁ βιογράφος του περιγράφει: «Τὸ κήρυγμα του εἶχε τεραστίαν ἐπίδρασιν. Καί ληστας ἀκόμη ἀφώπλιζε. Συνήντησε κάποτε ληστοσυμμορίαν, τρομοκρατοῦσαν τὴν περιφέρειαν. Ἀλλ᾽ ὁ ἀρχηγὸς της τόσον συνεκινήθη ἀπό τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου, ὥστε μετενόησε διὰ τὰ ἐγκλήματα, πού εἶχε διαπράξει εἰς βάρος ἀθώων πλασμάτων, ἐπέταξε τά ὅπλα του, διέλυσε τὴν συμμορίαν, καὶ ἐγένετο ἕνας ἀπό τούς κοινωφελέστερους χριστιανοὺς τοῦ τόπου του» (σελ. 22).

     8 • Ἂν ἀπόστολος εἶναι ὅποιος μεταδίδει τὸν αἰώνιο Χριστὸ μὲ κατανοητὴ γλῶσσα, τότε ὁ Κοσμᾶς ἦταν ὁ γλωσσοπυρσόμορφος ἀπόστολος. Μιλοῦσε στὴ γλῶσσα τοῦ λαοῦ. Προέτρεπε τοὺς ἱερεῖς νὰ διαβάζουν «παστρικά» τό Εὐαγγέλιο. Χρησιμοποιοῦσε κάθε τοπικὴ διάλεκτο. Διέσωσε βεβαίως τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα, χωρὶς ὅμως νὰ κάνη τὴν γλώσσα σκοπό. Σκοπὸς του ἕνας ἦταν: Ὁ Γλυκύτατος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Ἀλήθειά Του. Ὅλες τὶς Διδαχὲς του τὶς ξεκινάει μὲ τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού γιὰ τὸν Κοσμᾶ εἶναι γλυκύτατο Πρόσωπο: «Ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεός, ἀδελφοί μου, ὁ γλυκύτατος αὐθέντης καὶ Δεσπότης, ὁ ποιητὴς τῶν Ἀγγέλων καὶ πάσης νοητῆς καὶ αἰσθητῆς κτίσεως,... ἐκαταδέχθη καὶ ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀπό τά κα-θαρώτατα αἵματα τῆς Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας...» (σελ. 103).

     9 • Ἂν ἀπόστολος καὶ ἱεραπόστολος εἶναι ὅποιος τὰ ματωμένα ἴχνη τοῦ Σταυροῦ ἀκολουθεῖ, τότε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὑπῆρξε ὁ μάρτυρας, ὁ ἱερομάρτυρας τῆς ἱεραποστολῆς. «Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ἠμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ ἀκολουθήσωμεν (Α' Πέτρ. β' 21).

     Τὸν ἱεραπόστολο δὲν τὸν περιμένει θρόνος. Τὸν ἀναμένει πόνος. Δὲν τὸν περιμένει ἡ ἐπίγεια δόξα. Τὸν ἀναμένει ὁ ἔνδοξος θάνατος. Δὲν τὸν περιμένει θέσις ὑψηλή. Τὸν ἀναμένει μετάθεσις στὸν Οὐρανό.

      Εἴκοσι χρόνια βάδισε ὁ Κοσμᾶς τὸν τραχὺ δρόμο τοῦ ἱεραποστολικοῦ κηρύγματος. 45 ἐτῶν ἦταν ὅταν βγῆκε «τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ» (Μάθ. ιγ' 3). Τὸν σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ. Ὥριμος γιὰ φυτευτής. 65 ἐτῶν ἔφθασε, τότε πού ἦλθε ἡ ὥρα τῆς ἀμοιβῆς τῶν κόπων του. Ἑβραῖοι τὸν πρόδωσαν. Ὁ Κοὺρτ Πασὰς ἀνέλαβε τὸ ἔργο τοῆ σταυρωτοῦ. Καὶ ἡ γενναία ψυχὴ τοῦ μεγάλου ἱεραποστόλου ἑτοιμάστηκε. Εἶπε στοὺς τέσσερις καλογήρους πού τὸν συνώδευαν: «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος καὶ ἐξήγαγεν ἡμᾶς εἰς ἀναψυχὴν» (Ψαλμ. 65,12).

    Ὁ Κύριος της ἀποστολῆς ἀνέμενε μὲ τὸ στεφάνι Του τὸν μάρτυρα ἀπόστολο, τὸν πρωταθλητή  τοῦ παγκοσμίου πρωταθλήματος, πού λέγεται ἱεραποστολή. Τὸν περίμενε νὰ τὸν στεφανώση. Οἱ ἄγγελοι ἀπό τὶς οὐράνιες ἁψίδες παρακολουθοῦσαν τὴν τελευταία μάχη τοῦ ἱερομάρτυρα. Καὶ ἐκεῖνος, καρτερόψυχος, γονάτισε στὴ ρίζα τοῦ δένδρου πού θὰ γινόταν ὁ σταυρός του, στὶς ὄχθες τοῦ Ἀώου ποταμοῦ, πού κυλοῦσε ὅπως κυλοῦσε ἡ ζωὴ τοῦ ἐνδόξου ἱεραποστόλου γιὰ νὰ καταλήξη στὴν ἀπεραντωσύνη τῆς οὐράνιας βασιλείας. Εὐχαρίστησε τὸν Κύριο γιὰ τὴν τιμὴ πού τοῦ ἔκανε νὰ εἶναι ἀπόστολός Του. Σηκώθηκε, εὐλόγησε τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα. Στήλωσε τὸ σῶμα του στὸ δέντρο καὶ ὁ δήμιος τοῦ πέρασε τὸ σχοινὶ τοῦ ἀπαγχονισμοῦ.

      • Ἅγιε Κοσμᾶ, ἕνας ἐσὺ ἔσωσες τὸν τόπο μας. Ἕνας ἐσὺ κράτησες τὴν Ὀρθοδοξία στὶς καρδιὲς τῶν σκλαβωμένων Ἑλλήνων. Ἕνας ἐσὺ ἄνοιξες τὰ μάτια τῆς πίστεως σὲ χιλιάδες ἀδελφούς. Ἕνας ἐσὺ σήκωσες ἀταλάντευτα τό Σταυρὸ τῆς μαρτυρικῆς ἱεραποστολῆς. Ἡ ἐπὶ γῆς Ἐκκλησία ἄργησε νὰ σὲ τιμήση. Ἀπὸ τὸ 1779, ἔτος πού μαρτύρησες, μόλις τὸ 1961 ἔγινε ἡ πράξις ἁγιοκατατάξεώς σου. Καὶ τί μὲ τοῦτο; Ὁ Οὐρανὸς αὐτοστιγμεὶ σὲ δέχτηκε δίπλα στοὺς μεγάλους ἀποστόλους καὶ ἱεραποστόλους. Τὸ μαρτύριο εἶναι τὸ μόνο ἀπόλυτα βέβαιο εἰσιτήριο γιά τὴν κατάκτησι τῆς αἰώνιας ζωῆς.

     • Ἅγιε Κοσμᾶ! Κάθε σπόρος σου κι ἕνα δάκρυ. Κάθε λόγος σου καὶ μιὰ προσευχή. Κάθε κήρυγμά σου κι ἕνα θαῦμα ἐπιστροφῆς ψυχῆς. Κάθε βῆμα σου καὶ ἕνα στήριγμα τοῦ κόσμου. Κάνε μὲ τὶς πρεσβεῖες σου, νέοι ἀπόστολοι καὶ ἱεραπόστολοι νὰ λάμψουν. Μὲ ὑψωμένες τὶς λαμπάδες τῆς ἐν Χριστῷ Ἀλήθειας καὶ Ἀγάπης, νὰ καλοῦν: «Δεῦτε λάβετε φώς ἀκ τού ἀνεσπέρου φωτός».

Μουσουλμανοποίηση !!!

 

Μουσουλμανοποίηση

Ελένη Παπαδοπούλου

Με τους 38 Σύρους μια χαρά εμμέσως πλην σαφώς κάναμε τη δουλίτσα της Τουρκίας

Αίσιο τέλος είχε η περιπέτεια των αλλοδαπών που, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους και με δημοσιεύματα, ήταν σε νησίδα στον Εβρο από τις 14 Ιουλίου, με μπαταρία στο κινητό φουλ και σήμα καλό, ώστε να στέλνουν φωτογραφίες και μηνύματα στις ΜΚΟ. Στο τούρκικο νησί εντελώς ξαφνικά και τυχαίως φύτρωσε μία βάρκα έναν μήνα μετά και τους πήρε από εκεί, για να τους μεταφέρει στην Ελλάδα από την Τουρκία.

Στο μεταξύ, όλοι που έζησαν τη φρίκη σε ένα νησί με φίδια και σκορπιούς, χωρίς νερό και φαγητό για μέρες, σε μία κόλαση, όπως είπαν, είναι τελικά μια χαρά κοτσονάτοι. Από τις ερωτήσεις που έγιναν στους λαθρομετανάστες, που δήλωσαν Σύροι, προέκυψε ότι στα σύνορα τους μετέφεραν οι τούρκικες Αρχές, οι οποίες επιχείρησαν πολλάκις να τους περάσουν στην Ελλάδα. Τελικά το κατάφεραν και 38 άτομα μπήκαν κανονικά στη χώρα ανήμερα της Παναγίας, για να τους περιποιηθούμε και να μην τους απελάσουμε ποτέ. Μια χαρά, εμμέσως πλην σαφώς, κάναμε τη δουλίτσα της Τουρκίας.

Τις δύο τελευταίες ημέρες έχουν μπει άλλοι 200 με ιστιοφόρα στα Κύθηρα. Κάνουν την κρουαζιέρα στο Αιγαίο και καταλήγουν στο νησί άνετοι και ωραίοι. Αυτά τα στοιχεία είναι όσα είδαν το φως της δημοσιότητας.

Ποιος ξέρει πόσοι ακόμη μπαίνουν που δεν καταγράφονται κιόλας! Και γιατί να μην έρθουν σε τελική ανάλυση; Αφού έχουμε καλέσει με προσκλητήριο όλο τον πλανήτη. Με τους νόμους που έχουμε φτιάξει και με τη χαλαρότητα που αντιμετωπίζουμε όλους τους λαθρομετανάστες, καθένας που μπαίνει παράνομα έχει δικαίωμα σε ένα σωρό επιδόματα, σε τζάμπα σπίτι, μέχρι δικαίωμα να ανοίξει και επιχείρηση έχει. Και όλα αυτά επειδή έκανε αίτηση ασύλου, όπως καθοδηγούνται όλοι να κάνουν. Εάν πάρει δε άσυλο και κατά συνέπεια άδεια τριετούς διαμονής, μία σειρά άρθρων του νόμου 4939, που ψήφισε σύσσωμη η κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2022, τους δίνει δικαιώματα και πρόσβαση σε ένα σωρό τομείς «υπό τους όρους που ισχύουν για τους Ελληνες πολίτες».

Άνθρωποι οι οποίοι μπήκαν παράνομα στη χώρα εξομοιώνονται με τους Ελληνες πολίτες και τους αποδίδονται τα ίδια δικαιώματα. Βέβαια, δεν βλέπουμε να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις, αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα. Η νομοθεσία που ισχύει για τους λαθρομετανάστες έχει κάνει νόμιμο το παράνομο, έχει άρει εμπόδια και δυσκολίες και έχει εγκαθιδρύσει ένα φιλικότατο πλαίσιο για να ζουν, για να επιχειρούν και για να εγκατασταθούν, πολλές φορές και οικογενειακώς, μονίμως στη χώρα. Αυτό λειτουργεί ως διαφήμιση προς τις χώρες τους και έρχονται κι άλλοι. Εάν συνεχιστεί αυτή η τακτική, η μουσουλμανοποίηση της χώρας θα έχει γίνει όχι με πόλεμο, αλλά με νόμο.

*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle

newsbreak,19-08-2022

Μιὰ ἀπὸ τὰ ἴδια. Περὶ «ἐλέῳ Θεοῦ» Ἐπισκόπων καὶ ἱερέων.

 

Μιὰ ἀπὸ τὰ ἴδια.

Περὶ «ἐλέῳ Θεοῦ» Ἐπισκόπων καὶ ἱερέων.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων.  

Βλέπουμε μὲ ποιὸν τρόπο προσπαθοῦν οἱ ἐπίσκοποι (καὶ κατ᾿ ἀναλογίαν οἱ ὁμόφρονὲς τους ἱερεῖς)  νὰ ἐπιβάλλουν στοὺς ἀνθρώπους τὶς αὐθαίρετες δικὲς τους γνῶμες καὶ ἐπιλογὲς. Στὴν παροῦσα περιπέτεια μὲ τοὺς κορωνοϊοὺς καὶ τὰ ἐμβόλια ποὺ τείνῃ νὰ ξεθεμελιώσῃ τὴν ὅποια πίστι μᾶς ἔχει ἀπομείνει, εἶναι κραυγαλέα ἡ προδοτικὴ στάσις τους γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἀποκαρδιωτικὸ ὅμως εἶναι ὅτι ἀντὶ νὰ ποῦν μιὰ συγνώμη γιὰ ὅσα ἔκαναν, ἤ, ἔστω, νὰ μὴν μιλήσουν καθόλου, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς συνεχίζουν καὶ ἐπιμένουν καὶ θέλουν νὰ βγοῦν καὶ ἀπὸ πάνω. Τέτοια τύφλωσις, τέτοια ἔπαρσις καὶ τέτοια ἀνοησία -καὶ μάλιστα δημοσίως κατατεθημένη- προκαλεῖ ἀπορία καὶ ὑποψία, γιὰ νὰ μὴν πῶ βεβαιότητα, ὅτι κάτι ἄλλο συμβαίνει μὲ αὐτούς. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τόσο ἄσχετοι ἤ πλανεμένοι. Μάλλον εἶναι στρατευμένοι. Ὑπηρετοῦν ἄλλον ἀφέντη, ἄλλον κύριο· καὶ δὲν διακονοῦν, ἀλλὰ πουλοῦν τὸν λαό τοῦ Θεοῦ.

Κατ᾿ ἀρχὴν δουλειά τους εἶναι νὰ ἐπιβάλλουν τὶς δικὲς τους γνῶμες καὶ ἀπόψεις, ἤ -ἀκόμη χειρότερα- τὶς ἀπόψεις καὶ τὶς μεθόδους ἀνθρώπων προφανῶς ἀντιθέων καὶ ἐωσφορικῶν, ὅπως οἱ νῦν παγκοσμίως κρατοῦντες καὶ οἱ πάτρωνές τους; Αὐτοὶ (οἱ δοκοῦντες ἄρχειν καὶ ὅλο τὸ σκυλολόϊ ποὺ τοὺς ἀκολουθῇ) ὡς κοπρῖτες καὶ ὑλιστὲς καὶ σαρκολάτρες μιλοῦν μόνο γιὰ τὰ γήϊνα καὶ μάλιστα διαστρέφοντας τὴν φυσικὴ τάξι τοῦ Θεοῦ.  Αὐτοὶ, ὡς ἐπίσκοποι, πῶς παπαγαλίζουν τὴν ρητορία τους καὶ λένε αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε καὶ κάνουν αὐτὰ ποὺ ὑφιστάμεθα , χωρὶς καμμιὰ Πατερικὴ μαρτυρία;

«Αὐτοὶ μὲν ὡς ἐκ κοπρίας ὄντες, ἐλάλησαν ἀληθῶς ἀπὸ γῆς· οἱ δὲ ἐπίσκοποι, οὐχ ἑαυτοῖς εὑρόντες τὰς λέξεις, ἀλλ' ἐκ Πατέρων ἔχοντες τὴν μαρτυρίαν, οὕτως ἔγραψαν». ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG26 1040

Ὁ ἄνθρωπος δὲν πρέπει, κατ᾿ αὐτοὺς (τοὺς πλανεπισκόπους), νὰ ἐμπιστεύεται οὔτε τὸν ἑαυτό του, οὔτε τὰ μάτια του, οὔτε τ᾿ αὐτία του, οὔτε τὸν νοῦ του, οὔτε τὴν κρίσι του, οὔτε τὸν πνευματικό του -ἄν ἔχει. Γιατί τὰ ἔδωσε τὸτε ὁ Θεός; Τί τὰ χρειαζόμαστε; Γιατὶ δὲν μᾶς εἶπε ὅταν ἦρθε «Τέρμα, ξεχάστε τὰ ὅλα, δὲν χρειάζεται τίποτα, θὰ κάνετε ὅτι σᾶς λένε οἱ ἱερεῖς μου»; (Παρεπιπτόντως ἔτσι μιλάει  στὸ Κοράνι –τὸ ὁποῖο τὸ θεωροῦν ἱερό- ὁ προφήτης τοῦ ἐωσφόρου, ἀλλὰ εἶναι ἄλλο κεφάλαιο αὐτό) Γιατὶ ἔλεγε ὁ Χριστός: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» «Τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε» κλπ; Γιατὶ ἐνῷ Αὐτὸς μᾶς λέει φίλους αὐτοὶ μᾶς θέλουν δούλους; Μᾶς θέλουν δούλους γιατὶ οἱ ἴδιοι εἶναι δοῦλοι  τῆς ὑπερηφανείας τους καὶ τῆς ἐξουσιομανίας τους καὶ καταλήγουν δοῦλοι τοῦ πατρὸς τῆς ὑπερηφανείας καὶ τοῦ διαχειριστὴ καὶ «δοτῆρος» τῶν ἐξουσιῶν, σὲ ὅσους τὸν προσκυνοῦν. Βλέπετε, ἐπειδὴ τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα εἶναι πράγμα Θεϊκὸ καὶ ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἀξία καὶ κάθε ἀνθρώπινη πολιτεία, ἀξίζει μόνο σὲ λίγους. Σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὸ θεωροῦν πατρικὴ κηδεμονία καὶ ὄχι τυραννική αὐτονομία. Κάποιοι ὅμως τὸ ἔχουν μετατρέψει σὲ ἐξουσία, ἤ -γιὰ νὰ μιλήσουμε μὲ θάρρος, ξεκάθαρα- σὲ τυραννία:

«Τὸ μὲν τῆς ἐπισκοπῆς καὶ ὄνομα καὶ πράγμα θεῖον ὄν, καὶ κρεῖττον πάσης πολιτείας τε καὶ ἀξίας, ὁλίγοις δή τισι πρέπει, τοῖς πατρικὴν κηδεμονίαν, ἀλλ᾿ οὐ τυραννικὴν αὐτονομίαν, εἶναι αὐτὸ οἰομένοις. Ἐπειδὴ δὲ εἰς ἀρχὴν, μᾶλλον δὲ, εἰ χρὴ μετὰ παρρησίας εἰπεῖν εἰς τυραννίδα αὐτὸ μετερρύθμισαν τινες· ...» ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78 564

Αὐτὰ εἶναι, νομίζω, φανερὰ ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ κλείνουν τὰ μάτια τους μπροστὰ στὴν πραγματικότητα ποῦ ζοῦμε , ἀσχέτως ποὺ δὲν θέλουν νὰ τὰ παραδεχτοῦν.  Αὐτὸ τὸ ξέρουν οἱ πονηροὶ ποὺ βρίσκονται σὲ ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους  νὰ μὴν ἐμπιστεύονται οὔτε τὰ μάτια τους, οὔτε τ᾿ αὐτιά τους, οὔτε τὸ νοῦ τους, παρὰ μόνον τοὺς ἐπισκόπους σὲ ὅσα τοὺς διατάζουν καὶ τοὺς ἐκβιάζουν.  Ξέρουν ὅμως ὅτι ὁ βίος τους καὶ ἡ μαρτυρία τους, συνήθως, εἶναι ἀποτρόπαια καὶ βδελυκτὴ στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Προσπαθοῦν  νὰ τὸ ξεπεράσουν λέγοντας ὅτι ὑπάρχουν «ἐλέῳ Θεοῦ» καὶ ὅτι ἡ ἐξουσία τους εἶναι ἐπιλεγμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἐπειδὴ βέβαια ὁ κάθε ἄνθρωπος κάτι  γνωρίζει ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ ἐπισκόπου τῆς περιοχῆς του οἱ πονηροὶ δὲν μιλοῦν προσωπικὰ γιὰ τὸν κάθε ἕνα τους ἀλλὰ γιὰ τὸ σύνολο τῶν ἐπισκόπων, τὴν Σύνοδο. Λὲς καὶ ἕνα σάπιο μῆλο ἄν τὸ βάλλῃς σὲ ἕνα τελάρο ποὺ ὑπάρχουν πολλὰ καλά θὰ πάψῃ νὰ εἶναι σάπιο.

Ἕνα παράδειγμα :

 «Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ αὐτονομεῖται ἀπὸ τὴν «ἐλέῳ Θεοῦ» ἐκλεγμένη καὶ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπιλεγμένη Συνοδικὴ ἐξουσία».  ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ «Ἀχιλλίου Πόλις» τ. 07, Μάϊος 2022 σελ.37-38

Θέλει νὰ πῇ δηλαδὴ ὅτι ὁ κάθε ἐπίσκοπος εἶναι ἐπιλεγμένος καὶ ἐκλεγμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ὅποιος δὲν ὑπακοῦει στὴν ἐξουσία του στὴν οὐσία δὲν ὑπακοῦει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἀντιθέτως ὅποιος ὑπακοῦει σὲ ὅσα λέει, ὑπακοῦει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα!!! Τόσο ἀπλὰ εἶναι γι᾿ αὐτοὺς τὰ πράγματα. Καὶ, εἶναι ἀξιοπρόσεχτο, χρησιμοποιεῖ τὴν λέξι «αὐτονομεῖται», ἐνῷ αὐτοὶ (οἱ ἐπίσκοποι) εἶναι ποὺ ἔχουν αὐτονομηθῇ, ὅπως λέγει παραπάνω ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης καὶ ἔχουν μετατρέψει τὴν διακονία σὲ τυραννία (τυραννικὴν αὐτονομίαν) . Ἔτσι ἀντιστρέφουν τὴν πραγματικότητα αὐτοὶ οἱ «ποιμένες».

Ἄς κάνουμε ὅμως τὸν προφανὴ, ἀλλὰ ἀναγκαῖο διαχωρισμό. Ἄλλο πράγμα ἡ ἱερωσύνη, ἄλλο αὐτοὶ ποὺ τὴν μεταχειρίζονται κακῶς. Ἡ ἱερωσύνη εἶναι Θεία καὶ τὸ τιμιώτερο ἀπὸ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν. Καὶ περισσότερο ἀπὸ ὅλους τὴν ὑβρίζουν αὐτοὶ ποὺ τὴν μεταχειρίζονται κακῶς, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ χειροτονοῦνται καθόλου, γιὰ νὰ μὴν τολμοῦν οἱ διάφοροι ἀνόητοι, ἤ βαλτοί, τὰ ἐγκλήματα ποὺ αὐτοὶ διαπράττουν  (οἱ ὑβρίζοντες κληρικοί) νὰ τὰ ἀποδίδουν στὴν ἱερωσύνη.

«Θεῖον μὲν χρῆμα ἡ ἱερωσύνη, καὶ τῶν ὅντων ἀπάντων τὸ τιμιώτατον. Ὑβρίζουσι δὲ εἰς αὐτὴν μάλιστα πάντων οἱ κακῶς αὐτὴν μεταχειριζόμενοι· οὕς ἱερᾶσθαι παντάπασιν οὐκ ἐχρῆν ἵνα μὴ οἱ ἀνόητοι τὰ τῶν κακῶν αὐτὴν μετιόντων ἐγκλήματα εἰς αὐτὴν τρέπειν τολμῷεν.» ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ PG 78 493  

(Στὶς ἡμέρες μας βλέπουμε νὰ σκανδαλίζονται ἄνθρωποι ἀλλόθρησκοι καὶ νὰ κλαῖνε γιὰ τὸ κατάντημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ λαοῦ μας. Φαντάζομαι θὰ εἴδατε τὸν Μπακντί νὰ κλαίει καὶ νὰ ρωτάει «Γιατὶ Ἕλληνες; Ἐσεῖς ἔχετε ἁγίους ποὺ ἐμεῖς οἱ ἰνδουϊστὲς δὲν ἔχουμε. Γιατί τὸ  κάνετε αὐτό;»)

Ἐμεῖς μιλοῦμε γιὰ τοὺς προδότες ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ ἔκλεισαν τοὺς ναοὺς, ποὺ μασκοφόρεσαν τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς προτρέπουν καὶ τοὺς ἐκβιάζουν νὰ γίνουν πειραματόζωα μὲ τοὺς ἐμβολιασμοὺς, ποὺ καλλιεργοῦν τὸν φόβο, ποὺ ἔγιναν συνεργάτες τῶν νεοεποχιτῶν σατανοφασιστῶν ἐναντίον τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ ἅγιοι λένε ὅτι αὐτοὶ δὲν ἔπρεπε κἄν νὰ ἔχουν χειροτονηθῇ. Δυστυχῶς ἔχουν χειροτονηθῇ. Πάντα συνέβαινε αὐτὸ. Καὶ πάντα οἱ τοιοῦτοι ἰσχυριζόταν ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τοὺς χειροτόνησε. Καὶ πάντα ἀποροῦσαν ὅσοι τοὺς ἔβλεπαν:  Καλὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἔχει χειροτονήσει ὁ Θεός; Καὶ τοὺς ἀνάξιους; Καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἀντιμετώπιζε τέτοιες ἀπορίες: Δὲν τοὺς χειροτονεῖ ὅλους ὁ Θεὸς, ἀλλὰ δι᾿ὅλων ἐνεργεῖ, ἀκόμα καὶ ἄν εἶναι ἀνάξιοι, γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ, γιὰ νὰ σωθῇ ὁ λαός.

«Τί οὖν; φησί· πάντας ὁ Θεὸς χειροτονεῖ, καὶ τοὺς ἀναξίους; Πάντας μὲν ὁ Θεὸς οὐ χειροτονεῖ, διὰ πάντων δὲ αὐτὸς ἐνεργεῖ, εἰ καὶ αὐτοὶ εἶεν ἀνάξιοι, διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG62.610

Καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ θεία ἀνοχή γίνεται γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ λαοῦ. Διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν. Διότι ἄν ἔχεις ἕναν τέτοιο παπά ἤ Δεσπότη τί θὰ κάνῃς; Θὰ σταματήσῃς νὰ κοινωνᾶς, νὰ μετέχης στὰ μυστήρια; Ἄντε τώρα παίρνεις καὶ τὸ ἀμάξι καὶ πᾶς ἀλλοῦ (ὅσο ἀκόμη θὰ ἐπιτρέπεται). Παλαιώτερα; Τὸ «διὰ πάντων ἐνεργεῖ» ἀναφέρεται βέβαια στὴν τέλεσι τῶν Θείων μυστηρίων. Αὐτὰ δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τοῦ ἱερέως. Ἀλοίμονό μας, ἀλλοιῶς...

«Οὐκ ἔστι τοιαῦτα ἃ χαρίζεται ὁ Θεὸς, ὡς ὑπὸ ἱερατικῆς ἀρετῆς ἀνύεσθαι· τὸ πᾶν τῆς χάριτός ἐστι· τούτου ἐστὶν ἀνοῖξαι μόνον τὸ στόμα, τὸ δὲ πᾶν ὁ Θεὸς ἐργάζεται· σύμβολον οὗτος πληροῖ μόνον». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.612

Ὅλα γίνονται ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ Θεὸς κάνει τὰ πάντα. Ὁ ἱερεῦς δανείζει τὸ σῶμα του καὶ τὸ στόμα του. Εἶναι σύμβολο ὁ ἱερεῦς.

Ὅποιος καὶ νὰ λειτουργήσῃ ἡ προσφορὰ εἶναι ἡ ἴδια μὲ αὐτὴν ποὺ ἔδωσε ὁ Κύριος στοὺς μαθητὲς κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο. Δὲν ὑστερεῖ σὲ τίποτα ἀπὸ ἐκείνη διότι καὶ αὐτὴν δὲν τὴν ἁγιάζουν ἅνθρωποι, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ἁγίασε τὴν προσφορὰ στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο.

«Ἡ προσφορὰ ἡ αὐτή ἐστι, κἂν ὁ τυχὼν προσενέγκῃ, κἂν Παῦλος, κἂν Πέτρος· ἡ αὐτή ἐστιν, ἣν ὁ Χριστὸς τοῖς μαθηταῖς ἔδωκε, καὶ ἣν νῦν οἱ ἱερεῖς ποιοῦσιν· οὐδὲν αὕτη ἐλάττων ἐκείνης, ὅτι καὶ ταύτην οὐκ ἄνθρωποι ἁγιάζουσιν, ἀλλ' αὐτὸς ὁ καὶ ἐκείνην ἁγιάσας». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.612

Αὐτὸς ποὺ ἁγίασε τὴν προσφορὰ κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, Αὐτὸς ποὺ ἐνεργεῖ καὶ ἀγιάζει διὰ τῶν -ἔστω καὶ κάποιων ἀναξίων- ἱερέων σήμερα στοὺς ναούς μας, Αὐτὸς τιμᾶται στοὺς ναοὺς μας, ἡ Χάρις του πληρεῖ ὅλο τὸν ναό, τὶς ἅγιες εἰκόνες τὰ ἱερὰ σκεύη. Αὐτὸν ὑβρίζουμε ὅσοι μπαίνουμε στὸν ναό του μὲ ἔγνοιες καὶ φόβους γήϊνους ἐνῷ ὑποτίθεται ὅτι «πάσαν τὴν βιοτικὴν ἀποθώμεθα μέριμνα ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι». Αὐτὸν προσβάλουμε ὅταν στεκόμαστε μὲ τὰ μουρόπανα μπροστὰ στὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ κάνουμε ὑποκλίσεις. Αὐτὸν προσβάλουν καὶ οἱ ἱερεῖς ποὺ λειτουργοῦν ἤ κοινωνοῦν τοὺς ἀνθρώπους φορῶντας «μάσκες».  Αὐτὲς εἶναι σύμβολα τῆς ὑποταγῆς στὸ ἀλλότριον πνεῦμα, ἀλλὰ αὐτοὶ (οἱ ἱερεῖς) εἶναι σύμβολα τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης. Πῶς μποροῦν νὰ συμβολίζουν τὸν Θεὸ καὶ ταυτοχρόνως νὰ φέρουν πάνω τους τὰ σύμβολα τοῦ διαβόλου; Πως μποροῦν νὰ ἐργάζονται σὲ δύο κυρίους; Ποιὸν θὰ προτιμήσουν τελικά; Ἤ μᾶλλον, δείχνουν ξεκάθαρα ποιὸν  προτιμοῦν ἀφοὺ καινοτομοῦν τέτοιες βέβηλες πρακτικές, ἄν ἔχουν συναίσθησι τῶν πράξεῶν τους.

Ὁπότε οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ ἄς κοιτάξουν καὶ ἄς ἀναλογιστοῦν τὶς πράξεις τους συγκρίνοντάς τις μὲ τὸν λόγο καὶ τὰ ἔργα τῶν Πατέρων γιὰ νὰ δοῦν τί ἔχουν διαπράξει. Ἄλλὰ καὶ πιὸ ἀπλά, ἄν δὲν ἔχουν διάθεσι γιὰ τέτοιους ἐλέγχους, ἄς ἀναλογιστοῦν τὶ ἀποτέλεσμα ἔφεραν στὴν ἐκκλησία μὲ τὶς πράξεις τους. Εἶναι τὰ πράγματα καλύτερα ἤ χειρότερα συγκρινόμενα μὲ τὴν κατάστασι πρὶν τρία χρόνια. Αὐξήθηκαν ἤ λιγόστεψαν οἱ χριστιανοί; Αὐξήθηκε ἤ μειώθηκε ἡ πίστις δηλαδὴ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Δὲν νομίζω νὰ δυσκολευτοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν πραγματικότητα.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀβασάνιστα, ἀπερίσκεπτα, δίκην τετραπόδων ἀκολουθοῦν τὸν κάθε καινοτόμο ἱερωμένο στὴν ὁποιαδήποτε ἀλλόκοτη προτροπή του. Διότι πράγματι, ὅπως εἴδαμε, ἡ ἱερωσύνη εἶναι τὸ μέγιστο τῶν ἐπὶ γῆς πραγμάτων. Τὰ μυστήρια τελοῦνται ὑπὸ τοῦ ἁγίου πνεύματος ἀναξαρτήτως τῆς πιθανῆς ἀναξιότητος τοῦ ἱερέως. Δὲν χρειάζεται νὰ πολυπραγμονῇ κανεὶς γιὰ τὸν βίο τοῦ ἱερέως, ἀλλὰ μέχρι ἐκεῖ. Δὲν χρειάζεται νὰ τὸν καταφρονῇ διότι καταφρονεῖ τὴν ἱερωσύνη,  δηλαδὴ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ τὸν χειροτόνησε.

«Οὐκ οἶδας τί ἐστιν ὁ ἱερεύς; Ἄγγελος Κυρίου ἐστί. Μὴ γὰρ τὰ ἑαυτοῦ λέγει; Εἰ καταφρονεῖς αὐτοῦ, οὐκ αὐτοῦ καταφρονεῖς, ἀλλὰ τοῦ χειροτονήσαντος αὐτὸν Θεοῦ». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.610

Ἀπὸ ἐδὼ ξεκίνησε ὁ προβληματισμὸς, ποὺ παρουσιάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, καὶ ἡ ἀπορία κάποιων ἄν ὁ Θεὸς χειροτονεῖ καὶ τοὺς ἀναξίους -ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω- καὶ κατέληξε ὅτι δὲν τοὺς χειροτονεῖ ὅλους, ἀλλὰ δι᾿ὅλων ἐνεργεῖ.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ τὰ ὅρια, μέχρι ποὺ δηλαδὴ καὶ μέχρι πότε θὰ πείθεσαι καὶ θὰ ἀκολουθῇς αὐτὰ ποὺ λένε οἱ ἱερωμένοι. Ἄν οἱ περὶ πίστεως καὶ ζωῆς ἀπόψεις του, τὸ «δόγμα» του, εἶναι διεστραμμένες, μὴν πείθεσαι σ᾿ αὐτὸν ἀκόμη καὶ ἄν φαίνεται ἄγγελος.  Ἄν ὅμως διδάσκει σωστὰ τότε νὰ ἀκολουθῇς τὰ λόγια του καὶ μὴν πολυπραγμονῇς περὶ τοῦ βίου του.

 «Εἰ μὲν γὰρ δόγμα ἔχει διεστραμμένον, κἂν ἄγγελος ᾖ, μὴ πείθου· εἰ δὲ ὀρθὰ διδάσκει, μὴ τῷ βίῳ πρόσεχε, ἀλλὰ τοῖς ῥήμασιν». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.610

Τί πιὸ ξεκάθαρο χρειάζεται; Ἡ πίστις διώκεται, ὁ κιναιδισμὸς καὶ ἡ διαφθορὰ διαφημίζονται ἀπὸ δεσποτάδες ἐντὸς τῶν ναῶν, οἱ ἐκτρώσεις-δολοφονίες τῶν παιδιῶν ἔχουν γίνει καθεστῶς καὶ ἱερωμένοι προτρέπουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ χρησιμοποιοῦν ἀνεπιφύλακτα τὰ «προϊόντα» τέτοιων φόνων, τὰ σχολεία διδάσκουν κάθε ἀνωμαλία καὶ ἀπιστία, οἱ ναοὶ θεωροῦνται μολυντήρια, οἱ αἱρετικοὶ θεωροῦνται ἐκκλησίες, ὅλα ἔχουν γίνει ἄνω κάτω. Τί δόγμα ἔχουν ὅσοι διαπράττουν ἤ ἀνέχονται ὅλα αὐτά. Πῶς τὸ βλέπετε; Ὀρθὸν ἤ διεστραμμένον δόγμα; Ἀπαιτοῦν ὅμως νὰ τοὺς ὑπακοῦμε. Διαφορετικὰ λένε ὅτι «αὐτονομούμεθα». Καὶ ποιοὶ τὸ λένε; Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν οἱ ἴδιοι αὐτονομηθῇ ἀπὸ τὴν πίστι, ἔχουν τελείως ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ ὁτιδήποτε ὀρθὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἔχουν εἰσάγει κάθε καινοτομία στὴν ἐκκλησία καὶ καμαρώνουν κιόλας καὶ κατηγοροῦν ὅσους δὲν τοὺς ἀκολουθοῦν ὡς ὁπισθοδρομικοὺς καὶ συντηρητικοὺς καὶ φονταμενταλιστὲς καὶ παληομοδὶτες. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἀπαιτοῦν πλήρη ὑπακοὴ καὶ ὑποταγή. Αὐτοὶ ποὺ δὲν θἄπρεπε κἄν νὰ ἔχουν χειροτονηθῇ καὶ ποὺ ἀποτελοῦν στίγματα δυσέκπλητα στὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας. Αὐτοὶ ποὺ ἔπρεπε νὰ ὀρθοτομοῦν, δηλαδὴ νὰ ἀποκόβουν τὰ νόθα μὲ μεγάλη σφοδρότητα μὲ τὴν μάχαιρα τοῦ πνεύματος.

«Ὀρθοτομοῦντα· τουτέστι, Τέμνε τὰ νόθα, καὶ τὰ τοιαῦτα μετὰ πολλῆς τῆς σφοδρότητος ἐφίστασο καὶ ἔκκοπτε· καθάπερ ἐπὶ ἱμάντος τῇ μαχαίρᾳ τοῦ πνεύματος πάντοθεν τὸ περιττὸν καὶ ἀλλότριον  τοῦ κηρύγματος ἔκτεμνε». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.626

Αὐτοὶ ἀντὶ νὰ κάνουν αὐτὸ, νὰ ὀρθοτομοῦν, διδάσκουν ὅλες τὶς σιωνιστικομασονικὲς καὶ σατανικὲς διδασκαλίες ἐν ἐκκλησίαις καὶ ξεδιάντροπα κάνουν τὰ κηρύγματά τους γιὰ νέες ἐποχὲς καὶ νέες ἀντιλήψεις καὶ ὅλα τὰ νέα καὶ καινὰ ποὺ ἐτοιμάζουν τὰ ἀνὰ τὴν οἰκουμένη ἐργαστήρια τῶν σατανιστῶν. Λὲς καὶ δὲν ξέρουν ὅτι ὅταν κάτι καινὸ εἰσαχθῇ θὰ γεννᾶ συνεχῶς καινοτομίες. Καὶ θὰ εἶναι ἀτελείωτη ἡ πλάνη ὅποιου βγεῖ ἀπὸ τὸ καλὸ λιμάνι καὶ δὲν θὰ σταματήσῃ πουθενά. Ἡ ἀσέβειά τους συνεχῶς θὰ αὐξάνει καὶ ὁ ἀσεβὴς λόγος τους σὰν γάγραινα θὰ προχωρεῖ. Κακὸ ἀκάθεκτο, μὲ τίποτα δὲν θὰ μπορεῖ νὰ γιατρευτῇ ἀλλὰ θὰ μολύνει τὸ πᾶν.

«Ὅταν γάρ τι καινὸν ἐπεισενεχθῇ, ἀεὶ καινοτομίας τίκτει· καὶ ἄπειρος ἡ πλάνη τοῦ ἐξελθόντος τὸν λιμένα τὸν εὔδιον, καὶ οὐδαμοῦ στήσεται. Ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας, φησὶ, καὶ ὁ λόγος αὐτῶν, ὡς γάγγραινα, νομὴν ἕξει. Ἀκάθεκτον κακὸν, οὐκέτι ἰατρείᾳ κατασχεθῆναι δυνάμενον, ἀλλὰ τὸ πᾶν λυμαίνεται». ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 62.626

Δὲν βρισκόμαστε σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάστασι ἔτσι τυχαία, διότι κάτι πῆγε κακὰ, κάπου φάγαν .. μιὰ νυχτερίδα ποὺ εἶχε φάει κάτι ἄλλο καὶ ... δυστυχῶς ἁρρωστήσαμε ὅπως μᾶς δουλεύουν τὰ χαλκεῖα τῶν νεοεποχιτῶν γιὰ τὸ ὑγειονομικὸ ζήτημα ποὺ δημιούργησαν. Δὲν βρέθηκε ἡ ἐκκλησία σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀθλία κατάστασι ἀπὸ τὴ μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη. Τώρα γιὰ πάνω ἀπὸ ἕναν αἰώνα δουλεύουν μεθοδικὰ μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα μεταξάκηδες καὶ ἀθηναγόρες καὶ βαρθολομαῖοι καὶ ὅλος ὁ ὑπόλοιπος ἐσμὸς τῶν καινοτόμων καὶ τῶν πουλημένων. Τώρα νοιώθουν ὅτι πατοῦν καλὰ στὰ πόδια τους καὶ στήνουν κολυμπάρια καὶ σπρώχνουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴν νεοεποχήτικη πανθρησκεία, ὅσους ἐπιζήσουν ἀπὸ τὴν ἐκτελούμενη γενοκτονία. Καὶ καλὰ αὐτοὶ τὴν δουλειά τους κάνουν. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Ὅλοι ἐμεῖς ποὺ δὲν εἴμαστε στρατευμένα ὄργανα ἤ χαφιέδες τῶν σχεδιασμῶν τοῦ κάθε προδρόμου τοῦ ἀντιχρίστου ἤ χρήσιμοι ἡλίθιοι.

Ποτέ δὲν εἶναι ἀργά. Χρειάζεται ἀληθὴς μετάνοια καὶ προσευχή (ὅπως λένε οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ποὺ φυσικά ὑπάρχουν) καὶ ἀπόλυτη ἀνυπακοὴ στὶς προσταγὲς τῶν καινοτόμων (ὅπως ἐπιβάλλει ἡ λογικὴ καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες).  Ἐπίσης χρειάζεται μὲ θάρρος καὶ πεποίθησι νὰ καταγγέλεται μὲ λόγια καὶ πράξεις ἡ συνοδοιπορία τῶν ποιμένων μας μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς ἐκκλησίας ὥστε νὰ διαφωτίζονται ὅσοι συνάνθρωποί μας ἀγνοοῦν τὰ ἰσχύοντα, νὰ ἐνισχύονται οἱ ἀμφιταλανευόμενοι καὶ νὰ παίρνουν θάρρος ὅσοι πτοοῦνται ἀπὸ τὸ μέγεθος τῆς ἀποστασίας. Γιὰ νὰ γίνῃ κάτι τέτοιο μάλλον χρειάζεται νὰ ξεχάσουμε χρήματα, κτήματα, θελήματα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωή μας, ἐνδεχομένως. Δύσκολο; Φυσικά, ἀλλὰ μὴν ξεχνᾶμε Αὐτὸν ποὺ εἶπε: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη' 20) Θὰ εἶμαι μαζί σας κάθε μέρα τῆς ζωῆς σας καὶ μὴν φοβάστε αὐτοὺς ποὺ μποροῦν νὰ σᾶς σκοτώσουν. «Μή  φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτενόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι» (Ματθ.ι΄ 28)  Ὁ χωρῶν χωρεῖτο. Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας. Οἱ πατέρες μᾶς ἄφησαν παραδείγματα ἀντιστάσεως, ἀγώνων καὶ θυσιῶν. Μᾶς ἔχουν δείξει τὸν δρόμο...

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων.  17 Αὐγούστου 2022

Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ !!! ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗΣ !!! ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΩΝ ΘΗΒΩΝ !!! ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΔΗ ΒΡΟΧΗ !!! Η ΛΙΤΑΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΑΣ !!!

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΗΒΩΝ  , ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ & ΑΥΛΙΔΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ '' ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ '' - ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΘΗΒΩΝ

Θήβα 14 Αυγούστου 2022

Πραγματοποιήθηκε μέσα σε κλίμα βαθιάς κατάνυξης , παρουσία πλήθους πιστών ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετά Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος από τον Ηγούμενο τής Ιεράς  Μονής Σαγματά  Πανοσιολογιότατο  Πατέρα Πα'ι'σιο  , τής Εορτής τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου  στον Ιερό Ενοριακό Ναό τής '' ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ '' - ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΘΗΒΩΝ

Στη συνέχεια μέσα σε καταρρακτώδη βροχή  !!! πραγματοποιήθηκε η Λιτάνευση τής Θαυματουργού Εικόνας  στο κέντρο τής Θήβας  , την οποία συνόδευαν παιδιά με παραδοσιακές φορεσιές αλλά και η Μπάντα τής Φιλαρμονικής τού Δήμου Θηβαίων .

Συ λειτούργησαν μαζί με τον Εφημέριο τού Ενοριακού Ναού Αιδεσιμολογιότατο Πατέρα Γεώργιο ο Ηγούμενος τής Ιεράς Μονής Σαγματά Πανοσιολογιότατος  Πατέρας Πα'ι'σιος και Ιερείς Ενοριακών Ναών τής Πόλης .

Τίμησαν με την παρουσία τους την Μεγάλη Θρησκευτική Εορτή οι κ.κ. :

Αντιδήμαρχοι τού Δήμου Θηβαίων , κ. Ανδρέας Χατζησταμάτης ,  κ. Γιώργος Παπασπύρου 

Ο Πρόεδρος τού Περιφερειακού Συμβουλίου Στερεάς Ελλάδος κ. Σπύρος Νικολάου

Οι Δημοτικοί Σύμβουλοι τού Δήμου Θηβαίων  : κ. Κώστας Χαρέμης , κ. Κώστας Βενιζέλος , κ. Γρηγόρης Παπαβασιλείου , κ. Ηλίας Τραμπάκουλος 

Ο Τέως Πρόεδρος τού Δημοτικού Συμβουλίου τού Δήμου Θηβαίων κ. Αθανάσιος Κοκοντίνης 

Εκπρόσωποι τού Κ.Ε.ΠΒ Θηβών 

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ !!! ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ !!!

Τουρκικές φαντασιοπληξίες και ιδεοληψίες !!!

 

Τουρκικές φαντασιοπληξίες και ιδεοληψίες

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

               Σε παροξυσμό  έχουν  φθάσει οι φαντασιοπληξίες και οι ιδεοληψίες  της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας. Πιθανόν το κάνει γιατί βλέπει ότι οι Τούρκοι πολίτες την βαρέθηκαν, βαρέθηκαν τα ψέματα, τη διάλυση της οικονομίας, τη διαφθορά, τις σπατάλες του Προέδρου, την οικογενειοκρατία, την ευνοιοκρατία, τον αυταρχισμό σε  διαφωνούντες και επιδιώκει με αυτές να κρατήσει την εξουσία στις προσεχείς εκλογές. Ίσως νομίζει ότι μπορεί να  αφιονίσει το γειτονικό λαό, λέγοντάς του  απίθανα ψέματα και ιστορίες τύπου παραμυθιών της Χαλιμάς.

               Πρόσφατο κρούσμα της μυθομανίας της πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας η παρουσίαση γεωγραφικού χάρτη από τον Υπουργό Αμύνης Χουλουσί Ακάρ, στον οποίο εμφανιζόταν η εξέλιξη των συνόρων της χώρας μας. Το συμπέρασμά του είναι ότι αδικήθηκε η χώρα του... Ο κ. Ακάρ δεν κατάλαβε ότι έτσι αποκάλυψε μιαν άρρωστη επιθυμία του ο Ελληνισμός να ήταν ακόμη ραγιάς και αιχμάλωτός του...       

Ο κ. Ακάρ δεν κατάλαβε  επίσης ότι έτσι προσέβαλε τους επαναστάτες των ΗΠΑ και όλων των άλλων λαών που αγωνίσθηκαν και απέκτησαν την ελευθερία τους. Δεν κατάλαβε ακόμη ότι η αναφορά του  οδηγεί  τη σκέψη  στον Χίτλερ, στον Στάλιν και στη θεωρία του «ζωτικού χώρου». Τις αντιλήψεις της για «ζωτικό χώρο» η Τουρκία, χάρη στην ανοχή των μεγάλων δυνάμεων, εφαρμόζει στην Κύπρο, στη Συρία και στο Ιράκ και επιδιώκει να τις εφαρμόσει στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και στη δυτική Θράκη...

 Λογικά πράττουσα η ελληνική κυβέρνηση μένει ψύχραιμη και δεν μπαίνει σε συζήτηση με όσα εκστομίζουν ο κ. Ερντογάν και οι συνεργάτες του. Όμως φέτος, με τα εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, σκέφτομαι πόσο το θράσος τους. Με την βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων η Τουρκία διέπραξε Γενοκτονία σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που αναζήτησαν την ελευθερία τους, μετά από αιώνων απάνθρωπη σκλαβιά, ελευθερία που προηγουμένως είχαν κερδίσει με θυσίες και αίμα οι Πελοποννήσιοι, οι Ρουμελιώτες, οι Θεσσαλοί, οι   Ηπειρώτες, οι Μακεδόνες, οι νησιώτες του Αιγαίου, οι Θράκες, οι Κρήτες.

Οι Έλληνες είμαστε συνδεδεμένοι με την Μικρά Ασία, όχι μόνο γιατί εκεί δημιουργήσαμε σπουδαίο πολιτισμό, αλλά γιατί, υπό τυραννικές συνθήκες, οι πρόγονοί μας διατήρησαν την ταυτότητά τους. Ό, τι κι αν πουν ο κ. Ερντογάν και οι συνεργάτες του η Κωνσταντινούπολη και η Μικρά Ασία ευωδιάζουν Ελληνισμό. Όσο κι αν καταστρέφουν τα μνημεία του, όσο και αν καταπιέζουν τους εναπομείναντες ελάχιστους Έλληνες, όσο και αν, κάνοντας χρήση βαρβάρων συνηθειών,  μετατρέπουν σε τζαμιά την Αγιά Σοφιά, τη Μονή της Χώρας, την Αγιά Σοφιά της Τραπεζούντας και άλλους ναούς – σύμβολα, όσο και αν βάζουν τουρκόπουλα να κραυγάζουν, ως σε γήπεδο, στην Αγιά Σοφιά, η αλήθεια παραμένει βαθιά ριζωμένη: αυτά είναι τα ιερά και όσια της Ελλάδας και οι Τούρκοι κατακτητές τους. Αν οι γείτονες δεν αισθάνονται ευχάριστα γι’ αυτήν την αλήθεια, δεν θα διώξουν ΕΜΑΣ από τα μέρη που μας απέμειναν.- 

Σήμερα ο Άρτσι, αύριο;

 

Σήμερα ο Άρτσι, αύριο;

Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος

«Σεβασμιώτατε, εάν σκοτώσουν το παιδί μου θα πεθάνω και εγώ μαζί του», ακούω εμβρόντητος την τρεμάμενη φωνή να μου δηλώνει από το τηλέφωνο, η οποία πριν ολοκληρώσει την φράση είχε ξεσπάσει σε λυγμούς. Βλέποντας στην οθόνη του τηλεφώνου διαπιστώνω ότι είναι η μητέρα ενός παιδιού που, μετά από σοβαρό τροχαίο ατύχημα, έχει χαρακτηριστεί από τους ιατρούς του «εγκεφαλικά νεκρός» και η μητέρα του ζει και αναπνέει για το παιδί της αυτό. Όλη της η ζωή; ο γιός της αυτός.

Στην συζήτηση που ακολουθεί και, αφού προσπαθώ να την ηρεμήσω, ρωτώ γιατί αυτή η ένταση, αυτό το ξέσπασμα; Από την ηρωίδα αυτή μάνα μαθαίνω την περίπτωση του 12χρονου Άρτσι (Μπάτερσμπι) από την Βρετανία, όπου οι γιατροί παρά την επίμονη άρνηση των γονέων του, τον αποσύνδεσαν από την μηχανική υποστήριξη, με αποτέλεσμα να επέλθει ο θάνατος, καθώς τον είχαν χαρακτηρίσει «εγκεφαλικά νεκρό» και θεώρησαν «ότι δεν είχε καμία ελπίδα ανάρρωσης». Αναζητώντας στο διαδίκτυο διαβάζω: «οι προσφυγές των γονέων κατά της διακοπής της μηχανικής υποστήριξης απορρίφθηκαν στο Εφετείο και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που έκρινε ότι δεν έχει αρμοδιότητα»! Οι γονείς του Άρτσι είχαν επιδοθεί σε ένα «άνισο», όπως αποδείχθηκε, μακρύ νομικό αγώνα να παραμείνει το παιδί τους στην μηχανική υποστήριξη και να μην αποσυνδεθεί και όταν εξάντλησαν όλα τα νομικά μέσα, τα οποία απορρίφθηκαν, ζήτησαν από το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας να μεταφερθεί το παιδί τους σε «κέντρο περίθαλψης», προκειμένου να έχει «αξιοπρεπή» θάνατο, όπως δήλωσαν. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, απέρριψε και αυτό το αίτημα των γονέων, δηλ. της μεταφοράς από το Βασιλικό Νοσοκομείο του Λονδίνου όπου νοσηλευόταν σε Κέντρο Αποθεραπείας, κρίνοντας ότι «οι κίνδυνοι της διακομιδής του είναι μεγάλοι και απρόβλεπτοι», καθώς το δικαστήριο συντάχθηκε με τους γιατρούς που εκτιμούσαν ότι η μεταφορά: «θα είναι επικίνδυνη για τη ζωή του αγοριού»• την ίδια ώρα που οι ίδιοι αποφάσιζαν το παιδί να αποσυνδεθεί από την μηχανική υποστήριξη, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στον θάνατο! «Οι γονείς του Άρτσι Μπάτερσμπι ειδοποιήθηκαν ότι θα τερματιζόταν η μηχανική υποστήριξη στον εγκεφαλικά νεκρό γιο τους από τις 12:00 (ώρα Ελλάδος) του Σαββάτου (6/8). Κάτι που τελικά συνέβη», καταλήγουν τα δημοσιεύματα.

Φυσικά ούτε ειδικοί, ούτε γιατροί είμαστε και η τοποθέτηση-προβληματισμός μας αυτός δεν αφορά θέματα ιατρικής. Έκφραση αγωνίας ως και την υποκρισία αλλά και των κινδύνων που, κατά την άποψη μας, ελλοχεύουν τέτοιου είδους συμπεριφορές και αποφάσεις καταθέτουμε. Στην απεγνωσμένη προσπάθεια των γονιών να κρατήσουν το παιδί τους σε μηχανική υποστήριξη, το σύστημα απαντά αρνητικά και όταν απορρίπτονται όλες οι προσφυγές οι γονείς, ως ύστατη προσπάθεια να προσφέρουν στο παιδί τους, ζητούν την μεταφορά του σε Κέντρο Αποθεραπείας. Η απάντηση που παίρνουν από τους ίδιους που έκλεισαν τα μηχανήματα υποστήριξης του παιδιού τους είναι απορριπτική γιατί: «οι κίνδυνοι της διακομιδής του είναι μεγάλοι και απρόβλεπτοι», καθώς η μεταφορά: «θα είναι επικίνδυνη για τη ζωή του αγοριού»! Δυσκολεύομαι να κατανοήσω την «λογική» αυτής της «λογικής». Οι ίδιοι που αγωνιούν για την «ζωή του αγοριού», είναι οι ίδιοι που αποφασίζουν να αποσυνθέσουν το ίδιο αυτό αγόρι από την μηχανική υποστήριξη!

Ομολογώ ότι όχι μόνο δυσκολεύομαι να κατανοήσω, αλλά αισθάνομαι, το εισπράττω όλο αυτό, ως απειλή κατά της ίδιας της ζωής. Και δεν θα αναφερθώ σε γεγονότα που ασθενείς είχαν χαρακτηριστεί ως «εγκεφαλικά νεκροί», όπως η 22χρονη Σαμ Χέμινγκ, (στην Βρετανία και αυτή), που έπεσε σε κώμα ύστερα από τροχαίο ατύχημα και 19 ημέρες μετά, οι γιατροί συμβούλεψαν τους απελπισμένους γονείς της να την αφήσουν να «φύγει», κλείνοντας το μηχάνημα υποστήριξης. Και αυτό γιατί η 22χρονη κηρύχθηκε από τους γιατρούς «εγκεφαλικά νεκρή, χωρίς ελπίδες ανάκαμψης». Μάλιστα, η μητέρα της τράβηξε μια φωτογραφία με την κόρη της ενώ ετοιμαζόταν να της πει το τελευταίο «αντίο». Όμως λίγο πριν οι γιατροί αποσυνδέσουν τη Σαμ από το μηχάνημα, εκείνη κούνησε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού της! Αμέσως οι γιατροί ανέβαλαν την αποσύνδεση και αποφάσισαν να τη διατηρήσουν σε τεχνητό κώμα. Λίγες ημέρες αργότερα, οι γιατροί της έκαναν τραχειοτομή και η νεαρή μπορούσε πλέον να αναπνέει μόνη της. Οκτώ (8) εβδομάδες μετά η Σαμ βγήκε από το Νοσοκομείο και επέστρεψε στο σπίτι της, στο Χέρεφορντ της Αγγλίας! Ούτε στις σοβαρές επιστημονικές ενστάσεις περί «εγκεφαλικού θανάτου» που πολλοί και κορυφαίοι επιστήμονες στην Ελλάδα: (Κ. Καρακατσάνης 2001, Ε. Παναγόπουλος 1998, Μ. Βρεττός 1999, Ι. Κουντουράς 1999, Κ. Χριστοδουλίδης 1995, Ν. Μπαλαμούτσος 1999, Ν. Κωνσταντινίδης 1999, Μ. Γκιάλα 1999, A. Αβραμίδης 1995, Π. Κούγιας 1999, Α. Γουλιανός 1999, κ.α.) ως και στο εξωτερικό: (R.D. Truog 1992, D.A. Shewmon 1997, R.M. Taylor 1997, κ.α.), εκφράζουν και δεν διστάζουν να προτείνουν ακόμη και την πλήρη εγκατάλειψη της έννοιας του «εγκεφαλικού θανάτου», δηλώνοντας πως δεν ταυτίζεται ο σωματικός θάνατος με τον εγκεφαλικό θάνατο.

Με τρομάζει όμως η αντίληψη-άποψη της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, όχι και τόσο μακρινής από τα καθ΄ ημάς, η οποία ταυτίζει την «ποιότητα της ζωής», την οποία θεωρεί «το ύψιστο αγαθό», με την υγεία. «Το σημαντικότερο αγαθό που προσδίδει ποιότητα σε μια ανθρώπινη ζωή είναι η υγεία», και συνεχίζει η άποψη αυτή: «… Η απουσία της καλής υγείας είναι αρκετή για κάποιους για να θεωρούν τη συνέχιση της ζωής ανεπιθύμητη»! Είναι φανερό, κατά την άποψη μας, ότι εάν σε μια κοινωνία επικρατήσουν τέτοιου είδους αντιλήψεις, ότι δηλ. «η ποιότητα της ζωής», ταυτίζεται με την «υγεία», τότε θα προκύψει, ως φυσικό επακόλουθο, η αμφισβήτηση δικαιώματος στη ζωή όσων προσώπων στερούνται το «σημαντικό αγαθό, την υγεία». Περιττό, νομίζω, να πούμε ότι μια τέτοια θεώρηση περί της αξίας της ζωής ξυπνά εφιάλτες του παρελθόντος περί της υποτιθέμενης… «αρίας φυλής», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Διερωτώμαι: Μια κοινωνία που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται και να είναι: δημοκρατική, ελεύθερη, προοδευτική, ανθρωπιστική με κοινωνικές ευαισθησίες, προστάτης των αδυνάτων και των ανίσχυρων, θεματοφύλακας των αξιών και των δικαιωμάτων της ζωής, να προσθέσω και Χριστιανική; αυτή η κοινωνία δεν προβληματίζεται, δεν άγχεται και δεν αντιστέκεται σε λογικές και συμπεριφορές που εάν, άκριτα και αβασάνιστα, υιοθετηθούν τορπιλίζουν και απειλούν αυτή την ίδια την ζωή; «Βίος βίου δεόμενος ουκ έστιν βίος» (Η ζωή που φοβάται τη ζωή δεν είναι ζωή), -Μένανδρος-.

Ιερά Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου