Δείτε το Βίντεο:
ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΖΩΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ !!! ΔΩΡΕΑ η !!! ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΖΩΗΣ ; ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΩΗΝ '' ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΩΝ '' !!!
21ΧΡΟΝΟΣ ΞΥΠΝΑΕΙ ΑΠΟ ΚΩΜΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ Η ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥ .
Ο Sam Schmid, 21χρονος φοιτητής από την Αριζόνα, ενώ είχε διαγνωσθεί κλινικά νεκρός και λίγο πριν προετοιμαστεί για την αφαίρεση των προς μεταμόσχευση οργάνων του, ανένηψε με θαυμαστό τρόπο, λίγες μόνο ώρες πριν οι γιατροί τον αποσυνδέσουν από τη μηχανική υποστήριξη.
Ο νεαρός φοιτητής είχε τραυματισθεί σοβαρά σε
τροχαίο δυστύχημα στο Tuscon στις 18 Οκτωβρίου. Τα εγκεφαλικά τραύματα του 21χρονου ήσαν τόσο σοβαρά που δεν μπορούσαν να τον περιθάλψουν στο τοπικό νοσοκομείο.....
Μεταφέρθηκε αεροπορικώς στο Barrow Neurological Institute στο Phoenix όπου χειρουργήθηκε για ανεύρυσμα, το οποίο πιθανόν να του κόστιζε τη ζωή. Όταν οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι άρχισαν την παρηγορητική φροντίδα και έθιξαν το ζήτημα της δωρεάς οργάνωνστην οικογένεια του ασθενούς, ο νεαρός Schmid άρχισε ξαφνικά να επανέρχεται, κινώντας αρχικά δύο δάκτυλα. Σήμερα μπορεί και περπατάει υποστηριζόμενος και η ομιλία του αν και αργή, έχει βελτιωθεί. Οι γιατροί λένε ότι μάλλον θα έχει πλήρη αποκατάσταση της υγείας του. Ο νεαρός ελπίζει να λάβει εξιτήριο μιας ημέρας ώστε να κάνει Χριστούγεννα με την οικογένειά του....
egolpion.com
Επανήλθε πριν κλείσουν το μηχάνημα που τον κρατούσε στη ζωή
"...Τα ακριβή τους λόγια στους γονείς μου ήταν“πρέπει να αρχίσετε να σκέφτεστε το ενδεχόμενο της δωρεάς οργάνων”Ο πατέρας μου αυθόρμητα σκέφτηκε“όχι, σε καμία περίπτωση” και ζήτησε δεύτερη γνώμη. Αν είχε συμφωνήσει, τα επόμενα δευτερόλεπτα θα με έβγαζαν από το μηχάνημα» είπε ο ίδιος..."
Οι γιατροί περιγράφουν την περίπτωσή του ως «πραγματικά μοναδική». Βρισκόταν σε κώμα για δύο εβδομάδες, ύστερα από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα που στοίχησε τη ζωή σε έναν συμμαθητή του.
Μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο, όπου οι γιατροί τον έβαλαν σε τεχνητό κώμα, ενημερώνοντας τους γονείς του ότι δεν επρόκειτο να αναρρώσει ποτέ. Λίγη ώρα μετά τους έθεσαν το ερώτημα αν ενδιαφέρονταν να δωρίσουν τα όργανά του. Ο πατέρας του τους παρακάλεσε να του κάνουν κι άλλες εξετάσεις και προσέλαβε ιδιώτη γιατρό για να τον εξετάσει και εκείνη. Ένας νευρολόγος από το... πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Coventry εντόπισε αμυδρά κύματα στο εγκεφαλογράφημα, κάτι που έδειχνε ότι ο Steven είχε μια μικρή πιθανότητα να επανέλθει.
Τότε ο διοικητής του νοσοκομείου επέτρεψε να βγει από το τεχνητό κώμα, για να διαπιστωθεί αν ο οργανισμός του μπορεί να επιβιώσει από μόνος του και τελικά… τα κατάφερε, εκπλήσσοντας τους γιατρούς!
Πέντε εβδομάδες μετά ο Steven πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο.
«Ο πατέρας μου πίστευε βαθιά ότι ήμουν ακόμη “εκεί”. Πιστεύω ότι οι γιατροί ήθελαν να μου δώσουν τρεις ημέρες ζωής στο μηχάνημα και την επόμενη μέρα θα το έκλειναν.
http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2012/04/blog-post_5751.htmlΤότε ο διοικητής του νοσοκομείου επέτρεψε να βγει από το τεχνητό κώμα, για να διαπιστωθεί αν ο οργανισμός του μπορεί να επιβιώσει από μόνος του και τελικά… τα κατάφερε, εκπλήσσοντας τους γιατρούς!
Πέντε εβδομάδες μετά ο Steven πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο.
«Ο πατέρας μου πίστευε βαθιά ότι ήμουν ακόμη “εκεί”. Πιστεύω ότι οι γιατροί ήθελαν να μου δώσουν τρεις ημέρες ζωής στο μηχάνημα και την επόμενη μέρα θα το έκλειναν.
ΕΠΑΝΗΛΘΕ ΑΠΟ ΚΩΜΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΑΚΟΥΓΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ …ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!
Ο Ρίτσαρντ Μαρς και η γυναίκα του Λίλι
…Ο Μαρς όμως είχε πλήρη επίγνωση. «Είχα πλήρη επίγνωση», δήλωσε. «Όμως είχαν παραλύσει σχεδόν όλοι οι γραμμωτοί μύες του σώματός μου. Μπορούσα μόνο να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Παραδόξως, δε θυμάμαι να αισθάνθηκα ποτέ φοβισμένος. Ήξερα ότι είχα το 100% των νοητικών μου ικανοτήτων. Μπορούσα να σκεφτώ, να ακούσω και να παρακολουθήσω συζητήσεις αλλά δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω ούτε να κινηθώ. Οι γιατροί μιλούσαν από πάνω μου σα να μην υπήρχα στο χώρο. Ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω: “E! Είμαι κι εγώ εδώ!”, αλλά δεν μπορούσα»…
http://www.egolpion.com/mars_koma.el.aspx
«Kαθυστερούσα να συνέλθω και βιάστηκαν να με... τελειώσουν»
Aγιο είχε η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου, κάτοικος Σαλαμίνας, που τη βοήθησε να επιστρέψει από... τον άλλο κόσμο!
Στο διάστημα που νοσηλευόταν στην εντατική σε κώμα, μετά από πνευμονία με μυκόπλασμα, οι συγγενείς της δέχονταν πιέσεις να δώσουν τη συγκατάθεσή τους και να υπογράψουν δήλωση δωρεάς οργάνων για μεταμόσχευση, αφού είχε ήδη καταγραφεί στα βιβλία του νοσοκομείου ο... εγκεφαλικός της θάνατος!
Οι πιέσεις, μάλιστα, άρχισαν από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας της στη ΜΕΘ μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Το συγκλονιστικό περιστατικό, μάλιστα, κατήγγειλε εγγράφως γιατρός του νοσοκομείου, αλλά και η οικογένειά της με αναφορά στον διοικητή του νοσοκομείου. Οι συγγενείς αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για αφαίρεση οργάνων.
Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί είχαν αντίθετη γνώμη...
Διαφωνίες
Μετά από πολύμηνη νοσηλεία -στη διάρκεια της οποίας οι γιατροί είχαν χωριστεί στα δύο, επιμένοντας η μια πλευρά ότι «τελείωσε» και η άλλη ότι «είναι ζωντανή»- τελικά η γυναίκα ανένηψε! Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, μόνο στο 8% των ασθενών με τη συγκεκριμένη νόσο νεκρώνεται ο εγκέφαλος, ενώ η αξονική τομογραφία δεν συνηγορούσε υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου. Αυτό ήταν και το «σημείο τριβής» των δύο πλευρών...
Τη διάψευση του «θανάτου» της κάνει πλέον η ίδια η κ. Αποστολοπούλου και στο «Εθνος της Κυριακής»: «Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου για όσα μου είπαν οι συγγενείς μου όταν συνήλθα.
Κινησιοθεραπεία
Σιγά σιγά βελτιώνεται -με ειδική κινησιοθεραπεία που ακολουθώ- και το κινητικό πρόβλημα που είχα στα χέρια και τα πόδια», μας λέει η κ. Αποστολοπούλου, που τη συναντήσαμε σε κλινική αποκατάστασης.
Εχω συνέχεια δίπλα μου μέρα και νύχτα, τον γιο μου τον Χρήστο, που με βοηθά. Ηδη κινώ τα χέρια μου και όπως μου λένε οι γιατροί, θα μπορώ αυτές τις ημέρες να σηκωθώ και όρθια, κάνοντας ειδικές ασκήσεις βαδίσματος. Σε κείνους που ήθελαν να με ξεγράψουν δεν κρατώ κακία, ούτε ζητώ κάτι. Αυτά τα πράγματα τα «δικάζει» ο Θεός».
Σιγά σιγά βελτιώνεται -με ειδική κινησιοθεραπεία που ακολουθώ- και το κινητικό πρόβλημα που είχα στα χέρια και τα πόδια», μας λέει η κ. Αποστολοπούλου, που τη συναντήσαμε σε κλινική αποκατάστασης.
Εχω συνέχεια δίπλα μου μέρα και νύχτα, τον γιο μου τον Χρήστο, που με βοηθά. Ηδη κινώ τα χέρια μου και όπως μου λένε οι γιατροί, θα μπορώ αυτές τις ημέρες να σηκωθώ και όρθια, κάνοντας ειδικές ασκήσεις βαδίσματος. Σε κείνους που ήθελαν να με ξεγράψουν δεν κρατώ κακία, ούτε ζητώ κάτι. Αυτά τα πράγματα τα «δικάζει» ο Θεός».
Η διαδικασία... Παρά την προσπάθεια «κουκουλώματος» της υπόθεσης, είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται τέτοιο σοβαρό περιστατικό, καθώς είναι γνωστό ότι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες στη διαδικασία διαπίστωσης του εγκεφαλικού θανάτου, που αποκλείουν το ιατρικό λάθος, για να προχωρήσει στη συνέχεια η διαδικασία της δωρεάς. Μένει να αποδειχθεί αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) οφείλει να αποσαφηνίσει αν η τακτική αυτή, που ακολουθήθηκε με την περίπτωση της κ. Αποστολοπούλου, είναι η μοναδική, γιατί, διαφορετικά, κάποιοι πλήττουν το «κίνημα» της δωρεάς οργάνων. Η διοίκηση του νοσοκομείου, παρά το γεγονός ότι από τις 23/10/2008 έχει λάβει επιστολή συγγενών της κ. Αποστολοπούλου, μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει «συγνώμη».
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
Η αναφορά του γιατρού που την έσωσε
Hδη από τις 30 Μαρτίου 2009, ο γιατρός Γεώργιος Κοφινάς με αναφορά του σε αρμόδια όργανα εξιστορεί αναλυτικά ότι παρά τις δικές του αντιρρήσεις η οικογένεια δεχόταν πιέσεις από συναδέλφους του στο νοσοκομείο που συνεργάζονται με τον ΕΟΜ να δώσει τη συγκατάθεσή της για δωρεά οργάνων. Καταγγέλλει, μάλιστα, ότι «η εμμονή αυτή συνεχιζόταν ακόμη και όταν κλήθηκε η νευρολόγος του νοσοκομείου που εξέτασε την ασθενή και είχε αρνηθεί να υπογράψει τον εγκεφαλικό θάνατο»! Περιγράφει «δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου», οι οποίες έγιναν όλες χωρίς τη συγκατάθεση των συγγενών, μετά δε από κάθε δοκιμασία εγκεφαλικού θανάτου η ασθενής επιβαρυνόταν ανα-πνευστικά.
Εξηγεί ότι «η παραμονή σε άπνοια -μέρος της διαδικασίας ελέγχου της εγκεφαλικής δραστηριότητας- προκαλεί ''ατελεκτασίες'' οι οποίες προδιαθέτουν σε πνευμονίες, ενώ η άνοδος του διοξειδίου του άνθρακα μειώνει το pH του αίματος και προκαλεί οξέωση...». «Η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια του νοσοκομείου μας και ενεπλάκη και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Η κ. (...) επείσθη, χωρίς να δει την ασθενή, να τηλεφωνήσει στους συγγενείς, για να συγκατατεθούν στην αφαίρεση οργάνων», λέει στην αναφορά του ο κ. Κοφινάς. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
ethnos.gr
«Ούρλιαζα από μέσα μου, μα δεν με άκουγε κανείς»
- Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΤΩΝ "ΝΕΩΝ" ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΑΥΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ "ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΟ" ΜΕ ΤΟΝ "ΑΛΗΘΙΝΑ ΝΕΚΡΟ"
Έχει χυθεί πολύ μελάνι γύρω απο το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων των "δωρητών σώματος" ,του "εγκεφαλικού" ή "κλινικού" κατ΄άλλους θανάτου καθώς και για τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν κατά καιρούς οι διάφορες επιτροπές "βιοηθικής".
Δεν θα υπάρξει ούτε ένας που θα διαφωνήσει με το ηθικό μέγεθος της δωρεάς μοσχεύματος σε έναν ασθενή συνάνθρωπό μας.Αυτό βέβαια υπο την προϋπόθεση ότι δεν θα σκοτώσουμε τον "δότη" για να σώσουμε τον "δέκτη" του μοσχεύματος.Εκεί αρχίζει η διαφωνία μας με όλους εκείνους που θεωρούν νεκρό οποιονδήποτε έχει έλθει σε κατάσταση "εγκεφαλικού θανάτου" (όπως συνηθίζουν ευσχήμως να λένε όποιον έχει πέσει σε κώμα).Η ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία είτε αφορά ένα υγιή και αρτιμελή ,είτε κάποιον που βρίσκεται σε κώμα ,είτε εκείνον που βρίσκεται στην άσχημη θέση του ασθενούς.Το ανθρώπινο σώμα είναι νεκρό όταν αποχωρισθεί απο την ψυχή και αυτό συμβαίνει μόνο όταν σταματήσει να λειτουργεί η καρδιά.Δεν υπάρχουν πολλών ειδών θάνατοι όπως δεν υπάρχουν και πολλές "ζωές".Αυτό θα πρέπει να γίνει επιτέλους σαφές και να σταματήσει η ύποπτη (αν μη τι άλλο) "φιλολογία" γύρω απο τον "εγκεφαλικό θάνατο" και τον "κλινικά νεκρό".Ο μόνος "θάνατος" που διαχέεται μέσω αυτής της νεο-εποχίτικης προπαγάνδας είναι ο πνευματικός.
Δεν θα πούμε τίποτε άλλο αφού το άρθρο των σημερινών "Νέων " τα λέει όλα:
Επί 23 χρόνια νόμιζαν ότι ήταν σε κώμα· όμως εκείνος καταλάβαινε τα πάντα
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Νατάσα Μπαστέα
Επί 23 χρόνια ο Ρομ Χούμπεν ήταν παγιδευμένος μέσα στο σώμα του. Όλοι θεωρούσαν ότιβρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση έπειτα από αυτοκινητικό δυστύχημα το 1983. Κι όμως, όπως λέει, «ούρλιαζα από μέσα μου, αλλά δεν μπορούσε να με ακούσει κανείς».
 |
| Ρομ Χούμπεν. Ο άλλοτε πρωταθλητής πολεμικών τεχνών επικοινωνεί πλέον με τη σύζυγό του μετά το «ξύπνημά» του |
O Χούμπεν ήταν ανίκανος να επικοινωνήσει με τους γιατρούς ή την οικογένειά του. «Ήταν σαν να ζούσα επί 23 χρόνια σε ένα όνειρο», λέει ο 46χρονος σήμερα Χούμπεν, η πραγματική κατάσταση του οποίου αποκαλύφθηκε πριν από 3 χρόνια- αλλά μόλις χθες έγινε γνωστή- όταν οι γιατροί τού έκαναν ειδικές εξετάσεις απεικόνισης του εγκεφάλου και διαπίστωσαν ότι λειτουργεί σχεδόν φυσιολογικά. Ο γιατρός που έσωσε τον Χούμπεν, ο οποίος ήταν πρωταθλητής πολεμικών τεχνών, είναι ο νευρολόγος Στέιβιν Λορέις, του βελγικού Πανεπιστημίου της Λιέγης. Χθες δημοσίευσε επιστημονική μελέτη στην οποία αναφέρει ότι ο Χούμπεν μπορεί να είναι μόνο ένας από τους πολλούς που έχουν διαγνωσθεί λανθασμένα σε κωματώδη κατάσταση σε όλο τον κόσμο.
Μέσω υπολογιστή
Ο Χούμπεν, ο οποίος βρίσκεται σε νοσοκομείο κοντά στις Βρυξέλλες, μπορεί να επικοινωνεί πλέον μέσω ενός κομπιούτερ με ειδικό πληκτρολόγιο που χρησιμοποιεί με το δεξί του χέρι, το οποίο κινείται λίγο. Διηγείται ότι το σώμα του ήταν εντελώς παράλυτο όταν συνήλθε μετά το ατύχημα. Παρ΄ ότι μπορούσε να ακούσει κάθε λέξη των γιατρών, δεν μπορούσε να τους μιλήσει ή να κουνήσει τα μάτια του. Όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι δεν βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση, λέει ο Χούμπεν, ήταν σαν να ξαναγεννήθηκε. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που με ανακάλυψαν, ήταν σαν δεύτερη γέννα».
Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα ευρήματα του Λορέις θα πυροδοτήσουν τις συζητήσεις σχετικά με το πότε πρέπει να λαμβάνεται η απόφαση τερματισμού της ζωής όσων βρίσκονται σε κώμα, ανθρώπων δηλαδή που δείχνουν ότι δεν έχουν καμία συνείδηση αλλά ο εγκέφαλός τους μπορεί να λειτουργεί κανονικά.
Οι Βέλγοι γιατροί χρησιμοποίησαν μια διεθνώς αποδεκτή κλίματα για να παρακολουθήσουν την κατάσταση του Χούμπεν όλα αυτά τα χρόνια. Γνωστή ως Κλίμακα Κώματος της Γλασκώβης, προϋποθέτει αξιολόγηση των ματιών, των λεκτικών και μηχανικών κινήσεων. Όμως οι ειδικοί δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν την κατάστασή του σωστά και παρέβλεψαν όλα τα σημάδια που έδειχναν ότι ο εγκέφαλός του λειτουργούσε.
Λάθος διαγνώσεις
Ο Λορέις, επικεφαλής του Νευρολογικού Τμήματος του Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου της Λιέγης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι γίνονται «λάθος διαγνώσεις κωματώδους κατάστασης σε τόσο συχνούς ρυθμούς που προκαλούν ανησυχία». Στο περίπου 40% των ανθρώπων που η διάγνωση θέλει να βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση, μια πιο προσεκτική εξέταση δείχνει ότι είχαν κάποιου είδους συνείδηση.
«Από τη στιγμή που κάποιος θεωρείται ότι δεν έχει κανέναν βαθμό συνείδησης, είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί η γνώμη αυτή», δήλωσε ο Βέλγος επιστήμονας στο περιοδικό «Spiegel» ζητώντας μια συστηματική επανεξέταση των μεθόδων διάγνωσης, καθώς πολλοί από εκείνους που έχουν κάποια μορφή συνείδησης συχνά μπορεί με την κατάλληλη θεραπεία να σημειώσουν βελτίωση.
ΑΠΟ ΕKΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕN ΜΠΟΡΩ NA ΚΛΕΙΣΩ ΜΑΤΙ ...
(Η φωτογραφία είναι της Κριστίν Νικόλ η οποία ανένηψε από εγκεφαλικό θάνατο.)
tideon: Πόσοι άραγε από τους δωρητές οργάνων γνωρίζουν ότι ο λεγόμενος "Εγκεφαλικός Θάνατος" δεν είναι πραγματικός θάνατος αλλά ότι ο δότης βρίσκεται μεν σε κατάσταση κώματος και άπνοιας, αλλά όλα τα άλλα όργανά μου δουλεύουν και ότι θα τον κομματιάζουν ενώ θα είναι ζεστός, και η καρδιά μου ακόμα θα χτυπά κανονικά και το αίμα μου θα κυκλοφορεί, και που θα του αφαιρείται η τυχόν ευκαιρία να ανανήψει; Δύο περιστατικά, που ευγενώς μας παρεχώρησε το εξαίρετο περιοδικό «Παρακαταθήκη», παραθέτουμε, προκειμένου να αντιληφθεί κανείς τον φρικτό κίνδυνο που θα τον απειλεί αν τυχόν βρεθεί πχ στην θέση του θύματος ενός τροχαίου δυστυχήματος, ή ενός αιφνιδίου εγκεφαλικού επεισοδίου ή κάποιου εμφράγματος;
'Αγαπητό περιοδικό,
Είμαι νοσηλεύτρια στο στρατιωτικό νοσοκομείο της 'Αεροπορίας και κάθε φορά πού διαβάζω τα άρθρα περί «δωρεάς και μεταμοσχεύσεως οργάνων» πού κατά καιρούς δημοσιεύονται στο περιοδικό σας, βρίσκομαι στον πειρασμό νά επιθυμώ νά καταθέσω τη δική μου μαρτυρία ως προσωπική εμπειρία πού τη βίωσα λόγω επαγγέλματος.
'Επιτρέψτε μου νά σας αφηγηθώ δύο πραγματικά περιστατικά πού βίωσα και πού σε μένα συνετέλεσαν στο νά εδραιωθεί μέσα μου ή άποψη πού από συνειδήσεως πάντοτε έφερα και πίστευα περί τού θέματος.
Κατά τα μέσα της δεκαετίας τού '90 δούλευα στήν Μονάδα 'Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) τού εν λόγω νοσοκομείου, όταν μας έφεραν έναν σμηνίτη (φαντάρος πού υπηρετούσε τη θητεία του στήν Πολεμική 'Αεροπορία) 19 μόλις ετών, πολυτραυματία, με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις κατόπιν τροχαίου ατυχήματος.
"Ο κλινικός κι εργαστηριακός έλεγχος έδειξαν ότι το παλικάρι είχε υποστεί σοβαρή και μη αναστρέψιμη βλάβη στον μυελεγκέφαλο, όπου ή πρόσβαση ακόμη και χειρουργικός καθίστατο άκρως δυσχερής και δυνητικά θανατηφόρα. "Ο ασθενής είχε υποβληθεί σε όλα τα απαραίτητα τεστ, τα οποία αποτελούσαν την εποχή εκείνη τα «κριτήρια διάγνωσης εγκεφαλικού θανάτου» και ιατρικώς θεωρούνταν «κλινικά νεκρός»!
"Ένα πρωινό, κατά την ιατρική επίσκεψη, οι γιατροί της κλινικής (φαινόταν ότι το...
είχαν ήδη συζητήσει και αποφασίσει), συζητούσαν για το ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία νά θίξει στήν οικογένεια τού ασθενούς το θέμα της δωρεάς οργάνων, αφού ήταν ήδη ένα «χαμένο» περιστατικό. 'Εγώ συνόδευα την ιατρική ομάδα και κατέγραφα τις οδηγίες τους, όταν ξαφνικά, ο διευθυντής της κλινικής, αποσπάστηκε από την υπόλοιπη ιατρική ομάδα, σταύρωσε τα χέρια πίσω στη μέση και πήγε δίπλα στον ασθενή. Τον ατένιζε αρκετή ώρα. "Όταν επέστρεψε στους συναδέλφους, τούς είπε κουνώντας το κεφάλι του: «'Αφήστε το για κάνα-δυό μέρες ακόμα, μην βιαστούμε, ας το παλέψουμε φίφτυ-φίφτυ (50%-50% δηλαδή), επειδή είναι πολύ νέος και επανερχόμαστε».
'Εκείνη τη στιγμή, ή δική μου καρδιά σκίρτησε, αναρρίγησε. Δεν θυμάμαι τί συναίσθημα ακριβώς ένοιωσα, διαισθάνθηκα όμως ότι ή απόφαση αυτή τού διευθυντή ήτανε σαν φώτιση Θεού και χάρηκα μέσα μου για την αναβολή της απόφασής τους.
"Έτσι, αφού δώσανε τις απαραίτητες ιατρικές οδηγίες, φύγανε.
'Εκείνη την ημέρα εκτελούσα και νυχτερινή βάρδια. Το βράδυ λοιπόν πού επέστρεψα στήν Μ.Ε.Θ., βρήκα τον συγκεκριμένο ασθενή στήν ίδια, αλλά σταθερή κατάσταση πού τον άφησα το μεσημέρι. Συνήθιζα πάντοτε ακόμα και στους διασωληνωμένους ασθενείς και σε όλους όσους δεν επικοινωνούν γενικά με το περιβάλλον, νά τούς μιλάω, νά τούς χαιρετάω και νά τούς εξηγώ ποιά ακριβώς νοσηλευτική παρέμβαση θα τούς κάνω. Πάντοτε έβαζα στη θέση τους τον εαυτό μου και σκεπτόμουν πώς θα ήθελα νά με αντιμετωπίζουν οι άλλοι, έτσι κι εγώ τούς αντιμετώπιζα με δέος και σεβασμό, δεν τούς έβλεπα σαν άψυχα κορμιά, αλλά τούς περιποιόμουν με προσοχή, για νά μην πονέσουν και μού άρεσε νά τούς μιλάω, χωρίς νά γνωρίζω εάν με άκουγαν ή όχι. "Ήξερα δε ότι ή τελευταία αίσθηση πού εγκαταλείπει τούς ασθενείς, σύμφωνα με επιστημονική τεκμηρίωση, είναι ή ακοή!
Την ίδια λοιπόν στάση κράτησα κι εκείνο το βράδυ στον Λάμπρο (το όνομα τού παιδιού). Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουν ιδιαίτερα ευδιάθετη εκείνη τη νύχτα και όση ώρα περιποιόμουν τον ασθενή, σιγοτραγουδούσα έναν απαλό σκοπό. Κι ενώ μετακινιόμουν από την μία πλευρά τού κρεβατιού στήν άλλη για νά ελέγξω τις «γραμμές» (τα σωληνάκια), πού έφερε ο ασθενής, νά δε τούς ορούς και νά μετρήσω την αρτηριακή πίεση, πρόσεξα μία κίνηση τού προσώπου τού ασθενούς προς την πλευρά πού εγώ κινιόμουν, σαν νά ακολουθούσε τη φωνή μου! Ρίγος με διαπέρασε! "Ένοιωσα ότι με άκουγε κι όλο το βράδυ έκανα προσπάθειες νά επιβεβαιώσω την άποψή μου. "Έκανα «τεστ» στον άρρωστο. Τού μιλούσα γύρω-γύρω από το κρεβάτι και παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του. Κινητικότητα άκρων δεν είχε, όμως αυτή ή ανεπαίσθητη κίνηση στο πρόσωπο του μού άφησε την αίσθηση ότι με άκουγε, άρα υπήρχε ελπίδα ανάνηψης και θυμήθηκα αμέσως τη διστακτική στάση τού διευθυντή απέναντι στο θέμα της δωρεάς των οργάνων.
Το πρωί παρέδωσα τούς ασθενείς μου στήν πρωινή βάρδια και τούς εκμυστηρεύτηκα αυτό πού βίωσα και πίστευα, τούς παρακάλεσα δε νά έχουν το νου τους και νά το αναφέρουν στους γιατρούς, όμως γέλασαν μαζί μου, μού είπαν κάποια λόγια περιπαικτικά, όπως: «Δεν μας παρατάς, ρε Χριστίνα, με τούς συναισθηματισμούς σου; Καλά, καλά, πήγαινε εσύ και θα το πούμε εμείς».
'Επέστρεψα στη δουλειά μου μετά από δύο ήμερες -καθότι είχα ρεπό- και σε απογευματινή βάρδια. "Η πρώτη κίνηση πού έκανα μπαίνοντας στήν Μονάδα, ήταν νά στρέψω το κεφάλι μου προς το κρεβάτι τού Λάμπρου, νά δε εάν είναι εκεί. "Ένοιωσα σφίξιμο, όταν είδα τον ασθενή νά λείπει και την ώρα ακριβώς εκείνη, δύο άλλες συνάδελφοι νά στρώνουν με καθαρά κλινοσκεπάσματα το άδειο κρεβάτι. Αυθόρμητα μού ξέφυγε ένα:«ΠΕΘΑΝΕ;;;» για νά λάβω την ανέλπιστη απάντηση: «Τί πέθανε, Χριστίνα; ποιος πέθανε; ο Λάμπρος; ζει και βασιλεύει, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ! Μόλις τον διακομίσαμε στήν κλινική!».
Χρειάστηκαν κάποια δευτερόλεπτα για νά συνέλθω από την έκπληξη, και αμέσως ρώτησα νά μάθω λεπτομέρειες. «Σίγουρα ζει; δεν με κοροϊδεύετε;» τούς ρώτησα.
«"Όχι απλά ζει, αλλά ανέλαβε ξαφνικά τόσο γρήγορα και «ξύπνησε» (εννοούσαν ότι αποδεσμεύτηκε από την μηχανική υποστήριξη), πού όπως βλέπεις δεν χρειάστηκε καν νά τον κρατήσουμε άλλο στήν Μονάδα».
Συγκινήθηκα, έκλαψα κρυφά και δόξασα το Θεό για το θαύμα Του. Αναρωτήθηκα τί έγκλημα θα κάναμε και πόσο υπόλογοι θα ήμασταν απέναντι στον Θεό, εάν προχωρούσαμε στη διαδικασία της αφαίρεσης των οργάνων και παίρναμε εμείς οι άνθρωποι την απόφαση νά αφαιρέσουμε τη ζωή από αυτό το παιδί, διότι «επιστημονικώς» θεωρούσαμε ότι ήτανε κλινικά νεκρός!
Το δεύτερο περιστατικό έλαβε χώρα λίγα χρόνια αργότερα, όταν δούλευα στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών τού ιδίου νοσοκομείου.
Είχα απογευματινή βάρδια, ήτανε ένα ήσυχο απόγευμα, δεν είχαμε πολλή κίνηση από διακίνηση έκτακτων περιστατικών. Καθόμασταν με τη συνάδελφο νοσηλεύτρια στο γραφείο της προϊσταμένης, όπου διέκρινα κάποια στενοχώρια στο πρόσωπο της συναδέλφου. Πήρα το θάρρος και τη ρώτησα: «Τί έχεις, Μαρία μου; δεν φαίνεσαι πολύ καλά σήμερα! είσαι στενοχωρημένη; μήπως κουρασμένη»; και πριν ολοκληρώσω, ή κοπέλα αναλύθηκε σε λυγμούς. Τρόμαξα, την πλησίασα και μού αποκάλυψε αυτό πού την απασχολούσε:
«Θυμάσαι», μού λέει, «τον ανιψιό μου πού νοσηλευόταν πριν λίγο καιρό στήν 'Εντατική»; (από τροχαίο ατύχημα, περίπου δύο μήνες πριν, εάν θυμάμαι καλά, νοσηλεύονταν ο γιός της αδελφής της σε κωματώδη κατάσταση).
«Ναι» της λέω, «τί συνέβη»;
«"Άσε τί έπαθα! Λόγω συγγενείας, πέσανε πάνω μου όλοι οι γιατροί και με πείσανε νά μεσολαβήσω στήν αδελφή μου και τον άντρα της νά τούς πείσω με τη σειρά μου νά δεχθούν νά δώσουν τα όργανα του παιδιού. "Ε, τί νά έκανα κι εγώ, σκεπτόμουν ότι ήτανε ήδη πεθαμένο το παιδί και με την πράξη αυτή θα βοηθούσα νά σωθούνε άλλα παιδιά πού είχανε ανάγκη, κι έτσι τούς έπεισα και τα δώσανε»!
«'Από εκείνη τη στιγμή όμως, δεν μπορώ νά κλείσω μάτι. Βλέπω κάθε βράδυ τον ανηψιό μου νά έρχεται στον ύπνο μου -δεν είναι ύπνος αυτός, σαν σε ξύπνιο βρίσκομαι- μέσα σε ημίφως, νά με πλησιάζει και νά μού λέει με τα μεγάλα καταγάλανα εκφραστικά του μάτια γεμάτα παράπονο: «Γιατί μού το έκανες αυτό;» "Έρχεται και φεύγει. Με πλησιάζει χωρίς νά με φτάνει και ξαναπομακρύνεται και πάλι από την αρχή. Αυτό γίνεται κάθε βράδυ εδώ και καιρό και δεν μπορώ νά βρω ησυχία»!
Δεν θυμάμαι ακριβώς τί «παρηγορητικά» λόγια της είπα, αυτό πού θυμάμαι όμως είναι ότι την συμβούλευσα νά πάει σε έναν πνευματικό νά εξομολογηθεί. Δεν ξέρω τί έκανε, ούτε γνωρίζω την έκβαση της κατάστασης.
Τα παραπάνω συγκλονιστικά περιστατικά με έκαναν νά είμαι αυστηρώς κατηγορηματική όσον αφορά στη δική μου τοποθέτηση επάνω στο θέμα της δωρεάς των οργάνων. Πίστευα πώς ίσως θα μπορούσαμε, εάν ήταν άκρως απαραίτητο, νά δώσουμε ένα από τα διπλά όργανα τού οργανισμού μας (π.χ. νεφροί ή οφθαλμοί), όχι όμως τα μονήρη πού αποτελούν ζωτικής φύσεως όργανα (καρδιά, ήπαρ) και καθορίζουν τη συνέχεια της ανθρώπινης ζωής. 'Ανέκαθεν επίσης πίστευα ότι σαν άνθρωποι δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι νά αποφασίσουμε πότε θα δώσουμε τέλος στη ζωή ενός ανθρώπου.Βλέποντας και βιώνοντας την ταλαιπωρία πού υφίσταντο οι ασθενείς στο κρεβάτι τού πόνου, ακόμα κι εάν ανθρωπίνως δεν υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης, πίστευα ότι μέσα από αυτήν τη δοκιμασία ο πάνσοφος Δημιουργός και Θεός μας κατεργάζεται τη σωτηρία της ψυχής τόσο τού ιδίου τού ασθενούς πού με τη δοκιμασία αυτή «εξαγνίζεται» και «σβήνει» αμαρτίες, όσο και των ανθρώπων πού τον διακονούν, των συγγενών του, πού με την υπομονή, την αγάπη και τον πόνο της ψυχής τους, χωρίς νά το καταλάβουν θεραπεύουν και τα δικά τους «τραύματα». "Άρα δεν θα έπρεπε εμείς οι αδύναμοι, γεμάτοι λάθη και πάθη άνθρωποι, νά αναλαμβάνουμε τέτοια επικίνδυνη «πρωτοβουλία» και νά παρεμβαίνουμε στο θέλημα τού δικαιοκρίτη Θεού, διότι υπάρχει κίνδυνος νά εμποδίσουμε τη σωτηρία της ψυχής αυτού τού ανθρώπου.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Με εκτίμηση Χριστίνα Δελη-Τζόλα, 'Αθήνα
Περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
Απόσπασμα από επιστολή...
...Πριν 22 περίπου χρόνια η αδελφή του συζύγου μου μπήκε στο Νοσοκομείο στην εντατική μονάδα με ριξη ανευρύσματος εγκεφάλου "κλινικά νεκρή" με μηχανική υποστήριξη και με τους γιατρούς να ζητούν τα όργανα γιατί όπως μας είπαν "μόνο ένα θαύμα θα τη σώσει".
Τότε πήρα τηλέφωνο στο Μήλεσι τον Άγιο γέροντα Πορφύριο και του είπα ότι η Ευαγγελία ήταν στην εντατική με νεκρωμένο τον εγκέφαλο, αλλά με ζωντανή καρδιά σε μηχανική υποστήριξη.
Με άκουγε προσεκτικά και μου έλεγε: "Εύχομαι...εύχομαι"".
Όταν του είπα ότι μας ζητούν τα όργανά της μου φώναξε:
"Οχι, να μη τα δώσετε...που ξέρεις(ίσως) η ψυχή μέχρι που να φύγει γυρίζει στα μέρη που αμάρτησε και μετανοεί"!
Τα συμπεράσματα δικά σας!
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/04/metamosxeush-zotikon-organon-dwrea-organon.html#ixzz2Ph8xoPrb
ΜΟΔΑ !!! ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ !!!
Η φρικτή πράξη της ευθανασίας προωθείται στο Βέλγιο ως ένας "όμορφος" και "θετικός" τρόπος να πεθάνει κάποιος από τα "φιλελεύθερα" μέσα ενημέρωσης... Σε πολύ γνωστό ειδησεογραφικό site της χώρας, η δημοσιογράφος Marleen Finoulst αναφέρει ότι "οι επιθυμίες του ασθενούς θα πρέπει να γίνονται σεβαστές".
Οι δηλώσεις της δημοσιογράφου, και η τοποθέτηση της στο θέμα της ευθανασίας, προκαλούν θυμό, θλίψη και αποτροπιασμό.
“Οι ασθενείς θα πρέπει να έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο.. Εάν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να πεθάνει, θα πρέπει να τολμήσουμε να τον βοηθήσουμε.. Είναι μία καλύτερη πράξη από το να αφήνουμε μοναχικούς ανθρώπους να αυτοκτονούν (σ.σ. pentapostagma.gr η δολοφονία είναι βοήθεια;;) {..}-- έως ότου στη συνέχεια οι σωροί τους βρεθούν από συντετριμμένους και σοκαρισμένους συγγενείς.."
“Η ομορφιά της ευθανασίας είναι ότι μπορείς να πεις το τελευταίο αντίο και να βιώσεις έναν αξιοπρεπή θάνατο με την παρουσία των αγαπημένων σου ανθρώπων, της οικογένειάς σου, ή/και τους φίλους σου που πολύ συχνά έχουν σταθεί αρκετά χρόνια στο πλευρό σου τις ώρες που υπέφερες. Η εμπειρία δείχνει ότι πολύ συχνά η ευθανασία αποτελεί ένα πολύ γαλήνιο αποχαιρετιστήριο"
pentapostagma.gr
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/04/h-efthanasia-enas-omorfos-tropos-na-pethaneis-propagandizoun-oi-velgoi.html#ixzz2Ph8QCnWV
